Van Ray McGovern, Antiwar.com, December 6, 2021
In mei 25, 2021, toen de datum van 16 juni werd aangekondigd voor de top tussen presidenten Biden en Poetin leek het een goed idee om geen tijd te verspillen met het waarschuwen van Biden en zijn beginnende adviseurs dat een grote verschuiving in de “wereldcorrelatie van krachten” (om een oude Sovjetterm te gebruiken) ongetwijfeld een grote invloed zou hebben de gesprekken van juni. China zou natuurlijk niet deelnemen aan de bilaterale besprekingen, maar het zou wel aanwezig zijn.
Met andere woorden, een half jaar geleden maakten we ons zorgen:
“Of Official Washington de geleidelijke – maar ingrijpende – verandering in de driehoeksrelatie van Amerika met Rusland en China de afgelopen decennia nu wel of niet volledig waardeert, het is duidelijk dat de VS zichzelf tot de grote verliezer heeft gemaakt. De driehoek mag dan nog steeds gelijkzijdig zijn, maar het is nu in feite twee zijden tegen één. …
“Er zijn weinig aanwijzingen dat de huidige Amerikaanse beleidsmakers genoeg ervaring en intelligentie hebben om deze nieuwe realiteit te erkennen en de belangrijke implicaties voor de Amerikaanse vrijheid van handelen te begrijpen. Nog minder zullen ze waarschijnlijk beseffen hoe deze nieuwe nexus zich op de grond, op zee of in de lucht kan afspelen.”
Het was duidelijk dat het nieuwe fenomeen van de entente tussen Rusland en China het belang van minder belangrijke kwesties in het niet zou doen vallen; en we konden er niet zeker van zijn dat Biden correct zou worden geïnformeerd.
De Chinese "Knijp"
Het is duidelijk dat president Biden het woord niet heeft begrepen – of misschien is vergeten. Hier is de bizarre manier waarop Biden tijdens zijn presser na de top zijn benadering van Poetin over China beschreef die tientallen jaren achterloopt op de tijd:
“Zonder hem [Poetin] te citeren – wat volgens mij niet gepast is – wil ik een retorische vraag stellen: je hebt een grens van meerdere duizenden mijlen met China. China probeert de machtigste economie ter wereld te worden en het grootste en machtigste leger ter wereld.”
Op het vliegveld deden de medereizigers van Biden hun best om hem in het vliegtuig te krijgen, maar ze konden hem er niet van weerhouden meer van zijn mening over China te delen – dit keer over China's strategische “onderdrukking” van Rusland:
“Laat me mijn woorden kiezen. Rusland bevindt zich momenteel in een zeer, zeer moeilijke positie. Ze worden onder druk gezet door China.”
Is president Biden nog steeds aan het lunchen over deze belangrijke kwestie? Zijn zijn opkomende junior adviseurs op zoek gegaan naar nieuwe studieboeken, bijgewerkt met de boeken die ze misschien in de jaren 70 en 80 hebben gelezen, en hebben ze ontdekt dat Rusland en China nog nooit zo hecht zijn geweest - dat ze inderdaad een virtueel militair bondgenootschap hebben?
Dit lijkt belangrijk om ervoor te zorgen dat Biden leert – en onthoudt. Het zou vooral goed zijn als iemand hem zou waarschuwen kort voor zijn virtuele ontmoeting met Poetin morgen (dinsdag). Dit is mijn poging om dit kort na de top van juni te doen.
"Oude Chinese hand en oude Russische"
Ambassadeur Chas Freeman en ik, die allang de status van "alumni" hebben bereikt, hebben het voordeel gehad om tientallen jaren de Chinees-Russische betrekkingen in de gaten te houden. Inderdaad, Amb. Zoals de meeste lezers wel weten, was Freeman een van de belangrijkste beoefenaars. Hij had tolken voor president Richard Nixon tijdens zijn historische bezoek aan Peking in februari 1972 en speelde een sleutelrol bij het formuleren van het één-China-beleid dat de vrede heeft bewaard. althans tot nu toe. Ik stond aan het hoofd van de CIA-afdeling Buitenlands Beleid van de CIA in de vroege jaren '70; onze analisten speelden een belangrijke rol bij het sluiten van de SALT-overeenkomsten in mei 1972 (samen met zeer technische specialisten die Nixon het cruciale gaven: ja, we kunnen het verifiëren als u vertrouwt).
