ຄວາມຊົງຈໍາຂອງການລົງໂທດໃນອີຣັກຍັງຄົງເປັນທໍາ

ອາຊີ, ອັນຕະລາຍ, Immorality, ຄວາມລຶກລັບຂອງຄວາມຊອບທໍາ

ໂດຍ Hero Anwar Bzrw ແລະ Gayle Morrow, 31 ມັງກອນ 2019

ໃນເດືອນສິງຫາຂອງປີ 1990, Saddam Hussein ໄດ້ສົ່ງທະຫານອີຣັກເຂົ້າໄປໃນຄູເວດ, ປະເທດເພື່ອນບ້ານທີ່ອຸດົມສົມບູນດ້ວຍນ້ໍາມັນຂອງອີຣັກ, ໂດຍຄວາມຜິດພາດທີ່ສົມມຸດວ່າບັນດາປະເທດແຂກອາຫລັບອື່ນໆໃນພາກພື້ນແລະສະຫະລັດຈະບໍ່ສະຫນັບສະຫນູນຄູເວດ. ສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ປະຕິເສດໃນທັນທີ ແລະ ຕາມການຮຽກຮ້ອງຂອງອາເມລິກາ ແລະ ອັງກິດ ໄດ້ວາງມາດຕະການລົງໂທດທາງເສດຖະກິດຜ່ານມະຕິ 661 ພ້ອມກັບການປິດລ້ອມທາງທະເລ ເພື່ອບັງຄັບໃຊ້ມາດຕະການລົງໂທດດ້ວຍມະຕິ 665. ໃນເດືອນພະຈິກ, ສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ຜ່ານມະຕິຕົກລົງ 668 ໃຫ້ແກ່ອີຣັກ ຈົນຮອດເດືອນມັງກອນ. ວັນທີ 15/1991, ເພື່ອຖອນອອກຫຼືປະເຊີນໜ້າກັບຜົນສະທ້ອນທາງການທະຫານຈາກກຳລັງຂອງອົງການສະຫະປະຊາຊາດ.

ວັນທີ 16 ມັງກອນປີ 1991, ກອງທັບອີຣັກຍັງຍຶດໝັ້ນຢູ່ຄູເວດ, ໄດ້ດຳເນີນການຊ້ອມຮົບທະເລຊາຍ, ນຳໂດຍພົນເອກອາເມລິກາ Norman Schwarzkopf ແລະ ສົມທົບກັບ 1990 ປະເທດສະຫະປະຊາຊາດ, ໄດ້ເລີ່ມດຳເນີນຍົນຮົບລຳທຳອິດຈາກອ່າວເປີເຊຍ, ມຸ່ງໜ້າໄປນະຄອນຫຼວງແບກແດດ. ການລົງໂທດຍັງສືບຕໍ່ເປັນເວລາສິບສາມປີ—2003-XNUMX—ຈົນຮອດດົນນານຫລັງຈາກລັດຖະບານອີຣັກຖອນອອກຈາກຄູເວດ.

Hero Anwar Brzw, ພ້ອມກັບນ້ອງຊາຍຂອງນາງ, ເປັນນັກສຶກສາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Salahaddin ໃນ Erbil, ປະເທດອີຣັກ, ເຊິ່ງເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງເຂດຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອຂອງປະເທດ - Kurdistan. ອີຣັກ ແລະ Kurdistan ມີປະຫວັດສາດອັນຍາວນານຂອງຄວາມຂັດແຍ້ງແລະການກະບົດທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ບໍ່ດົນຫລັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ່ Empire Ottoman ຖືກແບ່ງອອກເປັນສົງຄາມທໍາລາຍ, ແລະອັງກິດໄດ້ຍຶດເອົາພື້ນທີ່ນີ້.

