Kärnvapenfronten rör på sig / The Nuclear Front is move!

Eftir Mikael Böök og David Swanson, HBLFebrúar 6, 2021

Flettu niður fyrir, fyrst sænsku eins og birt var í finnska dagblaðinu HBL, og svo ensku.

På kärnvapenfronten råder raunverulega ekkert lugn! Tvärtom pågår sedan år tillbaka en ny kapprustningsrunda baserad på nya teknologier. Om detta fortsatta vansinne omges av en skenbar stillhet beror det på att medierna har glömt att rapportera om det för att i stället rikta uppmärksamhet på klimatkrisen, skriver kärnvapenmotståndarna Mikael Böök och David Swanson.

Den här artikeln är inspirerad av prófessor Stefán Forss Bakgrunnsartikel (HBL Debatt 29.1).

Den nukleära “galenskapen”, sem Forss kallar den - vi instämmer helt i this lýsing - förtjänar att studeras och analyseras ur different synvinklar. Låt oss þess vegna många kärnvapenvanvettets aktuella fas mot bakgrunden av den växande international freds- och nedrustningsrörelsen.

Forss rubrik „På kärnvapenfronten intet nytt?“ anspelar på Erich Maria Remarques berömda pacifistiska roman om första världskriget. I eind av romanen, som skildrar soldaternas fysiska och andliga misär under det utdragna ställningskriget på västfronten, omkommer huvudpersonen av gasförgiftning. Samma dag meddelar krigsbulletinen att ingenting nytt Finns att berätta västerifrån (därav romanens titel: “På västfronten intet nytt”). Forss har emellertid lagt till ett frågetecken efter rubriken.

För oss är frågetecknet onödigt: på kärnvapenfronten råder raunverulega inget lugn! Tvärtom pågår sedan år tillbaka en ny kapprustningsrunda baserad på nya teknologier. I den deltar var och en av de vid det här laget nio kärnvapenstaterna. Om detta fortsatta vansinne omges av en skenbar stillhet beror det på att medierna har glömt att rapportera om det för att i stället rikta uppmärksamhet på klimatkrisen.

Undir tiden har en världsomspännande rörelse vuxit fram mot den globala sinnessjukdomen och denna rörelse har redan lyckats breytra läget. Uppbackad av den internationale freds- och nedrustningsrörelsen och dess spjutspets i FN, Internationella kampanjen för avskaffandet av kärnvapnen (ICAN), har en majoritet av världens stater tagit sig en ny funderare over de outsägliga humanitära och ekologiska följderna av ett kärnvapenkrig. Detta har lett till att FN: s generalförsamling har godkänt avtalet om ett förbud mot kärnvapen (sáttmálinn um bann við kjarnorkuvopnum, TPNW).

Hinn 22. janúar er ég ár eftir þetta samkomulag í krafti - en händelse sem massmedier i kärnvapenländerna och de lands sem allierat sig med dem återigen föredrog att ignorera. Också Forss förbigick den saken med tystnad. Ändå stod “TPNW” att läsa med stora bokstäver milli raderna i hans artikel, vars budskap således var klart om än outsagt: Kära läsare, tro inte för ett ögonblick at någonting har förändrats i och med kärnvapenförbudets ikraftträdande!

För att skilja Þessi märkliga frånvaro verður að reyna að hugsa um að ég geti lýst sér yfir heiminum sem odlas och upprätthålls með þeim sem sysslar professionellt með “vapenkontroll” (vopnaeftirlit). Það vill um eitt slags brödraskap, en samfélag, bestående av general, diplomater, tankesmedjor och vapentillverkare som lever i sin egen värld och talar sitt eget orwellska språk.

Ta till exempel ordet “försvar”. Om nu kärnvapnen stärker “försvaret” är de knappast galna, utan snarare något sem man bör halda sig med om man är klok. “Avskräckning” är ett annat nyckelord, lika mikilvægt fyrir vapenkontrollgemenskapen sem Gud fyrir de religiösa. Ifall du råkar tro på “avskräckningen”, ja, då är kärnvapen inte en tokig utan en rationell option. “Paritet” och “strategisk balans” er annað dæmi á ord sem er uppenbarligen áfram låter helt rimliga fyrir sem helst bara vill strunta í FN-avtalet um kärnförbud.

