Door David Swanson
De omslag van januari-februari 2015 De Atlantische vraagt "Waarom blijven de beste soldaten ter wereld verliezen?" wat leidt tot dit artikel, die de vraag niet beantwoordt.
De belangrijkste focus van het artikel is de inmiddels eindeloos bekende ontdekking dat de meeste Amerikaanse Amerikanen niet in het leger zitten. Het artikel gaat vergezeld van een ander waarin wordt gepleit voor een ontwerp. De bewering in het hoofdartikel is dat, omdat de meeste mensen geen verbinding hebben met het leger, ze meer bereid zijn om het in onwinbare oorlogen te sturen.
Nergens probeert de auteur, James Fallows, ook maar een hint te geven naar wat de oorlogen onwinbaar maakt. Hij beweert wel dat de Golfoorlog de laatste oorlog was die op enigerlei wijze zegevierde voor de Verenigde Staten. Maar hij kan niet bedoelen dat het een crisis heeft opgelost. Het was een oorlog gevolgd door bombardementen en sancties en, in feite, de herhaalde heropleving van de oorlog, die zelfs nu voortduurt en escaleert.
Wat Fallows moet bedoelen, is dat toen het Amerikaanse leger eenmaal had gedaan wat het kon doen – namelijk dingen opblazen – in de Golfoorlog, het min of meer stopte. De begindagen in Afghanistan in 2001 en in Irak in 2003 kenden vergelijkbare 'overwinningen', net als in Libië in 2011 en tal van andere Amerikaanse oorlogen. Waarom Fallows Libië negeert, weet ik niet, maar Irak en Afghanistan gaan verloren in zijn boek, denk ik, niet omdat er geen dienstplicht is of omdat het leger en het Congres corrupt zijn en de verkeerde wapens bouwen, maar omdat het leger, nadat het alles had opgeblazen, jarenlang bleef rondhangen om mensen leuk te maken door hun vrienden en familieleden te vermoorden. Dergelijke bezettingen zijn vrijwel niet te winnen, zoals in Vietnam en tal van andere plaatsen, omdat mensen ze niet accepteren en omdat militaire pogingen om acceptatie te creëren contraproductief zijn. Een beter leger met meer zelfkritiek, een ontwerp en een gecontroleerde begroting zou hier niets aan veranderen.
De bewering van Fallows dat niemand aandacht schenkt aan oorlogen en militarisme slaat de plank mis, maar is ook overdreven. 'Ik ben me niet bewust', schrijft hij, 'van enige tussentijdse race voor het Huis of de Senaat waarin kwesties van oorlog en vrede . . . waren eersteklas campagnekwesties. Hij is het jaar 2006 vergeten, toen uit exit-polls bleek dat het beëindigen van de oorlog tegen Irak de belangrijkste motivator van de kiezers was nadat talloze kandidaten zich tegen de oorlog hadden verzet die ze zouden escaleren zodra ze in functie waren.
Fallows overschat ook de impact van publieke scheiding van het leger. Hij gelooft dat het mogelijk was om in de populaire cultuur de spot te drijven met het leger toen en omdat een groter deel van het publiek via familie en vrienden dichter bij het leger stond. Maar dit vermijdt de algemene neergang van de Amerikaanse media en de militarisering van de Amerikaanse cultuur, waarvan hij niet heeft aangetoond dat deze volledig toe te schrijven is aan ontkoppeling.
Fallows denkt dat Obama niet in staat zou zijn geweest om iedereen 'vooruit te laten kijken' en te vermijden militaire rampen te overwegen als 'Amerikanen zich beïnvloed hadden gevoeld door de uitkomst van de oorlogen'. Ongetwijfeld, maar is het antwoord op dat probleem tocht of een beetje opvoeding? Er is niet veel voor nodig om Amerikaanse studenten erop te wijzen dat studentenschuld ongehoord is in sommige landen die minder oorlog voeren. De VS hebben enorme aantallen mannen, vrouwen en kinderen gedood, zichzelf gehaat gemaakt, de wereld gevaarlijker gemaakt, het milieu vernietigd, burgerlijke vrijheden terzijde geschoven en biljoenen dollars verspild die anders een wereld van goed besteed hadden kunnen worden. Een ontwerp zou niets doen om mensen bewust te maken van die situatie. En de focus van Fallows alleen op de financiële kosten van een oorlog - en niet op de 10 keer hogere kosten van het leger die door de oorlogen worden gerechtvaardigd - moedigt acceptatie aan van wat Eisenhower waarschuwde dat zou leiden tot meer oorlogvoering.
Fallows' poging om achterom te kijken lijkt ook de robotisering van Amerikaanse oorlogen te missen. Geen tocht zal ons in drones veranderen, waarvan de piloten zelf de doodsmachines zijn losgekoppeld van de oorlogen.
Toch heeft Fallows een punt. Het is volkomen bizar dat het minst succesvolle, meest verkwistende, duurste, meest destructieve openbare programma grotendeels onbetwist is en over het algemeen wordt vertrouwd en vereerd door het grootste deel van het publiek. Dit is de operatie die de term SNAFU voor godsnaam heeft bedacht, en mensen zijn bereid om elk wild verhaal te geloven. Gareth Porter legt uit de bewust gedoemde beslissing om de oorlog in Irak in 2014 opnieuw te lanceren als een politieke berekening, niet als een middel om profiteurs tevreden te stellen, en natuurlijk niet als een middel om iets te bereiken. Natuurlijk werken oorlogsprofiteurs heel hard om het soort publiek te produceren dat aandringt op of veel oorlogen tolereert, en de politieke berekening kan meer verband houden met het behagen van elites dan met het grote publiek. Het is nog steeds de moeite waard om te beschouwen als de grootste culturele crisis die voor ons ligt – naast de ontkenning van het klimaat – dat te veel mensen bereid zijn om oorlogen toe te juichen en nog meer om de permanente oorlogseconomie te accepteren. Alles wat die situatie opschudt, moet worden toegejuicht. http://warisacrime.org
