ໂດຍ David Swanson
ເອົາຂວດສີດຂອງແຫຼວສີບົວໄປໃສ່ຫ້ອງການຮັບສະໝັກທະຫານ ແລະບ່ອນວາງສະແດງ.
ສີດພວກເຂົາ.
ບອກຜູ້ຮັບສະໝັກທີ່ມີທ່າແຮງ: ຈົ່ງເປັນທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າສາມາດເປັນໄດ້. ແລະນີ້ອາດຈະເປັນເຈົ້າ.
“ໝອກສີບົວ. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເອີ້ນວ່າມັນ.
“ເມື່ອໝູ່ຄູ່ຂອງເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ຊື້ມັນ,
"ແຕ່ໄປໃນກະພິບ, ຈາກການຢູ່ທີ່ນັ້ນໄປຫາບໍ່.
“ການຕີໂດຍກົງ. IED RPG ຕິດຢູ່ໃນລໍາໄສ້."
ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສາຍຈາກການຫຼິ້ນທີ່ເອີ້ນວ່າ ໝອກສີບົວ ຂຽນໃນຂໍ້ໂດຍ Owen Sheers ກ່ຽວກັບສາມ lads ຈາກ Bristol ຜູ້ທີ່ລົງທະບຽນສໍາລັບສົງຄາມໃນ Afghanistan.
ອ່ານມັນ. ປະຕິບັດມັນ. ມັນເລີ່ມຕົ້ນເຊັ່ນນີ້:
“ເດັກຊາຍສາມຄົນໄດ້ໄປຫາ Catterick.
"ມັນແມ່ນເດືອນມັງກອນ,
"ຂຸມຫິມະຢູ່ເທິງ Severn,
“ປ່ຽນຂີ້ຕົມສີນ້ຳຕານໃຫ້ຂາວ,
"ຊາວປະມົງເປົ່າໃສ່ຖົງມືທີ່ບໍ່ມີນິ້ວມື,
“ກະແສໄດ້ດຶງສາຍການຫາປາຂອງເຂົາເຈົ້າເຄັ່ງຄັດ.
“ນັ້ນເປັນແນວໃດກໍຄືຕອນເຊົ້າ
“ພວກເຮົາສາມຄົນໄດ້ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເດັກນ້ອຍມີຢູ່ສະເໝີ
"ແລະອອກຈາກບ້ານຂອງພວກເຮົາເພື່ອສົງຄາມ."
ມັນເປັນການຕົວະ, ແນ່ນອນ. ເດັກຊາຍບໍ່ໄດ້ສະເຫມີໄປ. ເດັກຊາຍສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນປະເທດທີ່ບ້າສົງຄາມທີ່ສຸດໃນໂລກນີ້. ແລະເດັກຊາຍໃນຫຼາຍປະເທດບໍ່ມີທັງຫມົດ. ແລະນັ້ນກໍ່ເປັນແບບນັ້ນສະເໝີ, ໂດຍສະເພາະກ່ອນມີຊາດ.
ເດັກຊາຍໄດ້ຮັບການຄັດເລືອກໂດຍການຕົວະຫຼາຍກວ່າ:
"ຂ້ອຍຢາກໄດ້ສິ່ງອື່ນ - ລາວ.
"ຜູ້ຊາຍທີ່ຫລຽວເບິ່ງຂ້ອຍ,
“ຄົນທີ່ມີເຄື່ອງແບບ, ປືນ.
"ຜູ້ທີ່ໄປບ່ອນໃດບ່ອນຫນຶ່ງ, ເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງ."
ການຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງແລ້ວເຮັດອັນໃດແດ່? ການໄປບ່ອນໃດບ່ອນນຶ່ງ ແລະເອົາອັນອື່ນນອກຈາກການຂ້າຄົນເຮັດແລ້ວ?
ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສໍາລັບຄ່າຈ້າງແລະອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າ, ໂອກາດທີ່ຈະລ້ຽງຄອບຄົວໄດ້. ສັງຄົມທີ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດລ້ຽງດູຄອບຄົວໄດ້ໂດຍບໍ່ໄດ້ລົງທະບຽນເພື່ອໄປຂ້າຄົນໃນແດນໄກນັ້ນແມ່ນເປັນສັງຄົມທີ່ມີອາລະຍະທຳໜ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ຄາດຄິດໄດ້, ແຕ່ມັນກະຕຸ້ນຕົວເອງໃຫ້ຂ້າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສ່ວນໃຫຍ່ຈາກຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເໜືອກວ່າມັນ.
ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າຮ່ວມດ້ວຍເຫດຜົນດຽວກັນ ບາງຄົນກໍເຂົ້າຮ່ວມກຸ່ມຄົນຕາເວັນຕົກໄປຕໍ່ສູ້ຕ້ານ: ບໍ່ມີໃຜນັບຖືເຂົາເຈົ້າຈົນກວ່າຈະມີຜູ້ຮັບສະໝັກ.
ໃນສົງຄາມໃນອັຟການິສຖານ, ຄັ້ງທໍາອິດຂອງຫມູ່ຂອງພວກເຂົາຖືກຂ້າຕາຍ, ພວກເຂົາກາຍເປັນແຮງຈູງໃຈໂດຍການແກ້ແຄ້ນ:
“ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດວຽກອີກແລ້ວ.
"ມັນແມ່ນກ່ຽວກັບການຂ້າພວກເຂົາ."
ຄິດກ່ຽວກັບວັດທະນະ ທຳ ທີ່ຂ້າຄົນຈໍານວນຫລາຍທີ່ທ່ານບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ, ຄົນທີ່ເກືອບຈະສະແດງຢູ່ໃນບົດລະຄອນຕ້ານສົງຄາມຂອງທ່ານໂດຍອີງໃສ່ຄວາມຊົງ ຈຳ ຂອງກອງທັບຂອງເຈົ້າ, ແມ່ນ "ພຽງແຕ່ວຽກ." ມັນເປັນ sociopathy ທົ່ວສັງຄົມ. ເດັກຊາຍໃນປຶ້ມຫົວນີ້ເວົ້າເຖິງຄວາມພາກພູມໃຈໃນການເຮັດ “ວຽກທີ່ເຈົ້າໄດ້ຝຶກອົບຮົມ.” ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງເວົ້າເຖິງມັນເປັນເກມ, ເປັນ realization ຂອງເດັກນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າມັກຫຼີ້ນຢູ່ໃນສົງຄາມ.
ທັງສາມນີ້ຈົບລົງຕາມລໍາດັບ, ຕາຍ, ບໍ່ມີຂາ, ແລະເຈັບປວດ. horrors ຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນເລື່ອງ. ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ປະຊາຊົນຂອງອັຟການິສຖານ, ເກືອບລົງທະບຽນ, ແລະບໍ່ເຄີຍບັນລຸລະດັບຂອງຊື່ຫຼືບົດບາດການເວົ້າ. ວ່າພວກເຂົາຖືກຂ້າຕາຍແມ່ນຈະແຈ້ງ, ແຕ່ວ່າພວກເຂົາພຽງແຕ່ຖືກລະບຸໄວ້ໃນເຫດການຫນຶ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຂ້າຜູ້ຊາຍ, ເມຍຂອງລາວ, ແລະເດັກຍິງອາຍຸສອງປີ.
ແນ່ນອນວ່າຄວາມເຈັບປວດທີ່ສົງຄາມເອົາມາໃຫ້ຜູ້ຮຸກຮານແລະຄົນຮັກຂອງພວກເຂົາກັບບ້ານແມ່ນຫຼາຍກ່ວາພຽງພໍທີ່ຈະສິ້ນສຸດຄວາມໂຫດຮ້າຍນີ້ທີ່ເອີ້ນວ່າສົງຄາມ. ຄວາມໂງ່ຈ້າຂອງການເສຍຊີວິດໄຟທີ່ເປັນມິດແມ່ນເປັນທີ່ໂດດເດັ່ນໃນການຫຼີ້ນ. ແນວຄິດຂອງຈຸດປະສົງທີ່ສູງກວ່າຫຼືຈຸດປະສົງໃດກໍ່ຕາມສໍາລັບສົງຄາມແມ່ນຫາຍໄປ.
ທະຫານຄົນໜຶ່ງຫວັງໃຫ້ສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງ:
"ແລະດີ, ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍຫວັງວ່າມັນຈະປ່ຽນແປງ, ບາງຢ່າງ.
"ຈົນກ່ວານັ້ນ, ຖ້າປະຊາຊົນຮູ້ວ່າມັນແມ່ນຫຍັງ,
"ນັ້ນຈະພຽງພໍ.
"ການສູນເສຍກາຍເປັນເຫດຜົນແນວໃດ,
"ແລະວິທີການທີ່ເປັນການລະເມີດຄວາມຮັກ."
ຫນຶ່ງໃນການຕອບໂຕ້
ນອກຈາກນັ້ນ, ທຸກຄັ້ງທີ່ທ່ານໄປຢ້ຽມຢາມໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ, ຊອກຫາບ່ອນເກັບໃບສະ ໝັກ ຂອງຜູ້ຮັບສະ ໝັກ ແລະຖິ້ມຂີ້ຕົວະທັງ ໝົດ ຂອງພວກເຂົາ!