დავით Swanson, World BEYOND War, სექტემბერი 12, 2021
2002 წელს აშშ-ს ქალთა ჯგუფებმა გაუგზავნეს ერთობლივი წერილი იმდროინდელ პრეზიდენტს ჯორჯ ბუშს ავღანეთთან ომის მხარდასაჭერად ქალების სასარგებლოდ. გლორია სტაინემ (ყოფილი CIA), ევა ენსლერმა, მერილ სტრიპმა, სიუზან სარანდონმა და სხვა ბევრმა მოაწერეს ხელი. ქალთა ეროვნულმა ორგანიზაციამ, ჰილარი კლინტონმა და მადლინ ოლბრაიტმა მხარი დაუჭირეს ომს.
მრავალი წელი კატასტროფულ ომში, რომელსაც აშკარად არ მოუტანია ქალები სარგებელი, და ფაქტობრივად მოკლეს, დაშავდნენ, ტრავმები მიიღეს და უსახლკაროდ დარჩა ქალების უზარმაზარი რაოდენობა, ამნისტია ინტერნაციონალიც კი კვლავ ახალისებდა ქალებს ომს.
ამ 20 წლის შემდეგაც კი, გონიერი, ფაქტიური ანალიზებით, რომლებიც ხელმისაწვდომია ათობით ომზე "ტერორიზმის წინააღმდეგ", ქალთა ეროვნული ორგანიზაცია და მასთან დაკავშირებული ჯგუფები და პირები ეხმარებიან აშშ -ს კონგრესის მიერ ქალების სავალდებულო პროექტების წარდგენას იმ მოტივით, რომ ეს არის ფემინისტური უფლება იყოს თანაბრად აიძულოს საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ მოკლას და მოკვდეს ლოქჰიდ მარტინის ქალი აღმასრულებელი დირექტორი.
რაფია ზაქარიას ახალი წიგნი, თეთრი ფემინიზმის წინააღმდეგ, აკრიტიკებს წარსული და ახლანდელი მეინსტრიმული დასავლური ფემინიზმის არა მხოლოდ რასიზმს, არამედ მის კლასიზმს, მის მილიტარიზმს, მის განსაკუთრებულობას და ქსენოფობიას. ნებისმიერი დისკურსი, პოლიტიკური თუ სხვაგვარად, მიდრეკილი იქნება რასიზმის შეფერილობისკენ რასიზმით დაზარალებულ საზოგადოებაში. მაგრამ ზაქარია გვიჩვენებს, თუ რამდენად სავარაუდოა ფემინისტური მიღწევები ზოგჯერ უშუალოდ არა "თეთრი" ადამიანების ხარჯზე. როდესაც ბრიტანეთს იმპერია ჰქონდა, ზოგიერთ ბრიტანელ ქალს შეეძლო ახალი თავისუფლებების პოვნა სამშობლოს გარეთ გამგზავრებითა და ადგილობრივების დამორჩილებაში. როდესაც შეერთებულმა შტატებმა მიიღო იმპერია, შესაძლებელი გახდა ქალებმა მიიღონ ახალი ძალა, პატივისცემა და პრესტიჟი მისი დაწინაურებით.
როგორც ზაქარია ყვება, CIA– ს მხარდაჭერით ჰოლივუდურ ფილმში ნულოვანი მუქი ოცდაათი, ქალი გმირი (დაფუძნებულია რეალურ პიროვნებაზე) იღებს სხვა პერსონაჟების პატივისცემას, აპლოდისმენტებს მაყურებლის მხრიდან თეატრში, სადაც ზაქარია უყურებდა მას, მოგვიანებით კი მამაკაცის სადიზმის ოსკარის საუკეთესო მსახიობ ქალს, უფრო დიდი ჩვენების ჩვენებით წამებისკენ სწრაფვა. ”თუ 1960-იანი წლების ვიეტნამის ეპოქის თეთრი ამერიკელი ფემინისტები მხარს უჭერდნენ ომის დასრულებას,”-წერს ზაქარია, ”ახალშობილთა ოცდამეერთე საუკუნის ახალი ამერიკელი ფემინისტები ყველა ომში იყვნენ ბიჭებთან ერთად”.
