جنگ به تقویت بحران آب و هوا کمک می کند زیرا انتشار کربن ارتش ایالات متحده از بیش از 140 کشور فراتر رفته است.

امی مردخوب: باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا روز دوشنبه در اجلاس آب و هوای سازمان ملل سخنرانی کرد و از رهبران چین و روسیه به دلیل عدم شرکت در مذاکرات گلاسکو انتقاد کرد.

باراک اوباما: بیشتر کشورها نتوانسته اند آنقدر که باید جاه طلب باشند. تشدید، افزایش جاه‌طلبی که شش سال پیش در پاریس پیش‌بینی می‌کردیم، به طور یکسان محقق نشده است. باید اعتراف کنم، دیدن اینکه رهبران دو تا از بزرگترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه ای جهان، چین و روسیه، حتی از حضور در جلسات خودداری می کنند، بسیار دلسرد کننده بود. و برنامه های ملی آنها تا کنون منعکس کننده چیزی است که به نظر می رسد فقدان خطرناک فوریت، تمایل به حفظ وضع موجود از طرف آن دولت ها و این مایه شرمساری است.

امی مردخوب: در حالی که اوباما چین و روسیه را متمایز کرد، فعالان عدالت اقلیمی آشکارا از پرزیدنت اوباما به دلیل کوتاهی در اجرای تعهدات آب و هوایی که به عنوان رئیس جمهور داده بود و به خاطر نقشش در نظارت بر بزرگترین ارتش جهان انتقاد کردند. این فعال فیلیپینی میتزی تان است.

MITZI TAN: من قطعاً فکر می کنم که پرزیدنت اوباما مایوس کننده است، زیرا او خود را به عنوان رئیس جمهور سیاه پوستی که به رنگین پوستان اهمیت می دهد تحسین می کند، اما اگر این کار را می کرد، ما را ناکام نمی گذاشت. او نمی گذاشت این اتفاق بیفتد. او مردم را با حملات هواپیماهای بدون سرنشین نمی کشت. و این به بحران آب و هوا مرتبط است، زیرا ارتش ایالات متحده یکی از بزرگترین آلاینده ها است و باعث بحران آب و هوا نیز می شود. بنابراین، کارهای زیادی وجود دارد که پرزیدنت اوباما و ایالات متحده باید انجام دهند تا واقعاً ادعا کنند که رهبران آب و هوا هستند که می گویند هستند.

امی مردخوب: سخنرانان در تجمع بزرگ هفته گذشته جمعه ها برای آینده در گلاسکو همچنین از نقش ارتش ایالات متحده در وضعیت اضطراری آب و هوایی انتقاد کردند.

عایشه صدیقه: اسم من عایشه صدیقه است. من از منطقه شمال پاکستان آمده ام. ... وزارت دفاع ایالات متحده ردپای کربن سالانه بیشتری نسبت به اکثر کشورهای روی زمین دارد، و همچنین بزرگترین آلوده کننده روی زمین است. حضور نظامی آن در منطقه من از سال 8 بیش از 1976 تریلیون دلار برای ایالات متحده هزینه داشته است. این امر به تخریب محیط زیست در افغانستان، عراق، ایران، خلیج فارس بزرگ و پاکستان کمک کرده است. جنگ های غرب نه تنها منجر به افزایش انتشار کربن شده است، بلکه منجر به استفاده از اورانیوم ضعیف شده و مسمومیت هوا و آب شده و منجر به نقایص مادرزادی، سرطان و رنج هزاران نفر شده است.

امی مردخوب: پروژه Costs of War تخمین می زند که ارتش ایالات متحده حدود 1.2 میلیارد تن کربن را بین سال های 2001 تا 2017 تولید کرده است که تقریباً یک سوم آن از جنگ های خارج از کشور ایالات متحده از جمله در افغانستان و عراق است. با یک حساب، ارتش ایالات متحده از مجموع 140 کشور، از جمله کشورهای صنعتی متعدد، مانند سوئد، دانمارک و پرتغال، آلوده کننده بزرگتری است.

