დავით Swanson, World BEYOND War, მარტი 5, 2021
როგორ არ გიყვარს წიგნი სახელწოდებით ომის სისულელე? ცდუნება მაქვს გზების დათვლა. ჯონ მიულერის ახალი წიგნი უცნაურია, რომლისთვისაც იმედი მაქვს, რომ იქ შესანიშნავი აუდიტორიაა - თუმცა არ ვარ დარწმუნებული, ვინ არის ის.
წიგნი პრაქტიკულად არ შეიცავს ყოველგვარ დაფიქრებას იმაზე, თუ როგორ იქნებოდა ბრძენი დავების არაძალადობრივი მოგვარება, ძალადობის ამაღლებისა და არაძალადობრივი მოქმედების წარმატების ნებისმიერი ანალიზი, საერთაშორისო ინსტიტუტებისა და კანონების ზრდისა და პოტენციალის განხილვა, ყოველგვარი კრიტიკის შესახებ. კორუფციული მოგების მოტივები ომებისა და ომის პროპაგანდის მიღმა, ნებისმიერი ჭორები იმის თაობაზე, თუ რამდენად უსიამოვნოა სამყაროს გაუმჯობესება ადამიანებზე ბომბების ჩაგდებით ძირითადად ცალმხრივი მასობრივი ხოცვა, ძირითადად მშვიდობიანი მოსახლეობისთვის, ნებისმიერი მოსაზრება, რომ იარაღი ვაჭრობს შეერთებულ შტატებსა და სხვა მდიდარმა ქვეყნებმა იგივე იარაღი განათავსეს უმეტეს ომებში ორივე მხარეს და ომების უმეტესობა განათავსეს ისეთ ადგილებში, სადაც იარაღი არ არის წარმოებული, აგრეთვე აღნიშნულია ზიანი მიყენებული გამჭვირვალე თვითმმართველობასთან ან ზნეობასთან ან ომის შედეგად ბუნებრივ გარემოსთან და აქვს მხოლოდ მშვიდობიანად გადაქცევის შედეგად მიღებული ფინანსური ურთიერთგაგების უაღრესად აღიარება. ასევე არ არის გამორიცხული მილიტარისტული გათვლების სერიოზული დადება გარემოსა და კლიმატის მომავალი კოლაფსის ფონზე.
ამის ნაცვლად, ეს არის წიგნი, რომელსაც ამოძრავებს (აღფრთოვანებული და აშკარად ჭეშმარიტი) იდეა, რომ ომი არის კულტურული არჩევანი, რომელზეც შეიძლება გავლენა მოახდინოს საზოგადოების აზრის ცვლილებებმა, შერწყმული იმ (ერთგვარი უცნაური, მაგრამ ნაწილობრივ სწორი) იდეით, რომ ომები და სამხედრო აგრეგატები ზოგადად საღად მოაზროვნე და კარგად განზრახული - ალბათ არც ყოფილა საჭირო და არც ახლაა საჭირო ამჟამად აშშ – ს ამჟამინდელი მილიტარიზმის მასშტაბით, რადგან იმ საფრთხეებს, რომელსაც მიულერის აზრით, ეშინიათ ომის დამგეგმავები და რომლებიც, მგონი, გამოცდილი პროპაგანდისტების მიერ არის გამოთქმული wildly overblown თუ არსებობს.
ამასთან, მიულერი დიდწილად ზომავს საზოგადოების მხარდაჭერას აშშ – ს ომების მიმართ, იმის საფუძველზე, თუ ხალხს სურს რომ აშშ – ს მთავრობა საერთოდ დაუკავშირდეს მსოფლიოს. იმის გამო, რომ მსოფლიოში შესაძლებელია მშვიდობიანი ხელშეკრულებების, საერთაშორისო ორგანოების, რეალური დახმარების და მრავალ პროექტში თანამშრომლობის საშუალებით თანამშრომლობა, რომლებსაც საერთო არაფერი აქვთ ომთან, ეს კითხვა ფაქტობრივად არაფერს გვეუბნება მილიტარიზმის საზოგადოების მხარდაჭერის შესახებ. ეს არის ძველი "იზოლაციონისტური" ან მილიტარისტული არჩევანი, რომელიც მიულერმა, როგორც ჩანს, სისულელეა, მაგრამ მაინც იყენებს, ვიდრე იმის გამოკითხვას, თუ როგორ უნდა გადავიდეს ფული მილიტარიზმიდან ადამიანისა და გარემოსდაცვით საჭიროებებზე, ან გამოკითხვა იმის შესახებ, ომები უნდა ყოფილიყო თუ ჩატარებული. უნდა დაიწყოს თუ არა პრეზიდენტებმა ომები ან საზოგადოებას უნდა ჰქონდეს ვეტოს უფლება რეფერენდუმის გზით. მიულერი გვთავაზობს "დამშვიდებას" და "თვითკმაყოფილებას", ვიდრე სამყაროსთან ენერგიულ მშვიდობიან ურთიერთობას.
