Door Dr. Hakim
De zeeschelpen
Ik heb wat schelpen geplukt bij Henoko in Okinawa. Henoko is waar de VS hun militaire basis verplaatsen tegen de wil van 76.1% van de Okinawanen.
Ik gaf de zeeschelpen als cadeau aan enkele Afghaanse vredesvrijwilligers om hen te helpen het verhaal van Okinawa te onthouden.
“Houd de schelpen net naast je oren. Er wordt gezegd dat je de golven en de verhalen van de kusten van Okinawa kunt horen,” begon ik, terwijl ik mijn getuigenis vertelde van de geweldloze pogingen van gewone Japanners om een einde te maken aan de meer dan 70 jaar van Amerikaanse militaire bases in hun midden, inclusief van Ohata wordt gekwetst door de Japanse politie toen hij de armen sloot met andere Japanners in een vreedzaam sit-in-protestbij de poorten van de Henoko-basis.
Kitsu, een oudere monnik die de Okinawa Peace Walk organiseerde waaraan ik deelnam, merkte tijdens een diner van kleefrijst, ingelegde radijs en zeewier op: "Hakim, je doet me denken aan de 'dugong'!"
Ik vond het grappig dat ik leek op de ietwat vreemd uitziende, bedreigde lamantijn die leeft op een bepaalde soort zeewier die in de zeeën van Henoko wordt gevonden.
Misschien is het pas als we ons realiseren welke overeenkomsten we delen met wezens als de 'doejong', dat we ons meer kunnen bekommeren om hun mogelijke uitsterven. Het voortbestaan van de doejong hangt mogelijk af van de plannen van de Amerikaanse regering voor 'volledige dominantie' in Azië, aangezien de natuurlijke habitat van de doejong wordt toegeëigend door de bouw van een Amerikaanse militaire basis.
Ik had het voorrecht om me aan te sluiten bij een team van wetenschappers en activisten die dagelijks met hun 'Peace Boats' naar het door de VS/Japanse autoriteiten met oranje boeien afgesloten zeegebied gaan.
De vredesboten hadden vlaggen met de tekst "سلام", wat betekent dat "Vrede" Arabisch is, een woord dat ook door Afghanen wordt gebruikt om elkaar te begroeten. Ik werd eraan herinnerd dat de Amerikaanse militaire bases in Okinawa en Afghanistan dienen als lanceerplatforms voor hetzelfde Grote Spel dat in Azië wordt gespeeld.
Twee oudere Japanse dames waren stamgasten op de boot, met borden waarop stond: "Stop met illegaal werk".
Ik dacht: "Wie heeft het Amerikaanse leger de 'legale' meesters gemaakt over de zeeën van Okinawa, over de 'doejong' wiens voortbestaan ze bedreigen?" De VS hebben al 32 militaire bases op het eiland, die bijna 20% van het hele landoppervlak van Okinawa in beslag nemen.
De koude nevel van de golven verfrist me. Het zachte ritme van de trommel gespeeld door Kamoshita, een andere organisator van de Okinawa Peace Walk, gaf een gebedsritme.
Aan de horizon waren Japanse kanovaarders die ook hun dagelijkse protesten deden.
De kano-activisten bij het oranjeboeienkordon.
De site van de Amerikaanse militaire basis in Henoko is op de achtergrond te zien
De kapitein van onze boot dreef de boot over en over het cordon.
Boten van de Japanse kustwacht en het Okinawa Defense Bureau naderden en omsingelden ons.
Ze waren overal.
Ze filmden ons zoals wij hen filmden. Ze gaven waarschuwingen op hun luidsprekers. Plotseling, toen onze boot snelheid opvoerde, een boot van de Japanse kustwacht zette de achtervolging in.
Ik voelde me alsof ik in een Hollywood-film zat. Ik kon niet geloven dat ze zo hevig wars waren van een paar oude Japanse dames, een paar wetenschappers en verslaggevers en wat vredesbouwers!
Wat wilden ze niet dat we zagen? Verborgen kernkoppen? Welke orders kregen ze van de Japanse en Amerikaanse autoriteiten?
De Japanse kustwacht 'achtervolgt' ons
Ik hield mijn camera stil terwijl hun boot naar ons toe leek te 'duiken'.
Knal! Swoosh!
Hun boot raakte de zijkant van de onze. Het water stroomde over ons heen. Ik bedekte mijn camera met mijn Borderfree Blue Scarf en vroeg me even af of de kustwacht binnenkort aan boord zou gaan van onze boot.
Ik voelde wat mijn Japanse vrienden voelden, dat in plaats van in Okinawa te zijn om de mensen te beschermen, ze de mensen verjagen van hun eigen land en zeeën. Ik zag een wereldwijde militaire machine op ons afkomen met een genormaliseerd, business-as-usual excuus van 'verdediging', en Ik begreep de wortels van de moord op mijn grootvaderdoor het Japanse leger in de Tweede Wereldoorlog.
Dit was slechts een van de vele overtredingen door het Amerikaanse/Japanse leger op open zee, zich niet bewust van de 'doejong's' en het natuurlijke leven in en rond de wateren.
Met behulp van een vergrootglas dat ik over de zijkant van onze boot plaatste, kon ik een beetje van het prachtige koraal en zijn ecosysteem zien. Helaas kunnen deze worden vernietigd door het Amerikaanse leger met Japans belastinggeld, tenzij de mensen van de wereld sluit je aan bij Okinawans om te zeggen 'Geen basis! Geen oorlog!"
Dit is wat oorlog, oorlogsbases en oorlogsvoorbereidingen doen.
Ze hebben de mensen pijn gedaan.
Ze negeren de zeeën.
De mensen van Okinawa en Japan zullen zich geweldloos blijven verzetten. Hun strijd voor vrede is de onze.
Een volledig foto-essay is te zien op http://enough.ourjourneytosmile.com/wordpress/boat-chase-on-the-seas-of-okinawa/
Hakim, ( Dr. Teck Young, Wee ) is een arts uit Singapore die de afgelopen 10 jaar humanitair en sociaal ondernemingswerk heeft gedaan in Afghanistan, onder meer als mentor van de Afghaanse vredesvrijwilligers, een interetnische groep jonge Afghanen die zich inzet voor het bouwen van geweldloze alternatieven voor oorlog. Hij is de ontvanger van de Internationale Pfeffer Vredesprijs 2012.
