Од: Кети Брин, Гласови за креативно ненасилство
Честопати пишував за нашиот пријател ирачки бегалец и неговиот најстар син од Багдад. Ќе ги наречам Мохамед и Ахмед. Тие го направија мачниот лет минатата година од Багдад до Курдистан, а потоа низ Турција. Тие беа на три грчки острови пред да им биде дадена дозвола да го продолжат своето патување. Тие минаа низ неколку земји во времето кога се затвораа границите. Тие конечно пристигнаа на нивната дестинација кон крајот на септември 2015 година. Финска.
Бидејќи живеев со ова семејство во Багдад, ги имам лицата на сопругата и секое од децата пред мене. Подолу е фотографија од две деца на Мохамед.
Општо земено, ги користам зборовите на Мохамед, цитирајќи го во наратив од прво лице. Тој ја раскажа приказната за нивното очајно патување опасно по живот пред повеќе од една година. Тие отидоа во Финска со надеж дека помалку бегалци ќе патуваат толку далеку, дека побрзо ќе добијат азил и ќе се соберат со своето семејство, сопругата на Мухамед и другите шест деца во Ирак. Заедно со мала група пријатели, Кети Кели и јас можевме да ги посетиме во Финска на длабокиот зимски студ минатиот јануари. Можевме да ги донесеме неколку дена од кампот во Хелсинки, каде што беа топло примени од многу Финци вклучени во мировното движење, меѓу нив и новинари.
Кон крајот на јуни, Мохамед ни напиша за депресијата и фрустрацијата меѓу бегалците во нивниот камп бидејќи многумина од нив добиваа азил. Тој напиша дека дури и ирачките бегалци од Фалуџа, Рамади и Мосел добиваат одбивања. „Не знам што ќе направам ако добијам лош одговор. Во последните три недели доаѓаат само лоши одговори“. Потоа, кон крајот на јули се појавија катастрофални вести дека неговиот сопствен случај бил демантиран.
„Денес ја добив одлуката за имиграција дека мојот случај е одбиен. Мене и Ахмед не сме добредојдени во Финска. Ви благодариме за сè што направивте.” Следниот ден пак напиша. „Денес е еден од најтешките денови во мојот живот. Сите, син ми, братучед ми и јас... само молчевме. Шокирани сме од одлуката. Губење на брат ми, затворен 2 години, киднапиран, мачен, губење на куќата, родителите, свекорот, писмо за смртна закана и обид за атентат. Убиени над 50 роднини. Што повеќе да им дадам за да ми веруваат? Само едно заборавив, да поднесам потврда за смртта. Чувствувам дека ме колат. Не знам што да им кажам на мојата сопруга и децата [во Багдад]“.
Оттогаш дознавме дека Финска им одобрува престој на само 10% од барателите на азил. Во тек е жалба, а неколку луѓе напишаа писма во име на Мохамед. Сепак, во никој случај не е јасно дека неговото барање ќе биде прифатено.
Во меѓувреме, ситуацијата во Ирак и во Багдад продолжува да се влошува во однос на секојдневните експлозии, самоубиствени напади, атентати, киднапирања, активности на ИСИС, полицијата, армијата и милицијата. Неговата сопруга живее во особено отворена и ранлива рурална област. Неговиот брат, кој живеел на камен, пред неколку месеци морал да побегне со семејството поради смртни закани. Ова ги остави сопругата и децата на Мохамед без заштита. За време на Рамазан, Мохамед напиша: „Ситуацијата е навистина ужасна во овие денови. Мојата сопруга планираше да ги однесе децата во селото на нејзината мајка за време на ЕИД, но таа ја откажа оваа идеја“. Во друга прилика напиша: „Мојата сопруга е многу загрижена за нашиот втор најстар син, се плаши дека нема да биде киднапиран. Размислува да се пресели од селото. Денеска многу тешко се расправавме бидејќи таа ме обвинува мене, велејќи ми дека реков дека повторно ќе се собереме во рамките на 6 месеци".
Во две неодамнешни прилики вооружени униформирани мажи дојдоа во куќата на Мохамед барајќи информации за Мохамед и Ахмед. Мохамед напиша: „Вчера во 5am Во куќата упаднале вооружени службени воени момци во униформи. Можеби полицијата? Можеби милицијата или ИСИС?“ Тешко е да се замисли стравот на беспомошната сопруга на Мухамед и децата, од кои најмладиот има само 3 години. Тешко е да се замисли дека стравот на Мохамед и Ахмед е толку далеку. На моменти сопругата на Мохамед го криела најстарото момче во трските покрај нивната куќа, плашејќи се дека насилно ќе биде регрутиран од ИСИС или милицијата! Таа, исто така, се плашеше да ги испрати децата на училиште бидејќи безбедносната ситуација е многу опасна. Таа е лута на Мохамед, исплашена и не разбира зошто не се обединиле по една година.
Неодамна Мохамед испрати е-пошта: „Искрено, Кети, секоја вечер размислувам да се вратам дома и да ставам крај на овие расправии. Да живеете подалеку од вашите сакани деца е навистина тешко. Ако ме убијат заедно со моето семејство, тогаш сите ќе разберат зошто моравме да заминеме и расправиите ќе завршат. Дури и финската имиграција ќе разбере дека тоа што им го кажав е вистина. Но, следното утро се предомислив и решив да ја чекам конечната одлука на судот“.
„Секоја вечер се плашам од вестите од моето семејство следното утро. Ќерка ми минатата недела ме праша телефонски: „Тато, кога ќе можеме повторно да живееме заедно. Сега имам 14 години, а ти си отсутен толку долго.' Таа ми го скрши срцето“.
Пред само неколку дена напиша: „Многу сум среќен бидејќи мразот се стопи меѓу мене и мојата сопруга“. Неговото мало момче, 6 години, и неговата најмала ќерка 8 години, денеска отидоа на училиште. Мојата сопруга е толку храбра… Таа одлучи да плати училишен автобус за сите деца. Таа рече: „Верувам во Бог и ги испраќам децата и ризикувам“.
Често се прашувам како Мухамед станува наутро. Како тој и неговата сопруга можат да го дочекаат денот? Нивната храброст, нивната вера и нивната издржливост ме инспирираат, ме предизвикуваат и ме туркаат да станам од сопствениот кревет наутро.
