World BEYOND War: سازمان ملل متحد چه باید باشد

توسط دیوید سوانسون World BEYOND War، مارس 18، 2023

من می خواهم با سه درس از 20 سال پیش شروع کنم.

اول، در مورد مسئله آغاز جنگ علیه عراق، سازمان ملل به درستی پاسخ داد. به جنگ نه گفت. این کار را به این دلیل انجام داد که مردم در سراسر جهان به درستی متوجه شدند و به دولت ها فشار وارد کردند. افشاگران جاسوسی و تهدید و رشوه آمریکا را افشا کردند. نمایندگان نمایندگی کردند. رای منفی دادند. دموکراسی جهانی، علیرغم تمام معایبش، موفق شد. قانون شکن آمریکا شکست خورد. اما، نه تنها رسانه‌ها/جامعه ایالات متحده در شنیدن صدای میلیون‌ها نفر از ما که دروغ نگفتیم یا همه چیز را اشتباه نگفتیم، شکست خوردند - اجازه دادند دلقک‌های جنگ‌افروز به سمت بالا شکست بخورند، بلکه آموختن درس اساسی هرگز قابل قبول نشد. ما به جهان مسئول نیاز داریم. ما نیازی به نگهبانی پیشرو در جهان در مورد معاهدات اساسی و ساختارهای حقوقی مسئول اجرای قانون نداریم. بسیاری از جهان این درس را آموخته اند. عموم مردم آمریکا نیاز دارند.

دوم، ما در نگفتن یک کلمه در مورد شرارت طرف عراقی در جنگ با عراق شکست خوردیم. شاید بهتر بود عراقی ها منحصراً از فعالیت های سازمان یافته بدون خشونت استفاده کنند. اما گفتن آن قابل قبول نبود. بنابراین، ما عموماً با یک طرف جنگ بد و با طرف دیگر خوب رفتار می‌کردیم، دقیقاً همانطور که پنتاگون انجام داد، فقط با تغییر طرف‌ها. این آمادگی خوبی برای جنگ در اوکراین نبود، جایی که نه تنها طرف مقابل (طرف روسی) آشکارا درگیر وحشت های مذموم است، بلکه این وحشت ها موضوع اصلی رسانه های شرکتی است. در حالی که مغز مردم مشروط به این است که این یا آن طرف باید مقدس و خوب باشد، بسیاری در غرب طرف ایالات متحده را انتخاب می کنند. مخالفت با هر دو طرف جنگ در اوکراین و درخواست صلح توسط هر یک از طرفین به عنوان حمایت از طرف دیگر محکوم می شود، زیرا مفهوم بیش از یک طرف دارای نقص از مغز جمعی پاک شده است.

ثالثاً ما پیگیری نکردیم. هیچ عواقبی نداشت. معماران قتل یک میلیون نفر به بازی گلف رفتند و توسط همان جنایتکاران رسانه ای که دروغ های خود را تحت فشار قرار داده بودند، احیا شدند. «نگاه به آینده» جایگزین حاکمیت قانون شد. سود جویی آشکار، قتل، و شکنجه به انتخاب سیاست تبدیل شد، نه جنایت. استیضاح از قانون اساسی برای هرگونه تخلف دو حزبی حذف شد. هیچ روند حقیقت و آشتی وجود نداشت. اکنون ایالات متحده برای جلوگیری از گزارش جنایات روسیه به دیوان کیفری بین‌المللی تلاش می‌کند، زیرا جلوگیری از هر نوع قوانین اولویت اصلی دستور مبتنی بر قوانین است. به رؤسای جمهور همه اختیارات جنگی داده شده است، و تقریباً همه نتوانسته‌اند درک کنند که اختیارات هیولایی که به آن دفتر داده شده است بسیار مهم‌تر از این است که کدام طعم هیولا دفتر را اشغال کند. یک اجماع دو حزبی مخالف استفاده از قطعنامه قدرت جنگ است. در حالی که جانسون و نیکسون مجبور بودند خارج از شهر را پاکسازی کنند و مخالفت با جنگ آنقدر طول کشید که آن را یک بیماری نامید، سندروم ویتنام، در این مورد سندرم عراق آنقدر طول کشید که کری و کلینتون را از کاخ سفید دور نگه داشت، اما نه بایدن. . و هیچ کس این درس را نگرفته است که این سندروم‌ها تناسب سلامتی هستند، نه بیماری - قطعاً رسانه‌های شرکتی که خودشان را بررسی کرده‌اند و - پس از یک یا دو عذرخواهی سریع - همه چیز را درست یافته‌اند.

