Urchair & Billí

Seo cuntas ar Shos na Nollag ó leabhar a scríobh duine a bhí ann:

Urchair & Billí, le Bruce Bairnsfather via Tionscadal Guttenberg

CAIBIDIL VIII

CHRISTMAS EVE - A LULL IN HATE-
BRITON CUM BOCHE

Go gairid tar éis na nithe a rinneadh sa chaibidil roimhe seo d’fhágamar na trinsí le haghaidh ár ngnáth laethanta i mbilléid. Bhí sé ag druidim le Lá Nollag anois, agus bhí a fhios againn go dtitfeadh sé dúinn a bheith ar ais sna trinsí arís ar an 23 Nollaig, agus go gcaithfimis, dá bharr sin, ár Nollaig ann. Is cuimhin liom ag an am a bheith an-ádh orm faoi seo, mar is léir gur leagadh rud ar bith faoi nádúr imeachtaí Lá Nollag. Anois, áfach, agus mé ag breathnú siar air ar fad, ní bheadh ​​an Lá Nollag uathúil agus aisteach sin caillte agam d’aon rud.

Bhuel, mar a dúirt mé cheana, chuamar “isteach” arís ar an 23ú. Bhí an aimsir an-bhreá agus fuar anois. Thug breacadh an 24ú lá breá fuar, sioc. Thosaigh spiorad na Nollag ag dul tríothu go léir; rinneamar iarracht bealaí agus bealaí chun an lá dar gcionn, an Nollaig, a dhéanamh difriúil ar bhealach éigin le bealaí eile. Bhí cuirí ó bhéile dug amháin go ceann eile le haghaidh béilí éagsúla ag tosú ag scaipeadh. Ba é Oíche Nollag, ar bhealach na haimsire, gach rud ba chóir a bheith Oíche Nollag.

Cuireadh bille orm a bheith i láthair ag dug-out timpeall ceathrú míle ar chlé an tráthnóna sin chun rud éigin speisialta a bheith agam i ndinnéir trinse - gan an oiread sin bulaíochta agus Maconochie thart mar is gnách. Rinneadh buidéal fíona dearga agus meascán de rudaí stánaithe ón mbaile a thuairisciú nuair a bhí siad as láthair. Bhí an lá saor ó sheilg, agus ar bhealach éigin mhothaíomar go léir go raibh na Boches, freisin, ag iarraidh a bheith ciúin. Bhí cineál mothúchán dofheicthe, doláimhsithe ag síneadh trasna an fháinleog reoite idir an dá líne, a dúirt “Is é seo Oíche Nollag don bheirt againn—rud éigin i gcoiteannas. "

Maidir 10 pm Rinne mé amach as an gclaonadh ar an taobh clé den líne agus shiúil mé ar ais go dtí mo lair féin. Agus mé ag teacht ar mo chuid trinse féin, fuair mé roinnt de na fir a bhí ina seasamh, agus an-áthas ar fad. Bhí an-chuid amhránaíochta agus ag caint ar siúl, bhí jokes agus jibes ar ár n-oíche Nollag aisteach, mar atá i gcomparáid le haon duine eile, tiubh san aer. Tháinig ceann de mo chuid fir liom agus dúirt sé:

"Is féidir leat 'cluas' a dhéanamh simplí go leor, a dhuine uasail!"

"Éist cad é?" D'fhiosraigh mé.

“Na Gearmánaigh thall ansin, a dhuine uasail; 'ear' em singin 'agus playin' ar bhanna nó somethin '. "

D'éist mé; imeacht ar fud an réimse, i measc na scáthanna dorcha a bhí ann, d'fhéadfá an géarú a dhéanamh ar ghuthanna, agus thiocfadh pléasctha ócáideach de chuid amhrán in-insintithe ar snámh amach ar an aer frosty. Bhí an chuma ar an amhránaíocht a bheith níos géire agus níos sainiúla ar ár gceart. Chuaigh mé isteach i mo dhug-amach agus fuair mé an ceannasaí pláta.

"An gcloiseann tú na Boches ag ciceáil an raicéid sin ansin?" Dúirt mé.

“Sea,” a d’fhreagair sé; "Bhí siad ann tamall!"

“Imigh leat,” arsa mise, “téimid ar feadh na trinse go dtí an fál ansin ar dheis - sin an pointe is gaire dóibh, thall ansin.”

Mar sin shiúil muid feadh ár ndíog chrua, frosted anois, agus ag screadaíl suas go dtí an bruach thuas, ag spaisteoireacht trasna na páirce go dtí an chéad trinse eile ar dheis. Bhí gach duine ag éisteacht. Bhí banna seiftithe Boche ag seinm leagan neamhbhuana de “Deutschland, Deutschland, uber Alles,” agus ag an deireadh, rinne cuid dár saineolaithe orgán béil athghairm le greim ar amhráin ragtime agus aithris ar fhonn na Gearmáine. Go tobann chuala muid scairt mhearbhall ón taobh eile. Stopamar go léir chun éisteacht. Tháinig an scairt arís. Ghlaodh guth sa dorchadas i mBéarla, le blas láidir Gearmánach air, “Come over here!” Scuab círéib mirth ar feadh ár trinse, agus ina dhiaidh sin bhí corraíl orgán béil agus gáire. Faoi láthair, i dtréimhse lull, rinne duine dár sáirsintí an iarraidh arís agus arís eile, “Tar anuas anseo!”

“Tagann tú leath bealaigh - tagaim leath bealaigh,” shnámh sí amach as an dorchadas.

"Come on, ansin!" a scairt an sáirsint. "Táim ag teacht ar an bhfál!"

“Ah! ach tá beirt agaibh, ”a tháinig an guth ar ais ón taobh eile.

Bhuel, mar sin féin, tar éis go leor amhrasach ag scairt agus ag scaipeadh an dá thaobh, chuaigh ár sáirsint ar feadh an fhál a bhí ar siúl ag uillinneacha ceart leis an dá líne tránna. Bhí sé as radharc go tapa; Ach, de réir mar a d'éist muid go léir i dtost anáil, chuala muid go luath go raibh comhrá spásmodic ann sa dorchadas.

Faoi láthair, d’fhill an sáirsint. Bhí cúpla todóg agus toitín Gearmánach aige a mhalartaigh sé ar feadh cúpla Maconochie agus stán Capstan, a thug sé leis. Bhí deireadh leis an séance, ach níor thug sé ach an teagmháil riachtanach dár n-Oíche Nollag - rud beag daonna agus as an ngnáthnós.

Tar éis na mblianta a bhí ag fulaingt agus a bhriseadh, tháinig an t-eachtra beag seo mar tonic spreagúil, agus faoiseamh fáilte roimh monotony laethúil an fhrithshuímh. Níor laghdaigh sé ár n-ardú ná ár gcinneadh; ach cuir marc beagán poncaíochta daonna in ár saol fuath fuath agus tais. Díreach ar an lá ceart, freisin - Oíche Nollag! Ach, mar eachtra aisteach, ní raibh sé seo ar bith i gcomparáid lenár dtaithí an lá dár gcionn.

Ar maidin na Nollag dhúisigh mé go han-luath, agus tháinig mé as mo chlaonadh isteach sa trinse. Bhí sé ina lá foirfe. Spéir gorm álainn, gan scamall. Tá an talamh crua agus bán, ag dul amach i dtreo an adhmaid i gceo tanaí íseal. Bhí an lá céanna ann mar atá léirithe ag ealaíontóirí ar chártaí Nollag - an Lá Nollag iontach ficsean.

