Како што е документирано во книгата на Даглас Блекмон, Ропство со друго име: Повторното заземање на црните Американци од Граѓанската војна до Втората светска војна, институцијата на ропство на југот на САД во голема мера заврши дури 20 години на некои места по завршувањето на американската граѓанска војна. И тогаш тоа беше повторно, во малку поинаква форма, широко распространето, контролирано, јавно познато и прифатено - до Втората светска војна. Всушност, во други форми, останува и денес. Но, денес не останува во онаа моќна форма што го спречи движењето за граѓански права речиси еден век. Таа постои денес на начини на кои можеме слободно да се спротивставиме и да се спротивставиме, а не успеваме да го сториме тоа само за сопствен срам.
За време на широко објавените судења на сопствениците на робови за кривично дело ропство во 1903 година - судења кои практично не направија ништо за да се стави крај на распространетата практика - Монтгомери рекламни едиторијализирано: „Простувањето е христијанска доблест и заборавот често е олеснување, но некои од нас никогаш нема да ги простат ниту заборават проклетните и брутални ексцеси што беа извршени низ целиот југ од црнците и нивните бели сојузници, од кои многумина беа федерални службеници. против чии дела нашиот народ беше практично немоќен“.
Ова беше јавно прифатлива позиција во Алабама во 1903 година: ропството треба да се толерира поради злата извршени од Северот за време на војната и за време на окупацијата што следеше. Вреди да се размисли дали ропството би можело да заврши побрзо доколку беше прекинато без војна. Да се каже дека не е, се разбира, да се тврди дека во реалноста предвоените Соединетите Американски Држави беа радикално различни од она што беа, дека сопствениците на робови беа подготвени да распродадат или дека која било страна е отворена за ненасилно решение. Но, повеќето нации кои ставија крај на ропството го направија тоа без граѓанска војна. Некои го направија тоа на начин како што го направи Вашингтон, преку компензирана еманципација.
Доколку Соединетите Држави го прекинаа ропството без војна и без поделба, тоа ќе беше, по дефиниција, многу различно и помалку насилно место. Но, надвор од тоа, ќе го избегнеше горчливиот воен незадоволство што допрва треба да згасне. Да се стави крај на расизмот ќе беше многу долг процес, без разлика. Но, можеби ќе беше даден прв старт наместо да ни беше врзана едната рака зад грб. Нашето тврдоглаво одбивање да ја признаеме граѓанската војна во САД како пречка за слободата, а не како пат до неа, ни овозможува да опустошиме места како Ирак, а потоа да се восхитуваме на времетраењето на непријателството што произлегува.
Војните добиваат нови жртви многу години по нивното завршување, дури и ако се подигнат сите касетни бомби. Само обидете се да замислите какви оправдувања би биле направени за нападите на Израел врз Палестинците доколку не се случеше Втората светска војна.
Доколку северните САД дозволија Југот да се отцепи, да го прекине враќањето на „робовите во бегалци“ и да користеше дипломатски и економски средства за да го поттикне Југот да го укине ропството, се чини разумно да се претпостави дека ропството можеби траело на југ и по 1865 година, но многу веројатно не до 1945 година. Да се каже ова е, уште еднаш, да не се замисли дека тоа навистина се случило, или дека нема северни жители кои сакале тоа да се случи и на кои навистина не им е грижа за судбината на поробените Афроамериканци. Тоа е само да се стави во соодветен контекст традиционалната одбрана на граѓанската војна како убиство на стотици илјади луѓе од двете страни со цел да се постигне поголемо добро за ставање крај на ропството. Ропството не заврши.
Низ поголемиот дел од југот, системот на ситни, дури и бесмислени, злосторства, како што е „скитниците“, создаваше закана од апсење за секој црнец. По апсењето, на црнец ќе му биде претставен долг да плати со години напорна работа. Начинот на заштита од ставање во еден од стотиците логори за принудна работа беше да се стави себеси во долгови и под заштита на бел сопственик. 13-тиот амандман го санкционира ропството за осудените лица, а ниеден статут не го забрануваше ропството до 1950-тите. Сè што беше потребно за преправање на законитост беше еквивалент на денешната спогодба за признавање вина.
Не само што ропството не заврши. За многу илјади тоа беше драматично влошено. Сопственикот на робови од предбелум обично имал финансиски интерес да го одржи поробениот човек жив и доволно здрав за да работи. Рудник или мелница што ја купи работата на стотици осуденици немаше интерес за нивната иднина по истекот на нивната казна. Всушност, локалните самоуправи би замениле осуденик кој умрел со друг, па немало економска причина да не се работи до смрт. Стапката на смртност за изнајмени осуденици во Алабама беше дури 45 проценти годишно. Некои што загинаа во рудници беа фрлени во печки за кокс наместо да се мачат да ги закопаат.
Поробените Американци по „крајот на ропството“ биле купувани и продавани, врзани со синџири за глуждовите и вратот ноќе, камшикувани до смрт, водени и убивани по дискреција на нивните сопственици, како што е US Steel Corporation која купила рудници во близина на Бирмингем каде генерации „слободни“ луѓе биле работени до смрт под земја.
Заканата од таа судбина се надвисна над секој црнец што не ја поднесува, како и заканата од линч што ескалира на почетокот на 20 век заедно со новото псевдонаучно оправдување за расизмот. „Бог го одреди јужниот бел човек да ги учи лекциите за надмоќта на Аријците“, изјавил пријателот на Вудро Вилсон, Томас Диксон, автор на книгата и драмата. Клансменот, кој стана филм Раѓање на нација.
Пет дена по јапонскиот напад на Перл Харбор, американската влада одлучи да го сфати сериозно гонењето на ропството, за да се спротивстави на можните критики од Германија или Јапонија.
Пет години по Втората светска војна, А група поранешни нацисти, од кои некои користеле ропска работа во пештерите во Германија, отвориле продавница во Алабама за да работат на создавање нови инструменти за смрт и патување во вселената. Тие открија дека луѓето од Алабама исклучително простуваат за нивните минати дела.
Затворска работа продолжува во Соединетите Американски Држави. Масовно затворање продолжува како алатка за расно угнетување. Трудот на фармата за робови продолжува исто така. Така и употребата на казни и долгови да создава осуденици. И, се разбира, компаниите кои се колнат дека никогаш нема да го направат она што го правеа нивните претходни верзии, профитираат од ропската работа на далечните брегови.
Но, она што засекогаш стави крај на масовното ропство во Соединетите Држави не беше идиотскиот масовен колеж од граѓанската војна. Тоа беше ненасилната образовна и морална сила на движењето за граѓански права цел век подоцна.
