Door David Swanson, World BEYOND War, November 16, 2021
Ik wil een nieuwe film en een nieuw boek aanbevelen. De film heet De jongens die nee zeiden! Er zit meer moed en morele integriteit in deze documentaire dan in welke fictieve kaskraker dan ook. Met de oorlogen die nu aan de gang zijn en die net zo onrechtvaardig worden bedreigd als die van 50 jaar geleden (en nu vrouwen worden toegevoegd aan de Amerikaanse conceptregistratie), moeten we meer nee zeggen! We moeten ook erkennen, zoals weergegeven in deze film, de omvang van de verschrikkingen van de oorlog in Zuidoost-Azië 50 jaar geleden, nog nergens herhaald, en de dwaasheid vermijden om een ontwerp te verlangen om er nee tegen te zeggen. Onze planeet wordt in gevaar gebracht door militaire uitgaven, en de tijd om te leren van en te handelen naar de lessen van deze film ligt niet in de toekomst. Het is nu.
Het boek heet Ik weiger te doden: mijn pad naar geweldloze actie in de jaren '60 door Francesco Da Vinci. Het is gebaseerd op tijdschriften die de auteur van 1960 tot 1971 bijhield, met een grote focus op zijn poging om erkenning te krijgen als gewetensbezwaarde. Het boek is een persoonlijke memoires die de grote gebeurtenissen van de jaren '60 overlapt, de vredesbijeenkomsten, de verkiezingen, de moorden. Wat dat betreft is het als een enorme stapel andere boeken. Maar deze steekt er bovenuit in informerend en onderhoudend, en wordt steeds boeiender als je er doorheen leest.
[Update: nieuwe website voor boek: IRefusetoKill.com ]
Dat de lessen ervan vandaag hard nodig zijn, wordt, denk ik, benadrukt door de openingsscène waarin de auteur en een vriend naar beneden schreeuwen vanuit een hotelraam tijdens de inauguratieparade van president Kennedy en Kennedy glimlacht en naar hen zwaait. Het kwam bij me op dat tegenwoordig - en slechts voor een klein deel vanwege wat er later met Kennedy gebeurde - die jonge mannen zichzelf misschien hebben laten neerschieten of op zijn minst "vasthouden". Het viel me ook op hoeveel de latere moord op Bobby Kennedy ertoe deed, door het feit dat wie de verkiezingen voor het Witte Huis won, in belangrijke mate het buitenlands beleid van de VS kon bepalen - wat misschien verklaart waarom mensen destijds hun leven riskeerden om te stemmen (evenals waarom velen nu gapen bij elke opeenvolgende "belangrijkste verkiezing van ons leven").
Aan de andere kant had John Kennedy tanks en een raket in zijn parade - dingen die tegenwoordig als te grof worden beschouwd voor iedereen behalve Donald Trump. Sinds de jaren zestig is er zowel vooruitgang als achteruitgang, maar de krachtige boodschap van het boek is de waarde van een principieel standpunt innemen en alles doen wat je kunt, en tevreden zijn met wat daaruit voortvloeit.
Da Vinci kreeg te maken met weerstand tegen zijn standpunt als gewetensbezwaarde van zijn familie, een prom-date, een vriendin, vrienden, leraren, advocaten, de conceptcommissie, een universiteit die hem uitzette, en de FBI, onder anderen. Maar hij nam het standpunt in waarvan hij dacht dat het het meeste goed zou doen, en hij deed wat hij nog meer kon om de oorlog in Zuidoost-Azië te beëindigen. Zoals in bijna elk dergelijk verhaal over rebellie tegen normen, was Da Vinci blootgesteld aan meer dan één land. In het bijzonder had hij de oppositie tegen de oorlog in Europa gezien. En zoals in bijna elk dergelijk verhaal had hij modellen en influencers gehad, en om de een of andere reden koos hij ervoor die modellen te volgen, terwijl de meeste mensen om hem heen dat niet deden.
Uiteindelijk organiseerde Da Vinci vredesacties, zoals het vragen van een vliegdekschip om niet naar Vietnam te gaan (en het organiseren van een stadsbrede stemming over de kwestie in San Diego):
Da Vinci werkte met veel oorlogsveteranen waar hij gewetensvol bezwaar tegen probeerde te maken. Een van hen vertelde hem, terwijl hij het gesprek opneemt: “Toen ik me aanmeldde, kocht ik het stapelbed dat we in 'Nam waren om tegen de Commies te vechten. Maar nadat ik binnen was, dacht ik dat we Saigon niet echt beschermden, we waren het aan het opzetten zodat we het onder controle konden houden en onderweg dingen als olie en tin konden pakken. Het koper en de regering gebruikten ons enorm. Het maakte me super bitter. Van elk klein ding zou ik in paniek willen raken. Ik had het gevoel dat ik op weg was naar een zenuwinzinking. Nog, I was een van de twee mannen op mijn schip die de leiding hadden over een nucleaire sleutel, wat laat zien hoe slecht het oordeel van de marine was! . . . Ze kiezen twee mannen om sleutels te dragen die de kernwapens kunnen activeren. Ik droeg hem dag en nacht om mijn nek. Uit wrok probeerde ik de andere man met een sleutel te praten om me te helpen lanceren. Ik wilde niemand pijn doen. Ik wilde alleen de marine saboteren. Behoorlijk ziek, ik weet het. Toen heb ik ze gezegd dat ze maar beter iemand anders konden zoeken."
Als u een lijst bijhoudt van bekende bijna-ongevallen met kernwapens, voeg er dan een toe. En bedenk dat het zelfmoordcijfer in het Amerikaanse leger nu waarschijnlijk hoger is dan toen.
Een kibbeling. Ik wou dat Da Vinci niet beweerde dat de vraag nog openstond of de kernwapens van Hiroshima en Nagasaki een levensreddende oorlogsverkortende actie waren. Dat is het niet.
Om gewetensbezwaarde te worden, kunt u advies krijgen van de Centrum voor geweten en oorlog.
Lees meer over gewetensbezwaren.
Bereid je voor om te markeren Dag van gewetensbezwaarden op mei 15th.
Monumenten voor gewetensbezwaarden in Londen:
En in Canada:
En in Massachusetts:
