Stríðbæn Mark Twain

Það var örugglega gleðileg og náðugur tími og hálf tugi útbrotsspíur sem vöktu að afneita stríðinu og valda eflaust á réttlæti sínu strax fengu svona strangar og reiður viðvörun um að þeir skyldu skjótast út fyrir augliti sínu og öryggi þeirra. Móðgaði ekki lengur á þann hátt. Sunnudagsmorgun kom - næsta dag battalions myndi fara fyrir framan; kirkjan var fyllt; sjálfboðaliðar voru þar, ungir andlit þeirra komust út með bardaga drömum - sýn á hernum fyrirfram, samsöfnun skriðþunga, þjóta hleðslu, blikkandi sabers, lofti fjandans, tumult, umlykjandi reyk, brennandi leit, afhendingu !

Þá heim frá stríðinu, bronzed hetjur, fögnuðu, adored, kafi í gullna höfunda dýrðar! Með sjálfboðaliðunum satu kæru þeirra, stoltir, hamingjusamir og öfundir af nágrönnum og vinum sem höfðu enga sonu og bræður til að senda fram á heiðursveldið, þarna til að vinna fyrir fána, eða, ekki, deyja göfugasta göfugt dauðsföll. Þjónustan hélt áfram; stríðsorð frá Gamla testamentinu var lesið; Fyrsta bænin var sagt; Það var fylgt eftir með líffæri springa sem hristi bygginguna, og með einum hvatningu hækkaði húsið með glóandi augum og slá hjörtu og hellti út þetta ótrúlega áróður:

Guð er allt hræðilegt! Þú sem vígir,
Thunder thy clarion og eldingu sverð þitt!

Þá kom "langa" bænin. Enginn gat muna eins og það fyrir ástríðufullan málsókn og hreyfingu og fallegt tungumál. Þyngd bænanna var, að eilíft miskunnsamur og góðkynja faðir okkar allra myndi horfa yfir göfugu ungum hermönnum okkar og hjálpa, hugga og hvetja þá í þjóðrækinn verk þeirra; blessaðu þá, skjöldaðu þá á bardagadaginn og ógöngutímabilinu, bjargaðu þeim í hinni voldugu hendi, láttu þau verða sterk og örugg, ósigrandi í upphafi blóðs. hjálpa þeim að elska fjandmanninn, veita þeim og fána þeirra og landi óviðeigandi heiður og dýrð -

Aldraður útlendingur kom inn og flutti með hægum og hljóðlátum þrepum upp á aðalhliðina, augun hans festu við ráðherrann, langur líkami hans klæddur í skikkju sem náði að fótum, höfuðið var áberandi, hvítt hár hans lækkandi í skelfilegum dreru til hans axlir, seamy andlit hans óeðlilega fölur, fölur jafnvel að ghastliness. Með öllum augum eftir honum og undraðist, lagði hann hljóðlausan hátt. án þess að biðja hann, fór hann til hliðar prédikara og stóð þarna að bíða. Með því að loka lokum, prédikariinn, meðvitundarlaus um nærveru hans, hélt áfram að flytja bæn sína og loksins kláraði það með orðunum, sem hrópuðu í brennandi áfrýjun: "Bless vopnin, gefðu okkur sigurinn, Drottinn og Guð, faðir og verndari okkar land og fána! "

The útlendingur snerti handlegg hans, sýndi honum að stíga til hliðar - sem hinn mikli ráðherra gerði - og tók sér stað. Á nokkrum augnablikum könnaði hann spellbound áhorfendur með hátíðlega augum, sem brenndi ógnvekjandi ljósi; Þá sagði hann í djúpum rödd:

