ໂດຍ Brian Terrell
ເມື່ອໄປຮອດສະໜາມບິນສາກົນ Kabul ໃນວັນທີ 4 ພະຈິກ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນມື້ດຽວກັນ New York Times ຈັດພີມມາບົດຄວາມ, "ຊີວິດດຶງກັບຄືນຢູ່ໃນນະຄອນຫຼວງຂອງອັຟການິສຖານ, ໃນຂະນະທີ່ອັນຕະລາຍເພີ່ມຂຶ້ນແລະທະຫານໄດ້ຫຼຸດລົງ." ໝູ່ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ Abdulhai ແລະ Ali ອາຍຸ 17 ປີ, ຊາຍໜຸ່ມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກນັບແຕ່ການຢ້ຽມຢາມຄັ້ງທຳອິດເມື່ອ XNUMX ປີກ່ອນ, ໄດ້ທັກທາຍຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຮອຍຍິ້ມ ແລະ ກອດ ແລະ ເອົາຖົງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ໂດຍບໍ່ສົນໃຈກັບທະຫານ ແລະຕຳຫຼວດທີ່ປະກອບອາວຸດອັດຕະໂນມັດ, ພວກເຮົາຈັບໄດ້ໃນສະໄໝກ່ອນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາຍ່າງຜ່ານຝາຜະໜັງລະເບີດຊີມັງ, ປ້ອມປ້ອງກັນກະເປົ໋າຊາຍ, ຈຸດກວດກາ ແລະສາຍເຊືອກໃສ່ຖະໜົນສາທາລະນະ ແລະ ຊົມເຊີຍລົດກະບະ.
ແສງຕາເວັນໄດ້ລຸກຜ່ານເມກຫຼັງຈາກຝົນຕົກໃນຕອນເຊົ້າແລະຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຫັນ Kabul ສົດໃສແລະສະອາດຫຼາຍ. ເມື່ອຜ່ານສະຫນາມບິນ, ເສັ້ນທາງສູງເຂົ້າໄປໃນຕົວເມືອງແມ່ນຄຶກຄັກດ້ວຍການຈະລາຈອນແລະການຄ້າຫຼາຍຊົ່ວໂມງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈົນກ່ວາຂ້າພະເຈົ້າອ່ານ New York Times ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ, ວ່າເວລານີ້ຂ້ອຍເປັນຫນຶ່ງໃນພົນລະເມືອງສະຫະລັດຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ອາດຈະຢູ່ໃນເສັ້ນທາງນັ້ນ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ອາວຸໂສຝ່າຍຕາເວັນຕົກກ່າວວ່າ “ສະຖານທູດອາເມລິກາບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເດີນທາງໄປຕາມຖະໜົນອີກຕໍ່ໄປ Timesຊຶ່ງລາຍງານຕື່ມອີກວ່າ "ຫຼັງຈາກສົງຄາມ 14 ປີ, ການຝຶກອົບຮົມກອງທັບອັຟການິສຖານແລະຕໍາຫຼວດ, ມັນໄດ້ກາຍເປັນອັນຕະລາຍເກີນໄປທີ່ຈະຂັບລົດຈັກກິໂລແມັດເຄິ່ງຈາກສະຫນາມບິນໄປຫາສະຖານທູດ."
ປະຈຸບັນນີ້ເຮືອບິນເຮລິຄອບເຕີເຮືອຂ້າມຟາກພະນັກງານທີ່ເຮັດວຽກກັບສະຫະລັດແລະພັນທະມິດທາງທະຫານສາກົນໄປແລະຈາກຫ້ອງການໃນ Kabul ພວກເຮົາໄດ້ຖືກບອກ. ສະຖານທູດສະຫະລັດໃນນະຄອນຫຼວງ Kabul ເປັນນຶ່ງໃນຈໍານວນທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກ ແລະເປັນຊຸມຊົນທີ່ມີຕົນເອງສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ, ປະຈຸບັນ ບຸກຄະລາກອນຂອງຕົນຍັງໂດດດ່ຽວຈາກຄົນອັຟການິສຖານ ແລະສະຖາບັນຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ. ໜັງສືພິມ Times ລາຍງານວ່າ “ບໍ່ມີໃຜອີກເລີຍ,” ນອກເໜືອໄປຈາກສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກຂອງສະຫະລັດ ແລະລັດຖະບານປະສົມ, ໜັງສືພິມ The Times ລາຍງານວ່າ, “ມີບ່ອນຈອດລົດທີ່ມີບ່ອນຈອດລົດ.” ໃນຂະນະທີ່ປະກາດພາລະກິດຂອງຕົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ "ການສະຫນັບສະຫນູນການປະຕິບັດງານ" ສໍາລັບອັຟການິສຖານ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ສະຫະລັດບໍ່ໄດ້ເດີນທາງໄປຕາມຖະຫນົນໃນອັຟການິສຖານອີກຕໍ່ໄປ.