با این حال، انتشار کربن نظامی عمدتاً از معاهدات بین‌المللی آب‌وهوا که به پروتکل کیوتو 1997 بازمی‌گردد، به لطف لابی‌گری ایالات متحده مستثنی شده است. در آن زمان، گروهی از نومحافظه کاران، از جمله معاون رئیس جمهور آینده و هالیبرتون در آن زمان مدیریت عامل دیک چنی، به نفع معافیت همه گازهای گلخانه ای نظامی استدلال کرد.

روز دوشنبه، گروهی از فعالان اقلیم تظاهراتی را در بیرون از ساختمان برگزار کردند COP توجه به نقش ارتش ایالات متحده در بحران آب و هوا.

اکنون سه مهمان به ما ملحق شده اند. در داخل اجلاس آب و هوای سازمان ملل، رامون مجیا به ما می‌پیوندد، سازمان‌دهنده ملی ضد نظامی‌گری ائتلاف عدالت جهانی مردمی. او یک دامپزشک جنگ عراق است. همچنین اریک ادستروم، که در جنگ افغانستان جنگید و بعداً تغییرات آب و هوایی را در آکسفورد مطالعه کرد، به ما پیوست. او نویسنده غیر آمریکایی: حساب سربازی از طولانی ترین جنگ ما. او از بوستون به ما می پیوندد. همچنین با ما، در گلاسکو، نتا کرافورد است. او با پروژه Costs of War در دانشگاه براون همکاری می کند. او استاد دانشگاه بوستون است. او فقط در خارج از COP.

ما از همه شما استقبال می کنیم اکنون دموکراسی! رامون مجیا، بیایید با شما شروع کنیم. شما در اعتراضات داخل شرکت کردید COP و خارج از COP. چگونه از یک جانباز جنگ عراق به یک فعال عدالت جوی تبدیل شدید؟

RAMÓN MEJÍA: مرسی که منو داشتی، امی.

من در حمله به عراق در سال 2003 شرکت کردم. به عنوان بخشی از آن تهاجم، که یک جنایت بود، توانستم شاهد تخریب کامل زیرساخت های عراق، تصفیه خانه های آب و فاضلاب باشم. و این چیزی بود که من نمی توانستم با خودم زندگی کنم و نمی توانستم به حمایت از آن ادامه دهم. بنابراین، پس از ترک ارتش، مجبور شدم سخن بگویم و با نظامی‌گری آمریکا به هر شکل، راه و شکلی که در جوامع ما نمایان می‌شود، مخالفت کنم. تنها در عراق، مردم عراق در حال تحقیق بوده اند و گفته اند که آنها دارای بدترین آسیب ژنتیکی هستند که تاکنون مورد مطالعه یا تحقیق قرار گرفته است. بنابراین، این وظیفه من به عنوان یک جانباز جنگ است که علیه جنگ‌ها، و به خصوص اینکه چگونه جنگ‌ها نه تنها بر مردم ما، محیط‌زیست و آب و هوا تأثیر می‌گذارند، سخن بگویم.

خوان گونزولز: و، رامون مجیا، در مورد این موضوع در مورد نقش ارتش ایالات متحده در انتشار سوخت های فسیلی چطور؟ زمانی که شما در ارتش بودید، آیا در میان همکاران GI شما در مورد این آلودگی عظیمی که ارتش در حال بازدید از کره زمین است، احساسی وجود داشت؟

RAMÓN MEJÍA: زمانی که من در ارتش بودم، هیچ بحثی در مورد هرج و مرجی که ما ایجاد می کردیم وجود نداشت. من کاروان های تدارکات را در سراسر کشور انجام دادم، مهمات، تحویل تانک، تحویل قطعات تعمیری. و در این روند، من چیزی جز ضایعات باقی مانده ندیدم. می دانید، حتی واحدهای خودمان نیز مهمات و زباله های دور ریختنی را در وسط بیابان دفن می کردند. ما زباله ها را می سوزاندیم و دودهای سمی ایجاد می کردیم که جانبازان را تحت تأثیر قرار می داد، اما نه تنها جانبازان، بلکه مردم عراق و کسانی که در مجاورت آن گودال های سوختگی سمی بودند.