"Fan an gráin, an cogadh agus an míchompord seo ar lá mar seo!" Shíl mé liom féin. Ba chosúil go raibh spiorad iomlán na Nollag ann, an oiread sin ionas gur cuimhin liom smaoineamh, “Is cinnte go mbeidh éifeacht éigin ag an rud neamh-inscríofa seo san aer, an mothú Síochána agus Cáilmheasa seo, ar an staid anseo inniu!” Agus ní raibh mé i bhfad mícheart; rinne sé timpeall orainn, ar aon nós, agus bhí áthas orm i gcónaí smaoineamh ar an ádh a bhí orm, ar dtús, a bheith sna trinsí ar Lá Nollag, agus, ar an dara dul síos, a bheith ar an láthair inar tharla eipeasóid bheag uathúil.

Bhí cuma lúcháireach ar gach rud an mhaidin sin - ba chosúil go raibh na míchompordanna níos lú, ar bhealach éigin; ba chosúil go ndearna siad epitomized iad féin i fuar dian, sioc. Ní raibh ann ach an cineál lae chun Síocháin a dhearbhú. Chuirfeadh sé deireadh maith leis. Ba mhaith liom gur chuala mé siren ollmhór ag séideadh go tobann. Gach duine le stopadh agus a rá, "Cad é sin?" Siren ag séideadh arís: cuma figiúr beag ag rith trasna na láibe reoite ag caitheamh rud éigin. Tagann sé níos gaire - buachaill teileagraif le sreang! Tugann sé dom é. Agus mé ag crith, osclaím é: “Déan cogadh, fill abhaile. - George, RI” Cheers! Ach ní hea, lá deas breá a bhí ann, sin uile.

Ag siúl thart ar an trinse beagán ina dhiaidh sin, ag plé ar ghné anaithnid an oíche roimhe, thuig muid go tobann go raibh muid ag féachaint ar a lán fianaise ar na Gearmánaigh. Rinne na cinn cinn a bheith i gceist agus a léiríonn thar a gcuid parapaí ar bhealach is meargánta, agus, mar a d'fhéach muid, tháinig an feiniméan seo níos mó agus níos mó.

Bhí figiúr iomlán Boche le feiceáil go tobann ar an uchtbhalla, agus d’fhéach sé faoi féin. D'éirigh an gearán seo tógálach. Níor thóg sé “Our Bert” fada a bheith suas ar an spéirlíne (is meileann fada é a choinneáil uaidh riamh). Ba é seo an comhartha chun níos mó anatamaíochta Boche a nochtadh, agus thug ár gcuid Alf agus Bill uile freagra air seo, go dtí go raibh leath dosaen nó mar sin de gach ceann de na cloigne lasmuigh dá dtrinsí agus i níos lú ama ná mar a thógann sé a insint. ag dul ar aghaidh i dtreo a chéile i dtalamh aon duine.

Radharc aisteach, go fírinneach!

Thiomsaigh mé suas agus os cionn ár bpaitéad, agus bhog mé amach ar fud an réimse le breathnú. Tar éis sciathán a dhéanamh ar oireann muddy de khaki agus ag caitheamh cóta sheepskin agus clogad Balaclava, chuaigh mé leis an ngeall ar leathbhealach trasna chuig na trinsí na Gearmáine.

Bhraith sé go léir an-aisteach: ba iad seo na háiseanna seo a bhí ag ithe an ispíní, a d'éirigh leo tús a chur leis na fabhraí uafacha Eorpacha seo, agus dá bharr sin thug siad iad uile isteach sa phicil láibeach céanna leo féin.

Ba é seo an chéad radharc a bhí agam orthu ag ceathrú. Seo iad na saighdiúirí iarbhír, praiticiúla ar arm na Gearmáine. Ní raibh adamh fuath ar an dá thaobh an lá sin; agus fós, ar ár taobh, ní i láthair na huaire ná an toil chun cogadh agus an toil chun buille a chur orthu. Bhí sé cosúil leis an eatramh idir na babhtaí i gcluiche cairdiúil dornálaíochta. Bhí an difríocht sa chineál idir ár bhfear agus a bhfear an-mharcáilte. Ní raibh spiorad an dá pháirtí i gcodarsnacht leis. Bhí ár bhfear, ina gcodanna scratch de khaki salach, mudrach, lena n-iomaí ceann de ghrúpaí clóis, clúdaigh agus hataí caoite éagsúla, bailiúchán éadrom, oscailte, greannmhar i gcomparáid le cuma sombre agus cuma stolid an Huns in a n-éide gorm-ghlais, buataisí barr, agus hataí muiceoil.

