ໂດຍ Dave Lindorff, World BEYOND War, ກໍລະກົດ 12, 2020
ທ້າວ Dave Lindorff ຢູ່ເບື້ອງຂວາລຸ່ມ, ຫັນ ໜ້າ ໄປຈາກກ້ອງວົງຈອນປິດ, ທີ່ Pentagon ໃນວັນທີ 21 ຕຸລາ 1967.
ຂ້ອຍເປັນນັກເຄື່ອນໄຫວແລະເປັນນັກຂ່າວທີ່ເຄື່ອນໄຫວຕັ້ງແຕ່ປີ 1967, ເມື່ອຂ້ອຍອາຍຸ 18 ປີເປັນຜູ້ອາວຸໂສມັດທະຍົມຕອນປາຍແລະໂດຍໄດ້ສະຫລຸບວ່າສົງຄາມຫວຽດນາມແມ່ນຄະດີອາຍາ, ຕັດສິນໃຈບໍ່ປະຕິບັດຮ່າງຮ່າງ, ຂ້າມການສະ ໝັກ ເຂົ້າຮຽນຕໍ່ໄປໃນການລົງທະບຽນວິທະຍາໄລ ສຳ ລັບ ການເລື່ອນເວລາຂອງນັກຮຽນຈາກການເລີ່ມຕົ້ນ, ແລະການປະຕິເສດທີ່ຈະເບິ່ງວ່າການໂທຂອງຂ້ອຍມາຮອດເວລາໃດ. ການຕັດສິນໃຈຂອງຂ້ອຍກາຍເປັນການຢັ້ງຢືນວ່າເດືອນຕຸລາເມື່ອຂ້ອຍຖືກຈັບຢູ່ສູນການຄ້າຂອງ Pentagon ໃນໄລຍະການປະທ້ວງຂອງ Mobe, ລາກຜ່ານສາຍຫລືກອງທັບລັດຖະບານກາງທີ່ປະກອບອາວຸດ, ຖືກທຸບຕີໂດຍທະຫານອາເມລິກາແລະໂຍນເຂົ້າຕູ້ລົດໄຟ ສຳ ລັບສົ່ງໄປທີ່ຄຸກລັດຖະບານກາງທີ່ Occoquan, VA ເຖິງ ລໍຖ້າການຈັດການກ່ຽວກັບການລ່ວງລະເມີດແລະການຕໍ່ຕ້ານຄ່າບໍລິການຈັບກຸມ.
ແຕ່ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ເກີດ ຄຳ ຖາມທີ່ວ່າ: ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງກາຍເປັນນັກຕໍ່ຕ້ານສົງຄາມແລະຕໍ່ຕ້ານການສ້າງຕັ້ງໃນເວລາຄົນລຸ້ນອື່ນໆຂອງຂ້ອຍກໍ່ຍອມຮັບວ່າຖືກຮ່າງແລະໄປຕໍ່ສູ້ໃນສົງຄາມນັ້ນ, ຫຼືຫຼາຍກວ່ານັ້ນ, ໄດ້ຄິດຫາວິທີທີ່ສະຫຼາດເພື່ອຫລີກລ້ຽງການຕໍ່ສູ້ ຫຼືເພື່ອຫລີກລ້ຽງຮ່າງ (ອ້າງວ່າກະດູກຄ້າຍຄືກັບ Trump, ຫຼືລົງທະບຽນ ສຳ ລັບກອງປ້ອງກັນຊາດແລະກວດເບິ່ງ "ບໍ່ມີການປະກາດຂ່າວຕ່າງປະເທດ" ເຊັ່ນ GW Bush, ໂດຍອ້າງວ່າສະຖານະພາບວັດຖຸທີ່ມີສະຕິ, ສູນເສຍນ້ ຳ ໜັກ ຫຼາຍ, ປອມເປັນ "fag", ໜີ ໄປ ການາດາ, ຫຼືສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຮັດວຽກ).
ຂ້າພະເຈົ້າເດົາວ່າຂ້ອຍຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນກັບແມ່ຂອງຂ້ອຍ, ເປັນແມ່ບ້ານທີ່ຮັກແພງ, ຜູ້ທີ່ເຮັດສອງປີຂອງການຮຽນຮູ້ທັກສະວິທະຍາໄລຢູ່ Chapel Hill ແລະໄດ້ເຮັດວຽກຢ່າງ ໜ້າ ພູມໃຈເປັນ Navy WAVE ໃນໄລຍະ WWII (ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເຮັດວຽກຫ້ອງການໃນເອກະພາບໃນ Brooklyn, NY. ເດີ່ນເຮືອ Navy).
