صلح جهانی از طریق قانون

طرح صلح طولانی مدت پنج رئیس جمهور آمریکا گذشته

توسط پروفسور جیمز تی رنی (برای نسخه های کاملتر ، ایمیل: jamestranney@post.harvard.edu).

                  ما باید جنگ را پایان دهیم.  چگونگی جلوگیری از جنگ هسته ای مهمترین مسئله پیش روی بشریت است. همانطور که HG Wells اظهار داشت (1935): "اگر ما به جنگ پایان ندهیم ، جنگ به ما پایان می دهد." یا ، همانطور که رئیس جمهور رونالد ریگان و دبیر کل شوروی ، میخائیل گورباچف ​​در بیانیه مشترک خود در اجلاس ژنو 1985 گفتند: "جنگ هسته ای قابل پیروزی نیست و هرگز نباید جنگ شود."

اما ظاهراً ما در مورد مفاهیم كامل گزاره فوق فكر نكرده ایم. زیرا اگر گزاره فوق is درست است که ما باید توسعه دهیم جایگزین برای جنگ. و در این میان اصل پیشنهاد ما نهفته است: مکانیسم های حل اختلاف جایگزین جهانی - در درجه اول داوری بین المللی ، قبل از آن با میانجیگری بین المللی و با حمایت قضاوت بین المللی.

تاریخچه این ایده  این یک ایده جدید نیست و یک ایده بنیادی هم نیست. ریشه آن به (1) فیلسوف مشهور حقوقی انگلیس ، جرمی بنتام ، برمی گردد که در سال 1789 خود برنامه ریزی برای صلح جهانی و دائمی, "یک دادگاه مشترک قضایی برای تصمیم گیری درباره اختلافات بین چندین کشور" پیشنهاد کرد. دیگر طرفداران برجسته این موارد عبارتند از: (2) رئیس جمهور ویلیام هوارد تافت ، که طرفدار "دادگاه داوری" و یک نیروی پلیس بین المللی برای اجبار متوسل شدن به داوری و قضاوت بود. و (1910) رئیس جمهور دویت دیوید آیزنهاور ، كه خواستار ایجاد "دادگاه بین المللی دادگستری" با صلاحیت اجباری و نوعی "قدرت پلیس بین المللی شناخته شده و به اندازه كافی قدرتمند برای احترام جهانی" شد. سرانجام ، در همین راستا ، تحت دولت های آیزنهاور و کندی ، "بیانیه مشترک اصول توافق شده برای مذاکرات خلع سلاح" طی چندین ماه توسط نماینده آمریکا جان جی مک کلوی و نماینده شوروی والرین زورین مذاکره شد. این توافق نامه مک کلوی و زورین ، که در 3 دسامبر 4 توسط مجمع عمومی سازمان ملل تصویب شد اما در نهایت تصویب نشد ، ایجاد "رویه های قابل اعتماد برای حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات" و یک نیروی پلیس بین المللی را در نظر داشت که می توانست انحصار همه بین المللی را داشته باشد نیروی نظامی قابل استفاده.

صلح جهانی از طریق قانون (WPTL) خلاصه شده است.  مفهوم اساسی که شدت آن کمتر از توافق نامه مک کلوی و زورین است ، دارای سه بخش است: 1) لغو سلاح های هسته ای (با کاهش همزمان نیروهای متعارف). 2) مکانیزم حل اختلاف جهانی ؛ و 3) سازوکارهای اجرایی مختلف ، از نیروی افکار عمومی جهان گرفته تا یک نیروی صلح بین المللی.

1.       لغو: ضروری و عملی:  زمان کنوانسیون لغو سلاح های هسته ای فرا رسیده است. از زمان تحریریه وال استریت ژورنال در تاریخ 4 ژانویه 2007 توسط "رئالیست های هسته ای" قبلی هنری کیسینجر (وزیر امور خارجه سابق) ، سناتور سام نون ، ویلیام پری (وزیر دفاع سابق) و جورج شولتز (وزیر امور خارجه سابق) ، نظر نخبگان در سرتاسر جهان به توافق عمومی رسیده است که سلاح های هسته ای خطری واضح و قریب الوقوع برای همه کسانی که این سلاح ها را دارند و برای کل جهان است.[1]  همانطور که رونالد ریگان به جورج شولتز می گفت: "چه چیز عالی در دنیایی است که می تواند در 30 دقیقه منفجر شود؟"[2]  بنابراین، همه ما که اکنون نیاز داریم، تلاش نهایی برای تبدیل حمایت عمومی در حال حاضر برای لغو است[3] به اقدامات عملی اگرچه مشکل ایالات متحده است ، اما هنگامی که ایالات متحده و روسیه و چین با لغو توافق موافقت کردند ، بقیه (حتی اسرائیل و فرانسه) به دنبال آن خواهند بود.
2.      سازوکار حل اختلافات جهانی:  WPTL یک سیستم چهار بخشی از حل اختلاف جهانی - مذاکره اجباری ، میانجیگری اجباری ، داوری اجباری و قضاوت اجباری - در مورد اختلافات بین همه کشورها را تنظیم می کند. براساس تجربه در دادگاه های داخلی ، حدود 90٪ از کل "پرونده ها" در مذاکره و میانجیگری حل و فصل می شود ، و 90٪ دیگر پس از داوری حل و فصل می شود ، و مقدار کمی باقی مانده برای قضاوت اجباری. اعتراض بزرگی که طی سالیان گذشته (به ویژه توسط نومحافظه کاران) به صلاحیت اجباری دادگاه بین المللی دادگستری مطرح شده این بوده است که شوروی هرگز با آن موافقت نمی کند. خوب ، واقعیت این است که شوروی زیر نظر میخائیل گورباچف انجام داد موافقم با شروع از 1987
3.      سازوکار اجرای بین المللی:  بسیاری از محققان حقوق بین الملل خاطرنشان كرده اند كه در بیش از 95٪ موارد ، صرفاً افكار عمومی جهان در حصول اطمینان از انطباق با تصمیمات دادگاه های بین المللی مثر بوده است. مساله مسلماً دشوار نقشی است که ممکن است یک نیروی صلح بین المللی در اجرا داشته باشد ، مشکل این حق اجرای حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل است. اما راه حلهای مختلفی برای این مشکل می تواند تدوین شود (به عنوان مثال سیستم رای گیری با وزن / اکثریت اکثریت) ، به همان روشی که قانون معاهده دریا دادگاههای دادرسی را ابداع کرد که مشمول وتو برای P-5 نیستند.

نتیجه گیری.  WPTL یک پیشنهاد کاملا در میان راه است که نه "خیلی کم" (استراتژی کنونی ناامنی جمعی) و نه "بیش از حد" (حکومت جهانی یا فدرالیسم جهانی یا صلح طلب). این یک مفهوم است که در طول پنجاه سال گذشته به طرز عجیبی نادیده گرفته شده است[4]  که سزاوار بازبینی مقامات دولتی، دانشگاهی و عموم مردم است.