بنابراین، سازمان ملل بهترین چیزی است که ما داریم. و گهگاه می تواند مخالفت خود را با جنگ اعلام کند. اما می‌توان امیدوار بود که این امر برای نهادی که ظاهراً برای از بین بردن جنگ ایجاد شده است، خودکار باشد. و بیانیه سازمان ملل به سادگی نادیده گرفته شد - و هیچ عواقبی برای نادیده گرفتن آن وجود نداشت. سازمان ملل، درست مانند یک بیننده معمولی تلویزیون ایالات متحده، ساختاری ندارد که با جنگ به عنوان مشکل برخورد کند، بلکه برای شناسایی جنبه های خوب و بد هر جنگ است. اگر سازمان ملل متحد چیزی بود که برای از بین بردن واقعی جنگ لازم است، دولت ایالات متحده به آن نمی پیوست، همانطور که به جامعه ملل نپیوست. سازمان ملل متحد آمریکا را با نقص مهلک خود، اعطای امتیازات ویژه و حق وتو به بدترین متخلفان، وارد کرد. شورای امنیت سازمان ملل متحد پنج عضو دائم دارد: آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا، فرانسه. آنها مدعی حق وتو و کرسی های رهبری در هیئت های حاکمه کمیته های اصلی سازمان ملل هستند.

این پنج عضو دائمی، همگی در 29 کشوری هستند که هر سال هزینه‌های نظامی را در اختیار دارند (که هند نیز در آن حضور دارد). تنها 200 کشور، از 1 کشور روی زمین، حتی 29 درصد از کاری را که ایالات متحده برای گرم کردن انجام می دهد، خرج می کنند. از این 26، 10 کامل از مشتریان تسلیحات ایالات متحده هستند. بسیاری از این افراد تسلیحات و/یا آموزش رایگان دریافت می کنند و/یا پایگاه های ایالات متحده در کشورهای خود دارند. همه از سوی ایالات متحده تحت فشار هستند تا بیشتر هزینه کنند. فقط یک مشتری غیر متحد و غیر تسلیحاتی (البته یک همکار در آزمایشگاه‌های تحقیقاتی سلاح‌های زیستی) بیش از 37 درصد از آنچه ایالات متحده انجام می‌دهد خرج می‌کند، یعنی چین که 2021 درصد از هزینه‌های ایالات متحده در سال XNUMX بود و احتمالاً در حال حاضر نیز تقریباً مشابه است. ما سلاح های رایگان ایالات متحده برای اوکراین و هزینه های مختلف دیگر را در نظر می گیریم.)

پنج عضو دائمی نیز همگی در 15 فروشنده برتر اسلحه هستند (با ایتالیا، آلمان، اسپانیا و اسرائیل نیز در آنجا). تنها 200 کشور از 1 یا بیشتر روی زمین، حتی XNUMX درصد آنچه که ایالات متحده در فروش تسلیحات خارجی انجام می دهد، می فروشند. ایالات متحده تقریباً هر یک از ظالم ترین دولت های روی زمین را مسلح می کند و سلاح های ایالات متحده در هر دو طرف بسیاری از جنگ ها استفاده می شود.