ແມ່ຂອງຂ້ອຍແມ່ນນັກ ທຳ ມະຊາດທີ່ເກີດມາ. ນາງເກີດ (ຮູ້ຫນັງສື) ແລະເກີດຢູ່ໃນຫ້ອງໄມ້ທ່ອນໃຫຍ່ (ໃນເມື່ອກ່ອນເປັນຫ້ອງເຕັ້ນ) ຢູ່ນອກ Greensboro, NC, ນາງແມ່ນ "ເດັກຊາຍ Tom", ທີ່ມັກຈັບສັດ, ລ້ຽງສັດລ້ຽງເດັກ ກຳ ພ້າ, ແລະອື່ນໆ. ທີ່ກັບຂ້ອຍແລະນ້ອງຊາຍແລະເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍ.
ນາງໄດ້ສອນພວກເຮົາກ່ຽວກັບວິທີການຈັບກົບ, ງູ, ແລະຜີເສື້ອ, caterpillars, ແລະອື່ນໆ, ວິທີການຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພວກມັນໂດຍການຮັກສາພວກມັນສັ້ນໆ, ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນກ່ຽວກັບຄຸນງາມຄວາມດີຂອງການປ່ອຍໃຫ້ພວກມັນໄປເຊັ່ນກັນ.
ບ້ານມອມມີທັກສະທີ່ແປກປະຫຼາດເມື່ອເວົ້າເຖິງການລ້ຽງສັດນ້ອຍ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນນົກນ້ອຍໂຕ ໜຶ່ງ ທີ່ຕົກຈາກຮັງ, ຍັງເປັນສັດທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກແລະເບິ່ງແຍງເດັກນ້ອຍ, ຫລືມີ ໝີ ນ້ອຍໆທີ່ສົ່ງໃຫ້ນາງໂດຍຄົນທີ່ໄດ້ຕີແມ່ດ້ວຍລົດ ແລະໄດ້ພົບເຫັນພວກມັນຖືກຕົບຢູ່ຂ້າງທາງ (ພວກເຮົາລ້ຽງພວກມັນເປັນສັດລ້ຽງ, ປ່ອຍໃຫ້ສັດທີ່ອາໃສຢູ່ໃນເຮືອນກັບແມວແລະຊຸດໄອແລນຂອງພວກເຮົາ).
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າສັ້ນໆກ່ຽວກັບອາຍຸ 12 ປີດ້ວຍການຍິງປືນດຽວ Remington .22 ລູກປືນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອົາຊະນະອາຈານວິສະວະກອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ບໍ່ຍອມປ່ອຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຊື້ດ້ວຍເງິນຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ດ້ວຍປືນນັ້ນ, ແລະຈຸດເຈາະຮູແລະລູກປືນອື່ນໆທີ່ຂ້ອຍສາມາດຊື້ດ້ວຍຕົນເອງຈາກຮ້ານຮາດແວທ້ອງຖິ່ນ, ຂ້ອຍແລະ ໝູ່ ທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງປືນຂອງຂ້ອຍທີ່ມີອາຍຸຄ້າຍຄືກັນນີ້ເຄີຍເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍໃນເນື້ອໄມ້, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍິງຢູ່ຕົ້ນໄມ້, ພະຍາຍາມ ເພື່ອຕັດພວກມັນລົງດ້ວຍການຕີຕິດຕໍ່ກັນຂ້າມ ລຳ ຕົ້ນນ້ອຍກວ່າຈຸດທີ່ເປັນຮູ, ແຕ່ບາງຄັ້ງຄາວກໍ່ແນໃສ່ນົກ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສາລະພາບວ່າໄດ້ຕີສອງສາມຄົນໃນໄລຍະທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ບໍ່ເຄີຍພົບພວກເຂົາຫລັງຈາກເຫັນພວກເຂົາລົ້ມລົງ. ມັນເປັນເລື່ອງຂອງການສະແດງຄວາມ ຊຳ ນານຂອງຂ້ອຍຫຼາຍທີ່ແນໃສ່ກ່ວາການຂ້າພວກເຂົາ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຕົວຕົນ. ນັ້ນແມ່ນຈົນກ່ວາຂ້າພະເຈົ້າຄັ້ງຫນຶ່ງໄດ້ລ່າສັດໃນເວລາອາທິດກ່ອນ Thanksgiving ກັບຫມູ່ທີ່ດີຂອງຂ້ອຍ Bob