ໂດຍ David Swanson, World BEYOND War, ກໍລະກົດ 10, 2020
ຮູບເງົາ ໃໝ່, ຄໍາປະຕິຍານຈາກ Hiroshima, ບອກເລື່ອງຂອງ Setsuko Thurlow ຜູ້ທີ່ເປັນເດັກຍິງໂຮງຮຽນໃນ Hiroshima ໃນເວລາທີ່ສະຫະລັດໄດ້ຖິ້ມລະເບີດນິວເຄລຍຄັ້ງທໍາອິດ. ນາງໄດ້ຖືກດຶງອອກຈາກຕຶກທີ່ມີເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງ 27 ຄົນຖືກໄຟໄໝ້ຕາຍ. ນາງໄດ້ເຫັນການບາດເຈັບທີ່ຮ້າຍແຮງແລະຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະການຝັງສົບຂອງຄົນທີ່ຮັກ, ຄົນຮູ້ຈັກ, ແລະຄົນແປກໜ້າຫລາຍຄົນ.
Setsuko ມາຈາກຄອບຄົວທີ່ມີສຸຂະພາບດີ ແລະກ່າວວ່ານາງຕ້ອງເຮັດວຽກເພື່ອເອົາຊະນະຄວາມລຳອຽງຂອງນາງຕໍ່ຜູ້ທຸກຍາກ, ແຕ່ນາງກໍເອົາຊະນະສິ່ງມະຫັດສະຈັນຫຼາຍຢ່າງ. ໂຮງຮຽນຂອງນາງແມ່ນໂຮງຮຽນຄຣິສຕຽນ, ແລະນາງໃຫ້ກຽດວ່າມີອິດທິພົນຕໍ່ຊີວິດຂອງນາງຄໍາແນະນໍາຂອງຄູສອນໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເຄື່ອນໄຫວເປັນວິທີການເປັນຄຣິສຕຽນ. ທີ່ປະເທດຄຣິສຕຽນສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ທຳລາຍເມືອງທີ່ບໍ່ນັບຖືສາສະໜາຄຣິສຕຽນຂອງນາງນັ້ນບໍ່ສໍາຄັນ. ທີ່ຊາວຕາເວັນຕົກໄດ້ເຮັດມັນບໍ່ສໍາຄັນ. ນາງໄດ້ຕົກຫລຸມຮັກກັບຜູ້ຊາຍຊາວການາດາທີ່ອາໄສຢູ່ແລະເຮັດວຽກຢູ່ໃນຍີ່ປຸ່ນ.
ນາງຍັງໄດ້ປະໄວ້ລາວຊົ່ວຄາວໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນເພື່ອເຂົ້າຮຽນທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Lynchburg ໃກ້ກັບບ່ອນທີ່ຂ້ອຍອາໄສຢູ່ໃນ Virginia - ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ກ່ຽວກັບລາວຈົນກ່ວາຂ້ອຍໄດ້ເບິ່ງຮູບເງົາ. ຄວາມຢ້ານແລະຄວາມບາດເຈັບທີ່ນາງເຄີຍຜ່ານນັ້ນບໍ່ສໍາຄັນ. ວ່ານາງຢູ່ໃນດິນແດນທີ່ແປກປະຫຼາດນັ້ນບໍ່ສໍາຄັນ. ໃນເວລາທີ່ສະຫະລັດໄດ້ທົດສອບອາວຸດນິວເຄລຍເພີ່ມເຕີມໃນຫມູ່ເກາະປາຊີຟິກທີ່ມັນໄດ້ຂັບໄລ່ຊາວເມືອງ, Setsuko ໄດ້ກ່າວຕໍ່ຕ້ານມັນຢູ່ໃນສື່ມວນຊົນ Lynchburg. ຈົດໝາຍກຽດຊັງທີ່ນາງໄດ້ຮັບນັ້ນບໍ່ສຳຄັນ. ໃນເວລາທີ່ນາງທີ່ຮັກແພງໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບນາງແລະພວກເຂົາບໍ່ສາມາດແຕ່ງງານໃນລັດ Virginia ໄດ້ເນື່ອງຈາກກົດຫມາຍເຊື້ອຊາດຕ້ານ "ການແຕ່ງງານ" ທີ່ມາຈາກແນວຄິດເຊື້ອຊາດດຽວກັນທີ່ໄດ້ສ້າງການວາງລະເບີດຂອງ Hiroshima ແລະ Nagasaki, ມັນບໍ່ສໍາຄັນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານຢູ່ວໍຊິງຕັນ, ດີຊີ
ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມຕາເວັນຕົກມີແລະເກືອບທັງຫມົດຍັງບໍ່ມີສຽງໃນສື່ມວນຊົນແລະສັງຄົມຕາເວັນຕົກບໍ່ສໍາຄັນ. ວັນຄົບຮອບນັ້ນທີ່ຖືກຮັບຮູ້ຢູ່ໃນປະຕິທິນຂອງຕາເວັນຕົກແມ່ນແລະເກືອບທັງຫມົດຍັງເປັນການສົ່ງເສີມສົງຄາມ, ສະຫນັບສະຫນູນຈັກກະພັດ, ສົ່ງເສີມການອານານິຄົມ, ຫຼືຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນການສະຫລອງການໂຄສະນາການໂຄສະນາຂອງລັດຖະບານແມ່ນບໍ່ສໍາຄັນ. Setsuko ແລະຜູ້ອື່ນໆໃນການຕໍ່ສູ້ດຽວກັນໄດ້ຕັດສິນໃຈສ້າງຢ່າງຫນ້ອຍຫນຶ່ງຂໍ້ຍົກເວັ້ນຕໍ່ກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້. ຂອບໃຈວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ວັນຄົບຮອບການວາງລະເບີດນິວເຄຼຍໃນວັນທີ 6 ສິງຫາth ແລະ 9th ໄດ້ຖືກລະນຶກເຖິງທົ່ວໂລກ, ແລະອານຸສາວະລີຕໍ່ຕ້ານສົງຄາມ ແລະອະນຸສາວະລີ ແລະສວນສາທາລະນະທີ່ເປັນເຄື່ອງໝາຍເຖິງຄວາມໂສກເສົ້ານັ້ນມີຢູ່ໃນພື້ນທີ່ສາທາລະນະທີ່ຍັງຄອບງຳໂດຍວັດວາອາຣາມ ແລະຮູບປັ້ນທີ່ສົ່ງເສີມສົງຄາມ.
Setsuko ບໍ່ພຽງແຕ່ຊອກຫາສຽງປະຊາຊົນເວົ້າກ່ຽວກັບຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມ, ແຕ່ຍັງໄດ້ຊ່ວຍສ້າງຂະບວນການເຄື່ອນໄຫວເພື່ອລົບລ້າງອາວຸດນິວເຄລຍທີ່ໄດ້ສ້າງສົນທິສັນຍາທີ່ໄດ້ຮັບການໃຫ້ສັດຕະຍາບັນໂດຍ 39 ປະເທດແລະເພີ່ມຂຶ້ນ - ການໂຄສະນາສຸມໃສ່ການໃຫ້ຄວາມຮູ້ແກ່ປະຊາຊົນກ່ຽວກັບຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍໃນອະດີດແລະຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍໃນອະນາຄົດ. ຂອງສົງຄາມ. ຂ້ອຍແນະນໍາ ເຂົ້າຮ່ວມ ຂະບວນການນັ້ນ, ບອກ ລັດຖະບານສະຫະລັດທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມສົນທິສັນຍາ, ແລະ ບອກ ລັດຖະບານສະຫະລັດທີ່ຈະຍ້າຍເງິນອອກຈາກອາວຸດນິວເຄລຍແລະອົງປະກອບອື່ນໆຂອງເຄື່ອງຈັກສົງຄາມ. ແຄມເປນທີ່ Setsuko ເຮັດວຽກກັບຍັງໄດ້ຊະນະລາງວັນ Nobel ສັນຕິພາບ, ເຊິ່ງຫມາຍເຖິງການອອກເດີນທາງຂອງຄະນະກໍາມະການ Nobel ທີ່ມີທ່າອ່ຽງທີ່ຈະໃຫ້ລາງວັນນັ້ນໃຫ້ກັບທຸກຄົນທີ່ເຮັດວຽກເພື່ອຢຸດສົງຄາມ (ເຖິງວ່າຈະມີຂໍ້ກໍານົດໃນຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງ Alfred Nobel ວ່າມັນຈໍາເປັນຕ້ອງເຮັດແນວນັ້ນ).