მიულერს სურს მკვეთრად შეამციროს აშშ-ს მილიტარიზმი და ამტკიცებს, რომ ეს უნდა გაკეთებულიყო მეორე მსოფლიო ომის ბოლოს და რომ მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ მილიტარიზმს მიკუთვნებული სხვადასხვა მიღწევები უკეთესად იქნებოდა მიღწეული ამის გარეშე. მიუხედავად ამისა, მას სურს შეინარჩუნოს სხვადასხვა მძლავრი პროპაგანდისტული წერტილები კონტროლიდან გამორიცხული მილიტარიზმის სასარგებლოდ, მათ შორისაა არასამთავრობო მთავრობების შეკავების აუცილებლობა და მომავალი "ჰიტლერების" შიში კოლონიალიზმის ვირტუალური დასრულებისა და დაპყრობის მიუხედავად და შეუძლებლობის მიუხედავად თავდაპირველი ჰიტლერის გაკეთებული გააკეთა ვერსალის ხელშეკრულების, დასავლეთის მთავრობების მხარდაჭერის, დასავლური კორპორაციების მხარდაჭერის, აშშ – ს ევგენიკისა და რასის თეორიის, აშშ – ს სეგრეგაციონისტული კანონის ან დასავლეთის მთავრობების ანტისემიტიზმის გარეშე.
თუ ადამიანები, რომლებიც საერთოდ ეთანხმებიან მიულერს და წაიკითხავენ ამ წიგნს, გარკვეულწილად დარწმუნდნენ, რომ აშშ-ს მილიტარიზმს სამი მეოთხედით გადააყენებენ, ეს ჩემთვის ძალიან კარგად გამოდგება. შედეგად შეიარაღებული საპირისპირო შეჯიბრი გაცილებით გაუადვილებს საქმეს მუდმივი შემცირებისა და აღმოფხვრისთვის.
მიულერის საქმე აშშ-ს მთავრობის მტრების არარსებობის გამო არის ნაწილი ინვესტიციების და შესაძლებლობების შედარების, ნაწილი განზრახვების შემოწმებისა და ნაწილი იმის აღიარება, რომ ომი არ გამოდგება საკუთარი პირობებით - არც მასშტაბური ომი და არც მცირე. მასშტაბური ძალადობა, რომელიც "ტერორიზმის" სახელით არის ცნობილი და ასე ხშირად გამოიყენება უფრო მასშტაბური ძალადობის გასამართლებლად "ომი". წიგნი მოიცავს როგორც ტერორიზმის სისულელეს, ასევე ომის სისულელეს. სასაცილოდ გადატვირთულ საგარეო საფრთხეებზე მიულერი მართალია - და იმედი მაქვს, რომ ის მოისმინა. იგი უამრავ შესანიშნავ წერტილს გამოთქვამს იმის შესახებ, თუ რა ხალხით იწინასწარმეტყველეს მესამე მსოფლიო ომი, მეორე 9-11 და ა.შ., და შეადარა იაპონიის ეკონომიკის შიში რამდენიმე ათწლეულისა და ახლა ჩინეთის შიშით.
მაგრამ მკითხველის გზაზე გადასაფარებელ დაბრკოლებებში შედის პროლოგი, რომელიც ტყუილად აცხადებს, რომ ომი თითქმის გაქრა. ზოგი მკითხველი შეიძლება დაინტერესდეს, რატომ უნდა იდარდონ ამის გამო. სხვები შეიძლება, როგორც სავარაუდოდ მიულერი აპირებს - ომის თითქმის არარსებობა აღმოაჩინონ, რომ თავიდან აიცილონ ეს. და მაინც შეიძლება სხვები იბრძოლონ იმაზე, თუ რა უნდა დაიჯერონ წიგნში, რომელიც ზედმეტად დატვირთავს პროლოგს ფაქტობრივი შეცდომებით.
მე –3 გვერდზე მოცემულია გრაფიკი, სადაც ნაჩვენებია ”საიმპერატორო და კოლონიური ომები” 1970 – იანი წლების დასაწყისში არსებობა, ”საერთაშორისო ომები” 2003 წლის გარშემო, ”სამოქალაქო ომები მცირე ან საერთოდ გარეშე გარე ჩარევით”, რაც აღიარებული ომების დიდ ნაწილს წარმოადგენს, მაგრამ ამჟამად შემცირდა დაახლოებით 3 – მდე ხდება და ”სამოქალაქო ომები გარე ჩარევით” კიდევ 3.