اگر هر کشوری با ایالات متحده به عنوان یک مروج سرکش جنگ رقابت کند، آن روسیه است. نه ایالات متحده و نه روسیه طرف دادگاه کیفری بین المللی نیستند - و ایالات متحده سایر دولت ها را به دلیل حمایت از دیوان کیفری بین المللی مجازات می کند. هم ایالات متحده و هم روسیه از احکام دیوان بین المللی دادگستری سرپیچی می کنند. از 18 معاهده مهم حقوق بشر، روسیه تنها به 11 معاهده، و ایالات متحده تنها به 5 معاهده، به اندازه هر کشوری روی زمین، طرف است. هر دو کشور به میل خود معاهدات را نقض می کنند، از جمله منشور سازمان ملل متحد، پیمان کلوگ برایاند، و سایر قوانین علیه جنگ. در حالی که اکثر کشورهای جهان از معاهدات خلع سلاح و ضد سلاح حمایت می کنند، ایالات متحده و روسیه از حمایت و سرپیچی آشکار از معاهدات اصلی خودداری می کنند.

تهاجم وحشتناک روسیه به اوکراین – و همچنین سال‌های پیشین مبارزه ایالات متحده و روسیه بر سر اوکراین، از جمله تغییر رژیم تحت حمایت ایالات متحده در سال 2014، و تسلیح متقابل درگیری در دونباس، مشکل قرار دادن دیوانه‌های برجسته را در راس امور نشان می‌دهد. پناهندگی روسیه و ایالات متحده به عنوان رژیم های سرکش خارج از معاهده مین های زمینی، معاهده تجارت تسلیحات، کنوانسیون مهمات خوشه ای و بسیاری از معاهدات دیگر ایستاده اند. روسیه امروز متهم به استفاده از بمب های خوشه ای در اوکراین است، در حالی که مهمات خوشه ای ساخت آمریکا توسط عربستان سعودی در نزدیکی مناطق غیرنظامی در یمن استفاده شده است.

ایالات متحده و روسیه دو فروشنده اصلی تسلیحات به سایر نقاط جهان هستند که با هم اکثر تسلیحات فروخته شده و ارسال شده را تشکیل می دهند. در همین حال، بیشتر مکان‌هایی که جنگ را تجربه می‌کنند، اصلاً سلاحی تولید نمی‌کنند. اسلحه از نقاط بسیار کمی به اکثر نقاط جهان وارد می شود. نه ایالات متحده و نه روسیه از معاهده منع سلاح های هسته ای حمایت نمی کنند. هیچکدام از الزامات خلع سلاح پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای تبعیت نمی کنند و ایالات متحده در واقع سلاح های هسته ای را در شش کشور دیگر نگه می دارد و در نظر دارد آنها را در کشورهای بیشتری قرار دهد، در حالی که روسیه از قرار دادن تسلیحات هسته ای در بلاروس صحبت کرده و اخیراً به نظر می رسد که استفاده از آنها را تهدید کرده است. جنگ در اوکراین

ایالات متحده و روسیه دو کاربر اصلی از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل هستند که هر کدام اغلب با یک رای دموکراسی را تعطیل می کنند.

چین خود را به عنوان یک صلح‌ساز معرفی کرده است، و البته باید از آن استقبال کرد، اگرچه چین در مقایسه با ایالات متحده و روسیه تنها یک شهروند جهانی مطیع قانون است. صلح پایدار به احتمال زیاد تنها از طریق ساختن جهان به صلح‌ساز حاصل می‌شود، با استفاده واقعی از دموکراسی به جای بمباران مردم به نام آن.

نهادی مانند سازمان ملل، اگر واقعاً هدفش از بین بردن جنگ باشد، باید دموکراسی واقعی را متعادل کند، نه با قدرت بدترین مجرمان، بلکه با رهبری ملت ها که بیشترین تلاش را برای صلح انجام می دهند. 15 یا 20 دولت ملی که تجارت جنگ را حفظ می کنند باید آخرین مکان برای یافتن رهبری جهانی در لغو جنگ باشند.

