هزینه های مستقیم:
جنگ هزینه های مستقیم مستقیم زیادی دارد؛ اکثریت قاطع آن در بودجه ای است که برای آمادگی برای جنگ صرف می شود یا آنچه که به عنوان هزینه های غیر نظامی معمولی در نظر گرفته می شود. به طرز عجیبی، جهان هر ساله در مورد نظامیانی که هزاران هزار دلار هزینه صرف کرده اند، حدود $ 1 میلیون تریلیون دلار می پردازد. این هزینه های ایالات متحده نیز تقریبا نیمی از اختیارات دولت ایالات متحده را تشکیل می دهدبودجه هر ساله است توزیع شده از طریق چندین اداره و سازمان. بخش اعظم سایر هزینه های جهان توسط اعضای ناتو و سایر متحدان ایالات متحده است، اگر چه چین در رتبه دوم جهان قرار دارد.
هر اندازه شناخته شده ای از هزینه های نظامی دقیقا واقعیت را بیان نمی کند. به عنوان مثال شاخص صلح جهانی (GPI) ایالات متحده را در نزدیکی سطح صلح آمیز مقیاس در عامل هزینه های نظامی قرار می دهد. این کار را از طریق دو ترفند انجام می دهد. اولا، GPI اکثریت ملت های جهان را در پایان پایان صلح آمیز طیفی قرار می دهد تا به طور مساوی آنها را توزیع کند.
دوم، GPI مخارج نظامی را به عنوان یک درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) یا اندازه اقتصاد در نظر می گیرد. این نشان می دهد که یک کشور ثروتمند با یک ارتش بزرگ می تواند صلح آمیز تر از یک کشور فقیر با یک ارتش کوچک باشد. این فقط یک سوال دانشگاهی نیست، همانطور که مخازن فکر در واشنگتن میخواهند درصد بالایی از تولید ناخالص داخلی را در ارتش صرف کنند، دقیقا همانطور که هر زمان که لازم باشد، باید بیشتر در جنگ سرمایه گذاری کند، بدون انتظار برای نیاز دفاعی.
در مقابل GPI، موسسه تحقیقات صلح بین المللی استکهلم (SIPRI) ایالات متحده را به عنوان وزیر امور خارجه ارشد نظامی در جهان محسوب می شود که در هزینه های مورد نظر اندازه گیری شده است. در حقیقت، طبق گفته SIPRI، ایالات متحده در زمینه جنگ و آمادگی جنگ به همان اندازه که بیشتر بخش های دیگر جهان را تشکیل می دهد، هزینه های زیادی را صرف می کند. حقیقت ممکن است بیشتر دراماتیک باشد. SIPRI می گوید هزینه های نظامی آمریکا در 2011 $ 711 میلیارد دلار است. کریس هلمن از پروژه های اولویت های ملی می گوید که این مبلغ $ 1,200 میلیارد و یا $ 1.2 تریلیون بود. این تفاوت از جمله شامل هزینه های نظامی موجود در هر بخش دولتی، نه فقط "دفاع"، بلکه امنیت داخلی، دولت، انرژی، آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده، آژانس اطلاعات مرکزی، آژانس امنیت ملی، اداره جانبازان علاقه به بدهی های جنگی و غیره. هیچ راهی برای مقایسه سیب به سیب نسبت به سایر ملل وجود ندارد، بدون اطلاعات دقیق و قابل اطمینان در مورد کل هزینه های نظامی هر کشوری، اما بسیار ایمن است که هیچ کشوری دیگر روی زمین هزینه ها 500 میلیارد بیشتر از آن در رتبه بندی SIPRI برای آن ذکر شده است.
در حالی که کره شمالی تقریبا قطعا درصد تولید ناخالص داخلی خود را در آماده سازی جنگ نسبت به ایالات متحده هزینه می کند، تقریبا قطعا هزینه های ایالات متحده را به میزان 1 کاهش می دهد.
هزینه های غیر مستقیم:
جنگ می تواند حتی برای یک کشور متجاوز که در جنگهای دور از سواحل خود سه برابر هزینه های غیرمستقیم می کند ، هزینه های آن را هزینه کند. اقتصاددانان محاسبه جنگ های ایالات متحده علیه عراق و افغانستان را هزینه کرده اند ، نه 2 تریلیون دلار هزینه شده توسط دولت ایالات متحده ، بلکه در کل 6 تریلیون دلار زمانی که هزینههای غیرمستقیم در نظر گرفته میشود، از جمله مراقبتهای آینده جانبازان، علاقه به بدهیها، تأثیرات بر هزینههای سوخت، فرصتهای از دست رفته و غیره. این شامل هزینههای بسیار بیشتری برای افزایش هزینههای نظامی پایه که به همراه این جنگها یا هزینههای غیرمستقیم از آن هزینه ها، یا آسیب های زیست محیطی.
