Դավիթ Սուոնսոն, World BEYOND War, Հոկտեմբեր 6, 2022
(Ծանոթագրություն. մի քանի այլ մարդկանց հետ ես ուղարկել եմ այս նոտան Washington Post-ին՝ խնդրելով հանդիպում ունենալ իրենց խմբագրության հետ և քննադատելով Ուկրաինայի վերաբերյալ նրանց դաժան զեկույցները: Նրանք հրաժարվեցին հանդիպել և առաջարկեցին մեզ ուղարկել գրականություն: Ես նրանց ուղարկում եմ op-ed, և նրանք բողոքում են, որ ես հղում եմ արել այս հարցումը որը նրանք մերժեցին որպես «փաստաբանության կազմակերպությունից»: Ես նորից ներկայացրի (ինչպես ստորև)՝ չնշելով հարցումը կամ փորձելով բացատրել դրա արժեքը, և նրանք դեռ ասացին՝ ոչ։ Ես խրախուսում եմ ուրիշներին փորձել և ուղարկել World BEYOND War հրապարակելու այն, ինչ մերժում է WaPo-ն, մենք վերևում կավելացնենք «Վաշինգտոն Փոստը մերժված է» պատվավոր նշանը:)
Ի՞նչն է ավելի վատ, քան միջուկային պատերազմի և միջուկային ձմեռ ստեղծելու միջոցով Երկրի վրա կյանքի ոչնչացման վտանգը: Ի՞նչն է ավելի կարևոր, քան աշխարհը կլիմայական փլուզումից պաշտպանելը արագ առաջ գնալով, որը միջուկային ապոկալիպսիս կլինի:
Ուզու՞մ եք, որ ասեմ «քաջություն», «լավություն» կամ «ազատություն»։ Թե՞ «Պուտինին դեմ կանգնելը». Չեմ անի։ Ակնհայտ պատասխանը ճիշտն է՝ ոչինչ։ Ոչինչ ավելի կարևոր չէ, քան կյանքը պահպանելը: Մահացածները շատ քիչ ազատություն ունեն և գործնականում չեն դիմանում Պուտինին:
Եթե ցանկանում եք, որ պատերազմական հանցագործները պատասխանատվության ենթարկվեն, խնդրեք ԱՄՆ կառավարությանը աջակցել Միջազգային քրեական դատարանին և օրենքի գերակայությանը բոլորի, ներառյալ ամերիկացիների համար, ճիշտ այնպես, ինչպես խոստացել էր ԱՄՆ գլխավոր դատախազ դատավոր Ռոբերտ Ջեքսոնը Նյուրնբերգում: Բայց մի վտանգեք Արմագեդոնը:
Եթե ես թշվառ բախտ ունենամ մենակ հայտնվելու փլատակների ու մթության մեջ մի աշխարհի, որտեղ հիմնականում բնակեցված են ուտիճները, ապա «Դե, գոնե Պուտինի դեմ կանգնեցինք» միտքը իմ ներքին մենախոսության մեջ լավ չի անցնի: Դրան անմիջապես կհետևեն այն մտքերը. Պետք է լիներ հավելյալ հազարամյակներ կյանք և սեր, ուրախություն և գեղեցկություն: Նա պետք է տողատակ լիներ անհայտ պատմության տեքստերում»։
Բայց, կարող եք հարցնել, ո՞րն է միջուկային պատերազմի վտանգի այլընտրանքը: Պառկե՞լ և զավթիչ զինվորականներին տալ այն, ինչ ուզում են: Թեև դա իսկապես, այո, կլինի նախընտրելի այլընտրանք, կան շատ ավելի լավ տարբերակներ, որոնք հասանելի են և միշտ եղել են:
Այլընտրանքներից մեկը կլինի հրադադարի, բանակցությունների և զինաթափման հետամուտ լինելը, նույնիսկ եթե դա նշանակում է փոխզիջումների գնալ Ռուսաստանի հետ: Հիշեք, որ փոխզիջումները երկկողմանի ձեռնարկություններ են. դրանք կներառեն նաև Ռուսաստանին Ուկրաինայի հետ փոխզիջումների գնալը:
Քանի որ տասնյակ երկրներ արդեն ամիսներ շարունակ աջակցում են հրադադարին և բանակցություններին, ինչպես նաև ՄԱԿ-ում վերջին ելույթներում, ԱՄՆ կառավարությունը չպե՞տք է գոնե քննարկի այդ գաղափարը:
Նույնիսկ եթե հրադադարի և բանակցությունների աջակցությունը Միացյալ Նահանգներում մեծամասնության տեսակետներ չեն, մի՞թե դրանք արժանի չեն դիտարկվելու հասարակության հանրային ֆորումներում, որն իբր աջակցում է զանգվածային բռնությանը ժողովրդավարության պաշտպանության գործում:
Ուկրաինայի և Ռուսաստանի նախագահները հայտարարել են, որ չեն բանակցելու որևէ տարածքի ճակատագրի շուրջ։ Այնուամենայնիվ, երկու կողմերն էլ ծրագրում են երկար, եթե ոչ անվերջ պատերազմ: Որքան երկար շարունակվի այդ պատերազմը, այնքան մեծ կլինի միջուկային զենքի կիրառման վտանգը։
Երկու կողմերն էլ պատրաստ են եղել բանակցել և կարող են նորից: Երկու կողմերն էլ հաջողությամբ բանակցել են հացահատիկի արտահանման և բանտարկյալների փոխանակման շուրջ՝ դրսի օգնությամբ, բայց այդ օգնությունը կարող է կրկին տրամադրվել նույնքան հեշտությամբ, որքան ավելի շատ զենքեր:
Երբ մոտենում ենք Կուբայի հրթիռային ճգնաժամի 60-ամյակին, շատ հարցեր են ծագում։ Ինչու՞ մենք թույլ տվեցինք, որ այն այդքան մոտ լինի: Ինչո՞ւ մենք հետո պատկերացրինք, որ վտանգը վերացել է: Ինչո՞ւ Վասիլի Արխիպովին չեն հարգում ամերիկյան արժույթի որևէ ձևով: Բայց նաև սա. ինչու՞ նախագահ Քենեդին պետք է գաղտնի պահեր ամերիկյան հրթիռները Թուրքիայից դուրս բերելու հարցում՝ միաժամանակ սովետներից պահանջելով հրապարակայնորեն դրանք դուրս բերել Կուբայից:
Մենք զղջո՞ւմ ենք, որ նա դա արեց: Արդյո՞ք մենք ավելի շուտ չէինք ունենա գոյության վերջին 60 տարիները, որպեսզի Քենեդին հրաժարվեր Խրուշչովին մի թիզ տալուց: Ամերիկացիների քանի՞ տոկոսը կարող է նույնիսկ ասել, թե ինչ են եղել Խրուշչովի առաջին երկու անունները կամ ինչպիսին է եղել նրա կարիերան: Արդյո՞ք մենք բոլորս պետք է մահանայինք, թե չծնվեինք, որպեսզի կանգնեինք այդ տղայի դեմ: Արդյո՞ք մենք իսկապես պատկերացնում ենք, որ Երկրի վրա կյանքը պահպանելու ընտրությունը իր գեներալների և բյուրոկրատների դեմ կանգնելով Քենեդիին դարձրեց վախկոտ:
##
