Door Glen Ford, hoofdredacteur, Black Agenda Report.
Amerikanen verwelkomen slechts een symbolisch aantal mensen uit landen die zijn verwoest door Amerikaanse agressieoorlogen. Het huidige reizigersverbod van Donald Trump treft landen die al het doelwit waren van president Obama, “een perfect voorbeeld van de continuïteit van het Amerikaanse imperiale beleid in de regio.” De memo van de ‘andersdenkenden’ van het ministerie van Buitenlandse Zaken bevat ‘geen woord van steun voor de wereldvrede, noch een zweem van respect voor de nationale soevereiniteit van andere volkeren.’
In de meest dramatische uiting van oppositie van insiders tegen het beleid van een zittende regering sinds generaties, meer dan 1,000 Medewerkers van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken ondertekenden een memo waarin ze protesteerden tegen het tijdelijke verbod van president Donald Trump op mensen uit zeven overwegend islamitische landen om voet op Amerikaans grondgebied te zetten. Een ander recent hoogtepunt in de onenigheid onder de 18,000 medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken wereldwijd vond plaats in juni vorig jaar, toen 51 diplomaten riep op tot Amerikaanse luchtaanvallen tegen de Syrische regering van president Bashar al-Assad.
Geen van beide uitbarstingen van afwijkende meningen was gericht tegen de Amerikaanse oorlogen en economische sancties die miljoenen mensen hebben gedood en ontheemd in de getroffen landen: Iran, Irak, Libië, Somalië, Soedan, Syrië en Jemen. Liever, de diplomatieke ‘opstand’ van afgelopen zomer probeerde druk uit te oefenen op de regering-Obama om zich aan te sluiten bij Hillary Clinton en haar ‘grote tent’ vol oorlogshaviken om Rusland in de lucht boven Syrië te confronteren, terwijl de memo momenteel de ronde doet onder medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken beweert te handhaven ‘Amerikaanse kernwaarden en constitutionele waarden’, ‘goede wil jegens Amerikanen’ behouden en ‘potentiële schade aan de Amerikaanse economie door het verlies aan inkomsten van buitenlandse reizigers en studenten voorkomen’.
In geen van beide memo’s staat een woord van steun voor de wereldvrede, noch een vleugje respect voor de nationale soevereiniteit van andere volkeren – wat waarschijnlijk passend is, aangezien dit geen “Amerikaanse en constitutionele kernwaarden” zijn, en dat ook nooit zijn geweest.
Ironisch genoeg werd het ‘dissident channel’ van het ministerie van Buitenlandse Zaken opgericht tijdens een van die zeldzame momenten in de Amerikaanse geschiedenis waarop ‘vrede’ populair was: 1971, toen een verslagen Amerikaanse oorlogsmachine met tegenzin de steun voor zijn marionettenregime in Zuid-Vietnam afbouwde. Destijds wilden veel Amerikanen, inclusief inwoners van de Amerikaanse regering, de eer opeisen voor de ‘vrede’ die op het punt stond door de Vietnamezen te worden gewonnen, ten koste van minstens vier miljoen Zuidoost-Aziatische doden. Maar die dagen zijn al lang voorbij. Sinds 2001 is de oorlog in de VS genormaliseerd – vooral de oorlog tegen moslims. die nu aan de top staat van de werkelijke ‘Amerikaanse kernwaarden’. Er is zoveel Amerikaanse haat gericht tegen moslims dat de Democraten en de gevestigde Republikeinen moeten strijden om de Russen in de ‘haatzone’ van de Amerikaanse volkspsyche te houden. De twee voornaamste, officieel gesanctioneerde haatvormen zijn uiteraard met elkaar verbonden, vooral omdat het Kremlin een Amerikaanse blitzkrieg in Syrië in de weg staat, waardoor de decennialange strategie van Washington om islamitische jihadisten als voetsoldaten van het Amerikaanse imperium in te zetten, wordt verwoest.
