چرا روی آوردن به جنگ هرگز شامل اعتراف به حق با چه کسی نمی شود؟

توسط دیوید سوانسون World BEYOND War، آگوست 19، 2023

در بخش بهتری از یک سال پس از فاز کنونی جنگ در اوکراین، ژنرال مارک میلی به طور تصادفی این را بیان کرد که مذاکرات صلح ممکن است جایگزین خوبی برای یک جنگ خونین بی پایان برای نتایج مشابه باشد. اکنون در واشنگتن دی سی قابل قبول تر شده است ناشناس زمزمه کن که حق با اوست اما ما عمرها دور هستیم تا اینکه ذکر کنیم که تک تک حامیان صلح بر روی زمین این عقیده را به صراحت و واضح چندین ماه قبل بیان کرده بودند. حتی هنوز پذیرفتنی نیست که بپذیریم چه کسی در مورد جنگ های گذشته حق داشته است. جنگ کره به عنوان یک شکست بسیار مخرب تر به ذهن متبادر می شود. افراد باهوش در ابتدا پیش‌بینی می‌کردند که چه اتفاقی می‌افتد، اما در طول سال‌ها پس از کشته شدن میلیون‌ها نفر توسط کسانی که زندگی مهمی داشتند، که ده‌ها هزار نفر از آن‌ها «برای یک کراوات می‌میرند»، کمتر به آن‌ها گوش ندادند.

با رسیدن به نقطه 1.5 ساله فاجعه کنونی در اوکراین - و جنگ‌های دیگر، بزرگ‌تر و کوچک‌تر، بی‌پایان - نظرسنجی‌ها شروع به انجام همان کاری می‌کنند که همیشه انجام می‌دهند. با افغانستان و عراق، پس از این مدت، اکثریت ایالات متحده اعلام کردند که جنگ هرگز نباید آغاز می شد. در مورد اوکراین، این نشان دهنده توانایی خاصی برای مراقبت از (سفیدپوست) افرادی است که اهل ایالات متحده نیستند، اما بیشتر از آن توانایی تشخیص اینکه جنگ ها و ارتش ها هزینه دارند. این هنوز می تواند یک پیشرفت فوق العاده ارزشمند باشد. در مورد افغانستان و عراق، نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که سال‌ها اکثریت قوی هم مطمئن بودند که جنگی که برای آن تشویق می‌کردند، غرغر می‌کردند و فریاد می‌زدند، هرگز نباید رخ می‌داد و در مورد پایان دادن به آن مردد بودند. این اساساً نتیجه دکترین ارتش گرایی بود: شما باید نیروهای بیشتری را بکشید تا قبلاً سربازان را بیهوده نکشید. اما در مورد اوکراین، اسلحه (یا به روایت گمراه‌کننده رسانه‌ها، دلار) ارسال می‌شود، نه سرباز. هیچ کس پیشنهادی برای ارسال سلاح های بیشتر به خاطر سلاح هایی که قبلا ارسال شده است، ندارد. بنابراین، این امکان وجود دارد که مردم ایالات متحده واقعاً با سرعت بیشتری علیه این جنگ روی بیاورند. (البته این یک عمومی از آرایش حزبی دیگر است، بنابراین باید ببینیم معنی آن چیست.)

هنگامی که مردم علیه یک جنگ مخالفت می کنند، رسانه های شرکتی شروع به جستجو برای صداهای عاقلانه می کنند. اینها صدای افرادی است که از جنگ فاجعه بار پس از وحشت سادیستی پس از از دست دادن ناکامی برای دهه ها حمایت کرده اند، اما در مورد ملاحظاتی که ممکن است در مورد این جنگ خاص داشته باشند، اظهار نظر کرده اند. شاید آنها به طور تصادفی چیزی در مورد هزینه های مالی در حضور یک خبرنگار تعریف کردند، یا نام خود را در گزارشی در یک مخزن متعفن با بودجه تسلیحاتی در مورد اهمیت بیشتر برنامه ریزی برای جنگ با چین یا هر چیز دیگری گذاشتند. امروز شما افرادی دارید که بی شرمانه برای کنگره در کارنامه کمک به ویران کردن عراق و کشتار یک میلیون عراقی کمپین می کنند. و یکی از دلایل آن این است که هیچ گاه به بسیاری از افرادی که قبل از شروع آن جنگ حق داشتند، یا حتی اکثریت رای دهندگانی که در سال 2006 گفتند که به پایان جنگ رای می دهند اما در نهایت یک دموکرات را انتخاب کردند، هیچ تصدیقی وجود نداشت. کنگره ای که در عوض جنگ را تشدید کرد.