هزینه های متخاصم، که بسیار زیاد است، می تواند نسبت به کسانی که مورد حمله قرار گرفته اند، کوچک باشد. به عنوان مثال، جامعه و زیرساخت های عراق شده است نابود شده. آسیب های زیست محیطی گسترده ای وجود دارد ، یک بحران پناهجویان ، و خشونت بسیار فراتر از جنگ ادامه دارد. هزینه های مالی تمام ساختمان ها و م institutionsسسات و خانه ها و مدارس و بیمارستان ها و سیستم های انرژی تخریب شده تقریباً بی اندازه است.
صرف هزینه جنگ صرفه جویی در اقتصاد:
شایع است که فکر کنید، چون بسیاری از مردم در صنعت جنگ مشغول به کار هستند، صرف جنگ و آمادگی برای جنگ به نفع اقتصاد است. در واقعصرف هزینه های مشابه آن در صنایع صلح آمیز، آموزش و پرورش، زیرساخت ها و یا حتی کاهش مالیات برای مردم کار می کند مشاغل بیشتری را ایجاد می کند و در بیشتر موارد کار بهتر را پرداخت می کند - با صرفه جویی به اندازه کافی برای کمک به همه انتقال از کار نظامی به کار صلح .
کاهش اخیر در مناطق خاص به ارتش آمریکا تولید نشده است پیش بینی آسیب اقتصادی توسط شرکت های سلاح.
بنابراین، در کوتاه مدت، هزینه های نظامی بدتر از هیچ چیز از لحاظ اقتصادی نیست. در بلند مدت ممکن است حتی بدتر شود. هزینه های نظامی چیزی از استفاده برای مردم تولید نمی کند، بلکه عرضه مردم کالاهای مفید را کاهش می دهد.
هزینه های جنگ افزایش نابرابری:
هزینه های نظامی وجوه عمومی را از طریق کم حساب ترین بنگاه اقتصادی عمومی به صنایع خصوصی سازی تبدیل می کند که برای صاحبان و مدیران شرکت های بزرگ سودآور است. در نتیجه ، هزینه های جنگ برای تمرکز ثروت در تعداد کمی از دست ها کار می کند ، که می توان بخشی از آن را برای فساد دولت و افزایش یا حفظ بیشتر هزینه های نظامی استفاده کرد.
هزینه های جنگ غیر قابل انعطاف است، همانگونه که بهره برداری از آن کمک می کند:
در حالی که جنگ در حال نابود کردن کشور ساخت جنگ است، آیا با این وجود می تواند این کشور را با تسهیل بهره برداری از سایر ملل غنیتر کند؟ نه به نحوی که می تواند پایدار باشد. کشوری که پیشرو در جنگ در جهان، ایالات متحده است، دارای 5٪ از جمعیت جهان است، اما مصرف یک چهارم به یک سوم از منابع طبیعی مختلف. این استثمار حتی اگر پایدار باشد، ناعادلانه و نامطلوب خواهد بود. واقعیت این است که این مصرف منابع نمی تواند پایدار باشد. منابع غیر قابل احیاء هستند و مصرف آنها آب و هوا و اکوسیستم زمین را خراب خواهد کرد قبل از اینکه منابع خسته شوند.
خوشبختانه مصرف و تخریب بیشتر همیشه با یک استاندارد زندگی برتر برابر نیست. مزایای صلح و همکاری بین المللی حتی توسط کسانی که یاد می گیرند کمتر مصرف کنند نیز احساس می شود. مزایای تولید محلی و زندگی پایدار بی اندازه است. و یکی از بزرگترین راههایی که در آن کشورهای ثروتمند مخرب ترین منابع مانند نفت را مصرف می کنند ، اجرای خود جنگ هاست ، نه فقط از طریق سبک زندگی ای که ظاهراً مجاز از جنگ است. آنچه مورد نیاز است توانایی بیشتر در تصور تغییر در اولویت های هزینه است. اگر بودجه ای که اکنون در جنگ سرمایه گذاری شده بود ، انرژی و زیرساخت های سبز از وحشی ترین وکالت مدافعان آنها پیشی می گرفت آنجا منتقل شد.