De Verenigde Staten zijn altijd een project van imperiumopbouw geweest. George Washington noemde het een “opkomend imperium”, Thomas Jefferson kocht het Louisiana Territory van Frankrijk in zijn streven naar een “uitgebreid rijk”, en de echte Alexander Hamiltonbeschouwde de VS, in tegenstelling tot de Broadway-versie, als het ‘meest interessante imperium ter wereld’. De koloniale buitenpost van twee miljoen blanke kolonisten (en een half miljoen Afrikaanse slaven) verbrak de banden met Groot-Brittannië om zijn eigen, grenzeloze heerschappij te smeden, om te kunnen wedijveren met de andere blanke Europese rijken van de wereld. Tegenwoordig zijn de VS de moeder van alle (neo)kolonialisten, onder wier gepantserde rokken alle oude, verschrompelde, jonge imperialisten van het vorige tijdperk zijn verzameld.
Om de enorme tegenstelling tussen Amerika’s roofzuchtige karakter en zijn mythische zelfbeeld te verzoenen, het mega-hyper-rijk moet zich voordoen als zijn tegendeel: een welwillend, ‘uitzonderlijk’ en ‘onmisbaar’ bolwerk tegen de mondiale barbarij. Barbaren moeten daarom worden uitgevonden en gevoed, zoals de VS en de Saoedi's in het Afghanistan van de jaren tachtig deden met hun oprichting van 's werelds eerste internationale jihadistische netwerk, om vervolgens te worden ingezet tegen de seculiere 'barbaarse' staten Libië en Syrië.
In de moderne Amerikaanse bureaucratie worden zorgwekkende barbaarse staten ‘landen of gebieden van zorg’ genoemd – de taal die wordt gebruikt om de zeven naties aan te duiden die het doelwit zijn van de Wet ter voorkoming van terrorismereizen van 2015 ondertekend door president Obama. President Donald Trump gebruikte de bestaande wetgeving als basis voor zijn uitvoerend bevel dat reizigers uit die staten verbood, waarbij hij specifiek alleen Syrië noemde. De huidige gruwel is dus een perfect voorbeeld van de continuïteit van het Amerikaanse imperiale beleid in de regio, en nadrukkelijk niet iets nieuws onder de zon (een zon die, net als bij het oude Britannia, nooit ondergaat over het Amerikaanse imperium).
Het imperium houdt zichzelf in stand en streeft er onophoudelijk naar om uit te breiden, door middel van wapengeweld en dwingende economische sancties, ondersteund door de dreiging van vernietiging. Het doodt miljoenen mensen, terwijl een klein deel van de slachtoffers toevlucht kan zoeken binnen de Amerikaanse grenzen, op basis van hun individuele waarde voor het imperium.
Het racistische uitvoerende bevel van Donald Trump rechtstreeks treft ongeveer 20,000 mensenDat zegt de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties. President Obama heeft in 50,000 naar schatting 2011 Libiërs gedood, hoewel de VS officieel niet toegeven dat zij daarmee het leven van één enkele burger hebben uitgeroeid. De Eerste Zwarte President is verantwoordelijk voor elk van de half miljoen Syriërs die zijn omgekomen sinds hij datzelfde jaar zijn jihadistische oorlog tegen dat land begon. Het totale aantal slachtoffers dat is toegebracht aan de bevolking van de zeven doellanden sinds de VS Irak steunden in de oorlog tegen Iran in de jaren tachtig bedraagt minstens vier miljoen – een grotere holocaust dan de VS twee generaties geleden aan Zuidoost-Azië toebrachten – toen het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken voor het eerst werd opgericht. zijn ‘dissidentiekanaal’.
Maar waar is de vredesbeweging? In plaats van een einde te eisen aan het bloedbad dat vloedgolven van vluchtelingen veroorzaakt, sluiten zelfbenoemde ‘progressieven’ zich aan bij het macabere ritueel van het demoniseren van de ‘landen van zorg’ die het doelwit zijn van aanvallen, een proces dat in de Amerikaanse geschiedenis een kleurcode heeft gekregen. met racisme en islamofobie. Deze imperiale burgers feliciteren zichzelf vervolgens met het feit dat ze 's werelds enige 'uitzonderlijke' volk zijn, omdat ze zich verwaardigen de aanwezigheid te aanvaarden van een klein deel van de bevolking die de VS heeft verscheurd.
De rest van de mensheid ziet echter het echte gezicht van Amerika – en er zal een afrekening komen.