البته، افرادی در داخل تشکیلات نظامی بودند که به طور خصوصی (اما نه چندان خصوصی) اعتراف می کردند که «افزایش» در عراق به اهداف ادعایی خود نمی رسد، و به مشکلات مربوط به جنگ از قبل از روز اول اشاره می کردند - هرگز مشکلات اخلاقی. البته، اما مشکلات واقعی و دقیق و نسبتاً آشکار با مشاغل خارجی. و البته افرادی در هر دو طرف جنگ کنونی در اوکراین به طور خصوصی (اما با افشای اطلاعات) وجود داشته اند که به این نکته اشاره کرده اند که هیچ یک از طرفین در معرض پیروزی نیستند. یکی از دلایلی که فعالان صلح از دقت فوق‌العاده‌ای برخوردارند این است که به جای باور کردن تبلیغات غیرمحتمل، به آنچه که نظامیان زمزمه می‌کنند و درز می‌کنند، نگاه می‌کنند. اما در «نخستین پیش‌نویس تاریخ» رسانه‌ها، فرض بر این است که هر فرد باهوشی که زنده است، داستان‌های احمقانه‌ای در مورد پیروزی‌های سریع را باور کرده است، به‌طوری‌که گفتن تصادفی بخش آرام با صدای بلند توسط میلی، به‌عنوان محو کردن چیزی ممنوع درک نمی‌شود، بلکه در واقع درک بینش منحصربه‌فردی از آن است. مشکلی که متفکران جهان به طور کلی از درک آن ناتوان بودند.

اما افرادی که هر چند وقت یکبار درگیر جنگ می شوند، این کار را نه صرفاً با تمایل به بیان آنچه سیستم ارتباطات شرکتی ممنوع می کند، بلکه با در نظر گرفتن عواملی خارج از این که چقدر می توان از سلاح ها پول درآورد، چه تعداد رای به دست آورد، انجام می دهند. از machismo، چه تعداد مصاحبه می توان با لفاظی های زمان جنگ به دست آورد، یا حتی چند سال و بدن برای رسیدن به هدفی لازم است. عوامل دیگری که اغلب در نظر گرفته می شوند عبارتند از: افزایش خطر آخرالزمان هسته ای، مبادلات مالی، موانع ایجاد شده برای همکاری جهانی در مورد بحران های غیراختیاری، تخریب محیط زیست، آسیب به سیاست و جامعه در داخل، و البته امکان حل و فصل بدون کشتار. ، با نتایج بهتر ممکن قبل از مرگ و ویرانی بیشتر و تلخی ها و ایجاد تبلیغات هر یک از طرفین در مورد طرف دیگر.

من دارم کتاب جدیدی میخونم به نام کشور من جهان است، مجموعه ای از سخنرانی ها و مصاحبه ها و مقالات استاتون لیند. در اینجا کسی است که در مورد جنگ با ویتنام قبل، حین و بعد از آن درست می گفت. و به عنوان پاداش از دانشگاه رانده و پاک شد. برای چند سال در دهه 1960 او توانست صدایی در روزنامه های شرکتی و تلویزیون پیدا کند. متن کتاب مناظره با ویلیام اف. باکلی مبادله ای از جهان بینی های متضاد است که هرگز در رسانه های ایالات متحده امروز اتفاق نمی افتد - نه به این دلیل که «دو طرف» منزوی شده اند، بلکه به این دلیل که دیدگاه های باکلی اکنون به خوبی به عنوان تنها دیدگاه های ممکن تثبیت شده است. توسط هر رسانه ای با پول.

در زندگینامه جدید جاناتان ایگ از مارتین لوتر کینگ، قسمتی نزدیک به پایان وجود دارد، جایی که برخی از دوستان و متحدان کینگ از اینکه او چقدر مایل است برخلاف توصیه همه آنها عمل کند، و در عین حال چقدر نگران است که این کار را انجام ندهد، ناراحت هستند. نارضایتی دیگران وقتی کینگ می‌خواهد با استاتون لیند قرار ملاقات بگذارد، بایارد راستین فریاد می‌زند: "استاتون لیند کیست؟" کل کشور لعنتی ممکن است این را بپرسد. او مطمئناً کسی نیست که تعطیلات ملی، کتاب‌های کودکان، بناهای تاریخی و غیره داشته باشد. اما، جزئیات را تغییر دهید، و او کسی است که قبلاً جنگ بعدی را که پنتاگون پیش می‌آید به طرز فصیحی رد کرده است. او یکی از هزاران نفری است که واقعاً باید با جدیت تمام و به قصد آموزش خودمان از او بپرسیم: آنها چه کسانی هستند؟