ຈະເປັນແນວໃດຖ້າພວກເຮົາເອົາວຽກງານແລະຄວາມສໍາເລັດຂອງ Setsuko ບໍ່ແມ່ນເຫດການທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈທີ່ຈະປະຫລາດໃຈ, ແຕ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຈະເຮັດຊ້ໍາອີກ? ແນ່ນອນ, ການວາງລະເບີດນິວເຄລຍແມ່ນເປັນເອກະລັກ (ແລະພວກເຂົາດີກວ່າຈະຢູ່ແບບນັ້ນຫຼືພວກເຮົາທຸກຄົນຈະຕາຍ), ແຕ່ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ເປັນເອກະລັກກ່ຽວກັບການວາງລະເບີດ, ການເຜົາໄຫມ້ອາຄານ, ຫຼືຄວາມທຸກທໍລະມານ, ຫຼືໂຮງຫມໍທີ່ຖືກທໍາລາຍ, ຫຼືທ່ານຫມໍທີ່ຖືກຂ້າຕາຍ, ຫຼືການບາດເຈັບທີ່ຮຸນແຮງ, ຫຼືການປົນເປື້ອນແລະພະຍາດທີ່ຍາວນານ, ຫຼືແມ້ກະທັ້ງການນໍາໃຊ້ອາວຸດນິວເຄລຍຖ້າພວກເຮົາພິຈາລະນາອາວຸດທາດຢູເຣນຽມທີ່ຫມົດໄປ. ເລື່ອງຕ່າງໆຈາກເມືອງທີ່ຖືກໄຟໄໝ້ຂອງຍີ່ປຸ່ນທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກຈູດເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈເທົ່າກັບເມືອງ Hiroshima ແລະ Nagasaki. ເລື່ອງຕ່າງໆໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້ຈາກເຢເມນ, ອັຟການິສຖານ, ອີຣັກ, ປາກິສຖານ, ຊີເຣຍ, ລີເບຍ, ໂຊມາເລຍ, ຄອງໂກ, ຟີລິບປິນ, ເມັກຊິໂກ, ແລະອື່ນໆ, ຍັງມີການເຄື່ອນໄຫວ.
ຈະເປັນແນວໃດຖ້າວັດທະນະທໍາຂອງສະຫະລັດ - ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການຫັນປ່ຽນທີ່ສໍາຄັນໃນປັດຈຸບັນ, ການມ້າງວັດຖຸບູຮານແລະອາດຈະສ້າງໃຫມ່ຈໍານວນຫນຶ່ງ - ແມ່ນຈະສ້າງຊ່ອງຫວ່າງສໍາລັບຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມ? ຖ້າປະຊາຊົນສາມາດຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຟັງສະຕິປັນຍາຂອງຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຂອງ Hiroshima, ເປັນຫຍັງຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຂອງ Baghdad ແລະ Kabul ແລະ Sanaa ບໍ່ເວົ້າໃນເຫດການສາທາລະນະໃຫຍ່ (ຫຼືການໂທ Zoom) ກັບກຸ່ມໃຫຍ່ແລະສະຖາບັນຕ່າງໆໃນທົ່ວສະຫະລັດ? ຖ້າຄົນຕາຍ 200,000 ສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈ, 2,000,000 ຫຼືຫຼາຍກວ່ານັ້ນແມ່ນມາຈາກສົງຄາມທີ່ຜ່ານມາບໍ? ຖ້າຜູ້ລອດຊີວິດດ້ານນິວເຄລຍສາມາດເລີ່ມຕົ້ນໄດ້ຍິນເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍປີຕໍ່ມາ, ພວກເຮົາສາມາດເລັ່ງຂະບວນການໄດ້ຍິນຈາກຜູ້ລອດຊີວິດຈາກສົງຄາມທີ່ກະຕຸ້ນໃຫ້ລັດຖະບານຕ່າງໆຄອບຄອງນິວເຄຼຍໄດ້ບໍ?
ຕາບໃດທີ່ສະຫະລັດສືບຕໍ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການໂຈມຕີອັນໜ້າຢ້ານ, ດ້ານໜຶ່ງ, ການສັງຫານໝູ່ປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກ ເຊິ່ງປະຊາຊົນສະຫະລັດຖືກບອກໜ້ອຍ, ປະເທດທີ່ເປັນເປົ້າໝາຍເຊັ່ນ ເກົາຫຼີເໜືອ ແລະ ຈີນ ຈະບໍ່ຍອມແພ້ອາວຸດນິວເຄລຍ. ແລະ ຕາບໃດທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຮັດ - ກີດຂວາງການຫັນປ່ຽນການຫັນປ່ຽນພາຍໃນ ຫຼື ຂະຫຍາຍຝ່າຍຄ້ານຢ່າງກ້າຫານໂດຍບໍ່ມີ - ສະຫະລັດຈະບໍ່ຄືກັນ. ການກໍາຈັດມະນຸດສະທໍາຂອງອາວຸດນິວເຄລຍແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ, ສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ສິ້ນສຸດໃນຕົວຂອງມັນເອງແລະຂັ້ນຕອນທໍາອິດໄປສູ່ການກໍາຈັດສົງຄາມ, ແຕ່ມັນບໍ່ຫນ້າຈະເກີດຂຶ້ນເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າພວກເຮົາຈະກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າເພື່ອກໍາຈັດຕົນເອງຈາກສະຖາບັນສົງຄາມທັງຫມົດໃນເວລາດຽວກັນ.