ພວກເຮົາບໍ່ມີ helicopters ຫຼື pads ລົງຈອດ, ແຕ່ສະຖານະການຄວາມປອດໄພໃນ Kabul ຍັງເປັນຄວາມກັງວົນສໍາລັບ Voices for Creative Nonviolence, ອົງການສັນຕິພາບແລະສິດທິມະນຸດຮາກຫຍ້າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດວຽກກັບແລະສໍາລັບຫມູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຮົາຢູ່ໃນ Kabul ອາສາສະຫມັກສັນຕິພາບອັຟການິສຖານທີ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ມາຢ້ຽມຢາມ. ຂ້ອຍໂຊກດີທີ່ມີໜວດສີເທົາ ແລະຜິວໜັງສີເຂັ້ມ ທີ່ສາມາດຍ່າງຜ່ານທ້ອງຖິ່ນໄດ້ງ່າຍກວ່າ ແລະດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍໄດ້ຢ່າງເສລີຢູ່ຕາມຖະໜົນຫົນທາງຫຼາຍກວ່າຄົນຕ່າງປະເທດບາງຄົນທີ່ມາຢ້ຽມຢາມທີ່ນີ້. ເຖິງຕອນນັ້ນ, ໝູ່ເພື່ອນໜຸ່ມຂອງຂ້ອຍກໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍໃສ່ຜ້າມ່ານເມື່ອພວກເຮົາອອກຈາກເຮືອນ.
ຄວາມປອດໄພໃນນະຄອນ Kabul ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຄືວ່າຮ້າຍແຮງສຳລັບທຸກຄົນ. ອີງຕາມ ວັນທີ 29 ຕຸລາ Newsweek ບົດລາຍງານລັດຖະບານເຢຍລະມັນຈະເນລະເທດຜູ້ລີ້ໄພຊາວອັຟການີສະຖານສ່ວນຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປະເທດດັ່ງກ່າວໃນໄວໆນີ້. ລັດຖະມົນຕີພາຍໃນຂອງເຢຍລະມັນ Thomas de Maiziere ຢືນຢັນວ່າຊາວ Afghanistan ຄວນ "ຢູ່ໃນປະເທດຂອງພວກເຂົາ" ແລະຊາວອົບພະຍົບເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ມາຈາກ Kabul ໂດຍສະເພາະແມ່ນບໍ່ມີການຮຽກຮ້ອງຂໍລີ້ໄພ, ເພາະວ່າ Kabul ແມ່ນ "ຖືວ່າເປັນເຂດທີ່ປອດໄພ." ຖະໜົນຫົນທາງໃນນະຄອນຫຼວງ Kabul ທີ່ເປັນອັນຕະລາຍເກີນໄປສໍາລັບພະນັກງານຂອງສະຖານທູດສະຫະລັດທີ່ຈະເດີນທາງໃນຂະບວນລົດ Humvees ແລະລົດຫຸ້ມເກາະ escorded ໂດຍຜູ້ຮັບເຫມົາເອກະຊົນປະກອບອາວຸດຢ່າງຫນັກແມ່ນປອດໄພສໍາລັບຊາວ Afghans ໃນການດໍາລົງຊີວິດ, ເຮັດວຽກແລະລ້ຽງຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຕາມການຄາດຄະເນຂອງ Herr de Maiziere. "ຊາວອັຟການິສຖານປະກອບເປັນຫຼາຍກ່ວາ 20 ເປີເຊັນຂອງ 560,000 ບວກກັບປະຊາຊົນທີ່ໄດ້ມາຮອດເອີຣົບທາງທະເລໃນປີ 2015, ອີງຕາມອົງການອົບພະຍົບຂອງສະຫະປະຊາຊາດ, ບາງສິ່ງບາງຢ່າງ de Maziere ອະທິບາຍວ່າ "ບໍ່ສາມາດຍອມຮັບໄດ້."
