Door David Swanson, World BEYOND War
De militaire uitgaven van de VS waren acht jaar geleden op $ 1.2 biljoen per jaar, toen er een werd toegevoegd aan de kernwapens van het Energiedepartement, het Binnenlandse Veiligheidsdepartement, de CIA, rente op schulden, veteranenzorg, enz. Nu is het op $ 1.3 biljoen. In de jaren sinds de militaire uitgaven drastisch zijn verhoogd, zijn de Verenigde Staten minder veilig, minder geliefd, minder ecologisch duurzaam, minder vrij, minder welvarend, minder tolerant en minder democratisch gemaakt. Geld aanzienlijk verplaatsen naar andere gebieden breidt uit de economie, waarbij de verschuiving zowel financieel als op vele andere manieren wordt beloond. In feite wordt hetzelfde geld besteed aan banen voor schone energie Retourneren een belastingverhoging van 50% ten opzichte van het geld dat aan militaire banen wordt uitgegeven.
Er wordt geschat dat het uitbannen van kinderarmoede zou redden $ 0.5 biljoen per jaar aan minder uitgaven aan gezondheidszorg, drop-outs en criminaliteit. Experimenten met een Basisinkomensgarantie hebben de gezondheid en het onderwijs juist verbeterd en de criminaliteit teruggedrongen. Het is veilig om aan te nemen dat het uitbannen van armoede onder volwassenen ook aanzienlijke besparingen zou opleveren. We kennen die single-betaler gezondheidszorg, die Kost minder, grote besparingen zou opleveren (en veteranen net als alle anderen zou dekken), en dat schonere lucht, water en land de behoefte aan gezondheidszorg zou verminderen. We weten dat subsidies voor fossiele brandstoffen en massale opsluiting en uitbreiding van snelwegen enorm duur maar contraproductief zijn. En we weten dat de meest extreem welvarende bedrijven en individuen een biljoen dollar per jaar kunnen worden belast zonder te lijden - een actie die extra maatschappelijke voordelen zou hebben, zelfs als het geld zou worden verbrand.
Het staat buiten kijf dat er gigantisch veel geld is om mee te werken. Er is simpelweg de vraag wat ermee te doen, of er belasting op moet worden geheven, en of er belasting op wordt geheven, hoe het moet worden uitgegeven. Of beter gezegd, het lijdt geen twijfel of we als soort willen overleven. A Groene New Deal die 20 miljoen banen creëert, is een noodzaak. Een negatieve inkomstenbelasting die kost $ 175 miljard per jaar is perfect haalbaar, en zou aanzienlijk minder kosten (of meer opleveren voor de minder behoeftigen) indien gecreëerd in combinatie met 20 miljoen banen en in combinatie met een vermindering van minder effectieve anti-armoedeprogramma's.
Mensen die het nodig hebben geld geven en tegelijkertijd belasting heffen op geld van mensen die het zich kunnen veroorloven, zou weinig meer bureaucratie vergen dan nu het geval is, en veel minder dan sommige andere programma's vereisen. Het zou mensen niet vertellen hoe ze hun geld moeten uitgeven of proberen te controleren hoe ze het doen. Het zou behoorlijk respectvol zijn, en ik heb meer kale beweringen gezien dan bewijzen dat iemand het als een belediging zou opvatten. Maar het zou nog steeds ver achterblijven bij het ideaal om 285 miljoen volwassenen, inclusief de miljardairs, elk jaar $ 50,000 contant te overhandigen. Dat zou 14.25 biljoen dollar kosten. Maar 20 miljoen banen voor $ 50,000 per jaar zouden $ 1 biljoen kosten. Dat is een enorm aantal, maar perfect te doen. Sommige prioriteiten zouden moeten veranderen. Als bijvoorbeeld sportomroepers hun troepen zouden bedanken voor het kijken uit 138 landen in plaats van 175, zou iemand dat dan merken?
Er zijn miljoenen manieren om armoede terug te dringen, wereldwijd of met een beperktere focus. Ik ben voorstander van een aantal van hen in combinatie, waaronder het legaliseren van het recht om vakbonden te organiseren en staking – wat extra democratische voordelen heeft, en inclusief een maximumloon gekoppeld aan een minimumloon waartoe waarde wordt hersteld en zelfs verhoogd.
Een nieuw boek genaamd Een paar duizend dollar van Robert Friedman onderzoekt zorgvuldig een aantal manieren om armoede terug te dringen die op zijn minst enigszins effectief zijn gebleken. Velen van hen hebben betrekking op het aanmaken van spaarrekeningen die de hoeveelheid bespaard geld vermenigvuldigen, maar beperken hoe het kan worden gebruikt. Dit idee verder uitbreiden dan de dromen van de voorstanders, door 3,000 dollar te verstrekken voor 200 miljoen volwassenen, zou 0.6 biljoen dollar plus de bureaucratie kosten.
In zijn boek onderzoekt Friedman casestudy's en de beste ontwerpen voor spaarrekeningen voor onderwijs, huizen en startende bedrijven. Maar deze beperken allemaal iemands opties. Friedman houdt zelfs de GI Bill voor als een model voor anti-armoedeprogramma's, omdat de voordelen zogenaamd werden verdiend via een 'dienst'. Wat je ook vindt van de zogenaamde service en of we de herhaling ervan konden overleven, het was voor de meeste mensen verplicht. Friedman zegt dat het idee dat men geen "uitdeeling" zou moeten willen, is wat "ons land groot maakt" - dit is natuurlijk het welvarende land met de meeste armoede op aarde. "Grootheid" is nooit verbonden met feiten.
Helaas hebben we geen tijd om met al te veel regelingen te rommelen, en we moeten alle werkbare regelingen wereldwijd toepassen, aangezien een groot deel van de mensen die aan armoede lijden tot de andere 96% behoort. Maar wat we moeten doen, namelijk het lanceren van een enorm programma voor klimaat- en milieubescherming, conversie naar schone energie, ontwapening en conversie naar vreedzame industrieën, creëert ook banen op een manier die zelfs de meest flitsende "baanscheppers" nog nooit hebben gezien.
Laten we beginnen!