بنابراین، ارتش ایالات متحده، در حالی که بحث انتشار گازهای گلخانه ای مهم است، و مهم است که در این گفتگوهای آب و هوایی که به چگونگی حذف ارتش ها می پردازیم و مجبور نیستیم انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهیم یا گزارش کنیم، ما همچنین باید در مورد خشونت ارتش ها بحث کنیم. دستمزد در جوامع ما، در آب و هوا، در محیط زیست.

می دانید، ما با یک هیئت آمدیم، یک هیئت خط مقدم متشکل از بیش از 60 رهبر مردمی، تحت عنوان "ریشه می گیرد"، از شبکه بومی محیط زیست، از اتحاد عدالت آب و هوا، از اتحاد انتقال عدالت، از "شغل با عدالت". و ما به اینجا آمدیم تا بگوییم که بدون صفر خالص، بدون جنگ، بدون گرم شدن، آن را در زمین نگه دارید، زیرا بسیاری از اعضای جامعه ما آنچه را که ارتش ارائه می دهد تجربه کرده اند.

یکی از نمایندگان ما از نیومکزیکو، از پروژه سازماندهی جنوب غربی، درباره چگونگی ریختن میلیون ها و میلیون ها سوخت جت در پایگاه نیروی هوایی کیرتلند صحبت کرد. بیش از سوخت در سفره های آب های جوامع همسایه ریخته و شسته شده است اکسون والدزو هنوز آن مکالمات انجام نمی شود. و ما نماینده دیگری از پورتوریکو و ویکس داریم که چگونه آزمایش های مهمات و آزمایش های تسلیحات شیمیایی جزیره را آزار داده است، و در حالی که نیروی دریایی ایالات متحده دیگر آنجا نیست، سرطان هنوز جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد.

خوان گونزولز: و گروه Global Witness تخمین زده است که بیش از 100 لابی کننده شرکت زغال سنگ، نفت و گاز و گروه های مرتبط با آنها در COP26 وجود دارد. حس شما از تاثیر لابی سوخت های فسیلی در این گردهمایی چیست؟

RAMÓN MEJÍA: اگر ارتش را در نظر نگیریم، هیچ بحث واقعی در مورد رسیدگی به تغییرات آب و هوا وجود نخواهد داشت. همانطور که می دانیم ارتش بزرگترین مصرف کننده سوخت های فسیلی و همچنین بزرگترین تولید کننده گازهای گلخانه ای است که بیشترین مسئولیت را در اختلالات آب و هوایی دارد. بنابراین، هنگامی که شما صنایع سوخت فسیلی دارید که دارای هیئتی بزرگتر از اکثر جوامع خط مقدم ما و جنوب جهانی است، ما در حال سکوت هستیم. این فضا فضای گفتگوهای واقعی نیست. این بحثی است برای شرکت‌های فراملیتی و صنعت و دولت‌های آلاینده که به تلاش ادامه دهند و راه‌هایی را بیابند تا طبق معمول بدون پرداختن به ریشه‌های گفتگو، به کار خود ادامه دهند.

میدونی، این COP خالص صفر نامگذاری شده است COP از صفر خالص، اما این فقط یک تکشاخ کاذب است. این یک راه حل نادرست است، درست مانند سبز کردن ارتش. می دانید، انتشار گازهای گلخانه ای، مهم است که در مورد آن بحث کنیم، اما سبز کردن ارتش نیز راه حل نیست. ما باید به خشونتی که ارتش انجام می دهد و تأثیرات فاجعه باری که بر جهان ما می گذارد رسیدگی کنیم.

بنابراین، گفتگوهای درون COP واقعی نیستند، زیرا ما حتی نمی توانیم مکالمات دقیقی داشته باشیم و آنها را مسئول بدانیم. ما باید کلیات صحبت کنیم. می دانید، ما نمی توانیم بگوییم "ارتش ایالات متحده". باید بگوییم "نظامی" ما نمی توانیم بگوییم که دولت ما بیشترین مسئولیت آلودگی را دارد. باید کلیات صحبت کنیم بنابراین، وقتی این زمین بازی ناهموار وجود دارد، آنگاه می دانیم که بحث ها در اینجا واقعی نیستند.