ນີ້ແມ່ນການເລົ່າຄືນເລື່ອງຂອງນາງກ່ຽວກັບການກໍ່ຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງສົງຄາມ ແລະ ຜົນສະທ້ອນທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສະທຳຂອງການລົງໂທດຕໍ່ຊາວເຄີດແລະອີຣັກ.

ເລື່ອງຂອງ Hero

ຄູເວດຖືກຮຸກຮານໃນປີ 1990. ພວກເຮົາຜູ້ທີ່ຈະຈ່າຍເງິນແມ່ນຢ້ານການໂຈມຕີນີ້. ພວກເຮົາຮູ້ວ່າມັນເປັນການຜິດພາດທີ່ອີຣັກຈະບຸກໂຈມຕີຄູເວດ, ແລະພວກເຮົາຮູ້ວ່າລາຄາຈະຖືກຈ່າຍໃຫ້ໃນທີ່ສຸດໂດຍພວກເຮົາ, ປະຊາຊົນ, ບໍ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນລັດຖະບານທີ່ເລີ່ມຕົ້ນມັນ. ຂ້ອຍເປັນນັກສຶກສາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ, ແລະນັກສຶກສາໄດ້ອອກໄປ. "ດີກວ່າທີ່ຈະຢູ່ເຮືອນເມື່ອມີການໂຈມຕີ," ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ.

ໃນຕອນຕົ້ນມາດຕະການລົງໂທດທີ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບພວກເຮົາຢ່າງແຂງແຮງ. ມັນເປັນການຕົກໃຈທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ໃນເມື່ອກ່ອນໃນອີຣັກຄ່າໃຊ້ຈ່າຍພື້ນຖານຂອງສິນຄ້າທີ່ສໍາຄັນແມ່ນບໍ່ແພງ, ແຕ່ທັນທີທັນໃດລາຄາເພີ່ມຂຶ້ນສອງເທົ່າ, ສາມເທົ່າ, ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາ skyrocketed ໄຮ້ເຫດຜົນ. ຕາມທຳມະຊາດຄົນເຮົາມີຄວາມກັງວົນຢ່າງໜັກແໜ້ນກ່ຽວກັບຄວາມຕ້ອງການພື້ນຖານທີ່ສຸດຂອງຊີວິດ, ສະບຽງອາຫານ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຕາໜ່າງກັບຄວາມບໍ່ປອດໄພທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນອີກຢ່າງໜຶ່ງ—ການລໍຖ້າສົງຄາມ. ສໍາລັບສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພວກເຮົາຍຸດທະສາດການຮັບມືກັບໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນແມ່ນການນໍາໃຊ້ເງິນຝາກປະຢັດຂອງພວກເຮົາ; ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເມື່ອພວກເຂົາແຫ້ງ, ເພື່ອຂາຍສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້.

ໃນປະເທດອີຣັກ, ໂດຍປົກກະຕິພວກເຮົາກິນອາຫານສາມເທື່ອຕໍ່ມື້ແລະອາຫານວ່າງລະຫວ່າງ. ຄ່ອຍໆນີ້ປ່ຽນເປັນສອງຄາບຕໍ່ມື້. ໃນປະເທດອີຣັກ, ປະຊາຊົນມັກຈະດື່ມຊາສິບເທື່ອຕໍ່ມື້. ທັນທີທັນໃດພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຈ່າຍໄດ້, ເຖິງແມ່ນວ່າຊາຈະບໍ່ແພງ.

ຈິນຕະນາການວ່າບໍ່ມີອາຫານພຽງພໍໃນໂຕະເພື່ອໃຫ້ເຈົ້າພໍໃຈ, ກິນພຽງແຕ່ເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ. ໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າພວກເຮົາສາມາດຢູ່ລອດໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ແຕ່ໃນສອງປີທີ່ຜ່ານມາຂອງການລົງໂທດພວກເຮົາປະໄວ້ໂຕະຫິວ, ສໍາລັບການ. ສອງປີຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ຍັງມີຄອບຄົວອື່ນໆທີ່ເດັກນ້ອຍເປັນລົມຢູ່ໂຮງຮຽນຍ້ອນຂາດອາຫານ. ຄູສອນຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີຄວາມສ່ຽງກ່າວວ່າ ໃນແຕ່ລະມື້ ໂດຍສະເລ່ຍແລ້ວ ເດັກນ້ອຍ XNUMX ຄົນ ຈະຖືກນໍາໄປໂຮງໝໍ ຍ້ອນຂາດສານອາຫານ.

[ການລົງໂທດທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດການຂາດແຄນອາຫານບໍ່ແມ່ນບັນຫາດຽວ. ຊາວ Kurds, ເຊັ່ນ Hero Anwar Brzw, ປະເຊີນກັບການລົງໂທດສອງເທົ່າ. ຢູ່ເທິງສຸດຂອງການລົງໂທດຂອງສາກົນຕໍ່ອີຣັກ, ລັດຖະບານ Baghdad ໄດ້ລົງໂທດຊາວ Kurds ດ້ວຍການລົງໂທດເພີ່ມເຕີມ, ເພື່ອຕອບສະຫນອງຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊາວ Kurdistan ເພື່ອເອກະລາດ.]

Baghdad ໄດ້ລົງໂທດຊາວ Kurdistan ໂດຍຈໍາກັດໄຟຟ້າຂອງພວກເຮົາໃຫ້ຫນຶ່ງຫຼືສອງຊົ່ວໂມງຕໍ່ມື້. ຂໍ້ ຈຳ ກັດເຫຼົ່ານີ້ສືບຕໍ່ເປັນເວລາຫລາຍປີ. ແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ອົບເຂົ້າຈີ່ໃນລະຫວ່າງຊົ່ວໂມງນັ້ນ, ເພື່ອວ່າຈະມີເຂົ້າຈີ່ສໍາລັບອາຫານເຊົ້າໃນມື້ຕໍ່ມາ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຊື້ເຂົ້າຈີ່ຈາກຮ້ານອົບດັ່ງທີ່ພວກເຮົາເຄີຍເຮັດກ່ອນການລົງໂທດ.

ນໍ້າມັນກໍເປັນບັນຫາໃຫຍ່ເຊັ່ນກັນ. ພວກເຮົາມີເຕົາອົບອາຍແກັສແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດນໍາໃຊ້ມັນ, ເນື່ອງຈາກຂໍ້ຈໍາກັດຈາກກຸງແບກແດດກ່ຽວກັບນ້ຳມັນກາຊວນ. ພວກເຮົາເຮັດເຕົາອົບຈາກກະປ໋ອງອາລູມີນຽມທີ່ນຳມາໃຊ້ໃໝ່ດ້ວຍແຖບໄຟຟ້າອັນໜຶ່ງເພື່ອໃຊ້ເຄື່ອງເຮັດຄວາມຮ້ອນ ແລະອີກອັນໜຶ່ງສຳລັບອົບ.

ໃນເວລາທີ່ມີຄວາມພໍສົມ, ເຈົ້າຈະບໍ່ກິນເຂົ້າຈີ່ນັ້ນເພາະມັນບໍ່ດີ, ແຕ່ຍ້ອນວ່າພວກເຮົາຫິວຫລາຍ, ມັນເບິ່ງຄືວ່າແຊບຫລາຍ. ອາຫານງາມທັງໝົດຢຸດເຊົາ: ອາຫານຫວ່າງ, ເຂົ້າຫນົມຫວານ, ແລະຫມາກໄມ້. ທາງຈິດໃຈພວກເຮົາຮູ້ສຶກບໍ່ປອດໄພຕະຫຼອດເວລາ.