اگر ما یک هیئت حاکمه جهانی را از ابتدا طراحی می‌کردیم، ممکن بود ساختار آن به گونه‌ای باشد که قدرت دولت‌های ملی را کاهش دهد که در برخی موارد به نظامی‌گری و رقابت علاقه دارند و در عین حال مردم عادی را که به‌طور نامتناسبی توسط دولت‌های ملی نمایندگی می‌کنند، توانمند می‌سازد. تعامل با دولت های محلی و استانی World BEYOND War زمانی چنین پیشنهادی را در اینجا تهیه کرد: worldbeyondwar.org/gea

اگر سازمان ملل متحد موجود را اصلاح می‌کردیم، می‌توانستیم با لغو عضویت دائمی در شورای امنیت، لغو حق وتو، و پایان دادن به تقسیم منطقه‌ای کرسی‌های شورای امنیت، که بیش از حد از اروپا نمایندگی می‌کند، آن را دموکراتیزه کنیم، یا شاید با افزایش تعداد آن سیستم، دوباره کار کنیم. از مناطق انتخاباتی به 9 منطقه که در آن هر کدام دارای 3 عضو چرخشی خواهد بود تا به جای 27 کرسی فعلی، شورایی با 15 کرسی جمع شود.

اصلاحات اضافی در شورای امنیت ممکن است شامل ایجاد سه الزام باشد. یکی مخالفت با هر جنگی است. دوم این است که فرآیند تصمیم گیری خود را عمومی کند. سومین مورد، مشورت با کشورهایی است که تحت تأثیر تصمیمات آن قرار خواهند گرفت.

احتمال دیگر لغو شورای امنیت و واگذاری مجدد وظایف آن به مجمع عمومی است که شامل همه کشورها می شود. با یا بدون انجام آن، اصلاحات مختلفی برای مجمع عمومی پیشنهاد شده است. کوفی عنان، دبیرکل سابق، پیشنهاد کرد که GA برنامه‌های خود را ساده‌سازی کند، اتکا به اجماع را کنار بگذارد زیرا منجر به قطعنامه‌های ضعیف می‌شود و اکثریت فوق‌العاده را برای تصمیم‌گیری اتخاذ کند. GA باید توجه بیشتری به اجرا و انطباق با تصمیمات خود داشته باشد. همچنین به یک سیستم کمیته کارآمدتر نیاز دارد و جامعه مدنی، یعنی سازمان‌های غیردولتی را مستقیماً در کار خود مشارکت می‌دهد. اگر GA قدرت واقعی داشت، پس وقتی همه کشورهای جهان به جز ایالات متحده و اسرائیل هر سال به پایان محاصره کوبا رأی می دهند، به معنای پایان محاصره کوبا است.

با این حال، یک امکان دیگر می تواند به مجمع عمومی اضافه شود که یک مجمع پارلمانی از اعضای انتخاب شده توسط شهروندان هر کشور انتخاب می شود و در آن تعداد کرسی های اختصاص داده شده به هر کشور با دقت بیشتری منعکس کننده جمعیت باشد و در نتیجه دموکراتیک تر باشد. سپس هر تصمیم GA باید هر دو مجلس را تصویب کند. این در ترکیب با لغو شورای امنیت به خوبی کار خواهد کرد.

البته یک سوال بزرگ این است که مخالفت سازمان ملل با هر جنگ چه معنایی دارد. گام مهمی برای آن خواهد بود که برتری صلح بانان غیرمسلح را بر انواع مسلح به رسمیت بشناسد. من فیلم را توصیه می کنم سربازان بدون اسلحه. سازمان ملل باید منابع خود را از نیروهای مسلح به پیشگیری از درگیری، حل مناقشه، تیم‌های میانجی و حفظ صلح غیرمسلح بر اساس الگوی گروه‌هایی مانند نیروی صلح بدون خشونت تغییر دهد.

دولت‌های کشورها باید هر کدام برنامه‌های دفاع غیرمسلحانه را توسعه دهند. این یک مانع بسیار بالا است استیناف به کشوری که مورد تهاجم نظامی قرار گرفته است - پس از دهه‌ها آمادگی دفاعی (و تهاجم) نظامی و تلقینات فرهنگی همراه در ضرورت فرضی دفاع نظامی - از کشور مذکور برای ساختن یک طرح و اقدام غیرنظامی دفاع غیرنظامی در حین پرواز متقاعد شود. با وجود فقدان تقریباً جهانی آموزش یا حتی درک مطلب.

ما آن را یک مانع بزرگ می‌دانیم که فقط برای ورود یک تیم غیرمسلح به آن دسترسی داشته باشیم به دفاع از یک نیروگاه هسته ای در میانه جنگ در اوکراین.

