By Sam Husseini
Geen toevlucht kon de huurling en slaaf redden
Van de angst voor de vlucht of de duisternis van het graf,
En de met sterren bespikkelde vlag in triomf zwaait
O'er het land van de vrijen en het huis van de dapperen.
Nog minder bekend, het nummer is afkomstig van slaveneigenaar Francis Scott Key's “Wanneer de krijger terugkeert”- die was ingesteld op dezelfde melodie.
Als Alex Cockburn, de overleden en veel gemiste co-editor van Counterpunch, dat is genoteerd na de veel gevierde toespraak van president Obama in 2009 in Caïro:
Een vroege versie van de "Star Spangled Banner" van Francis Scott Key, geschreven in 1805 te midden van de routing van de Barbary-staten, bood een beeld van de islam dat duidelijk verschilde van Obama's opwekkende sentimenten in Caïro:
In conflict weerloos elk zwoegen dat ze ondergingen,
Tot hun vijanden gekrompen waren ontzet van de verlatenheid van de oorlog:
En bleek straalde de Halve maan, zijn pracht verdoezeld
Bij het licht van de sterrenarme vlag van onze natie.
Waar elke vlammende ster een meteoor van oorlog glom,
En het tulbandhoofd boog voor de vreselijke schittering.
Meng dan met de olijf de laurier zal zwaaien
En vorm een heldere krans voor het voorhoofd van de dapperen.
In 1814 Key rehabiliteerde deze doggerel in de Star Spangled Banner. Het Amerikaanse volkslied begon dus als een vrolijke tirade tegen de Mahommedans. En natuurlijk blaast elk lid van het US Marine Corps regelmatig het USMC-volkslied uit, te beginnen "Van de gangen van Montezuma tot de kust van Tripoli."
Kortom, de mars van Amerika naar het rijk werd geslagen in de smeltkroes van het anti-islamitische sentiment. (Een bewonderaar van dit vroege hoofdstuk in de imperiale confrontaties van Amerika met de islam is die vurige kruisvaarder, C. Hitchens die Joshua London citeert Victory in Tripoli: How America's War with the Barbary Pirates vestigde de Amerikaanse marine en vormde een natie, over de oorsprong van de Star Spangled Banner.)
Opmerking voor illustratie op de voorkant van de jas: In augustus 1814 lanceerde een Britse overvallenpartij onder leiding van admiraal Sir George Cockburn een aanval op Washington. Ze staken het Capitool in brand, gingen toen naar het Witte Huis en aten, voordat ze het in brand staken, een maaltijd die door Dolly Madison was opgesteld en die was achtergelaten door de voortvluchtige president en zijn familie. Cockburn ging vervolgens naar de kantoren van De nationale inlichtingendienst zich te wreken op de pers die hem had misbruikt. Hij beval zijn mannen om de druktypen van het papier te vernietigen en zei: 'Zorg ervoor dat alle C's worden vernietigd, zodat de boefjes mijn naam niet langer kunnen misbruiken'. Cockburn belegerde vervolgens Baltimore, de mislukte fusillades die aanleiding waren voor de compositie van 'The Star Spangled Banner', wiens verwijzing naar 'de huurling en slaaf' in het Britse leger zinspeelt, zoals Robin Blackburn opmerkt in De omverwerping van koloniale slavernij, aan het feit dat Cockburn vrijheid had aangeboden aan alle slaven die zich bij hem zouden voegen in zijn aanvallen van 1813 en 1814. Volgens een Brits rapport gedroegen deze slaven zich zeer goed en 'waren ze uniform vrijwilligers voor het station waar ze zouden verwachten hun voormalige meesters. ' Sommige van deze zwarte rekruten zaten in de partij die het Witte Huis in brand stak "
Dit benadrukt het donkerste hart van de Verenigde Staten, erop gebrand om de inheemse bevolking aan te vallen - of ze nu Afrikanen zijn of inboorlingen van wat we "Amerika" noemen, of Berbers of Arabieren of wie dan ook. Inheemse Amerikanen, waarvan wordt aangenomen dat ze verslagen zijn, kunnen nu tot op zekere hoogte worden geromantiseerd, terwijl Arabieren en moslims die niet enthousiast zijn om over te stappen naar de macht van het Amerikaanse establishment, worden gedemoniseerd. Het benadrukt ook dat racisme en gewelddadige nationalistische identiteit nauw met elkaar verweven zijn en dat pogingen om de twee te scheiden misschien slechts een dekmantel zijn voor beide.