Veel recenter, in juli 2020, toen ex-staatssecretaris Pompeo de hofnar speelde die een nieuw Amerikaans beleid ten aanzien van China verkondigde en kritiek uitte op het oude, Chas en ik hebben hieraan meegewerkt.
In een e-mailuitwisseling tijdens het weekend vroeg ik om aanvullende meningen Amb. Freeman misschien wel, terwijl Biden zich voorbereidt op zijn virtuele top met Poetin op dinsdag. Met toestemming van Chas bied ik ze hieronder aan:
“... Het is duidelijk dat de Chinees-Russische entente zich uitbreidt onder druk van Amerikaanse bedreigingen voor beide. Er zal niets gebeuren op Taiwan of Oekraïne zonder coördinatie tussen Peking en Moskou. Maar ons fantasierijke autoritaire complot om de Amerikaanse ideologie van democratie tegen te gaan, wordt werkelijkheid door de 'democratietop'. Dit heeft geprobeerd Taiwan ideologisch te bewapenen tegen China en heeft geleid tot ongekende gezamenlijke Chinees-Russische verklaring die probeert onze pretenties te doorbreken en zich te verzetten tegen ons messianisme over democratie. “Mijn gok is dat er nu een veel grotere permanente Russische militaire aanwezigheid aan de grens met Oekraïne zal zijn, maar dat er, afgezien van provocaties door gekken in Oekraïne, geen invasie zal plaatsvinden. In plaats daarvan zal Rusland genoegen nemen met het hebben van een stevige basis voor een strategische verrassing, wanneer en als dat nodig is. Precies zo, China heeft waarschijnlijk geen beslissing genomen over Taiwan, maar bereidt de strijdruimte voor op het moment dat het dat misschien moet doen. Zowel China als Rusland werken parallel om militaire opties te ontwikkelen die ze eerder niet hadden gezocht. … met betrekking tot de Russische [Mach 9] Zircon-raket: deze gaat gepaard met de inspanningen van China om een veel geloofwaardiger nucleair aanvalsvermogen tegen de VS te ontwikkelen”
Waarom probeer je niet een beetje diplomatie?
Chas, altijd de diplomaat, mag de hoop koesteren dat de belofte van president Biden om een einde te maken aan de “meedogenloze oorlog” en een begin te maken met “meedogenloze diplomatie” toch gestalte krijgt en geen meedogenloze retoriek blijft. Freeman gaf deze verdere gedachten over waartoe de laatste Chinese en Russische bewegingen zouden kunnen leiden, gegeven een bereidwillige partner:
“Deze bewegingen zijn een klassiek diplomatiek gebruik van een militaire dreiging om een onderhandelde vermindering van de spanningen af te dwingen. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov vergeleek die van China met diplomaat Wang Yi in Rome, toen Lavrov later Blinken ontmoette in Stockholm. Wang Yi eiste dat de VS zich zouden committeren aan 'een echt één-China-beleid, geen nepbeleid, dat de VS hun toezeggingen aan China nakomen en dat de VS het één-China-beleid echt uitvoeren, in plaats van één ding te zeggen en te doen. een andere.'
"Lavrov evenaarde Poetin in het eisen van 'betrouwbare en langetermijnveiligheidsgaranties', waarin 'specifieke overeenkomsten zijn opgenomen die elke verdere NAVO-beweging naar het oosten en de inzet van wapensystemen die ons in de directe nabijheid van Russisch grondgebied bedreigen, zouden uitsluiten', eraan toevoegend dat Moskou nodig zou hebben niet alleen mondelinge garanties, maar 'wettelijke garanties'.”
Ray McGovern werkt samen met Tell the Word, een uitgeverij van de oecumenische Kerk van de Verlosser in de binnenstad van Washington. Zijn 27-jarige carrière als CIA-analist omvatte onder meer het dienen als hoofd van de afdeling Buitenlands beleid van de Sovjet-Unie en als opsteller / briefer van de President's Daily Brief. Hij is medeoprichter van Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS).