بحث‌های واقعی و تغییر واقعی در خیابان‌ها با جوامع و جنبش‌های بین‌المللی ما اتفاق می‌افتد که در اینجا نه تنها برای بحث، بلکه اعمال فشار آمده‌اند. این - می دانید، چیست؟ ما آن را می نامیم که COP می دانید، سودجو است. این گردهمایی افراد سودجو است. همین است. و ما اینجا هستیم تا این فضایی را که قدرت در آن قرار دارد، نپذیریم. ما اینجا هستیم تا فشار وارد کنیم، و همچنین اینجا هستیم تا از طرف رفقا و جنبش‌های بین‌المللی خود از سراسر جهان صحبت کنیم که به دلیل آپارتاید واکسن و محدودیت‌هایی که برای آمدن به گلاسکو دارند، نمی‌توانند به گلاسکو بیایند. در مورد آنچه در جوامع آنها اتفاق می افتد صحبت کنند. بنابراین ما اینجا هستیم تا صدای آنها را بلند کنیم و به صحبت کردن ادامه دهیم - می دانید، با آنها، در مورد آنچه در سراسر جهان اتفاق می افتد.

امی مردخوب: علاوه بر رامون مجیا، یک دامپزشک سپاه تفنگداران دریایی دیگر نیز به ما ملحق شده است، و او اریک ادستروم، دامپزشک جنگ افغانستان است، که به مطالعه آب و هوا در آکسفورد ادامه داد و کتاب را نوشت. غیر آمریکایی: حساب سربازی از طولانی ترین جنگ ما. اگر می توانید در مورد آن صحبت کنید - خوب، من همان سؤالی را که از رامون پرسیدم از شما می پرسم. اینجا شما یک تفنگدار دریایی بودید [چنین] کهنه سرباز. چگونه از آن زمان به یک فعال اقلیم تبدیل شدید و ما باید در مورد هزینه های جنگ در داخل و خارج از کشور چه بفهمیم؟ شما در افغانستان جنگیدید.

اریک EDSTROM: ممنون امی

بله، منظورم این است که اگر تصحیح مختصری انجام ندهم، یعنی من یک افسر ارتش یا افسر سابق ارتش هستم و نمی‌خواهم از همکارانم به خاطر سوء تعبیر به عنوان یک اشتباه، گرمازدگی کنم. افسر دریایی

اما سفر به سوی کنش‌گری آب‌وهوایی، فکر می‌کنم، از زمانی شروع شد که من در افغانستان بودم و متوجه شدم که ما مشکل اشتباه را به روش اشتباه حل می‌کنیم. ما مسائل بالادستی را که زیربنای سیاست خارجی در سراسر جهان است، از دست داده بودیم، که اختلال ناشی از تغییرات آب و هوایی است که جوامع دیگر را به خطر می اندازد. ریسک ژئوپلیتیکی ایجاد می کند. و تمرکز بر افغانستان، عملاً نقش آفرینی طالبان در حالی که بحران آب و هوا را نادیده می گیرد، استفاده وحشتناکی از اولویت ها به نظر می رسید.

بنابراین، بلافاصله، می دانید، وقتی خدمت سربازی ام تمام شد، می خواستم آنچه را که فکر می کنم مهم ترین مسئله پیش روی این نسل است، مطالعه کنم. و امروز، هنگام تأمل در مورد انتشارات نظامی در حسابداری کلی در سطح جهانی، حذف آنها نه تنها از نظر فکری نادرست است، بلکه غیرمسئولانه و خطرناک است.