ແມ່ແຕ່ງແກງເຫັດປວກ ແລະພວກເຮົາເອົາແກງເຂົ້າໜົມປັງປະສົມກັບເຂົ້າຈີ່. ເມື່ອໃດນຶ່ງ, ແທນທີ່ຈະເພີ່ມຂີ້ໝິ້ນ, ແມ່ໄດ້ຕື່ມໝາກເຜັດຮ້ອນໆໃສ່ໂດຍບັງເອີນ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດກິນແກງໄດ້. ພວກເຮົາພະຍາຍາມ, ແຕ່ມັນເຜັດເກີນໄປ. ແຕ່ຍ້ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ, ແມ່ບໍ່ສາມາດເວົ້າວ່າ, "ຕົກລົງ, ພວກເຮົາຈະມີອັນອື່ນ."

ມັນເຈັບປວດຫຼາຍທີ່ຈະກິນແກງນັ້ນ. ພວກເຮົາຮ້ອງໄຫ້, ຈາກນັ້ນພະຍາຍາມກິນມັນອີກຄັ້ງ. ນຶ່ງຄາບທັງໝົດເສຍໄປ. ພວກເຮົາພຽງແຕ່ບໍ່ສາມາດກິນມັນ. ແຕ່ສໍາລັບມື້ຕໍ່ມາບ້ານມອມ reheated ມັນ. "ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຖິ້ມອາຫານໄປ," ນາງເວົ້າ. ຍາກທີ່ຈະໃຫ້ອາຫານແກ່ພວກເຮົານາງຮູ້ວ່າພວກເຮົາບໍ່ມັກ, ແລະກິນບໍ່ໄດ້! ຫຼັງຈາກປີເຫຼົ່ານີ້ຂ້ອຍຍັງຈື່ມັນ.

ຂະແໜງການບໍລິການສາທາລະນະທັງໝົດມີປະສິດຕິພາບໜ້ອຍຍ້ອນການລົງໂທດ ລວມທັງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ. ກ່ອນຫນ້ານີ້, ໂຮງຫມໍແລະການບໍລິການທາງການແພດໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກລັດຖະບານທັງຫມົດ, ເຖິງແມ່ນວ່າສໍາລັບພະຍາດຊໍາເຮື້ອແລະການເຂົ້າໂຮງຫມໍ. ພວກເຮົາຍັງໄດ້ຮັບຢາຟຣີສໍາລັບການຮ້ອງທຸກທັງຫມົດ.

ເນື່ອງຈາກການລົງໂທດ, ມີທາງເລືອກຫນ້ອຍຂອງຢາທຸກປະເພດ. ຢາທີ່ສາມາດໃຊ້ໄດ້ໄດ້ກາຍເປັນປະເພດທີ່ຖືກຈຳກັດໄວ້. ຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງທາງເລືອກໄດ້ກາຍເປັນຈໍາກັດແລະຄວາມຫມັ້ນໃຈໃນລະບົບໄດ້ຫຼຸດລົງຕາມທໍາມະຊາດ.

ການຜ່າຕັດນີ້ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບເຊັ່ນດຽວກັນກັບສຸຂະພາບທົ່ວໄປ. ຫຼັງຈາກການລົງໂທດໄດ້ເລີ້ມຂຶ້ນ, ການຂາດສະບຽງອາຫານໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີບັນຫາສຸຂະພາບຫຼາຍຂຶ້ນ. ການຂາດສານອາຫານໄດ້ກາຍເປັນການໂຫຼດໃຫມ່ໃນລະບົບໂຮງຫມໍ, ໃນຂະນະທີ່ລະບົບຕົນເອງມີຢາແລະອຸປະກອນຫນ້ອຍກວ່າໃນອະດີດ.

