جنگ یک فاجعه است ، نه یک بازی

توسط پیت شیمازاکی دکتر و آن رایت ، ضرب و شتم هونولولو عمرانسپتامبر 6، 2020

به عنوان اعضای جانبازان برای صلح، سازمانی از پیشکسوتان و حامیان ارتش آمریکا که طرفدار صلح هستند ، ما نمی توانیم با مقاله 14 آگوست Civil Beat اختلاف نظر بیشتری داشته باشیم "چرا نظامیان باید با یکدیگر بازی کنند" توسط یک کارمند وزارت دفاع در مرکز مطالعات امنیتی آسیا و اقیانوسیه و یک پیمانکار DoD RAND.

بازی ها برای سرگرمی است که در آن مخالفان فرضی تمام تلاش خود را می کنند تا بدون از دست دادن جان خود ، برای یک برنده بهتر عمل کنند.

از طرف دیگر جنگ فاجعه ای است که به دلیل عدم موفقیت رهبری در حل سازنده تعارضات ایجاد شده است و اغلب بدترین هدف را در مخالفان از طریق هدف تخریب یکدیگر ایجاد می کند. به ندرت هیچ برنده ای به دست می آورد.

نویسندگان مقاله با استفاده از مثالی از رهبران نظامی از ملل مختلف که در حول یک بحران بین المللی فرضی همکاری می کنند ، یک تمرین مفید برای آمادگی در برابر بحران های آینده تلقی می شود.

با این حال ، این تجربه زیسته سربازان و غیرنظامیان از جنگ های گذشته و حال است که خود جنگ یکی از مرگبارترین تهدیدها برای وجود انسان است ، با برخی 160 میلیون نفر تخمین زده می شود که فقط در قرن بیستم در جنگ ها کشته شده باشد. با ظهور فن آوری های جنگ ، غیرنظامیان به طور فزاینده ای این موارد را تشکیل داده اند اکثر تلفات در درگیری های مسلحانه از زمان جنگ جهانی دوم.

دشوار است ادعا کنیم که جنگ برای دفاع از مردم است ، زمانی که جنگ مدرن به دلیل کشتار بی رویه قابل توجه است ، البته اغلب از طریق رسانه های تجاری فیلتر می شود و توسط مقامات دولتی و نظامی به عنوان "خسارت جانبی" نامگذاری می شود.

یک بحث در "چرا نظامیان باید بازی کنند" صرفه جویی بالقوه در زندگی توسط همکاری های بین المللی در هنگام بلایای طبیعی است. این دیدگاه کوته نظرانه نادیده گرفتن جنگ فاجعه است ، با تعداد جان از دست داده شده توسط عملکرد اصلی ارتش ، بدون ذکر نتیجه ناخواسته هزینه جهانی نظامی سالانه 1.822 میلیارد دلار که منابع را از نیازهای اجتماعی دور می کند.

این واقعیت را می فهمد که هر جا پایگاه نظامی باشد تهدید نیز وجود دارد به امنیت عمومی و شفاh به دلیل مجازات و خطرات زیست محیطی که تا گسترش همه گیری ها مانند آنفلوانزای 1918 و COVID-19.

نتایج مثبت متقابل؟

فرض دیگر این مقاله در مورد Civil Beat این است که همکاری ایالات متحده با سایر کشورها نتایج متقابلاً مثبتی دارد ، با استفاده از آموزش و تمرینات ایالات متحده در فیلیپین با گارد ملی هاوایی به عنوان نمونه. با این حال ، نویسندگان نتوانستند بپذیرند که ارتش ایالات متحده دقیقاً چه کسی را قادر می سازد: فرمانده کل فعلی فیلیپین در سطح جهانی محکوم شده است برای نقض حقوق اساسی بشر ، شاید با کمک چنین آموزش نظامی و پشتیبانی ایالات متحده.

