Bluenosing van het Militair Industrieel Complex

Door kathrin winkler, World BEYOND War, April 7, 2022

Nova Scotia's maritieme trots op haar scheepsbouwerfgoed is opgeroepen om een ​​nieuwe erfenis voor Lunenburg te promoten, volgens Brett Ruskin van CBC. Het artikel getiteld "Handcrafting history gaat verder in Lunenburg als ruimtevaartbedrijf onderdelen bouwt voor F-35 jet" impliceert dat het maken van jetonderdelen in Lunenburg aansluit bij de grote maritieme traditie van scheepsbouw.

Vrolijk verslag doend van zijn bezoek aan Lunenburg aan het ruimtevaartbedrijf Stelia, speculeerde Ruskin dat de lokale, handgemaakte onderdelen binnenkort zullen worden tentoongesteld in RCAF-straaljagers en "... gemaakt door lokale bewoners in Lunenburg, om te helpen bij het bouwen van een van de best presterende voertuigen van hun generatie” zal ons opnieuw deel laten uitmaken van de geschiedenis.

De suggestie dat het hoogpresterende voertuig - de Bluenose, zo vakkundig ontworpen en gebouwd om met volle zeilen en gunstige wind te versnellen, kan worden vergeleken met een squadron van 88 F35-straaljagers houdt geen steek. Er is geen druppel recreatief doel of duurzaamheid in de high-tech moordmachine - gemaakt om thermonucleaire wapens te lanceren en tegelijkertijd zo'n enorme, dodelijke koolstofemissie te garanderen dat klimaatdoelen wegvallen volgens de voorschriften van de NAVO. De vergelijking tussen de twee is alleen succesvol als het ultieme voorbeeld van mediaspin.

Het oproepen van geschiedenis om de verwachte aankoop van de Amerikaanse Lockheed Martin-jets te rechtvaardigen, ontbreekt jammerlijk aan details. Kosten en training kunnen een begin zijn. Op de vissersvaartuigen werd traditioneel geleerd door ervaring en kennis werd doorgegeven. Vindingrijkheid en moed waren het kenmerk van de bemanning. Kapitein Angus Walters leerde tijdens het werk en over geld, nou ja, het was te schaars om de Bluenose aan deze kusten te houden. De tijden zijn veranderd en als we kijken naar de militaire begrotingslijn, zien we dat deze blijft stijgen, terwijl de noodfondsen voor het klimaat in vergelijking daarmee vlak liggen.

Nu de inkt klaar is om te vloeien naar dat inkoopcontract van $ 19 miljard dollar voor 88 F35-straaljagers, stroomt er geld naar de Amerikaanse wapenindustrie. Over de levensduur van de jets lopen de kosten op tot minstens $ 77 miljard, maar reken er niet op. We zullen niet weten hoeveel van de grote F-35-gebreken met de deal gepaard gaan, omdat het Pentagon lijkt niet bereid te zijn om die informatie te delen. De RCAF kan niet genoeg piloten rekruteren die met de bommenwerpers willen vliegen, en het updaten van de jets vraagt ​​om een ​​volledig vernieuwd, miljarden dollars kostend trainingsprogramma voor piloten.

Schepen en jets – andere geschiedenis, verschillende toekomsten. Laten we de geschiedenis van Lockheed Martin niet over het hoofd zien. De Enola Gay, de B-29 bommenwerper die verantwoordelijk was voor het laten vallen van de eerste atoombom op Hiroshima, Japan op 6 augustus 1945, werd gebouwd bij de GL Martin Company in Nebraska - dat Lockheed Martin werd. Willen we echt doorgaan als onderdeel van deze erfenis?

De shims die worden gebruikt om de deuren van de wapenruimte in de F35-bommenwerpers te openen en te sluiten, zijn met de hand gemaakt in Lunenburg. Wanneer een RCAF F35-bom zich richt op burgers die met trots naar de lucht kijken om de vindingrijkheid van eigen bodem te vieren die de shims heeft gemaakt? Laten we met de hand diplomatieke oplossingen bedenken en een beroep doen op de vindingrijkheid van conflictoplossing en, ja, vredestichten als de traditie van dit land.