ທີ່ຄອບຄົວຂອງລາວເປັນເຈົ້າຂອງປືນຫຼາຍນັດ. ເປົ້າ ໝາຍ ຂອງພວກເຮົາໃນການອອກນອກປະເທດແມ່ນການຍິງນົກຂອງພວກເຮົາເອງແລະແຕ່ງກິນໃຫ້ພວກເຂົາເພື່ອພັກຜ່ອນເພື່ອການບໍລິໂພກຂອງພວກເຮົາເອງ. ພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງບໍ່ໄດ້ເຫັນພື້ນຖານຫຍັງ, ແຕ່ສຸດທ້າຍຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ໄຫລລົງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິງຢ່າງຮຸນແຮງໃນຂະນະທີ່ມັນຍິງໄປແລະລູກປືນນ້ອຍໆສອງລູກທີ່ຍິງໃສ່ມັນກໍ່ລົ້ມລົງແຕ່ມັນແລ່ນເຂົ້າໄປໃນພຸ່ມໄມ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແລ່ນໄປຫາມັນ, ເກືອບຈະໄດ້ຮັບການຕີຫົວຂອງຂ້ອຍໂດຍປາກຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງໃນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນກໍ່ຍິງອອກຈາກໂຕຂອງມັນຢູ່ທີ່ນົກຊະນິດທີ່ຫຼົບ ໜີ ດັ່ງທີ່ຂ້ອຍ ກຳ ລັງແລ່ນຫລັງມັນ. ໂຊກດີ ສຳ ລັບຂ້ອຍທີ່ລາວພາດທັງຂ້ອຍແລະນົກ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນບາດແຜຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນທີ່ສຸດໃນແປງແລະຈັບມັນ, ຈັບສັດທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ມືຂອງຂ້ອຍກາຍເປັນເລືອດໄຫຼອອກມາຈາກບາດແຜທີ່ເກີດຈາກການສັກຢາຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມີມືຈັບປີກຂອງສັດເພື່ອວ່າມັນຈະບໍ່ສາມາດດິ້ນລົນໄດ້ແຕ່ມັນເບິ່ງ ໜ້າ ປະຫລາດໃຈ. ຂ້ອຍເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້, ຢ້ານກົວໃນຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຂ້ອຍ. Bob ລຸກຂຶ້ນມາ, ກໍ່ອຸກໃຈ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ້ອນວອນວ່າ,“ ພວກເຮົາເຮັດຫຍັງ? ພວກເຮົາເຮັດຫຍັງ? ມັນເປັນທຸກທໍລະມານ!” ພວກເຮົາທັງສອງບໍ່ມີຈັກຄົນໃນການຄໍຄໍນ້ອຍໆ, ເຊິ່ງຊາວກະສິກອນຄົນໃດຈະຮູ້ວິທີເຮັດທັນທີ.
ແທນທີ່ຈະ, Bob ບອກຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຈັບກົ້ນແລະວາງກະບອກປືນຂອງລາວທີ່ວາງໄວ້ຢູ່ທາງຫລັງຂອງຫົວນົກແລະດຶງກະຕ່າ. ຫລັງຈາກ“ ຕຳ ນິ!” ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຕົວເອງຖືສົບຂອງຮ່າງກາຍນົກທີ່ບໍ່ມີຄໍຫລືຫົວ.
ຂ້ອຍເອົາເຮືອນຂ້າຂອງຂ້ອຍໄປບ້ານ, ແມ່ຂອງຂ້ອຍເອົາຝູງສັດໄປແລະປີ້ງມັນ ສຳ ລັບຂ້ອຍເພື່ອ Thanksgiving, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກິນມັນແທ້ໆ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າມັນເຕັມໄປດ້ວຍການສັກຢາເປັນຜູ້ ນຳ, ແຕ່ຍ້ອນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຜິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຍິງຫຼືຂ້າເຈດຕະນາຂ້າສິ່ງທີ່ມີຊີວິດອີກຕໍ່ໄປ.