ຊາວອັຟການິສຖານ, ໂດຍສະເພາະຄົນຊັ້ນກາງທີ່ມີການສຶກສາ, de Maiziere ເວົ້າວ່າ, "ຄວນຈະຍັງຄົງຢູ່ແລະຊ່ວຍສ້າງປະເທດ." ອ້າງອີງໃນ New York Timesນາງ Hasina Safi, ຜູ້ ອຳ ນວຍການຝ່າຍບໍລິຫານຂອງເຄືອຂ່າຍແມ່ຍິງ Afghan, ເຊິ່ງເປັນກຸ່ມທີ່ເຮັດວຽກກ່ຽວກັບສິດທິມະນຸດແລະບັນຫາບົດບາດຍິງຊາຍ, ເບິ່ງຄືວ່າເຫັນດີ: "ມັນຈະເປັນເລື່ອງຍາກຫຼາຍຖ້າຄົນທີ່ມີການສຶກສາທັງຫມົດອອກໄປ," ນາງເວົ້າວ່າ. “ນີ້ແມ່ນຄົນທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການຢູ່ໃນປະເທດນີ້; ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ໃຜຈະຊ່ວຍປະຊາຊົນທົ່ວໄປ?" ຄວາມຮູ້ສຶກດຽວກັນທີ່ເວົ້າດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ ແລະຄວາມເຊື່ອໝັ້ນທາງດ້ານສິນລະທຳຂອງພະນັກງານສິດທິມະນຸດໃນອັຟການິສຖານນັ້ນ ອອກມາເປັນການເຮັດໃຫ້ເສີຍເມີຍ ແລະຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນຄວາມຮັບຜິດຊອບ ເມື່ອຖືກສະແດງອອກຈາກກະຊວງຂອງລັດຖະບານໃນກຸງເບີລິນ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອລັດຖະບານນັ້ນມີມາເປັນເວລາ 14 ປີ ເຂົ້າຮ່ວມໃນກຸ່ມພັນທະມິດທີ່ຮັບຜິດຊອບ. ສໍາລັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍຢ່າງຂອງອັຟການິສຖານ.
ໃນມື້ຫລັງຈາກຂ້ອຍມາຮອດຂ້ອຍໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດທີ່ຈະນັ່ງຢູ່ໃນກອງປະຊຸມຂອງຄູອາຈານຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ Afghan Peace Volunteers' Street Kids' ເມື່ອຫົວຂໍ້ນີ້ຖືກສົນທະນາ. ທັງຍິງໜຸ່ມ ແລະຜູ້ຊາຍ, ນັກຮຽນມັດທະຍົມປາຍ ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລເອງ, ສອນພື້ນຖານການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມໃຫ້ເດັກນ້ອຍທີ່ຕ້ອງເຮັດວຽກຢູ່ຖະໜົນຫົນທາງໃນນະຄອນຫຼວງ Kabul ເພື່ອຊ່ວຍລ້ຽງຄອບຄົວ. ພໍ່ແມ່ບໍ່ໄດ້ຈ່າຍຄ່າຮຽນ, ແຕ່ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກ Voices, ແທນທີ່ຈະໄດ້ມອບເຂົ້າ XNUMX ຖົງແລະຫມໍ້ຫຸງຕົ້ມນ້ໍາມັນໃນແຕ່ລະເດືອນເພື່ອຊົດເຊີຍຊົ່ວໂມງທີ່ລູກຂອງພວກເຂົາຮຽນ.
ໃນຂະນະທີ່ New York Times ປະກາດວ່າ "ຊີວິດດຶງກັບຄືນໃນນະຄອນຫຼວງອັຟການິສຖານ," ຄູອາຈານອາສາສະຫມັກເຫຼົ່ານີ້ເປັນສັນຍານວ່າຊີວິດດໍາເນີນຕໍ່ໄປ, ບາງຄັ້ງກໍ່ມີຄວາມສຸກແລະຄວາມອຸດົມສົມບູນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະສົບໃນຊຸມວັນທີ່ຜ່ານມາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ໃນສະຖານທີ່ນີ້ໄດ້ຖືກທໍາລາຍໂດຍສົງຄາມແລະຕ້ອງການ. ສະນັ້ນ, ມັນໜ້າເສົ້າໃຈທີ່ໄດ້ຍິນພວກໄວໜຸ່ມທີ່ເກັ່ງກ້າສາມາດ, ມີຄວາມສາມາດ ແລະ ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງທີ່ເປັນຕົວແທນຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບຄວາມຫວັງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງອັຟການິສຖານສຳລັບອະນາຄົດ, ປຶກສາຫາລືຢ່າງກົງໄປກົງມາວ່າເຂົາເຈົ້າມີອະນາຄົດຢູ່ທີ່ນັ້ນຫຼືບໍ່ ແລະເຂົາເຈົ້າຄວນເຂົ້າຮ່ວມຊາວອັຟການິສຖານຫຼາຍຄົນທີ່ຊອກຫາບ່ອນສັກສິດຢູ່ບ່ອນອື່ນຫຼືບໍ່.