Is é an éifeacht is giorra is féidir liom a thabhairt ar an tuiscint a bhí orm go raibh na fir, ár ndaoine níos fearr, níos fairsinge, níos measa, agus níos mó, i leith na dtáirgí díothaithe, díbhmhínitheacha seo de chultúr neamhbhréagach mar shraith de lónna a bhí agóidiúil ach go raibh a cheannairí fuair a bheidh le smacked sa deireadh.

“Féach ar an gceann thall ansin, a Bhile,” a déarfadh ár Bert, agus é ag cur in iúl do bhall an-aisteach den pháirtí.

Shiúil mé timpeall ina measc go léir, agus shiúil mé isteach an oiread sin imprisean agus a d’fhéadfainn. Ba chosúil go raibh suim ar leith ag beirt nó triúr de na Boches ionam, agus tar éis dóibh siúl timpeall orm uair nó dhó le fiosracht sullen stampáilte ar a n-aghaidh, tháinig duine suas agus dúirt “Offizier?" Chlaon mé mo cheann, rud a chiallaíonn “Tá” i bhformhór na dteangacha, agus seachas sin, ní féidir liom Gearmáinis a labhairt.

Na diabhail seo, chonaic mé, gur theastaigh go léir a bheith cairdiúil; ach níor ghlac aon cheann acu géiniúlacht oscailte, fírinneach ár bhfear. Mar sin féin, bhí gach duine ag caint agus ag gáire, agus ag fiach cuimhneacháin.

Chonaic mé oifigeach Gearmánach, cineál éigin de leifteanant ba chóir dom smaoineamh, agus gur beagán de bhailitheoir é, thug mé le fios dó gur ghlac mé cuid mhaith de na cnaipí.

Dúirt muid araon rudaí dá chéile ansin nár thuig siad, agus d'aontaigh siad babhtáil a dhéanamh. Thug mé amach mo shreangáin sreang agus, le cúpla sciathán deifí, chuir cúpla cnaipí as agus cuir iad i mo phóca. Thug mé dhá mhian dó mar mhalairt air.

Cé go raibh sé seo ag dul i ngleic le hobaculaíochtaí guttúrtha a d'eascair ó cheann de na scaipeoirí lása, dúirt sé liom go raibh rud éigin tarlaithe le duine éigin.

Go tobann, bhí ceann de na Boches ar ais go dtí a chuid trinse agus reappeared faoi láthair le ceamara mór. Ghlac mé i ngrúpa measctha le haghaidh roinnt grianghraif, agus ba mhaith liom ó shin go raibh socrú éigin déanta agam chun cóip a fháil. Níl aon eagrán amhrasacha ar an bhfótagraf seo á gcur i láthair ar roinnt de na hábhair féin, rud a léiríonn go soiléir agus go neamhráite le strafers a mhealladh mar a ghéill grúpa de chuid Béarla bochta go neamhchoinníollach ar Lá na Nollag do na Deutschers cróga.

Go mall thosaigh an cruinniú le scaipeadh; mothú go raibh na húdaráis ar an dá thaobh an-díograiseach mar gheall ar an gcroílár seo is cosúil go raibh siad ag crosadh ar fud an bhailithe. D'fhéachomar orainn, ach bhí tuiscint ar leith agus cairdiúil ann go n-éireodh Lá na Nollag chun críche i suaimhneas. Ba é an rud deireanach a chonaic mé ar an ngaol beag seo ná fís ar cheann de na gunners meaisín, rud a bhí ina gruagaire amaitéarach i saol na sibhialta, ag gearradh gruaig neamh-nádúrtha fada Boche docile, a bhí glúine go tobann ar an talamh agus an uathoibríoch chuir easpairí suas chúl a mhuineál.