ເພື່ອປະສົມກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ລະດູຫນາວໃນ Kurdistan ແມ່ນເຢັນຫຼາຍ. ນ້ຳມັນກາຊວນແມ່ນວິທີທຳຄວາມຮ້ອນຫຼັກ, ແຕ່ລັດຖະບານອີຣັກ ອະນຸຍາດໃຫ້ໃຊ້ນ້ຳມັນກາຊວນໃນສາມເມືອງຂອງຊາວເຄີດເທົ່ານັ້ນ. ຢູ່ບ່ອນອື່ນ ມັນກຳລັງຫິມະຕົກ ແລະພວກເຮົາບໍ່ມີວິທີທຳຄວາມຮ້ອນໃຫ້ເຮືອນຂອງພວກເຮົາ.

ຖ້າຄົນທີ່ມີຄວາມສະຫຼາດພະຍາຍາມເອົານ້ຳມັນກາໂຕສິບຫຼືຊາວລິດຈາກເຂດທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງລັດຖະບານ Baghdad ໄປສູ່ເຂດທີ່ບໍ່ມີນໍ້າມັນ, ນໍ້າມັນໄດ້ຖືກເອົາໄປຈາກພວກເຂົາ. ປະຊາຊົນໄດ້ພະຍາຍາມແບກນ້ໍາຫນັກດັ່ງກ່າວຢູ່ເທິງຫລັງຂອງພວກເຂົາເພື່ອຜ່ານດ່ານ; ບາງຄັ້ງພວກເຂົາປະສົບຜົນສໍາເລັດ, ບາງຄັ້ງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້. ຄົນຜູ້ໜຶ່ງເອົານ້ຳມັນຖອກໃສ່ພະອົງ ແລະຈູດໄຟ; ລາວກາຍເປັນໄຟຂອງມະນຸດເພື່ອກີດກັນຄົນອື່ນ.

ຈິນຕະນາການຖ້າທ່ານບໍ່ມີການເຂົ້າເຖິງຜະລິດຕະພັນຈາກເມືອງອື່ນໃນປະເທດຂອງທ່ານ! ການລົງໂທດພາຍໃນຕໍ່ຊາວ Kurd ແມ່ນຮ້າຍແຮງກວ່າການລົງໂທດຂອງສາກົນ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຊື້ວັນທີໄດ້ຕາມກົດໝາຍ. ປະຊາຊົນໄດ້ສ່ຽງຊີວິດຂອງພວກເຂົາເພື່ອເອົາວັນທີຈາກພາກສ່ວນຫນຶ່ງຂອງອີຣັກໄປອີກ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດມີຫມາກເລັ່ນໃນ Erbil, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນເຂດ Mosul, ບໍ່ເກີນຫນຶ່ງຊົ່ວໂມງ, ມີເຮືອນແກ້ວທີ່ພວກເຂົາປູກຫມາກເລັ່ນ.

ການລົງໂທດທົ່ວໄປໄດ້ດຳເນີນໄປຈົນເຖິງການຕົກຂອງລະບອບ Saddam ໃນປີ 2003.

ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ທ່ານຄວນຮູ້ວ່າການລົງໂທດໄດ້ຕົກຢູ່ໃນປະຊາຊົນ - ປະຊາຊົນອີຣັກຄືຊິ - ບໍ່ແມ່ນລະບອບ. Saddam Hussein ແລະພັນທະມິດຂອງລາວສາມາດຊື້ເຫຼົ້າທຸກປະເພດ, ຢາສູບແລະອື່ນໆ - ສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ດີທີ່ສຸດຂອງທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ທົນທຸກຈາກການລົງໂທດ.

ການລົງໂທດທີ່ບັງຄັບໃຫ້ປະຊາຊົນອີຣັກໂດຍອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ "ປະເທດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກ", ສະຫະລັດອາເມຣິກາໄດ້ຂ້າປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໂດຍລະເບີດແລະລູກປືນ, ແຕ່ຍັງໂດຍຄວາມອຶດຫິວ, ການຂາດສານອາຫານ, ເມື່ອຍລ້າ, ຢາປົວພະຍາດທີ່ບໍ່ມີ; ເດັກນ້ອຍເສຍຊີວິດຍ້ອນຂາດອາຫານ ແລະຢາ. ສິ່ງທີ່ອະທິບາຍແມ່ນໃນຄວາມເປັນຈິງອາຊະຍາກໍາສົງຄາມຂະຫນາດໃຫຍ່.