"Ég kem frá hásæti - bera skilaboð frá almáttugum Guði!" Orðin slóðu húsið með losti; ef útlendingur skynjaði það, gaf hann ekki athygli. "Hann hefur heyrt bæn þjóns þíns, hirðir þinn, og mun veita það ef það er löngun þín eftir að ég, sendiboði hans, mun hafa útskýrt fyrir þér innflutning þess - það er að segja fullflutningur þess. Því að það er eins og margir bænir manna, þar sem það biður um meira en sá sem útgerir, er það meðvitað um - nema hann hléi og hugsar. "Þjónn Guðs og þín hefur beðið bæn sína. Hefur hann hléað og tekið hugsun? Er það ein bæn? Nei, það er tveir og einn, en hinn ekki. Bæði hafa náð eyra hans, sem heyrir allar bænir, töluðu og ósagna. Hugleiddu þetta - hafðu það í huga. Ef þú biður blessun yfir sjálfan þig, gætaðu! að þú skulir án þess að ætla að þú bölvar bölvun á náunga þinn á sama tíma. Ef þú biðjir fyrir blessun rigninganna á ræktun þinni, sem þarfnast þess, þá gætirðu hugsanlega beðið um bölvun á uppskeru einhvers náunga sem gætu ekki þurft að rigna og getur orðið fyrir slæmum af því.

"Þú hefur heyrt bæn þjóns þíns - það sem þú hefur gefið út. Ég er ráðinn af Guði til að setja orð í hina hina hluti af því - sá hluti sem presturinn - og einnig þú í hjörtum þínum - bað af þöglum. Og ókunnugt og óhugsandi? Guð viðurkennir að það væri svo! Þú heyrði orðin: "Gefðu oss sigur, Drottinn, Guð vor!" Það er nóg. Allt bænin er samdráttur í þessum óléttu orðum. Útbreiðslur voru ekki nauðsynlegar. Þegar þú hefur beðið fyrir sigur hefur þú beðið fyrir margar óumbeðnar niðurstöður sem fylgja sigur - verður að fylgja því, getur ekki hjálpað en fylgst með því. Við hlustandi anda Guðs féll einnig ósagna hluti bænanna. Hann biður mig að setja það í orð. Hlustaðu!

"Herra föður okkar, ungu þjóðrúnir okkar, skurðgoðum hjörtu okkar, farðu út í bardaga, vertu nálægt þeim! Með þeim - í anda - faraum við einnig fram úr fögnuðu friði ástkæra okkar til að slá fjandmanninn. Drottinn, Guð vor, hjálpa oss að rífa hermenn sína í blóðugum skurðum með skeljum okkar. hjálpa okkur að ná yfir brosandi sviðum sínum með fölum formi dauðadauða þeirra; hjálpa okkur að drukkna þrumuveðarnar með byssum þeirra sem sárir eru, víkja í sársauka; hjálpa okkur að leggja niður auðmjúk heimili sín með eldhimnu; hjálpa okkur að snúa hjörtum ósjálfráða ekkjunnar með óviðjafnanlegum sorgum; hjálpa okkur að snúa þeim út úr þakklæti með litlum börnum sínum til að reika óvini í úrgangi auðnarsvæðis þeirra í tuskum og hungri og þorsti, íþróttum sólarinnar logar á sumrin og ísinn vindar vetrarins, brotinn í anda, biðja þig fyrir gröfina í gröfinni og hafna því -

Fyrir sakir okkar, sem elska þig, herra, sprengja vonir þínar, hræða líf sitt, taktu fram bitur pílagrímsferð þeirra, gera þungt skref þeirra, vökva leið sína með tárum sínum, blettu hvítum snjónum með blóði þeirra særða fætur!

Við spyrjum það í anda ástarinnar um hann, sem er kærleikur uppspretta, og hver er eilíft trúað skjól og vinur allra þeirra sem eru sárir og leita hjálpar hans með auðmjúkum og skelfilegum hjörtum. Amen.

(Eftir hlé.) "Þér hafið beðið það; ef þú vilt það ennþá, tala! Boðberi hins hæsta bíður. "

...

Það var talið eftir að maðurinn var svangur, því að það var ekkert vit í því sem hann sagði.