بدون آشتی، عدم تعادل همه ما را نابود خواهد کرد

نوشته بابا افونشی World BEYOND Warژانویه 11، 2023

کلمبیا - شب و روز، علی رغم اختلافاتشان، برای حفظ تعادل جهان مذاکره می کنند.

ما در جهانی زندگی می کنیم که قادر به آشتی بین انسان هایی نیست که می خواهند به بحران های جهانی پاسخ دهند و آنهایی که مایلند آن را به حد افراط برسانند. روز باید با شب آشتی کند تا جهان به جریان طبیعی خود بازگردد.

عدم تعادل ناشی از نقش ایالات متحده به عنوان قدرت نظامی جهان، بشریت را مخدوش کرده است. پس از اینکه ایالات متحده، به عنوان یک پیروز جنگ جهانی دوم، به عنوان یکی از ابرقدرت های جهان ظاهر شد، به طور تصاعدی خود را به عنوان یک قدرت نظامی ساخت. این قدرت نظامی و تلاش های آن برای باقی ماندن به عنوان یک هژمونی، اقتصاد ایالات متحده را به دستگاه امنیتی جهانی وابسته کرده است. آنها سرنوشت بسیاری از کشورها را در سراسر جهان تعیین کرده اند - چه به دلیل اختلافات ایدئولوژیک با ایالات متحده، درگیری های منابع، وابستگی به حمایت امنیتی یا برای عضویت در یک اتحاد امنیتی - و بسیاری از آنها عمیقاً به دلیل ایالات متحده به طور منفی در هم تنیده شده اند. قدرت متخاصم خارج از کنترل

در حالی که نظم جهانی با سازمان ملل متحد برای ممنوعیت جنگ ها و جلوگیری از وجود آنها در وهله اول تنظیم شده است، واقعیت این است که وقتی صحبت از ایالات متحده می شود ستاره بزرگی از استثنا وجود دارد. بنابراین، تعریف عبارت "استفاده معتبر از زور" به جای اینکه توسط قوانین بین المللی تعریف شود، توسط سیاست مبهم و بر اساس نظم جهانی که توسط قدرت پولی و نظامی اداره می شود، مبهم است.

همانطور که موسسه مطالعات سیاست (IPS) در مورد ایالات متحده گزارش داد، "... 801 میلیارد دلار آمریکا در سال 2021، 39 درصد از هزینه های نظامی جهان را تشکیل می دهد." 776 کشور بعدی مجموعاً 144 میلیارد دلار و 535 کشور باقی مانده در مجموع 1.2 میلیارد دلار هزینه کردند. تاکنون برای جنگ در اوکراین، ایالات متحده و ناتو 718 تریلیون دلار هزینه کرده اند. یک ششم بودجه ملی ایالات متحده برای دفاع ملی با 2021 میلیارد دلار در سال 24.2 اختصاص یافته است. این در کشوری است که بدهی ملی آن XNUMX تریلیون دلار است.

این ارقام قریب به اتفاق ملتی را نشان می دهد که وجود اصلی آن به بخش دفاعی بستگی دارد. این بخش بخش عظیمی از اقتصاد ایالات متحده، اشتغال، اولویت ها و روابط آن با سایر کشورهای جهان را هدایت می کند. پیوند بین سرمایه داری و هزینه های نظامی منجر به یک مجتمع صنعتی نظامی شده است که چنان با سیاست درهم آمیخته شده است که برای دولت ها و سیاست گذاران ایالات متحده امکان گذار عینی به سمت اولویت های دیگر غیرممکن است.

اگر یک نماینده کنگره یک پیمانکار دفاعی یا بخش دیگری از مجتمع را به عنوان یکی از کارفرمایان اصلی خود در ایالت خود داشته باشد، کاهش هزینه های دفاعی به منزله خودکشی سیاسی است. در عین حال، ماشین جنگ برای کار کردن به جنگ نیاز دارد. اسرائیل، مصر، خاورمیانه و بسیاری از نقاط دیگر جهان میزبان پایگاه های نظامی ایالات متحده هستند، زیرا رابطه با ایالات متحده در درجه اول به امنیت مربوط می شود. این امنیت نیز بسته به نیازهای اقتصادی ایالات متحده و نخبگان در قدرت که کشور با آنها شریک است مخدوش می شود. از سال 1954، ایالات متحده حداقل 18 بار در آمریکای لاتین مداخله نظامی کرده است.

