ფრედ ნორმანის მიერ, World BEYOND War, დეკემბერი 29, 2013
ერთხელ კლასში მყოფი პატარა გოგონა მასწავლებელს მიუახლოვდა და თითქოს საიდუმლოდ ჩასჩურჩულა: "მასწავლებელო, რა იყო ომი?" მისმა მასწავლებელმა ამოისუნთქა, უპასუხა: „გეტყვით
ზღაპარია, მაგრამ ჯერ უნდა გაგაფრთხილო, რომ ასე არ არის
ზღაპარი, რომელსაც გაიგებთ; ეს არის ზღაპარი უფროსებისთვის -
ეს არის კითხვა, შენ ხარ პასუხი - ერთხელ…”
მან თქვა, ერთხელ…
იყო ქვეყანა, რომელიც მუდამ ომში იყო
- ყოველი წლის ყოველი დღის ყოველი საათი -
ის ადიდებდა ომს და იგნორირებას უკეთებდა დაღუპულებს,
მან შექმნა თავისი მტრები, დახოცა და იცრუა,
ის აწამებდა და კლავდა, კლავდა და ტიროდა
უსაფრთხოების საჭიროებების, თავისუფლებისა და მშვიდობის სამყაროს
რომ კარგად მალავდა სიხარბეს, რომელიც მოგებას ზრდის.
ფანტასტიკა და ფანტაზია, რა თქმა უნდა, მაგრამ წარმოიდგინე, თუ შეგიძლია,
და ასევე წარმოიდგინეთ ამ გამოგონილი მიწის მკვიდრნი,
ვინც იცინოდა და ქეიფობდა, თბილები და ნაკვები იყვნენ,
რომლებიც დაქორწინდნენ თავიანთ მიჯნურებზე და შეეძინათ შვილები, რომლებიც ხელმძღვანელობდნენ
თავისუფალთა ცხოვრება ტვიტერებით სავსე მამაცების სახლებში
და ტვიტები და ხანდახან ბედნიერი ლაპარაკის არსებები,
მთელი ოჯახი ჭკვიანურად თამაშობს ზღაპრის როლებს,
ნამდვილი მოგონილი ქვეყანა, რომელშიც არავინ არასოდეს, არასდროს
დღეში ერთხელ, ყველანაირად ცდილობდა ომების დასრულებას
რამაც მათი ქვეყანა ის ქვეყანა გახადა, რომელიც მუდამ ომში იყო.
წარმოიდგინეთ მტერიც, ვინც დაიბომბა
და უპილოტო, გამოათრიეს ქუჩებში და დახვრიტეს, იმ
რომელთა ოჯახები განადგურდა, ვაჟები, რომლებიც უყურებდნენ
მათი მამები მოკლეს, ქალიშვილები, რომლებმაც დაინახეს მათი დედები
დაარღვია, მიწაზე ჩაძირული მშობლები, როგორც მათი
ბავშვების სიცოცხლემ დაასველა მიწა, რომელზეც ისინი მუხლებზე დადგნენ,
ვინც სამუდამოდ იქნება ქვეყნის მტერი
რომელიც ყოველთვის ომში იყო, ვინც სამუდამოდ სძულდა
ქვეყანა, რომელიც მუდამ ომში იყო და სძულდა თავისი ხალხი.
ასე რომ, სამყარო დაიშალა: ერთი ნახევარი ბედნიერი იყო
ტყუილი, ნახევარი სისხლით გაჟღენთილი; ორივე ნახევარი ხშირად ერთი,
მკვდრებისგან განურჩეველი, დასახიჩრებულთა მიმართ გულგრილი,
უბედურების ერთი გიგანტური სამყარო, IED-ები, ხელები და ფეხები,
კუბოები და დაკრძალვები, კაცების ცრემლიანი, ქალების შავი,
ოქროს ვარსკვლავები, ლურჯი ვარსკვლავები, ვარსკვლავები და ზოლები, შავი და წითელი,
ანარქისტის ფერები, მწვანე და თეთრი ზოლები,
საძულველი და სიძულვილი, შიში და შიში, საშინელება.
მან თქვა, ერთხელ…
ან სიტყვები ამ კუთხით, ზრდასრული სიტყვები ზრდასრული ყურისთვის,
და ბავშვმა თქვა: "მასწავლებელო, არ მესმის".
და მასწავლებელმა თქვა: „ვიცი და კმაყოფილი ვარ. მე
მიგიყვანთ გორაზე, რომელიც ასახავს მზეს დღისით
და ანათებს ღამით მთვარის შუქზე. ის ყოველთვის ანათებს.
ცოცხალია. მასზე 6,000 ვარსკვლავი ციმციმებს, 6,000
მოგონებები, 6,000 მიზეზი იმისა, რომ ომებს არ აკეთებთ
გვესმის, არის ომები, რომლებიც აღარასდროს გვექნება,
რადგან ამ ზღაპარში ერთ დღეს ხალხმა გაიღვიძა,
ხალხი ლაპარაკობდა და ქვეყანა, რომელიც ყოველთვის
ომში იყო ახლა მშვიდობა იყო და მტერი არა
აუცილებლად მეგობარი, აღარ იყო მტერი და ცოტა
ბავშვებმა ვერ გაიგეს და სამყარო გაიხარა. ”
რაზეც ბავშვი ევედრებოდა: „ამ ბორცვზე წამიყვანე.
ვარსკვლავებს შორის სიარული და მათთან თამაში მინდა
მშვიდობით."
ერთხელ - ზღაპარი,
მასწავლებლის ოცნება, მწერლის აღთქმა
ყველა ბავშვებს - ჩვენ არ შეგვიძლია წარუმატებლობა
ის პატარა გოგონა - ახლა დროა.
© ფრედ ნორმანი, Pleasanton, CA