ზაქარიას წიგნი იხსნება ღვინის ბარში სცენის ავტობიოგრაფიული აღწერილობით თეთრ ფემინისტებთან ერთად (ან სულ მცირე თეთრკანიანი ქალებით, რომლებსაც იგი მკაცრად ეჭვობს, რომ არიან თეთრი ფემინისტები - იგულისხმება არა მხოლოდ ფემინისტები, რომლებიც თეთრკანიანები არიან, არამედ ფემინისტები, რომლებიც უპირატესობას ანიჭებენ თეთრი ქალების შეხედულებებს) და შესაძლოა დასავლეთის მთავრობების ან თუნდაც სამხედროების). ეს ქალები ზაქარიას ეკითხებიან და არ პასუხობენ იმ ინფორმაციას, რომელიც გამოცდილებამ ასწავლა, რომ მას არ მიიღებენ.
ზაქარია აშკარად აღშფოთებულია იმ პასუხით, რომელიც მას წარმოუდგენია, რომ ამ ქალებს ექნებოდათ, რომ ეთქვა მათთვის ისეთი რამ, რაც მას არ გაუკეთებია. ზაქარია წერს, რომ მან იცის, რომ მან უფრო მეტი გადალახა მის ცხოვრებაში, ვიდრე რომელიმე სხვა ქალმა ღვინის ბარში, მიუხედავად იმისა, რომ აშკარად იცოდა მათ შესახებ ისევე, როგორც მათ მის შესახებ. წიგნის გაცილებით გვიან, 175 -ე გვერდზე, ზაქარია გვთავაზობს, რომ ვიღაცის კითხვა, თუ როგორ სწორად გამოთქვას თავისი სახელი, ზედაპირული პრეტენზია არის, მაგრამ 176 -ე გვერდზე ის გვეუბნება, რომ ვინმეს სწორი სახელის გამოუყენებლობა დიდწილად შეურაცხმყოფელია. წიგნის დიდი ნაწილი გმობს ფემინიზმში მომხდარ ფანატიზმს გასული საუკუნეების მაგალითების გამოყენებით. მე ბევრს წარმოვადგენ, როგორც ჩანს, ცოტა უსამართლო დამცველი მკითხველისთვის - ალბათ მკითხველს ეჭვი ეპარება, რომ იმ საღამოს იყო იმ ღვინის ბარში.
მაგრამ წიგნი არ განიხილავს ფემინიზმის წარსულის ეპოქას თავისი გულისთვის. ამით იგი აანალიზებს ფემინიზმში დღეს აღმოჩენილი პრობლემების ანალიზს. ის არც მხარს უჭერს სხვა ხმების მოსმენას უბრალოდ მრავალფეროვნების ცარიელ წარმოდგენაზე, არამედ იმიტომ, რომ ამ სხვა ხმებს აქვთ სხვა პერსპექტივები, ცოდნა და სიბრძნე. ქალებს, რომლებსაც მოუწიათ ბრძოლა დაგეგმილი ქორწინებების, სიღარიბის და რასიზმის გზით, შეიძლება ჰქონდეთ ფემინიზმის გაგება და გარკვეული სახის გამძლეობა, რომელიც შეიძლება შეფასდეს ისევე როგორც კარიერული მეამბოხეობა ან სექსუალური განთავისუფლება.