ເຫດຜົນທີ່ຊາວໜຸ່ມຄົນໃດຄົນໜຶ່ງອາດຈະອອກໄປມີຫຼາຍຢ່າງແລະເປັນການກະຕຸ້ນ. ມີຄວາມຢ້ານກົວອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ການວາງລະເບີດສະລະຊີບໃນນະຄອນຫຼວງກາບູລ, ການໂຈມຕີທາງອາກາດໃນແຂວງຕ່າງໆ ບ່ອນທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງອາດຈະຖືກເປົ້າໝາຍເປັນນັກສູ້ຮົບໂດຍເຮືອບິນບໍ່ມີຄົນຂັບຂອງສະຫະລັດ, ຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະຖືກຈັບໄດ້ລະຫວ່າງກອງກຳລັງສູ້ຮົບຕ່າງໆ ຕໍ່ສູ້ກັບການສູ້ຮົບທີ່ບໍ່ແມ່ນຂອງພວກເຂົາ. ທຸກຄົນໄດ້ທົນທຸກຢ່າງໜັກໃນສົງຄາມທີ່ໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນີ້ກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າເກີດ. ສະຖາບັນທີ່ຖືກກ່າວຫາກ່ຽວກັບການສ້າງສາຄືນໃຫມ່ຂອງປະເທດຂອງພວກເຂົາແມ່ນ riddled ກັບການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ຈາກວໍຊິງຕັນ, DC, ເຖິງກະຊວງຂອງລັດຖະບານ Afghan ແລະ NGOs, ຫຼາຍຕື້ໂດລາໄດ້ໄປ graft ຫນ້ອຍທີ່ຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນພື້ນທີ່. ຄວາມສົດໃສດ້ານເຖິງແມ່ນວ່າສໍາລັບ brightest ແລະຊັບພະຍາກອນທີ່ສຸດທີ່ຈະດໍາເນີນການສຶກສາແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຈະສາມາດຊອກຫາວຽກເຮັດໃນອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າເລືອກໃນອັຟການິສຖານແມ່ນບໍ່ດີ.
ອາສາສະໝັກສ່ວນໃຫຍ່ຍອມຮັບວ່າເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຄິດທີ່ຈະອອກໄປ, ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນເຂົາເຈົ້າກໍສະແດງຄວາມຮັບຜິດຊອບຢ່າງແຂງແຮງທີ່ຈະຢູ່ໃນເຂດປົກຄອງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ບາງຄົນໄດ້ມີການແກ້ໄຂຢ່າງຫນັກແຫນ້ນທີ່ຈະບໍ່ອອກໄປ, ຄົນອື່ນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ແນ່ໃຈວ່າການພັດທະນາໃນອະນາຄົດຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່. ເຊັ່ນດຽວກັບໄວໜຸ່ມຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ, ເຂົາເຈົ້າມັກເດີນທາງ ແລະເບິ່ງໂລກ, ແຕ່ໃນທີ່ສຸດຄວາມປາຖະໜາອັນເລິກເຊິ່ງຂອງພວກເຂົາແມ່ນ “ຢູ່ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອສ້າງສາປະເທດ” ຖ້າພວກເຂົາມີຄວາມສາມາດເທົ່ານັ້ນ.
