Breng Pink Mist naar de wervingsbureaus van het leger

Door David Swanson

Breng spuitflessen met roze vloeistof naar militaire wervingsbureaus en displays.
Spray ze.
Vertel potentiële rekruten: Wees alles wat je kunt zijn. En dit zou jij kunnen zijn.

“Roze mist. Zo noemen ze het.
“Als een van je vrienden het niet net heeft gekocht,
“maar gaat in een flits, van er zijn naar niet.
“Een voltreffer. Een IED Een RPG die vastzit in de darmen.”

Dat zijn regels uit een toneelstuk genaamd Roze mist in verzen geschreven door Owen Sheers over drie jonge jongens uit Bristol die zich aanmelden voor oorlog in Afghanistan.
Lees het. Voer het uit. Het begint als volgt:

“Drie jongens gingen naar Catterick.
“Het was januari,
“sneeuwhoogte op de Severn,
"het bruine modder wit maken,
"vissers die op hun vingerloze handschoenen blazen,
“de stroming trekt hun vislijnen strak.
"Zo was het de ochtend toen"
"wij drieën deden wat jongens altijd hebben gedaan"
"En verlieten onze huizen voor oorlog."

Het is natuurlijk een leugen. Jongens niet altijd. De meeste jongens niet nu in de meest oorlogsgekke landen op aarde. En jongens in veel landen helemaal niet. En dat is altijd zo geweest, vooral voordat er naties waren.

De jongens worden gerekruteerd door meer leugens:

"Ik wilde iets anders - hem.
“De man die naar me kijkt,
'die met het uniform, het pistool.
"Degene die ergens heen gaat, iets gedaan krijgt."

Hoe zit het met ergens blijven en iets gedaan krijgen? Hoe zit het met ergens heen gaan en iets anders laten doen dan mensen vermoorden?

Ze kwamen ook voor loon en een betere toekomst, de kans om een ​​gezin te onderhouden. Een samenleving waarin je geen gezin kunt onderhouden zonder je aan te melden om mensen in een ver land te gaan vermoorden, is duidelijk het minst beschaafde soort samenleving dat je je kunt voorstellen, en toch motiveert het zichzelf om die mensen te vermoorden voor een groot deel uit haar gevoel van superioriteit.

Ze sloten zich aan om dezelfde reden waarom sommige mensen zich aansluiten bij de groepen waar westerlingen tegen gaan vechten: niemand respecteerde hen totdat een recruiter dat deed.

Tijdens een oorlog in Afghanistan, de eerste keer dat een van hun vrienden wordt gedood, worden ze gemotiveerd door wraak:
“Het was niet meer alleen maar werken.
"Het ging erom ze te doden."

Denk aan een cultuur waarin het doden van grote aantallen mensen waar je niets van af weet, mensen die nauwelijks opduiken in je anti-oorlogstoneelstukken gebaseerd op de herinneringen van je troepen, "slechts een baan" is. Het is samenlevingsbrede sociopathie. De jongens in dit boek spreken over de trots om het 'werk waarvoor je hebt opgeleid' te doen. Ze spreken er ook over als een spel, als de realisatie van hun jeugd in oorlog.

Deze drie eindigen respectievelijk dood, beenloos en getraumatiseerd. Hun verschrikkingen zijn het verhaal. Hun slachtoffers, de Afghaanse bevolking, registreren zich nauwelijks en halen nooit het niveau van namen of sprekende rollen. Dat ze worden vermoord is duidelijk, maar ze worden alleen gespecificeerd in één incident waarbij een man, zijn vrouw en een tweejarig meisje worden vermoord.

Natuurlijk is de pijn die oorlog de agressors en hun geliefden thuis brengt meer dan genoeg om een ​​einde te maken aan dit wangedrocht dat oorlog wordt genoemd. De domheid van doden door vriendelijk vuur is prominent aanwezig in het stuk. De notie van enig hoger doel of enig doel voor de oorlog ontbreekt.

Een van de soldaten hoopt op een einde aan de oorlog:
'En tja, ik denk dat ik hoop dat het op de een of andere manier zal veranderen.
“Tot die tijd, als mensen wisten wat het is,
“Dat zou genoeg zijn.
“Hoe het verlies de reden wordt,
"en hoe de reden misbruik van liefde is."