پیشنهاد معقول‌تر این است که دولت‌های ملی که در حال جنگ نیستند یاد بگیرند و (اگر واقعاً در مورد آن یاد بگیرند، این امر لزوماً دنبال می‌شود) دپارتمان‌های دفاع غیرنظامی غیرمسلح ایجاد کنند. World BEYOND War هم یک کنفرانس سالانه در سال 2023 و هم یک دوره آنلاین جدید در مورد این موضوع برگزار می کند. یک مکان برای شروع درک این موضوع که اقدامات غیرمسلحانه می تواند نظامیان را دفع کند - حتی بدون آمادگی یا آموزش جدی (بنابراین، تصور کنید سرمایه گذاری مناسب چه می تواند انجام دهد) - این است که این لیست نزدیک به 100 بار مردم با موفقیت از اقدامات غیرخشونت آمیز به جای جنگ استفاده کردند: worldbeyondwar.org/list

یک وزارت دفاع غیرمسلح که به درستی آماده شده باشد (چیزی که ممکن است نیاز به سرمایه گذاری عمده 2 یا 3 درصدی بودجه نظامی داشته باشد) می تواند کشوری را در صورت حمله توسط کشوری دیگر یا کودتا غیرقابل اداره کند و در نتیجه از تسخیر مصون باشد. با این نوع دفاع، همه همکاری ها از قدرت مهاجم سلب می شود. هیچ چیز کار نمی کند. چراغ ها روشن نمی شوند، گرما، زباله ها جمع نمی شوند، سیستم حمل و نقل کار نمی کند، دادگاه ها از کار می افتند، مردم از دستورات اطاعت نمی کنند. این همان چیزی است که در "کودک کاپ" در برلین در سال 1920 اتفاق افتاد، زمانی که یک دیکتاتور بالقوه و ارتش خصوصی اش سعی در تسخیر آن داشتند. دولت قبلی فرار کرد، اما شهروندان برلین حکومت را چنان غیرممکن کردند که حتی با وجود قدرت نظامی بسیار زیاد، تسلط در عرض چند هفته از بین رفت. هنگامی که ارتش فرانسه آلمان را پس از جنگ جهانی اول اشغال کرد، کارگران راه آهن آلمان موتورها را از کار انداختند و ریل ها را پاره کردند تا از جابجایی نیروهای فرانسوی برای مقابله با تظاهرات گسترده جلوگیری کنند. اگر یک سرباز فرانسوی سوار تراموا می شد، راننده از حرکت امتناع می کرد. اگر آموزش دفاع غیرمسلح یک آموزش استاندارد بود، شما یک نیروی دفاعی از کل جمعیت خواهید داشت.

مورد لیتوانی تا حدی روشنگر راه رو به جلو است، اما هشداری نیز دارد. با استفاده از اقدامات غیرخشونت آمیز برای اخراج ارتش شوروی، ملت در جای خود قرار دهید an طرح دفاع غیرمسلح. اما هیچ برنامه ای برای عقب انداختن دفاع نظامی یا حذف آن ندارد. نظامیان سخت کار کرده اند کادر بندی دفاع غیرنظامی به عنوان ابزار فرعی و کمک به اقدام نظامی. ما به ملت‌ها نیاز داریم که دفاع غیرمسلحانه را به اندازه لیتوانی جدی بگیرند و بعد خیلی بیشتر. کشورهای بدون ارتش - کاستاریکا، ایسلند و غیره - می‌توانند با ایجاد دپارتمان‌های دفاع غیرمسلح به جای هیچ، از سوی دیگر به این سمت برسند. اما کشورهای دارای ارتش و با ارتش و صنایع تسلیحاتی تابع قدرت‌های امپریالیستی، وظیفه سخت‌تر توسعه دفاع غیرمسلحانه را خواهند داشت و در عین حال می‌دانند که ارزیابی صادقانه ممکن است مستلزم حذف دفاع نظامی باشد. با این حال، تا زمانی که چنین کشورهایی در حال جنگ نباشند، این کار بسیار آسان تر خواهد بود.