خوان گونزولز: و، اریک، من می خواهم از شما در مورد رابطه بین نفت و ارتش، ارتش ایالات متحده و همچنین سایر ارتش های امپراتوری در سراسر جهان بپرسم. به طور تاریخی رابطه ای بین ارتش ها وجود داشته است که به دنبال کنترل منابع نفتی در زمان جنگ و همچنین استفاده کنندگان اصلی این منابع نفتی برای تقویت ظرفیت نظامی خود هستند، اینطور نیست؟

اریک EDSTROM: وجود داشته است. من فکر می‌کنم که امی کار فوق‌العاده‌ای انجام داد، و همچنین سخنران دیگر، در مورد ارتش که بزرگ‌ترین مصرف‌کننده سازمانی سوخت‌های فسیلی در جهان است، کار فوق‌العاده‌ای انجام داد، و فکر می‌کنم که این امر قطعاً بخشی از تصمیم‌گیری در ارتش را هدایت می‌کند. انتشار گازهای گلخانه ای قابل انتساب به ارتش ایالات متحده بیش از مجموع حمل و نقل هوایی و حمل و نقل غیرنظامی است. اما یکی از چیزهایی که من واقعاً می‌خواستم در این گفتگو به خانه بروم، در مورد چیزی است که در هزینه‌های جنگ زیاد مورد بحث قرار نگرفته است، که هزینه اجتماعی کربن یا اثرات خارجی منفی مرتبط با ردپای جهانی ما به عنوان یک ارتش در سراسر جهان است. .

و امی حق داشت که به این نکته اشاره کند - با استناد به مؤسسه واتسون دانشگاه براون و 1.2 میلیارد تن برآورد شده از انتشار گازهای گلخانه ای از ارتش در زمان جنگ جهانی علیه تروریسم. و وقتی به مطالعات بهداشت عمومی نگاه می‌کنید که شروع به انجام محاسبات می‌کنند تا بگویند چند تن باید از خود ساطع کنید تا به کسی در جای دیگری در جهان آسیب برسانید، حدود 4,400 تن است. بنابراین، اگر حساب ساده را انجام دهید، جنگ جهانی علیه ترور به طور بالقوه باعث مرگ 270,000 نفر در سراسر جهان ناشی از آب و هوا شده است، که بیشتر هزینه های جنگ را تشدید می کند و به طور استراتژیک اهدافی را که ارتش امیدوار است تضعیف می کند. برای دستیابی، که ثبات است. و از نظر اخلاقی، همچنین بیانیه مأموریت و سوگند ارتش را تضعیف می‌کند، یعنی حفاظت از آمریکایی‌ها و تبدیل شدن به یک نیروی جهانی برای خیر، اگر از دیدگاه جهانی‌سازی یا جهانی‌سازی استفاده کنید. بنابراین، تضعیف بحران آب و هوا و توربوشارژ کردن آن وظیفه ارتش نیست و ما باید فشار بیشتری را برای افشای و کاهش ردپای کربن عظیم آن اعمال کنیم.

امی مردخوب: برای مطرح کردن سوال شیواتر خوان، این شوخی غم انگیز را با حمله آمریکا به عراق به یاد دارم، پسر کوچکی به پدرش گفت: "نفت ما زیر شن و ماسه آنها چه می کند؟" می‌خواستم بدانم که آیا می‌توانی بیشتر توضیح بدهی، اریک ادستروم، در مورد اینکه انتشارات نظامی چیست؟ و پنتاگون چه می فهمد؟ منظورم این است که برای سال‌ها، زمانی که ما جنگ‌های بوش را پوشش می‌دادیم، در دوران جورج دبلیو بوش، همیشه به این موضوع اشاره می‌کردیم که آنها در مورد مطالعات پنتاگون خودشان صحبت نمی‌کردند و می‌گفتند که تغییرات آب و هوایی مسئله حیاتی قرن بیست و یکم است. . اما آنها چه می‌فهمند، هم به طور کلی در مورد موضوع و هم نقش پنتاگون در آلوده کردن جهان؟

اریک EDSTROM: منظورم این است که فکر می‌کنم احتمالاً در سطوح ارشد ارتش، این درک وجود دارد که تغییرات آب و هوایی یک تهدید واقعی و وجودی است. با این حال، یک قطع ارتباط وجود دارد، که یک نقطه تنش است، که این است: ارتش قرار است به طور خاص در مورد آن، و سپس به طور خاص انتشار گازهای گلخانه‌ای خود چه کند؟ اگر ارتش ردپای کربن کامل خود را فاش کند و این کار را به طور منظم انجام دهد، این تعداد بسیار شرم آور خواهد بود و فشار سیاسی عظیمی بر ارتش ایالات متحده برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در آینده ایجاد می کند. بنابراین می توانید بی میلی آنها را درک کنید.

