door Christopher Black en Graeme MacQueen, 4 januari 2018
Van De Ster
Donald Trump heeft de wereld nu laten weten dat hij een grotere nucleaire knop heeft dan de leider van Noord-Korea. Het zou grappig zijn als de levens van miljoenen niet op het spel stonden.
Trump waardeert of begrijpt diplomatie niet. Misschien kan ons land het beter? We vernamen met blije verbazing op 28 nov. 2017 dat onze regering zal een diplomatiek initiatief organiseren. Opgewonden kamden velen van ons onze nieuwsbronnen uit op zoek naar de doelstellingen en details van deze bijeenkomst. Tot nu toe zijn de vruchten van onze arbeid mager geweest. Wat gebeurt er eigenlijk in Vancouver op 16 januari?
Kiezen voor diplomatie in plaats van militair geweld is zeker een goede zaak. En het was bemoedigend om te lezen hoe Canada het vertrouwen van Noord-Korea gemakkelijker zou kunnen winnen dan de VS. Trudeau's suggestie dat Canada's relatie met Cuba ons een kanaal zou kunnen geven om met Noord-Korea te praten.
Maar de bijeenkomst in Vancouver heeft ook verontrustende kenmerken.
Ten eerste is Canada's partner bij het organiseren van de bijeenkomst de Verenigde Staten, een onverbiddelijke vijand van Noord-Korea. Trump en zijn minister van Defensie hebben onlangs gedreigd een genocide tegen Noord-Korea te plegen.
Ten tweede zijn de meeste landen die in Vancouver vertegenwoordigd zijn, de landen die troepen in de Koreaanse oorlog hebben gestuurd om tegen Noord-Korea te vechten. Zouden de Noord-Koreanen deze bijeenkomst niet kunnen zien als een stap in de vorming van een Coalition of the Willing, vergelijkbaar met wat voorafging aan de invasie van Irak in 2003?
Ten derde lijkt het erop dat Noord-Korea geen woordvoerder in Vancouver zal hebben. Maar de huidige crisis is een manifestatie van een onderliggend conflict, en hoe kan dat conflict worden opgelost zonder een van de belangrijkste antagonisten te raadplegen? Zal dit zijn zoals het Bonn-proces van 2001 dat het Afghaanse conflict oploste zonder de Taliban te raadplegen? Dat is niet goed uitgepakt.
Wanneer minister van Buitenlandse Zaken Chrystia Freeland over de komende ontmoeting praat, benadrukt ze het diplomatieke karakter ervan, maar de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Rex Tillerson, heeft het gekarakteriseerd als een middel om de druk op Noord-Korea op te voeren.
Druk? De VN-Veiligheidsraad oefent nu al zo'n extreme druk uit op Noord-Korea dat zijn voortbestaan als geïndustrialiseerd land wordt bedreigd en zijn bevolking dreigt te verhongeren. Welke staat zou een verlaging van de olievoorraad met 90 procent kunnen overleven?
Maar als toenemende druk niet kwalificeert als een 'beter idee', wat dan wel?
Hier zijn vier ideeën. Wij geloven dat ze de enige realistische hoop op echte vrede bieden.
- Stop met het beledigen van Noord-Korea. Schaf de term 'schurkenstaat' af. Vergeet wie een grotere nucleaire knop heeft. Behandel het leiderschap van het land als gezond, rationeel en in staat om een partner te zijn in een vredesproces.
- Bouw geleidelijk vertrouwen op door middel van positieve actie. Het is niet noodzakelijk dat al deze acties economisch zijn, maar er moet zeker verlichting komen van de huidige economische wurggreep. Een reeks symbolische uitwisselingen, artistiek en atletisch, zou deel moeten uitmaken van het plan.
- Erken dat Noord-Korea gegronde zorgen heeft over de veiligheid en dat de wens om een nucleair afschrikmiddel te hebben voortkomt uit deze zorgen. Vergeet niet dat het land een verwoestende oorlog heeft doorgemaakt, herhaalde provocaties en bedreigingen heeft ondergaan en al meer dan 65 jaar het doelwit is van Amerikaanse kernwapens.
- Begin serieus te werken aan een permanent vredesverdrag dat het staakt-het-vuren van 1953 zal vervangen. De VS moeten dit verdrag ondertekenen.
Als wij Canadezen denken dat een duurzame vrede met Noord-Korea zal worden bereikt door de bevolking van dat belegerde land te beledigen en uit te hongeren, dan zijn we even dwaas en even harteloos als degenen die in bommen geloven.
En als we in Vancouver niet beter kunnen doen dan praten over "het verhogen van de druk" op Noord-Korea, zal de wereld ons misschien nooit vergeven dat we onze kans hebben verspeeld.
~~~~~~~~~
Christopher Black is een internationaal strafrechtadvocaat op de lijst van raadslieden van het Internationaal Strafhof. Graeme MacQueen is voormalig directeur van het Center for Peace Studies aan de McMaster University en is betrokken geweest bij initiatieven voor vredesopbouw in vijf conflictgebieden.
