by WingMakers, Setembro 4, 2021
Os anxos deben confundirse coa guerra.
Ambos os dous lados rezando por protección,
aínda así alguén sempre está ferido.
Alguén morre.
Alguén chora tan fondo
perden o seu estado acuoso.
Os anxos deben confundirse coa guerra.
A quen poden axudar?
A quen poden aclarar?
A quen misericordia botan aos despiadados?
Non se escoita ningún berro modesto.
Non se pode sentir dor inoxidable.
Todo está claro para os anxos
agás na guerra.
Cando espertei con esta verdade,
era dun soño que tiven onte á noite.
Vin dous anxos conversando nun campo
de espíritos infantís que se erguen coma fume de prata.
Os anxos loitaban entre eles
de que lado tiña razón,
e que estaba mal.
Quen comezou o conflito?
De súpeto, os anxos caláronse
como un péndulo estancado,
e botaron a súa compaixón
ao fume crecente
de almas que levaban a marca de auga da guerra.
Viráronse cara a min con eses ollos
da biblioteca de Deus,
e caeron todas as pezas
foron criados ao unísono,
entrelazados coma o alento
de lapas nun forno sagrado.
Nada na guerra chega á destrución,
pero a ilusión de separación.
Escoitei falar tan claramente que só puiden
anótao como unha sinatura falsificada.
Lembro a compaixón,
montañoso, proporcionado para o universo.
Creo que unha pequena mancha aínda me pega,
como fíos de gossamer
dunha tea de araña.
E agora, cando penso na guerra,
Levo estes fíos a todo o universo,
coa esperanza de que se peguen a outros coma min.
Anxos e animais de punto
á graza filamental da compaixón.
O retículo da nosa casa cara ao ceo.