Men, for resten av oss framstår den fortsatta produktionen av nya kärnvapensystem, eller “moderniseringen” av de Redan existerande systems, i syfte att uppnå “avskräckning”, “paritet” och “balans” på land, på haven, i luften och i rymden sedan länge eins strategisk ofgnótt och andlegir obalans. Eftir den 22. janúar och TPNW: s ikraftträdande anser en stor del av världen dessutom att blotta innehavet av en kärnvapenarsenal, fyrir att inte tala um dess “verbessrande”, är kriminellt.

Meira eða minna omedvetet understöder Forss alltså en syn på världen som godtar den nukleära galenskapen. Han tar samtidigt miste på flera fakta och varje gång på samma sätt, nämligen på ett sätt som gynnar USA: s regering. Samkvæmt Forss önskade Michail Gorbatjov og Ronald Reagan avskaffa inte bara medeldistansmissilerna, utan alla kärnmissiler. Menn Forss tipsar ekki um hvers vegna de inte sedan gerði það. Naturligtvis ekki, Reagan krafðist þess að halda áfram að sitja „Stjörnuskrig“.

Forss berättar att “alla USA: s presidenter från Reagan till Barack Obama har varit överens om att kärnvapnens roll efter kalla krigets slut varit avtagande och att deras enda uppgift är att verka krigsavhållande ”. Karlar Daníel Ellsbergs bok Dómsdagsvélin: Játningar kjarnorkustríðsskipulags, skjöl en annan sögur. Bland de av USA: s forseti sem offentligt eller i hemlighet har hotat andra nationer med kärnvapen återfinns såväl George HW Bush sem Bill Clinton medan andra, däribland Obama, ofta sade sådant sem att “alla optioner liggur på bordet” när det gällde Iran or ett annat land.

Forss ger Obama förtjänsten av att föra fram idén om en värld utan kärnvapen och påstår att “bara ett enda bombprojekt drevs framåt under Obamas tid”. Men Obamas tal i Hiroshima och á öðrum stöðum er augljóst að hann mun endast vilja að kärnvapennedrustning skyldi taka till yfirvägande av en seinni kynslóð. Och 2015 stödde Obama framgångsrikt den største nya investeringen i kärnvapen sedan det kalla krigets förmodade slut.

Samkvæmt Forss önskade Ryssland skrota INF-avtalet och valde því að bryta det. Huruvida Ryssland bröt mot INF-avtalet kan diskuteras, men det kan inte förnekas att Donald Trump gjorde slut på avtalet genom att olagligt dra sig ur det. Avtalsbestämmelserna hafna bryggju mögulega gert fyrir parterna att lösa frågan om anklagelserna um Rysslands avtalsbrott genom inspektioner på platsen och ömsesidiga verifieringar med satelliter samt genom att tillsätta en särskild verifieringskommission.

Den ryska militarismen ska inte på något vis ursäktas. Medierna i västvärlden borde ändå begripa att USA should find en villig förhandlingspartner ifall man valde att återupprätta INF, Open Skies-avtalet och ABM-avtalet och att forhandla om Rysslands forslag angående förbud mot rymdvapen och cyber attacker. Mediernas vägran att inse detta förefaller irrationell. Vi þarf lite erkännande fyrir Rysslands militära återhållsamhet efter utvidgningen av Nato, utplaceringen av missiler i Rysslands närmaste grannländer, upprustningen av Ukraina och anordnandet av stora militärövningar i Europa.