روابط بیش از 200 ساله ایالات متحده و کلمبیا همیشه حاوی یک هدف امنیتی بوده است. این رابطه در سال 2000 با شروع طرح کلمبیا تعمیق شد، به موجب آن ایالات متحده شروع به ارائه یک بسته نظامی قابل توجه به کلمبیا کرد که شامل آموزش، تسلیحات، ماشین آلات و حتی پیمانکاران آمریکایی برای اجرای اقدامات ضد مواد مخدر بود. در حالی که سطح پایه نیروهای مسلح در کلمبیا ضروری است، هجوم بودجه «دفاعی» ایالات متحده، پویایی داخلی درگیری های مسلحانه داخلی در این کشور را مخدوش کرد. همچنین به نخبگان جنگ‌طلبی که از خشونت برای حفظ قدرت و توسعه اقتصاد خود استفاده می‌کنند، تغذیه می‌کرد، مانند Uribismo و بسیاری از خانواده‌های مرکز دموکراتیک. برای حفظ آن نظم اجتماعی صرف نظر از جنایت هایی که مرتکب شده بودند، به یک مرد غول پیکر یا گروه تروریستی نیاز بود. مردم زمین های خود را از دست می دهند، آواره می شوند یا از علل این جنایات رنج می برند.

این بودجه «دفاعی» ایالات متحده منجر به یک سیستم کاست واقعی، نژادپرستی و تبعیض نژادی علیه فرزندان افراطی، مردمان بومی، طبقه کارگر و فقرای روستایی شد. رنج انسانی و تأثیر تلاش‌های «دفاعی» مرتبط با اقتصاد از نظر ایالات متحده موجه به نظر می‌رسید.

دستگاه های امنیتی و دفاعی اقتصادهای بیشتری را در ارتباط با دفاع ایجاد می کنند. این چرخه پایان ناپذیر، با پیامدهای شگرف برای کشورهایی که به زور درگیر هستند، ادامه دارد. چنین هزینه‌های بالایی برای تأمین مالی «دفاع» به این معنی است که نیازهای ضروری انسان به پایان کوتاه‌تر می‌رسد. نابرابری، فقر، بحران در آموزش و سیستم بهداشتی بسیار محدود و گران در ایالات متحده تنها چند نمونه است.

مانند ثروت بسیار زیاد، منافع اقتصادی مجتمع صنعتی نظامی با استثمار طبقات اجتماعی-اقتصادی پایین و اقلیت های قومی در دست عده معدودی باقی می ماند. آنهایی که در جنگ می جنگند و جان، دست و پا و فداکاری خود را از دست می دهند، فرزندان سیاستمداران، دلالان چرخ و یا پیمانکاران نیستند، بلکه سفیدپوستان فقیر روستایی، سیاه پوستان، لاتین تبارها و افراد بومی هستند که به نوعی دستکاری شده از میهن پرستی فروخته می شوند یا نمی بینند. راه دیگری برای پیشرفت در مسیر شغلی یا تحصیل.

گذشته از این واقعیت که اقدامات نظامی منجر به مرگ، ویرانی، جنایات جنگی، آوارگی و آسیب های زیست محیطی می شود، حضور محض پرسنل نظامی در سراسر جهان نیز به دلیل تأثیر آن بر زنان محلی (خشونت جنسی، فحشا، بیماری) مشکل ساز است.

دولت جدید و منتخب دموکراتیک پترو در کلمبیا در تلاش است تا این طرز فکر را در کشوری که فقط جنگ و کنترل خانواده‌های نخبه‌ای را می‌شناسد که حاضر نیستند برای عادل‌تر کردن کلمبیا تلاش کنند، کاملاً تغییر دهد. این یک تلاش قابل توجه است و نه تنها برای متوقف کردن چرخه های تخریب و خشونت در کلمبیا، بلکه برای بقای انسان ها در این سیاره ضروری است.

این تلاش مستلزم ایجاد آگاهی و باور دیگران به جمعی و نه فردی است. یادگیری نحوه زندگی در اکوسیستم جهانی چیزی است که تعادل لازم را برای کلمبیا به ارمغان می آورد. با انجام این کار، ایالات متحده و سایر کشورها در موقعیتی قرار می گیرند که دوباره بررسی کنند که آیا این عدم تعادل ارزش خود ویرانگری را دارد یا خیر.