[ຢູ່ໃນ 1996 CBS ການສໍາພາດ 60 ນາທີ, Madeleine Albright ຖືກຖາມໂດຍ Leslie Stahl ຖ້າການເສຍຊີວິດຂອງເດັກນ້ອຍ 500,000 ໃນລະຫວ່າງການລົງໂທດແມ່ນລາຄາທີ່ສົມຄວນຈ່າຍ. Albright ຕອບວ່າ, "ຂ້ອຍຄິດວ່ານີ້ແມ່ນທາງເລືອກທີ່ຍາກຫຼາຍ, ແຕ່ລາຄາ - ພວກເຮົາຄິດວ່າລາຄາແມ່ນຄຸ້ມຄ່າ."]

ຍັງມີຊາວເຄີດ ແລະຊາວອີຣັກ ທີ່ຂ້າຕົວຕາຍດ້ວຍຄວາມສິ້ນຫວັງ, ເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດສະໜອງພຽງພໍໃຫ້ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຊື່ຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກເພີ່ມເຂົ້າໃນບັນຊີລາຍຊື່ຂອງຜູ້ເຄາະຮ້າຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ມີປະຊາຊົນກູ້ຢືມເງິນຈາກຜູ້ອື່ນທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດຈ່າຍຄືນ; ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກຂົ່ມຂູ່ ແລະຖືກຂົ່ມຂູ່ ແລະມັກຈະຂ້າຕົວຕາຍ.

ຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນພວກເຮົາຮູ້ວ່າການລົງໂທດບໍ່ປ່ຽນແປງລະບອບ: ມັນບໍ່ໄດ້ກາຍເປັນຄວາມຮຸນແຮງຫນ້ອຍຍ້ອນການລົງໂທດ! ພວກເຂົາເຈົ້າມີອາວຸດທີ່ຈະນໍາໃຊ້ຕໍ່ຕ້ານປະຊາຊົນອີຣັກ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ນໍາໃຊ້, ແລະພວກເຂົາເຈົ້າທໍາຮ້າຍພວກເຮົາ.

ມັນບໍ່ມີຄວາມຫມາຍຍົກເວັ້ນເປັນເກມທາງດ້ານການເມືອງທີ່ເປື້ອນ. ແນ່ນອນວ່າມັນແມ່ນກ່ຽວກັບການບຸກລຸກຂອງຄູເວດ, ໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ Saddam ບໍ່ໄດ້ໂຈມຕີປະເທດອື່ນໆແລະນໍາໃຊ້ອາວຸດຂອງການທໍາລາຍມະຫາຊົນທີ່ Saddam ຄວນຈະເກັບຮັກສາໄວ້ບ່ອນໃດຫນຶ່ງ. ສະຫະລັດພຽງແຕ່ຕ້ອງການລົງໂທດອຸດສາຫະກໍາອາວຸດ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທີ່ອາເມລິກາໄດ້ກະທຳແມ່ນສະກັດກັ້ນຢາ ແລະ ອາຫານທີ່ສຳຄັນບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນອີຣັກ, ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຊີວິດຂອງຊາວອີຣັກທີ່ບໍລິສຸດແລະເຮັດໃຫ້ຫຼາຍແສນຄົນເສຍຊີວິດຍ້ອນຂາດສານອາຫານແລະຂາດການດູແລແພດ.