ზაქარიას წიგნში მოთხრობილია მისი საკუთარი გამოცდილება, რომელიც მოიცავს ღონისძიებებზე პაკისტანელ-ამერიკელი ქალებისადმი მიწვევას უფრო მეტად საჩვენებლად, ვიდრე მოსასმენად, და საყვედურებს იმის გამო, რომ არ აცვია თავისი "მშობლიური ტანსაცმელი". მაგრამ მისი ყურადღება გამახვილებულია ფემინისტების აზროვნებაზე, რომლებიც მიიჩნევენ სიმონ დე ბოვუარის, ბეტი ფრიდანისა და ზედა საშუალო კლასის თეთრ ფემინიზმს, როგორც წამყვან გზას. უპირატესობის დაუსაბუთებელი წარმოდგენების პრაქტიკული შედეგები ძნელი მისახვედრი არ არის. ზაქარია გვთავაზობს დახმარების პროგრამების სხვადასხვა მაგალითებს, რომლებიც არა მხოლოდ ძირითადად აფინანსებენ მდიდარ ქვეყნებში არსებულ კორპორაციებს, არამედ აწვდიან მარაგს და მომსახურებას, რომელიც არ ეხმარება ქალებს, რომელთაც სარგებელი მოაქვთ და რომელთაც არასოდეს ჰკითხავთ, სურთ ღუმელი, ქათამი თუ სხვა. მიიღეთ სწრაფი სქემა, რომელიც თავს არიდებს პოლიტიკურ ძალაუფლებას, განიხილავს იმას, რასაც ქალები აკეთებენ ახლა, როგორც არასამუშაო და მოქმედებს სრული იგნორირებით, თუ რა შეიძლება იყოს ეკონომიკურად ან სოციალურად სარგებლის მომტანი ქალი იმ საზოგადოებაში, რომელშიც ის ცხოვრობს.
ავღანეთის დამანგრეველ ომს თავიდანვე შეეჯახა USAID– ის პროგრამა სახელწოდებით PROMOTE 75,000 ავღანელი ქალის დასახმარებლად (მათ დაბომბვისას). პროგრამა დამთავრდა სტატისტიკით მანიპულირებით, რომ ნებისმიერი ქალი, ვისთანაც ესაუბრებოდნენ, „სარგებლობდა“ სარგებლობდა თუ არა, მოგეხსენებათ, ისარგებლა, და რომ 20 ქალიდან 3,000 – ს სამსახურის პოვნაში დახმარება გაუწევია „წარმატება“ - 20 -ის მიზანიც კი რეალურად ვერ იქნა მიღწეული.
კორპორატიული მედიის გაშუქება ითვალისწინებს მრავალწლიან ტრადიციებს, რომლითაც თეთრკანიანებს უფლება აქვთ ალაპარაკდნენ სხვებზე, აჩვენებენ და არღვევენ არა თეთრკანიანი ქალების კონფიდენციალურობის ინტერესებს ისე, რომ მათ არ შეუძლიათ მოთმინება თეთრკანიან ქალებთან, ასახელებენ თეთრ ადამიანებს და სხვებს უსახელო ტოვებენ და არიდებენ თავს ნებისმიერი წარმოდგენა იმის შესახებ, რაც მათ, ვისაც ჯერ კიდევ ადგილობრივ მოსახლეობად მიაჩნდათ, სურთ ან შეიძლება აკეთონ იმისთვის, რომ მიიღონ ეს საკუთარი თავისთვის.
მე ძალიან გირჩევთ ამ წიგნს, მაგრამ დარწმუნებული არ ვარ, რომ მე უნდა დავწერო ეს წიგნის მიმოხილვა. მამაკაცები პრაქტიკულად არ არსებობენ წიგნიდან და მასში აღწერილობიდან, თუ ვინ არიან ფემინისტები. ამ წიგნის ფემინიზმი არის ქალებისათვის და ქალებისთვის - რაც აშკარად მილიონ კილომეტრზე უკეთესია, ვიდრე მამაკაცები საუბრობენ ქალებისთვის. მაგრამ მაინტერესებს, ის ასევე არ იკვებება საკუთარი ეგოისტური უფლებების ადვოკატირების პრაქტიკაში, რასაც ზოგიერთი თეთრი ფემინისტი ინტერპრეტაციას უწევს როგორც თეთრი ქალების ვიწრო ინტერესების დამცველს. მეჩვენება, რომ მამაკაცები უმეტესწილად დამნაშავეები არიან ქალების მიმართ უსამართლო და სასტიკ მოპყრობაში და ფემინიზმის იმდენად დიდი მოთხოვნილებაში, როგორც ქალები. მაგრამ, მე ვთვლი, რომ მე კაცი ვარ, ასე ვიფიქრებდი, არა?
