By Mbizo CHIRASHA, World BEYOND War, Xullo 31, 2020
A MIÑA POESÍA DOLOR
As súas rimas son das viúvas desposuídas de pobreza en Liberia.
Os seus símbolos son dos policías mortos que se conxelan nas lousas mortuorias de Gambia
A súa imaxe é de liberdade sucumbindo dentro do berro de bomba en Nixeria
O seu son é de peitos de nais en Eritrea estreitados pola pobreza
A súa sorpresa é a de nenos torturados pola fame en Etiopía
O seu eco é de orfos que provocaron a guerra cavilando fortuna e futuro nos vertedoiros de Somalia
A miña dolorosa poesía
As súas connotacións son o choro de tribos étnicas en Libia
A súa voz é de estomar os estómagos dos bancos en Namibia
A súa traxedia é de tubos de saneamento que sacan contidos desagradables nas rúas de Zambia
As súas metáforas son machetes cortando ventás nos vales de Katanga
Os seus símiles son de paredes manchadas de sangue en Tanzania
As súas aliteracións son de xenocidios e atrocidades nos corredores ruandeses
A súa resonancia é de carnicerías e matanzas en conducións burundianas
A miña dolorosa poesía
O seu ritmo é de explosións de apartheid en Sudáfrica
A súa alegoría é do choro do Povo en Zimbabue
A súa sátira é da tinta de aldeas en Mozambique
A súa ironía é o intercambio de diamantes e riles en Angola
O seu epitafio é o moribundo das culturas en Alxeria
A miña dolorosa poesía é dolorosa e nunca é fermosa