ບຸກຄົນທີ່ເຈັບປວດທີ່ບໍ່ມີໂອກາດປິ່ນປົວ, ແລະບໍ່ມີການເຂົ້າເຖິງຄໍາປຶກສາ, ບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ. ລາວເຫັນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ມີ "ສະຫະລັດ" ພິມຢູ່ໃນມັນແລະກຽດຊັງສະຫະລັດ. ລາວຄິດວ່າໂອກາດດຽວສໍາລັບການແກ້ແຄ້ນແມ່ນຜ່ານການປະຕິບັດທາງທະຫານ. ຖ້າເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນປະເທດເຊັ່ນອີຣັກ, ອັຟການິສຖານ, ຫຼືຫຼາຍປະເທດທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກນະໂຍບາຍຂອງສະຫະລັດ, ການຖືຫນັງສືຜ່ານແດນສະຫະລັດອາດຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຈົ້າຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍຍ້ອນການກະທໍາທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສະທໍາຂອງລັດຖະບານສະຫະລັດ.

[ແບບສໍາຫຼວດ ໂດຍ Gallup, Pew, ແລະອົງການຈັດຕັ້ງອື່ນໆຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ຢ່າງຫນ້ອຍນັບຕັ້ງແຕ່ 2013, ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າປະຊາຊົນສ່ວນໃຫຍ່ໃນປະເທດອື່ນໆຖືວ່າສະຫະລັດເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຕໍ່ສັນຕິພາບຂອງໂລກ. ນອກຈາກນັ້ນ, ນາຍພົນທະຫານໃນອະດີດ ແລະປັດຈຸບັນຫຼາຍຄົນຍັງໄດ້ກ່າວຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກວ່າ ນະໂຍບາຍຂອງສະຫະລັດທີ່ປະຕິບັດຢູ່ໃນບັນດາປະເທດມຸດສະລິມສ້າງຜູ້ກໍ່ການຮ້າຍຫຼາຍກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະກັດກັ້ນ.]

ການປູກຈິດສໍານຶກເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນເວົ້າວ່າ "ບໍ່" ກັບຄວາມບໍ່ຍຸຕິທໍາ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້. ການແບ່ງປັນເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ເປັນວິທີການຂອງພວກເຮົາທີ່ຈະເຕືອນໂລກກ່ຽວກັບຜົນສະທ້ອນທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ, ມະນຸດທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນຈາກການລົງໂທດ.

~~~~~~~~~

ວິລະຊົນ Anwar Brzw ເກີດໃນວັນທີ 25 ເດືອນພຶດສະພາປີ 1971 ໃນ Sulaymaniyah ໃນ Kurdistan, ອີຣັກ. ນາງໄດ້ຮັບຂອງນາງ ປະລິນຍາຕີວິສະວະກໍາໂຍທາໃນປີ 1992 ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Salahaddin ໃນ Erbil, ອີຣັກ. ນາງເປັນຮອງຜູ້ອໍານວຍການປະເທດສໍາລັບ REACH(ການຟື້ນຟູ, ການສຶກສາ ແລະສຸຂະພາບຊຸມຊົນ) ໃນອີຣັກ.

Gayle Morrow ເປັນນັກຂຽນອາສາສະຫມັກແລະນັກຄົ້ນຄວ້າສໍາລັບ World BEYOND War, ເປັນເຄືອຂ່າຍຮາກຖານທົ່ວໂລກທີ່ສະຫນັບສະຫນູນສໍາລັບການລົບລ້າງສົງຄາມ. Gayle ຊ່ວຍແກ້ໄຂເບົາບາງ ແລະ ພິສູດໃຫ້ເຫັນເລື່ອງນີ້.

ວຽກງານຮ່ວມມືນີ້ເປັນຜົນມາຈາກການເຂົ້າຮ່ວມຂອງນັກອາສາສະໝັກຫລາຍຄົນໃນຂະບວນການຖອດສຽງ ແລະການແກ້ໄຂ. ຂອບໃຈຫຼາຍໆຄົນທີ່ບໍ່ມີຊື່ World BEYOND War ອາສາສະຫມັກຜູ້ທີ່ຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ຊິ້ນນີ້ເປັນໄປໄດ້.