თუ ომებს განსაზღვრავთ, როგორც შეიარაღებულ კონფლიქტებს, წელიწადში 1,000-ზე მეტი ადამიანის სიკვდილით, მაშინ მიიღებთ 17 ქვეყანა ომებით მიმდინარეობს მიულერი არ გვეუბნება, რომელი 6 ის ომებად მიაჩნია ან რატომ. ამ 17 – დან ერთია ავღანეთის ომი, რომლის ამჟამინდელი ეტაპი დაიწყო 2001 წელს შეერთებულმა შტატებმა, რომელმაც შემდგომში 41 სხვა ქვეყანა მიიყვანა (რომელთაგან 34 ჯერ კიდევ ჯარები ჰყავთ ადგილზე). სხვა არის ომი იემენზე საუდის არაბეთის, არაბთა გაერთიანებული საემიროების და შეერთებული შტატების ხელმძღვანელობით (რომელიც აცხადებს, რომ ნაწილობრივ წყდება). ასევე ამ სიაში: ერაყი, სირია, უკრაინა (სადაც მიულერი მოგვითხრობს სახელმწიფო გადატრიალების შესახებ), ლიბია, პაკისტანი, სომალი და ა.შ. მათ შორის ”გარე ჩარევა” (თუმცა მათი 100% აშშ-ს წარმოების იარაღით). მიულერი განაგრძობს განაცხადებს, რომ ადგილი ჰქონდა ”პოლიციის ომებს”, რომლებიც, როგორც ჩანს, ”საერთაშორისო ომებად” ითვლება, მაგრამ ირწმუნება, რომ ერთადერთი ომი იყო ერაყსა და ავღანეთში. ერთი მათგანი აშკარად არსებობდა დაახლოებით 2002 წლიდან 2002 წლამდე და მეორე საერთოდ არ არის, გრაფიკის მიხედვით. მოგვიანებით მან გვითხრა, რომ ლიბია, სირია და იემენი "სამოქალაქო ომებია".
მიულერის მთელი წიგნი სავსეა, არა მხოლოდ ამგვარი ომის დასრულების ვარდისფერი ვარცხნილობით, არამედ მსხვერპლის აბსურდულად დაბალი შეფასებით, (აშშ-ის) განზრახვების აბსურდულად გულუხვი ინტერპრეტაციით და ისტორიის უსინათლო ანალიზით (ამას ერევა ისტორიის შესანიშნავი ანალიზი) ძალიან!) რომ ელის გაზრდილი მილიტარიზმის მომხრე. მიუხედავად ამისა, მიულერი (სავარაუდოდ და ყველანაირი გაფრთხილებით) გვთავაზობს მკვეთრად შემცირებულ მილიტარიზმს. ჩვენ უნდა ვიმედოვნოთ, რომ არსებობს აუდიტორია, რომელიც ამას 100% -ით კითხულობს და აპირებს შემცირებას, თუ არა გაუქმების მიზეზი.
მაშ, იქნებ შეგატყობინოთ მათ, რომ კელოგ ბრიანის პაქტმა არ აკრძალა და არც ახსენა ”აგრესია”, არამედ ომი, რომ მსოფლიო ლიდერებმა ყველაფერი არ გააკეთეს იმისთვის, რომ თავიდან იქნას აცილებული მეორე მსოფლიო ომი, რომ აშშ არ გამოჩნდა კორეაში მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ომი დაიწყო, რომ კორეის ომი ”არ ღირს”, რომ ირანსა და შეერთებულ შტატებს შორის პრობლემები ”1979 წელს არ დაწყებულა”, რომ ჯონ კერი არ იყო პრეზიდენტობის საწინააღმდეგო კანდიდატი, საუდის არაბეთი იყო თანამონაწილე 9 -11, რომ რუსეთმა არ "აითვისა" ყირიმი, რომ პუტინი და სი ძინპინი არ ჰგვანან ჰიტლერს, რომ ომი ტყუილია ატომების შესახებ, რომლებიც საშინელ ომებს იწვევს ერაყის მსგავს ადგილებში, არ არის ლოგიკური მიზეზი ბირთვების შენარჩუნებისთვის, ამის მიზეზი ბირთვებისგან გათავისუფლება არ არის, რომ მათ უკვე დაგვღუპეს და არა ის, რომ ისინი ახლოს მივიდნენ, მაგრამ რისკი არანაირად არ არის გამართლებული, რომ ნატო არ არის კეთილგანწყობილი ძალა მისი სხვა წევრების კონტროლისთვის, არამედ უცხოური ომების ხელშესაწყობად და იარაღის გაყიდვის გამომუშავება და ეს მიზეზი არ არის მ ”პოლიციური ომები” არ არის მხოლოდ ის, რომ ისინი პოლიტიკურად არაპოპულარულია, არამედ ის, რომ ადამიანების მკვლელობა ბოროტებაა.