اما با این وجود، ما باید به طور مطلق انتشارات نظامی را بشماریم، زیرا مهم نیست که منبع آن چیست. اگر از یک هواپیمای غیرنظامی یا یک هواپیمای نظامی به خود آب و هوا برسد، مهم نیست. و ما باید هر تن گازهای گلخانه ای را بشماریم، صرف نظر از اینکه انجام این کار از نظر سیاسی ناخوشایند است یا خیر. و بدون افشاگری، ما در حال دویدن هستیم. برای اولویت‌بندی تلاش‌های کربن‌زدایی، باید منابع و حجم انتشارات نظامی را بدانیم، تا رهبران و سیاستمداران ما بتوانند تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد اینکه کدام منابع را می‌خواهند اول تعطیل کنند، بگیرند. آیا پایگاه های خارج از کشور است؟ آیا این یک پلت فرم وسیله نقلیه خاص است؟ این تصمیم‌ها مشخص نمی‌شوند و تا زمانی که این اعداد و ارقام مشخص نشود، نمی‌توانیم از نظر فکری و استراتژیک انتخاب هوشمندانه داشته باشیم.

امی مردخوب: یک تحقیق جدید از پروژه هزینه‌های جنگ دانشگاه براون نشان می‌دهد که وزارت امنیت داخلی بیش از حد بر تروریسم خارجی و الهام‌گرفته از خارجی‌ها متمرکز بوده است، در حالی که حملات خشونت‌آمیز در ایالات متحده اغلب از منابع داخلی انجام شده است، می‌دانید که درباره برتری سفیدپوستان صحبت می‌کنند. ، مثلا. نتا کرافورد با ماست. او فقط در خارج از COP در حال حاضر، نشست سران سازمان ملل او یکی از بنیانگذاران و کارگردان پروژه Costs of War در براون است. او استاد و رئیس گروه علوم سیاسی در دانشگاه بوستون است. پروفسور کرافورد، ما به شما خوش آمد می گوییم اکنون دموکراسی! چرا در اجلاس آب و هوا هستید؟ ما معمولاً فقط در مورد هزینه های جنگ با شما صحبت می کنیم.

NETA کرافرورد: ممنون، امی

من اینجا هستم زیرا چندین دانشگاه در بریتانیا وجود دارند که ابتکار عملی را برای گنجاندن انتشار گازهای گلخانه ای نظامی به طور کامل در اعلامیه های تک تک کشورها در مورد انتشار آنها آغاز کرده اند. هر سال، هر کشوری که در ضمیمه I قرار دارد - یعنی طرف های معاهده از کیوتو - باید مقداری از انتشارات نظامی خود را در فهرست موجودی ملی خود قرار دهند، اما این یک حسابداری کامل نیست. و این چیزی است که ما دوست داریم ببینیم.

خوان گونزولز: و نتا کرافورد، آیا می‌توانید در مورد مواردی که از نظر نظامی ثبت یا نظارت نمی‌شوند صحبت کنید؟ این فقط سوخت نیست که جت های نیروی هوایی یا کشتی ها را نیز تامین می کند. با توجه به صدها و صدها پایگاه نظامی که ایالات متحده در سراسر جهان دارد، برخی از جنبه های ردپای کربن ارتش ایالات متحده چیست که مردم به آن توجه نمی کنند؟

NETA کرافرورد: خوب، من فکر می کنم سه چیز در اینجا وجود دارد که باید در نظر داشت. اول، انتشار گازهای گلخانه ای از تاسیسات وجود دارد. ایالات متحده حدود 750 تأسیسات نظامی در خارج از کشور دارد، و حدود 400 تأسیسات نظامی در ایالات متحده دارد و اکثر این تأسیسات در خارج از کشور، ما نمی دانیم میزان انتشار آنها چیست. و این به دلیل تصمیم پروتکل کیوتو در سال 1997 است که آن گازهای گلخانه ای را حذف کرد یا آنها را برای کشوری که پایگاه ها در آن قرار دارند به حساب آورد.