اگر سازمان ملل متحد نیروهای مسلح ملی را که از آنها استفاده می‌کند به یک نیروی واکنش سریع بین‌المللی متشکل از مدافعان غیرمسلح و مربیان غیرمسلح تبدیل کند، یک تقویت فوق‌العاده خواهد بود.

گام کلیدی دیگر، واقعی ساختن برخی از لفاظی هایی است که به طعنه برای دفاع از خشونت غیرقانونی استفاده می شود، یعنی به اصطلاح نظم مبتنی بر قوانین. سازمان ملل موظف است قوانین بین المللی مؤثر، از جمله قانون علیه جنگ، نه فقط به اصطلاح «جنایت جنگی» یا جنایات خاص در جنگ را ایجاد کند. قوانین متعدد جنگ را منع می کند: worldbeyondwar.org/constitutions

یکی از ابزارهایی که می‌توان از آن استفاده کرد، دیوان بین‌المللی دادگستری یا دادگاه جهانی است که در واقع یک سرویس داوری برای دو کشور است که موافقت می‌کنند از آن استفاده کنند و از تصمیم آن تبعیت کنند. در مورد نیکاراگوئه علیه ایالات متحده - ایالات متحده بنادر نیکاراگوئه را در یک اقدام جنگی آشکار مین گذاری کرده بود - دادگاه علیه ایالات متحده حکم داد، پس از آن ایالات متحده از صلاحیت اجباری خارج شد (1986). زمانی که این موضوع به شورای امنیت ارجاع شد، ایالات متحده از وتوی خود برای جلوگیری از مجازات استفاده کرد. در واقع، پنج عضو دائمی می توانند نتایج دادگاه را در صورتی که بر آنها یا متحدانشان تأثیر بگذارد، کنترل کنند. بنابراین، اصلاح یا لغو شورای امنیت، دادگاه جهانی را نیز اصلاح خواهد کرد.

ابزار دوم دادگاه کیفری بین‌المللی، یا به‌طور دقیق‌تر، دادگاه کیفری بین‌المللی برای آفریقایی‌ها است، زیرا این دادگاه کیفری بین‌المللی است. دیوان کیفری بین‌المللی ظاهراً مستقل از قدرت‌های بزرگ ملی است، اما در واقع در برابر آنها یا حداقل برخی از آنها سر تعظیم فرود می‌آورد. این کشور ژست های خود را نشان داده و دوباره از پیگرد جنایات در افغانستان یا فلسطین عقب نشینی کرده است. دیوان کیفری بین‌المللی باید واقعاً مستقل شود و در نهایت تحت نظارت سازمان ملل متحد دموکراتیک باشد. دیوان کیفری بین المللی نیز به دلیل کشورهایی که عضو نیستند، فاقد صلاحیت قضایی است. باید به آن صلاحیت جهانی داده شود. حکم دستگیری ولادیمیر پوتین که مهمترین داستان در این مورد است نیویورک تایمز امروز یک ادعای خودسرانه صلاحیت جهانی است، زیرا روسیه و اوکراین عضو نیستند، اما اوکراین به دیوان کیفری بین‌المللی اجازه می‌دهد تا جرایم در اوکراین را تا زمانی که فقط جنایات روسیه در اوکراین را بررسی می‌کند، بررسی کند. روسای جمهور فعلی و سابق ایالات متحده هیچ حکم بازداشتی صادر نکرده اند.

اوکراین، اتحادیه اروپا و ایالات متحده یک دادگاه ویژه موقت را برای محاکمه روسیه به جرم تجاوز و جرایم مرتبط پیشنهاد کرده اند. ایالات متحده می خواهد که این یک دادگاه ویژه باشد تا از مثالی که خود دیوان کیفری بین المللی یک جنایتکار جنگی غیر آفریقایی را تحت تعقیب قرار می دهد، جلوگیری کند. در همین حال، دولت روسیه خواستار تحقیقات و پیگرد قانونی دولت آمریکا به دلیل خرابکاری در خط لوله نورد استریم 2 شده است. این رویکردها صرفاً از عدالت پیروز قابل تمایز هستند زیرا بعید است که پیروزی وجود داشته باشد، و چنین مجریان قانون باید همزمان با جنگ جاری یا پس از یک مصالحه از طریق مذاکره اتفاق بیفتند.