ສຳ ລັບຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວການລ່າສັດພື້ນຖານແມ່ນຈຸດປ່ຽນແປງ; ຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງທັດສະນະທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຍົກຂຶ້ນມາຈາກແມ່ຂອງຂ້ອຍວ່າສິ່ງທີ່ມີຊີວິດເປັນສິ່ງສັກສິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເດົາວ່າອິດທິພົນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ໄປຂອງຂ້ອຍແມ່ນດົນຕີພື້ນເມືອງ. ຂ້າພະເຈົ້າມີສ່ວນຮ່ວມຫຼາຍໃນຖານະເປັນນັກກີຕ້າແລະນັກດົນຕີພື້ນເມືອງອາເມລິກາ. ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຕົວເມືອງວິທະຍາໄລ Storrs, CT, (UConn), ບ່ອນທີ່ທັດສະນະທາງດ້ານການເມືອງທົ່ວໄປແມ່ນການສະຫນັບສະຫນູນສິດທິພົນລະເຮືອນ, ແລະການຕໍ່ຕ້ານສົງຄາມ, ແລະບ່ອນທີ່ອິດທິພົນຂອງ Weavers, Pete Seeger, Trini Lopez, Joan Baez, Bob Dylan, ແລະອື່ນໆ, ແມ່ນເລິກເຊິ່ງ, ແລະເພື່ອຄວາມສະຫງົບສຸກແມ່ນມາໃນ ທຳ ມະຊາດນັ້ນ. ບໍ່ແມ່ນວ່າຂ້ອຍເປັນນັກການເມືອງໃນໄວລຸ້ນຂອງຂ້ອຍ. ເດັກຍິງ, ແລ່ນ X-Country ແລະ t rack, ກວນຢູ່ຫ້ອງກາເຟປະ ຈຳ ອາທິດຢູ່ໃນຫ້ອງຊຸມຊົນຂອງໂບດ Congregational ໃກ້ກັບວິທະຍາເຂດ, ແລະຫຼີ້ນກີຕ້າກັບ ໝູ່ ເພື່ອນທີ່ເຕັມມື້ຂ້ອຍຢູ່ນອກໂຮງຮຽນ.
ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຕອນທີ່ຂ້ອຍອາຍຸ 17 ປີແລະຜູ້ອາວຸໂສທີ່ປະເຊີນ ໜ້າ ກັບການລົງທະບຽນຮ່າງໃນເດືອນເມສາ, ຂ້ອຍໄດ້ລົງທະບຽນເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການສອນມະນຸດສາດທີ່ເປັນທີມທີ່ປະກອບດ້ວຍສາສະ ໜາ ແລະປັດຊະຍາ, ປະຫວັດສາດ, ສິລະປະ. ທຸກໆຄົນໃນຫ້ອງຮຽນຕ້ອງເຮັດບົດສະ ເໜີ ມັນຕິມີເດຍທີ່ ສຳ ພັດໃນທຸກຂົງເຂດນັ້ນ, ແລະຂ້ອຍໄດ້ເລືອກເອົາສົງຄາມຫວຽດນາມເປັນຫົວຂໍ້ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຈົບການຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບສົງຄາມສະຫະລັດຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ຮຽນຮູ້, ຜ່ານການອ່ານໃນ ໜັງ ສື Realist, ຂ່າວການເປີດເສລີ, Ramparts ແລະສິ່ງພິມອື່ນໆທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງສະຫະລັດ, ການໃຊ້ຜ້າເຊັດໂຕຕໍ່ພົນລະເຮືອນແລະຄວາມຫນ້າຢ້ານອື່ນໆທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕໍ່ຕ້ານສົງຄາມຢ່າງຖາວອນ, ເປັນຮ່າງຮ່າງ, ແລະ ກຳ ນົດເສັ້ນທາງແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວແລະວາລະສານດ້ານຊີວິດຕະຫຼອດຊີວິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດ, ເບິ່ງໄປທາງຫລັງ, ວ່າແນວທາງການຄິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກກະກຽມໂດຍຄວາມຮັກຂອງແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບສັດ, ເກືອໂດຍປະສົບການຂອງການຂ້າສັດທີ່ໃກ້ຊິດແລະເປັນສ່ວນຕົວດ້ວຍປືນ, ໄມຕີຈິດຂອງການເຄື່ອນໄຫວຂອງຄົນພື້ນເມືອງ, ແລະສຸດທ້າຍໄດ້ປະເຊີນ ໜ້າ ກັບຄວາມເປັນຈິງທັງສອງ ຂອງຮ່າງແລະຄວາມຈິງຂອງຄວາມຮ້າຍກາດຂອງສົງຄາມຫວຽດນາມ. ຂ້ອຍຢາກຄິດວ່າເກືອບທຸກຄົນທີ່ມີປະສົບການເຫຼົ່ານັ້ນອາດຈະສິ້ນສຸດລົງບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈົບລົງ.
ທ່ານ DAVE LINDORFF ເຄີຍເປັນນັກຂ່າວເປັນເວລາ 48 ປີ. ຜູ້ຂຽນປື້ມ XNUMX ຫົວ, ລາວຍັງເປັນຜູ້ກໍ່ຕັ້ງເວັບໄຊຂ່າວຂອງນັກຂ່າວຂ່າວສານທາງເລືອກ ໃໝ່ ນີ້CantBeHappening.net
ລາວເປັນຜູ້ຊະນະປີ 2019 ຂອງລາງວັນ“ Izzy” ສຳ ລັບວາລະສານອິດສະຫຼະທີ່ໂດດເດັ່ນຈາກ Ithaca, ສວນສາທາລະນະ Park Center ສຳ ລັບສື່ເອກະລາດ.