بنابراین، چیز دیگری که ما نمی دانیم، بخش بزرگی از انتشار گازهای گلخانه ای از عملیات است. بنابراین، در کیوتو، تصمیم گرفته شد که عملیات‌های جنگی که توسط سازمان ملل متحد یا سایر عملیات‌های چندجانبه تحریم شده بود، در نظر گرفته نشود. بنابراین آن گازهای گلخانه ای شامل نمی شوند.

همچنین چیزی به نام سوخت‌های ذخیره‌سازی وجود دارد که سوخت‌هایی هستند که در هواپیماها و هواپیماها استفاده می‌شوند. متأسفم، هواپیماها و کشتی‌ها در آب‌های بین‌المللی. بیشتر عملیات‌های نیروی دریایی ایالات متحده در آب‌های بین‌المللی انجام می‌شود، بنابراین ما از این انتشارات اطلاعی نداریم. اینها مستثنی هستند. اکنون دلیل آن در سال 1997 بود DOD یادداشتی را به کاخ سفید ارسال کرد که در آن می‌گفت اگر مأموریت‌ها گنجانده شود، ارتش ایالات متحده ممکن است مجبور شود عملیات خود را کاهش دهد. و آنها در یادداشت خود گفتند، کاهش 10 درصدی آلاینده ها منجر به عدم آمادگی خواهد شد. و این عدم آمادگی به این معنی است که ایالات متحده آماده انجام دو کار نخواهد بود. یکی این است که از نظر نظامی برتر باشید و جنگ را در هر زمان و هر مکان به راه بیندازید، و سپس، ثانیاً، نتوانید به آنچه آنها به عنوان بحران آب و هوایی که ما با آن مواجه می‌شویم، پاسخ دهیم. و چرا در سال 1997 اینقدر آگاه بودند؟ زیرا آنها از دهه 1950 و 1960 در حال بررسی بحران آب و هوا بودند و از اثرات گازهای گلخانه ای آگاه بودند. بنابراین، این چیزی است که شامل و آنچه که مستثنی است.

و دسته بزرگ دیگری از انتشارات وجود دارد که ما در مورد آن نمی دانیم، و آن انتشار هر گونه انتشار از مجتمع نظامی-صنعتی است. تمام تجهیزاتی که ما استفاده می کنیم باید در جایی تولید شوند. بخش اعظم آن از شرکت های بزرگ نظامی-صنعتی در ایالات متحده تامین می شود. برخی از این شرکت‌ها انتشار مستقیم و تا حدودی غیرمستقیم خود را تایید می‌کنند، اما ما کل زنجیره تامین را نمی‌دانیم. بنابراین، من تخمینی دارم که شرکت‌های برتر نظامی-صنعتی تقریباً همان میزان انتشار سوخت‌های فسیلی و گازهای گلخانه‌ای را به اندازه خود ارتش در هر سال منتشر کرده‌اند. بنابراین، واقعاً، وقتی به کل ردپای کربن ارتش ایالات متحده فکر می کنیم، باید گفت که همه آن را در نظر نمی گیریم. و علاوه بر این، ما انتشارات وزارت امنیت داخلی را در نظر نمی گیریم - من هنوز آنها را شمارش نکرده ام - و آنها نیز باید لحاظ شوند.

امی مردخوب: من می خواستم -

خوان گونزولز: و -

امی مردخوب: برو جلو، خوان.

