توسط دیوید سوانسون World BEYOND Warسپتامبر 12، 2021
در سال 2002 ، گروه های زنان ایالات متحده نامه ای مشترک برای جورج دبلیو بوش ، رئیس جمهور وقت آمریکا در حمایت از جنگ با افغانستان به نفع زنان ارسال کردند. گلوریا استاینم (سابقاً سیا) ، ایو انسلر ، مریل استریپ ، سوزان ساراندون و بسیاری دیگر امضا کردند. سازمان ملی زنان ، هیلاری کلینتون و مادلین آلبرایت از جنگ حمایت کردند.
سالها در جنگ فاجعه بار بود که به وضوح به نفع زنان نبود و در واقع تعداد زیادی از زنان کشته ، زخمی ، آسیب دیده و بی خانمان شده بود ، حتی عفو بین الملل همچنان جنگ را برای زنان تشویق می کرد.
حتی در این 20 سال بعد ، با تجزیه و تحلیلهای عاقلانه و واقعی در مورد ده ها جنگ "علیه تروریسم" ، سازمان ملی زنان و گروه ها و افراد مرتبط با آن به پیش نویس پیش نویس اجباری زنان از طریق کنگره ایالات متحده کمک می کنند به این دلیل که حق فمنیست ها برای اجبار به قتل و مرگ برای مدیرعامل زن لاکهید مارتین به همان اندازه.
کتاب جدید رفیع Z زکریا ، علیه فمینیسم سفید، فمینیسم جریان اصلی و گذشته غرب را نه تنها به دلیل نژادپرستی بلکه طبقه بندی ، نظامی گری ، استثنایی بودن و بیگانه هراسی اش مورد انتقاد قرار می دهد. هر گفتمانی ، سیاسی یا غیره ، در جامعه ای که مبتلا به نژادپرستی است ، با نژادپرستی متمایل می شود. اما زکریا به ما نشان می دهد که ظاهراً دستاوردهای فمینیستی گاهاً مستقیماً به ضرر افراد غیر "سفیدپوست" بوده است. هنگامی که بریتانیا امپراتوری داشت ، برخی از زنان بریتانیایی می توانستند با سفر به خارج از سرزمین مادری و کمک به تسلیم بومیان ، آزادی های جدیدی پیدا کنند. وقتی امپراتوری ایالات متحده به دست آمد ، امکان ارتقاء قدرت ، احترام و اعتبار جدید برای زنان فراهم شد.
همانطور که زکریا بازگو می کند ، در فیلم هالیوودی مورد حمایت سیا صفر تاریک سی، قهرمان زن (بر اساس یک شخص واقعی) احترام دیگر شخصیت ها را به دست می آورد ، تشویق تماشاگران در تئاتر محل تماشای زکریا ، و بعداً نشان دادن جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن توسط مردان خارج از سادیسم ، با نمایش بیشتر اشتیاق به شکنجه زکریا می نویسد: "اگر فمینیست های سفیدپوست آمریکایی در دهه 1960 و دوران ویتنام از پایان جنگ حمایت می کردند ،" فمینیست های جدید آمریکایی قرن بیست و یکم تازه متولد شده همه در جنگ در کنار بچه ها بودند. "
کتاب زکریا با شرح زندگینامه ای از صحنه ای در یک نوشیدنی شراب با فمینیست های سفیدپوست (یا حداقل زنان سفیدپوست که او به شدت مظنون به فمینیست های سفیدپوست است) آغاز می شود - نه فقط فمینیست های سفید پوست ، بلکه فمینیست هایی که به نظرات زنان سفیدپوست اهمیت می دهند. و شاید دولتهای غربی یا حداقل نظامیان). این زنان از زکریا در مورد سابقه خود سوال می کنند و از پاسخگویی به اطلاعاتی که تجربه آموخته است استقبال خوبی نخواهد کرد.
زکریا به وضوح از پاسخی که تصور می کند این زنان اگر به آنها چیزهایی می گفت که ناراحت است ، ناراحت است. زکریا می نویسد که می داند در زندگی خود بیشتر از هر یک از این زنان دیگر در بار شراب غلبه کرده است ، علیرغم اینکه ظاهراً درباره آنها به همان اندازه که درباره او اطلاعات کمی دارد. بعدها در کتاب ، در صفحه 175 ، زکریا پیشنهاد می کند که از کسی بخواهید چگونه نام خود را به درستی تلفظ کند ظاهری سطحی است ، اما در صفحه 176 او به ما می گوید که عدم استفاده از نام صحیح شخص عمدتا توهین آمیز است. بیشتر کتاب تعصب در فمینیسم را با استفاده از نمونه هایی از قرون گذشته نکوهش می کند. من تصور می کنم که بسیاری از این موارد برای خواننده دفاعی کمی ناعادلانه به نظر می رسد - شاید خواننده ای خود را مشکوک کند که آن شب در آن بار شراب بوده است.
اما این کتاب تعصب دوران گذشته فمینیسم را به خاطر خود مرور نمی کند. با این کار ، تجزیه و تحلیل خود را از مشکلات موجود در فمینیسم امروز روشن می کند. همچنین از گوش دادن به صداهای دیگر صرفاً برای تصور پوچ تنوع حمایت نمی کند ، بلکه به این دلیل است که آن صداهای دیگر دیدگاه ها ، دانش و حکمت دیگری دارند. زنانی که مجبور شده اند با ازدواج های برنامه ریزی شده و فقر و نژادپرستی مبارزه کنند ، ممکن است درک فمینیسم و انواع پشتکار را داشته باشند که می تواند به اندازه شورش شغلی یا آزادی جنسی ارزش قائل شود.
کتاب زکریا تجربیات خود او را بازگو می کند ، از جمله دعوت شدن به عنوان یک زن پاکستانی-آمریکایی برای شرکت در رویدادها برای نمایش بیش از آنکه به آن گوش داده شود و سرزنش به دلیل عدم پوشیدن "لباس بومی" خود. اما تمرکز او بر تفکر فمینیست هایی است که سیمون دوبوار ، بتی فریدان و فمینیسم سفید طبقه متوسط متوسط را پیشرو می دانند. یافتن نتایج عملی مفاهیم بی دلیل برتری دشوار نیست. زکریا نمونه های مختلفی از برنامه های کمک را ارائه می دهد که نه تنها بیشتر شرکت های کشورهای ثروتمند را تأمین می کند ، بلکه تدارکات و خدماتی را ارائه می دهد که به زنانی که تصور می شود از مزایای آنها کمک نمی کند ، کمک می کند و هرگز از آنها س askedال نمی شود که آیا اجاق گاز یا مرغ می خواهند یا برخی دیگر. طرحی سریع که از قدرت سیاسی اجتناب می کند ، کارهایی را که زنان در حال حاضر انجام می دهند غیر کار می داند و از بی اطلاعی کامل نسبت به آنچه از نظر اقتصادی یا اجتماعی می تواند به نفع یک زن در جامعه ای باشد ، عمل می کند.
برنامه USAID به نام PROMOTE برای کمک به 75,000 زن افغان (در حین بمباران) از همان ابتدا به جنگ ویرانگر علیه افغانستان حمله کرد. این برنامه در نهایت با دستکاری آمارهای خود ادعا کرد که هر زنی که با آنها صحبت کرده اند ، خواه از مزایای آن بهره مند شده است یا نه ، و از بین 20 زن که 3,000 نفر در یافتن شغل به آنها کمک کرده اند ، "موفقیت" خواهد بود - با این حال حتی آن هدف 20 نیز در واقع محقق نشد.
گزارش رسانه های شرکتی سنت های دیرینه ای را در اختیار مردم قرار داده است که اجازه می دهند سفیدپوستان به جای دیگران صحبت کنند ، منافع خصوصی زنان غیر سفیدپوست را نشان داده و نقض می کنند به نحوی که در مورد زنان سفیدپوست قابل تحمل نیست ، نام افراد سفیدپوست و بی نام گذاشتن دیگران و اجتناب از هر گونه تصور از آنچه کسانی که هنوز به عنوان بومیان تصور می شد می خواهند یا ممکن است انجام دهند تا آن را برای خود بدست آورند.
من این کتاب را به شدت توصیه می کنم ، اما مطمئن نیستم که قرار است این نقد کتاب را بنویسم. مردان عملاً از این کتاب و هیچ توصیفی در مورد اینکه فمینیست ها چه کسانی هستند غایب هستند. فمینیسم در این کتاب مربوط به زنان و زنان است - که بدیهی است یک میلیون مایل ترجیح داده می شود تا مردانی که برای زنان صحبت می کنند. اما من تعجب می کنم که آیا این به تمرین حمایت از حقوق خودخواهانه خود نیز نمی رسد ، که به نظر می رسد برخی از فمینیست های سفیدپوست آن را مدافع منافع محدود زنان سفید پوست می دانند. به نظر من مردان عمدتا مقصر رفتار ناعادلانه و ظالمانه با زنان هستند و حداقل به اندازه زنان به فمینیسم نیاز دارند. اما ، من تصور می کنم ، من یک مرد هستم ، بنابراین فکر می کنم ، اینطور نیست؟