Mikael Böök, meðlimur í Finnlands Fredsförbund, meðlimur í ICAN Finnlandi, David Swanson, virkhetsledare, World Beyond War, USA

Þessi grein er innblásin af bakgrunnsgreiningunni sem Stefan Forss prófessor skrifaði í Hbl 29. janúar undir fyrirsögninni „Allt rólegt við kjarnorkusvæðið?“

Augljóslega á „kjarnorkubrjálæðið“, eins og Forss kallar það - og við erum alveg sammála þeirri lýsingu - skilið að vera rannsakað og greint frá mismunandi sjónarhornum. Við skulum því leggja fram greiningu á núverandi ástandi kjarnorkuvopna og áliti okkar á lækningu þess á bakgrunni vaxandi alþjóðlegrar friðar og afvopnunarhreyfingar.

Greinartitill Fors vísar til frægrar friðarskáldsögu Erichs Maria Remarque um fyrri heimsstyrjöldina. Í lok skáldsögunnar, sem sýnir líkamlega og andlega eymd hermannanna í langvarandi þreytustríði á vesturvígstöðvinni, deyr aðalpersónan úr gaseitrun. Sama dag tilkynnti stríðsritið að það væri ekkert nýtt að segja frá Vesturlöndum (þar af leiðandi titill skáldsögunnar: „All Quiet on the Western Front“). Forss hefur þó bætt spurningamerki við fyrirsögn greinar sinnar.

Fyrir okkur er ekkert spurningamerki: allt er örugglega ekki hljóðlátt í kjarnorkusvæðinu, langt frá því! Þvert á móti: nýtt kjarnorkuvopnakapphlaup, byggt á nýrri tækni og sem hvert af níu kjarnorkuvopnaríkjum, sem nú taka þátt í, hefur þegar verið í gangi í mörg ár. Ef þetta áframhaldandi brjálæði er umkringt ró og kyrrð er það vegna þess að fjölmiðlar hafa gleymt að segja frá því meðan þeir beindu sjónum að loftslagskreppunni.

En í millitíðinni hefur komið fram veröld um allan heim gegn þessum geðsjúkdómi á heimsvísu og skapað alveg nýjar aðstæður. Með stuðningi alþjóðlegrar friðar- og afvopnunarhreyfingar alþjóðlegu herferðarinnar til afnáms kjarnorkuvopna hefur meirihluti heimsins, sem ekki er kjarnorkuvopn, endurskoðað ósegjanlegar mannúðar- og vistfræðilegar afleiðingar kjarnorkuhernaðar og samþykkt sáttmálann um bann við Kjarnorkuvopn (TPNW).

Nú staðfest af yfir 50 þjóðum tók TPNW gildi 22. janúar á þessu ári, atburður sem var hunsaður í fjölmiðlum kjarnorkuríkjanna og bandamanna þeirra. Stefan Forss yfirsést algerlega þessa þróun í grein sinni. Og samt var „TPNW“ skrifað með ósýnilegum hástöfum alls staðar á milli línanna. Og skilaboð Forss voru skýr: kæru lesendur, trúðu ekki í eina mínútu að eitthvað hafi breyst með TPNW!

Til þess að skilja þessa einkennilegu fjarveru, jafnvel að minnast aðeins á TPNW, verður að huga að heimsmyndinni sem er ræktuð og haldið uppi innan „vopnaeftirlits“ samfélagsins. Það safn hershöfðingja, stjórnarerindreka, þakkar og vopnaiðnaðarmanna lifir í sínum eigin heimi orwellskrar tungu.

Tökum sem dæmi „vörn“. Jæja, ef kjarnorkurnar styrkja „vörn“ okkar, þá eru þær greinilega ekki vitlausar en sanngjarnar. „Fæling“ er annað lykilorð, eins mikilvægt fyrir kjarnorkuvopn og „Guð“ fyrir trúarbrögð. Ef þú trúir á „fælingu“ þá eru kjarnorkuvopn ekki brjálaður en að því er virðist mjög skynsamlegur kostur! „Jöfnuður“ og „stefnumótandi jafnvægi“ eru önnur dæmi um orð sem greinilega eru enn skynsamleg fyrir andstæðinga kjarnorkuafnáms.