خوان گونزولز: آیا می توانید در مورد چاله های سوختگی نیز صحبت کنید؟ ارتش ایالات متحده باید در جهان منحصر به فرد باشد، که هر جا که می رود، همیشه در راه خروج، مواد را نابود می کند، خواه جنگ باشد یا یک اشغال. آیا می توانید در مورد چاله های سوختگی نیز صحبت کنید؟

NETA کرافرورد: من اطلاعات زیادی در مورد گودال های سوختگی ندارم، اما چیزی از تاریخچه تخریب محیط زیستی که هر نظامی انجام می دهد را می دانم. از دوران استعمار تا جنگ داخلی، زمانی که سازه‌های چوب جنگ داخلی از کل جنگل‌های بریده شده ساخته می‌شدند، یا جاده‌ها از درختان ساخته می‌شدند، ارتش ایالات متحده مکانیزمی برای تخریب محیط زیست بوده است. در جنگ انقلاب و در جنگ داخلی، و بدیهی است که در ویتنام و کره، ایالات متحده مناطق، جنگل ها یا جنگل ها را بیرون آورده است، جایی که فکر می کردند شورشیان در آنجا پنهان می شوند.

بنابراین، گودال‌های سوختگی تنها بخشی از یک نوع بزرگ‌تر بی‌توجهی به اتمسفر و محیط زیست، محیط سمی است. و حتی مواد شیمیایی باقی مانده در پایه ها، که از ظروف برای سوخت نشت می کنند، سمی هستند. بنابراین، همانطور که هر دو سخنران دیگر گفته اند، ردپای آسیب زیست محیطی بزرگتری وجود دارد که باید در مورد آن فکر کنیم.

امی مردخوب: سرانجام، در سال 1997، گروهی از نومحافظه کاران، از جمله معاون رئیس جمهور آینده، هالیبرتون مدیریت عامل دیک چنی، به نفع مستثنی شدن تمامی انتشارات نظامی از پروتکل کیوتو استدلال کرد. در این نامه، چنی به همراه سفیر جین کرک پاتریک، کاسپار واینبرگر، وزیر دفاع سابق، با «مستثنی کردن تنها تمرین‌های نظامی ایالات متحده که چند ملیتی و بشردوستانه هستند، نوشتند، اقدامات نظامی یکجانبه - مانند گرانادا، پاناما و لیبی - از نظر سیاسی و دیپلماتیک تبدیل خواهد شد. سخت تر." اریک ادستروم، پاسخ شما؟

اریک EDSTROM: من فکر می کنم، در واقع، قطعا دشوارتر خواهد بود. و من فکر می کنم وظیفه ما به عنوان شهروندان متعهد است که بر دولت خود فشار بیاوریم تا این تهدید وجودی را جدی بگیرد. و اگر دولت ما نتواند قدم برداشته باشد، ما باید رهبران جدیدی را انتخاب کنیم که کار درست را انجام دهند، که جزر و مد را تغییر می‌دهد و در واقع تلاشی را که در اینجا لازم است انجام می‌دهد، زیرا، واقعاً، جهان به آی تی.

امی مردخوب: خوب، ما به همین جا پایان می دهیم، اما، البته، این موضوع را دنبال کنید. اریک ادستروم یک دامپزشک جنگ افغانستان است که از وست پوینت فارغ التحصیل شده است. او آب و هوا را در آکسفورد خواند. و کتاب او است غیر آمریکایی: حساب سربازی از طولانی ترین جنگ ما. Ramón Mejía در داخل است COP، سازمان دهنده ملی ضد نظامی گری با اتحاد عدالت جهانی مردمی. او یک دامپزشک جنگ عراق است. او در تظاهرات داخل و خارج از کشور شرکت کرده است COP در گلاسکو و همچنین با ما، نتا کرافورد، پروژه هزینه های جنگ در دانشگاه براون. او استاد علوم سیاسی در دانشگاه بوستون است.

وقتی برگشتیم، به استلا موریس می رویم. او شریک زندگی جولیان آسانژ است. بنابراین، او در گلاسکو چه می‌کند، در حالی که در مورد چگونگی افشای ویکی‌لیکس ریاکاری کشورهای ثروتمند در رسیدگی به بحران آب و هوا صحبت می‌کند؟ و چرا او و جولیان آسانژ نمی توانند ازدواج کنند؟ آیا مقامات زندان بلمارش، آیا بریتانیا نه می گوید؟ با ما بمان.