ຊາວອັຟການິສຖານ, ອີຣັກ, ຊາວຊີເຣຍ, ລີເບຍ ແລະຄົນອື່ນໆ ສ່ວນໃຫຍ່ສ່ຽງຊີວິດເພື່ອຂ້າມທະເລເມດີແຕເຣນຽນດ້ວຍເຄື່ອງຫັດຖະກຳທີ່ອ່ອນເພຍ ຫຼືທາງບົກຜ່ານດິນແດນທີ່ເປັນສັດຕູ ເພື່ອຫວັງຊອກຫາບ່ອນລີ້ໄພຢູ່ໃນຢູໂຣບຈະຢູ່ເຮືອນຖ້າພວກເຂົາສາມາດເຮັດໄດ້. ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຂໍລີ້ໄພເຫຼົ່ານີ້ຄວນຈະໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບແລະທີ່ພັກອາໄສທີ່ພວກເຂົາມີສິດທີ່ຈະ, ຢ່າງຊັດເຈນຄໍາຕອບບໍ່ແມ່ນການດູດເອົາຊາວອົບພະຍົບຫຼາຍລ້ານຄົນເຂົ້າໄປໃນເອີຣົບແລະອາເມລິກາເຫນືອ. ໃນໄລຍະຍາວກວ່ານັ້ນ, ບໍ່ມີທາງອອກໃດໆ ນອກຈາກການປັບປຸງລະບຽບການດ້ານການເມືອງ ແລະ ເສດຖະກິດທົ່ວໂລກ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຄົນດຳລົງຊີວິດ ແລະ ຮຸ່ງເຮືອງຢູ່ບ້ານເຮືອນ ຫລື ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງເສລີ ຖ້າຫາກວ່ານັ້ນເປັນທາງເລືອກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໃນໄລຍະສັ້ນກວ່າ, ບໍ່ມີຫຍັງຈະກີດຂວາງການເຄື່ອນໄຫວອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງພວກອົບພະຍົບ ໂດຍບໍ່ແມ່ນການຢຸດຕິການແຊກແຊງທາງທະຫານທັງໝົດໃນບັນດາປະເທດເຫຼົ່ານີ້ໂດຍສະຫະລັດ ແລະພັນທະມິດຂອງຕົນ ແລະໂດຍຣັດເຊຍ.
ວັນທີ 4 ພະຈິກ New York Times ເລື່ອງຈົບລົງດ້ວຍນິທານທີ່ລະມັດລະວັງ, ການເຕືອນໄພວ່າ "ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການອັນຕະລາຍໃນ Kabul ກໍ່ມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ຮ້າຍແຮງ." ສາມອາທິດກ່ອນໜ້ານີ້, ເຮືອບິນເຮລິຄອບເຕີລຳໜຶ່ງໃນຈຳນວນຫຼາຍລຳທີ່ບິນມາເຕັມທ້ອງຟ້າ ທີ່ໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍພະນັກງານສະຖານທູດໄປອ້ອມແອ້ມ ໄດ້ເກີດອຸບັດເຫດທີ່ໂສກເສົ້າ. "ພະຍາຍາມລົງຈອດ, ນັກບິນໄດ້ຕັດເຊືອກຜູກມັດການເຝົ້າລະວັງ blimp ທີ່ສະແກນຫາ infiltrators ໃນໃຈກາງ Kabul ໃນຂະນະທີ່ມັນເລື່ອນລົງເທິງຖານສະຫນັບສະຫນູນ Resolute." ສະມາຊິກກຳມະບານ XNUMX ຄົນເສຍຊີວິດໃນເຫດເຮືອບິນຕົກ, ລວມທັງຊາວອາເມຣິກັນ XNUMX ຄົນ. ຮອຍແຕກໄດ້ລອຍໄປພ້ອມກັບອຸປະກອນເຝົ້າລະວັງທີ່ມີມູນຄ່າຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງລ້ານໂດລາ, ໃນທີ່ສຸດກໍ່ພັງລົງມາ, ແລະຄາດວ່າເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງຂອງອັຟການິສຖານຖືກທຳລາຍ.
ຄວາມພະຍາຍາມຂອງສະຫະລັດ, ອັງກິດແລະເຢຍລະມັນ "ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນອັນຕະລາຍໃນ Kabul" ແລະສະຖານທີ່ອື່ນໆທີ່ພວກເຮົາໄດ້ທໍາລາຍຈະ "ມາດ້ວຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ຮ້າຍແຮງ." ມັນບໍ່ສາມາດເປັນຢ່າງອື່ນໄດ້. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຮັກສາຕົນເອງຕະຫຼອດໄປໃຫ້ປອດໄພຈາກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເລືອດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂລກໂດຍການ hopping over ມັນຈາກ helipad fortified ກັບ helipad fortified ໃນ gunships helicopter. ຊາວອົບພະຍົບຫຼາຍລ້ານຄົນທີ່ຖ້ວມຊາຍແດນຂອງພວກເຮົາອາດຈະເປັນລາຄາທີ່ນ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ພວກເຮົາຈະຕ້ອງຈ່າຍຖ້າພວກເຮົາສືບຕໍ່ພະຍາຍາມ.
Brian Terrell ອາໄສຢູ່ໃນ Maloy, Iowa, ແລະເປັນຜູ້ປະສານງານກັບ Voices for Creative Nonviolence (wwwvcnvorg)