Fyrir okkur hin hefur áframhaldandi framleiðsla nýrra kjarnorkuvopnakerfa eða „nútímavæðing“ gömlu kerfanna til að ná „jöfnuði“ og „jafnvægi“ á landi, á sjó, í lofti og í geimnum. lengi virtist sem stefnumótandi ofgnótt og andlegt ójafnvægi. Ennfremur, eftir 22. janúar og gildistöku TPNW, þegar viðhald kjarnorkuvopnabúrs, svo ekki sé talað um að „bæta“ það, er litið á glæpsamlegan hluta af heiminum.

Forss, viljandi eða ekki, styður heimsmynd sem samþykkir kjarnorkubrjálæði og gerir það með því að hafa rangar staðreyndir rangar og allar rangar á sama hátt, það er hagstætt fyrir Bandaríkjastjórn. Samkvæmt Forss vildu Gorbachev og Reagan afnema kjarnorkuvopn. Forss gefur enga vísbendingu um hvers vegna þeir gerðu það ekki. Auðvitað losnuðu þeir ekki við allar eldflaugar vegna þess að Reagan krafðist þess að fjárfesta í „Star Wars“ áætlun sinni.

Forss segir okkur að „Allir forsetar Bandaríkjanna frá Reagan til Barack Obama hafi verið sammála um að hlutverk kjarnorkuvopna eftir lok kalda stríðsins hafi farið minnkandi og að eina verkefni þeirra sé að koma í veg fyrir stríð.“ En bók Dan Ellsberg, Doomsday Machine: Játningar vegna kjarnorkustríðsáætlunar, skjalfestir þá staðreynd að Bandaríkjaforsetar, sem hafa gert sérstakar opinberar eða leynilegar kjarnorkuógnanir við aðrar þjóðir, sem við þekkjum, hafa verið með George HW Bush og Bill Clinton, en aðrir, þar á meðal Barack Obama, sögðu oft hluti eins og „Allir möguleikar eru á borðið “gagnvart Íran eða öðru landi.

Forss þakkar Obama fyrir að vilja koma hugmyndinni um heiminn laus við kjarnorkuvopn áfram og fullyrðir að á tímum Obama „hafi aðeins einu sprengjuverkefni verið ýtt áfram.“ En í ræðum Obama í Hiroshima og víðar kom skýrt fram að hann vildi að kjarnorkuafvopnun yrði aðeins talin í einhverri komandi kynslóð. Og árið 2015 studdi Obama vel stærstu nýfjárfestinguna í kjarnorkuvopnum frá því að kalda stríðinu var ætlað að ljúka.

Samkvæmt Forss vildu Rússar ljúka INF og kusu því að brjóta gegn því. Það er umdeilanlegt hvort Rússland hafi brotið það, en ekki umdeilanlegt að Donald Trump hafi bundið enda á það með ólögmætum hætti frá honum, meðan sáttmálinn sjálfur veitti leiðina til að leysa ásakanirnar sem gerðar voru á hendur Rússlandi, með uppáþrengjandi skoðunum á staðnum studd af gagnkvæmri sannprófun með gervihnetti og aðrar eftirlitsaðferðir og sérstök sannprófunarnefnd til að leysa ágreining.

Þó að það sé nóg um að fara og engin afsökun fyrir rússneskri hernaðarhyggju, þá virðast vestrænir fjölmiðlar óskynsamlega staðráðnir í því að skilja ekki að Bandaríkin myndu finna viljugan samstarfsaðila ef þeir kusu að endurreisa INF, Open Skies eða ABM sáttmálana. og kaus að svara tillögu Rússlands um bann við geimvopnum eða netárásum og sýna nokkra viðurkenningu á hernaðarlegu aðhaldi Rússlands í kjölfar stækkunar NATO, uppsetningu eldflauga í næstu nágrannaríkjum Rússlands, vopnaburði Úkraínu og sviðsetningu meiriháttar stríðsæfingar. æfingar í Evrópu.