نویسندگان "شبه نظامیان باید بازی کنند" ادعا می کنند که وقتی ایالات متحده با سایر کشورها هماهنگی می کند - نامگذاری تمرینات نظامی RIMPAC دو ساله از 25 کشور در
هاوایی - لازم به یادآوری است که یک تمرین گسترده و چند ملیتی قدرت بین المللی را بیان می کند ، اما 170 کشور دیگر وجود دارد که برای شرکت در آن دعوت نشده اند. اگر فقط ایالات متحده کسری از انرژی و منابع خود را در دیپلماسی صرف کند که برای آمادگی برای جنگ آماده می کند ، شاید در وهله اول به چنین جنگهای سیاسی گران قیمت احتیاج نداشته باشد؟

این نکته که نیاز به همکاری بین المللی بیشتر است ، شایسته است - اما عملکرد ارتش از طریق طراحی ، همکاری نیست بلکه نابودی بعد از فساد یا شکست سیاست ، مانند استفاده از تبر برای جراحی است. فقط چند نمونه از درگیری های در حال حاضر - افغانستان ، سوریه و کره - به عنوان نمونه هایی از چگونگی حل نبردهای سیاسی توسط نظامیان به ندرت عمل می کند و اگر مواردی موجب تشدید تنش های منطقه ای شود ، بی ثبات سازی اقتصاد و افراط گرایی را از همه طرف به وجود آورد.

چگونه می توان استدلال همکاری بین المللی را از طریق آموزش نظامی مشترک با هدف گیری مقدس انجام داد پوهاکولوا با توجه به حاکمیت مناقشه بین پادشاهی اشغال شده هاوایی و امپراتوری ایالات متحده؟

چگونه می توان منابع مهم طبیعی مردم را تهدید یا نابود کرد و همزمان ادعا کرد که از حیات زمین محافظت می کند؟

در نظر بگیرید که ارتش ایالات متحده سفره های زیرزمینی اولیه هاوایی و اوهو جزایر ، با این وجود نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان "امنیت" قادر به فروش این است.

اخیراً استثنایی بودن آمریکا تحمیل شد در مورد مردم هاوایی وقتی ساکنان جزیره و بازدید کنندگان به دلیل COVID-19 به مدت 14 روز مجبور به قرنطینه شدند - به استثنای اعضای خدمات نظامی و افراد تحت تکفل آنها. با افزایش موارد COVID-19 ، افراد وابسته به ارتش مجبور به اجرای دستورات قرنطینه ایالتی شدند ، اما پرسنل ارتش ایالات متحده با وجود بی توجهی آشکار ویروس به تمایز دادن بین زندگی نظامی و غیرنظامی ، همچنان از استانداردهای متفاوتی نسبت به مردم پیروی می کنند.

ایالات متحده با تقریباً 800 تاسیسات نظامی در سرتاسر جهان در موقعیتی نیست که بتواند مجری ساخت صلح باشد. در داخل کشور ، سیستم پلیس آمریكا توهین آمیز و خراب شده است. به همین ترتیب ، وضعیت ایالات متحده به عنوان "پلیس جهان" نیز برای صلح بین المللی گران ، غیرقابل پاسخگویی و بی تأثیر بوده است.

نویسندگان "چرا شبه نظامیان باید بازی کنند" از تمرینات مشترک RIMPAC به صورت نمادین "شانه به شانه ، اما با فاصله 6 فوت" پشتیبانی می کنند. نادیده گرفتن میلیونها نفری که "6 پا زیر آنها دفن شده اند" ، بعنوان نتیجه مستقیم و غیرمستقیم نظامی گری ، اعتقاد به برتری نظامی برای حل مشکلات اجتماعی و اقتصادی ، کاری غیر عادی است.

اگر واقعاً هدف حل اختلاف است ، از نظامی گری استعفا دهید و در صلح سازان سرمایه گذاری کنید. هدر دادن پول برای "بازی" را متوقف کنید.

کهنه سربازان صلح اخیراً به قطعنامه هایی که به طور خاص به آنها رأی داده اند ، رای دادند RIMPAC و مخازن سوخت دریایی Red Hill در کنوانسیون سالانه 2020 آنها.