როგორ მოქმედებს ომი ადამიანებზე, ვისაც სწამს ამის?
რას შველის ეს ადამიანები?
როგორ გრძნობთ მასში ეჭვის გაჩენას?
ეს სპექტაკლი გრძნობების წყალდიდობაა, რომელიც მილიტარიზმის სიგიჟისგან თავის ნახევრად იცის.
"მე ვაპირებ შევქმნა საკურთხევლი, პირველი ადგილი ჩემს შიგნით, სადაც სიმართლეს ვამბობ", - ამბობს ბოლომდე პერსონაჟი, თითქოს სხვებისთვის სიმართლის ღიად თქმა რთული იქნება, მეორე ნაბიჯი, რომელიც ოდესმე მიყვება სიმართლის თქმას თავისკენ.
რამდენი ადამიანისთვის არის მართალი?
რამდენს შეიძლება დაეხმაროს სხვისი სიმართლის მოსმენა ოთახში, სადაც სხვები უსმენენ და აფასებენ?
ნახეთ ეს:
