وقتی بازرگانان مرگ از لاکهید، بوئینگ، ریتون و جنرال اتمیکس بازدید کردند: عکس‌ها و ویدئوها

توسط دیوید سوانسون World BEYOND War، روز آتش بس، 2022

روز پنجشنبه، من با نمایندگانی از MerchantsOfDeath.org که در حال برنامه ریزی برای تشکیل دادگاه جنایات جنگی در سال آینده هستند. داشتند تحویل می دادند احضار به دفاتر لاکهید مارتین، بوئینگ، ریتون و جنرال اتمیکس در واشنگتن، دی سی.

توقف لاکهید را از دست دادم، اما به من گفته شد که آنها چندان خوش‌آمد نبودند. یاد آخرین باری می افتم که بازدید لاکهید و نمایندگان آنها به معنای واقعی کلمه زبان باز نکردند. حالا اگر بتوانیم این ترفند را به لابی‌گران آنها یاد بدهیم.

وقتی به بوئینگ رسیدم، طرفداران صلح در لابی جمع شده بودند و منتظر بودند تا کسی برای ملاقات با آنها بیاید.

من چند کلمه گفتم (این ویدیو بعد از چند ثانیه اول بهتر می شود):

برد ولف (سمت چپ) به اندرو لی (مرکز) از دفتر روابط عمومی بوئینگ با این احضاریه خدمت کرد:

لی مدعی شد که بوئینگ نیاز به حمایت از "وزارت دفاع" و متحدانش دارد، که منظور او پنتاگون و هر بوئینگ دولتی بدی است که می تواند از دولت ایالات متحده اجازه فروش سلاح به آنها را بگیرد و بوئینگ این کار را با "اوردن نیروها" انجام داد. خانه» بدون هیچ توضیحی در مورد اینکه چه کسی بود که نیروها را از خانه دور کرد و به این کار ادامه داد. او همچنین - من خیلی تقریبی می گویم - به نظر می رسید که نشان می دهد که بوئینگ دقیقاً به کشتار گسترده در سراسر جهان کمک کرده است تا مردم بتوانند نارضایتی خود را در لابی بیان کنند (برخلاف، در بسیاری از کشورهای دیگر که بوئینگ می فروشد. سلاح به). و با این حال، این تباهی بدون آزادی، در لاکهید مارتین کمکی نکرده بود و زمانی که به ریتون و جنرال اتمیکس رسیدیم، به اندازه هر جنگی شکست خورده بود. نه اینکه هیچکدام از این شرکت ها به همدیگر هشدار داده باشند که ما داریم می آییم. آنها به وضوح این کار را نکردند.

اما ریتون بیرون نمی آمد یا اجازه نمی داد وارد شویم و هیچ یک از افراد بیرون نگفتند که برای ریتون کار می کنند.

وقتی براد و من به جنرال اتمیکس رفتیم، قبل از اینکه مردی را ببینم که بند تفنگداران دریایی به گردنش افتاده بود، به این موضوع اشاره کردم که چقدر مناسب است که آنها یک در گردان داشته باشند - هر چند این نشان دهنده کار گذشته، تولد تفنگداران دریایی یا فقط بد مزه من نمی دانم.

بعد از این بازدید، برخی از ما در مورد مشکلات معمول صحبت می کردیم: جنگ، خطر هسته ای، تخریب آب و هوا، رسانه های شکسته، دولت شکسته و غیره. گفتم که فکر می کنم بزرگترین مشکل (نه تنها مشکل، همانطور که همه مشکلات هستند مشکلات واقعی) در متقاعد کردن مردم به دیدن از طریق تبلیغات این نبود که آنها احمق یا بی سواد هستند یا فقط بر اساس جذابیت های احساسی قابل حرکت هستند و نه واقعیت ها، و نه اینکه افراد عاقل در برقراری ارتباط خوب نیستند، بلکه تصور عمومی گسترده این بود که آنچه در تلویزیون یا تلویزیون پخش می شود در روزنامه ها تا حدودی با آنچه که هوشمندانه یا متقاعد کننده است ارتباط دارد. را نیویورک تایمز اخیراً متوجه شدم، یک ستون نویس عملاً به خود می بالد که چگونه از اعتراف به واقعی بودن فروپاشی آب و هوا امتناع کرده بود تا اینکه شخصی او را به سمت یخچال های طبیعی در حال ذوب پرواز کرد. بدون عذرخواهی بدون هشدار هیچ درسی آموخته نشد. ظاهراً موقعیت مناسب تحسین برانگیز دقیقاً این است که تا زمانی که شخصی شما را به سمت یخچال پرواز ندهد، از باور کردن شواهد جدی خودداری کنید. اما، البته، من نظر دادم، ما در واقع نمی‌توانیم همه جکاسی‌های دنیا را به سمت یخچال‌های طبیعی در حال ذوب پرواز کنیم.

و با این حال، اگر قرار است مقامات دولتی را به یک نشست سالانه COP بفرستید، چرا آن را در یک دیکتاتوری مصر برگزار کنید؟ چرا آن را روی یک یخچال در حال ذوب نگه ندارید؟ و با توجه به شکست کلی همه چیز برای پایان دادن به جنگ، چرا همان مقامات دولتی هفته آینده به یمن یا سوریه، سومالی یا اوکراین پرواز نکنید و غرفه‌های تماشایی را مانند آنچه در Bull Run / Manassas (یا ریوتسویلو از آن‌ها بخواهید به طور جدی به دوربین نگاه کنند و توضیح دهند که چگونه آنچه می‌بینند، آزادی هزاران مایل دورتر را ایجاد می‌کند تا توسط برخی هک‌ها در شرکت بوئینگ چند کلمه انکارآمیز به آنها داده شود؟