Од Стивен М. Озборн
„Тоа беше пред еден век оваа Бадник
Се чинеше дека рајот им даде на војниците одмор
Дури и да ги остават пиштолите на страна, и во пријателство веруваат.
Божиќните песни одекнуваа низ таа разнесена земја
Гладни и уморни двете страни сонуваа за дом и огниште
Станувајќи од својот ров, еден млад Германец влезе во таа ничија земја
Во неговите раце беше запалена елка со свеќа, неговата песна беше за тивка ноќ.
Сепак, нема снимки од Запад. Песната беше завршена, дрвото беше засадено на трупецот со школка.
Потоа, од двете страни, полицајците отидоа до дрвото и разговараа, беше донесена одлука.
Мажите од двете страни одлучија дека, иако наскоро мора повторно да убијат, Божиќ треба да биде време на мир.
По должината на фронтот беше поставено примирје, додека мажите се среќаваа, споделуваа песни, оброци и алкохол, фотографии од семејства и пријатели.
Фудбалот беше единствената војна таа ноќ, сојузниците против Германците, и никој не знае кој „победи“.
Ноќта беше исполнета со љубов и братство, храна и шпапи, ракија, рум и песна.
Сфаќајќи дека се борат „себе самите“, штета што не ги фрлија пиштолите.
Нагоре и надолу напред можеше да се прошири, војниците да ги фрлаат пиштолите, да маршираат дома.
Повикувајќи им се на генералите, ако навистина сакаа војна, да ја водат меѓу себе.
Завршувајќи ги четирите години хорор, пред едвај да започне.
Еден одговор
Еве ги моите солзи.