ما به یک تحقیق صادقانه در اوکراین در مورد نقض احتمالی ده ها قانون توسط چندین طرف، از جمله در زمینه های زیر نیاز داریم:
• تسهیل کودتای 2014
• جنگ در دونباس از 2014-2022
• تهاجم 2022
• تهدید به جنگ هسته ای و حفظ سلاح های هسته ای در سایر کشورها در نقض احتمالی معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای
• استفاده از بمب های خوشه ای و مهمات اورانیوم ضعیف شده
• خرابکاری نورد استریم 2
• هدف قرار دادن غیرنظامیان
• بدرفتاری با زندانیان
• خدمت اجباری افراد تحت حمایت و مخالفان وظیفه شناسی به خدمت سربازی

فراتر از تعقیب کیفری، ما به فرآیند حقیقت و آشتی نیاز داریم. یک موسسه جهانی که برای تسهیل این فرآیندها طراحی شده باشد، به نفع جهان خواهد بود. هیچ یک از اینها بدون یک نهاد جهانی نماینده دموکراتیک که مستقل از قدرت های امپراتوری عمل می کند، ایجاد نمی شود.

فراتر از ساختار نهادهای حقوقی، ما به پیوستن و انطباق با معاهدات موجود توسط دولت های ملی به مراتب بیشتر نیاز داریم، و ما نیاز به ایجاد مجموعه بزرگتری از حقوق بین الملل شفاف و قانونی داریم.

ما به این درک از قانون نیاز داریم که ممنوعیت جنگ را که در معاهداتی مانند پیمان کلوگ-برایاند وجود دارد، شامل شود، و نه ممنوعیت به اصطلاح تجاوز که در حال حاضر به رسمیت شناخته شده است، اما هنوز توسط دیوان بین المللی کیفری تحت پیگرد قرار نگرفته است. در بسیاری از جنگ‌ها کاملاً غیرقابل انکار است که دو طرف جنایت وحشتناک جنگ را مرتکب می‌شوند، اما مشخص نیست که کدام یک از آنها برچسب متجاوز را بزنند.

این به معنای جایگزینی حق دفاع نظامی، حق دفاع غیرنظامی است. و این به نوبه خود به معنای توسعه سریع ظرفیت برای آن در سطح ملی و از طریق یک تیم واکنش غیرمسلح سازمان ملل است. این تغییری فراتر از وحشیانه ترین تصور میلیون ها نفر است. اما جایگزین احتمالا آخرالزمان هسته ای است.

پیشبرد معاهده ممنوعیت سلاح‌های هسته‌ای و لغو واقعی تسلیحات هسته‌ای بدون از بین بردن ارتش‌های عظیم سلاح‌های غیرهسته‌ای که درگیر گرم کردن امپراتوری بی‌ملاحظه علیه کشورهای غیرهسته‌ای هستند، بسیار بعید به نظر می‌رسد. و این بدون تغییر سیستم حکمرانی جهانی بسیار بعید به نظر می رسد. بنابراین انتخاب بین خشونت پرهیزی و عدم وجود باقی می ماند، و اگر کسی به شما بگوید خشونت پرهیزی ساده یا آسان است، طرفدار خشونت پرهیزی نبوده است.

اما خشونت پرهیزی بسیار لذت‌بخش‌تر، صادقانه‌تر و مؤثرتر است. شما می توانید در حالی که درگیر آن هستید، احساس خوبی نسبت به آن داشته باشید، نه اینکه آن را فقط با هدفی دوردست واهی برای خود توجیه کنید. همه ما باید همین الان از اقدامات غیرخشونت آمیز استفاده کنیم تا تغییری در دولت ها ایجاد کنیم تا آنها از خشونت پرهیز کنند.

این تصویری است که اوایل امروز در یک گردهمایی صلح در کاخ سفید گرفتم. ما به این موارد بیشتر و بزرگتر نیاز داریم!