چرا ما در سراسر ایالت نیویورک برای اعتراض به هواپیماهای بدون سرنشین قدم می زنیم

توسط جک گیلروی ، Syacuse.com.

به سردبیر:

یک سال پیش، من در زندان جیمز ویل نزدیک سیراکوز زندانی بودم. جرم من کمتر از 30 ثانیه دراز کشیدن در جاده ورودی پایگاه هواپیمای بدون سرنشین قاتل هنکوک در سیراکوز بود. من دریافت کردم طولانی ترین محکومیت (سه ماه) از هر کسی که به جنگ هواپیماهای بدون سرنشین که از ایالت نیویورک انجام می شود اعتراض کردند.

در روز چهارشنبه، 7 اکتبر، برخی از اعضای ائتلاف هواپیماهای بدون سرنشین Upstate (از جمله من) یک پیاده روی 160 مایلی را از 174 امین نیروی بدون سرنشین هنکاک در سیراکوز تا پایگاه هواپیماهای بدون سرنشین قاتل آبشار نیاگارا آغاز کردند.

چرا راه رفتن

ما امیدواریم در طول مسیر به مردم آموزش دهیم که ایالت نیویورک یک منطقه جنگی است. هواپیماهای بدون سرنشین قاتل که از هنکوک و آبشار نیاگارا از طریق ماهواره شلیک می‌شوند، به مردم افغانستان که دشمنان ما می‌دانند، برخورد کردند. هیچ اتهامی علیه این مظنونان مطرح نشده است. بدون دستگیری یا جلسات دادگاه یا حتی بازجویی - فقط مرگ فراقانونی و بدون جنگ اعلام شده.

ما راه می رویم زیرا می خواهیم مردم حقیقت جنایات ما علیه مردم خارجی را بدانند. بازرسان این قتل های غیرنظامی توسط دانشکده حقوق دانشگاه استنفورد، دانشکده حقوق دانشگاه نیویورک و دفتر روزنامه نگاری تحقیقی در لندن به خوبی مستند شده اند. همه گزارش می دهند که پهپادهای ما مجهز به بمب و موشک های هلفایر هزاران نفر از جمله تعداد بی شماری از افراد بی گناه را کشته اند. قربانیانی که اغلب هنگام شرکت در مراسم عروسی یا تشییع جنازه یا در ایستگاه اتوبوس یا صرفاً در یک بازار خرید کشته می شوند.

اخلاق و قانونمندی به کنار، فقط دلایل عملگرایانه اولیه برای قتل ها احمقانه است. تصور کنید مردم آمریکا به شهروندان ما که توسط موشک های شلیک شده از وسایل نقلیه بدون سرنشین خارجی - پهپادها کشته می شوند، چه واکنشی نشان خواهند داد. در حقیقت، یک سند فاش شده سیا که توسط ویکی لیکس منتشر شد، نشان داد که «برنامه ترور و هواپیماهای بدون سرنشین مخفی احتمالاً نتایج معکوس به همراه خواهد داشت، از جمله تقویت گروه های افراطی که برای نابودی آنها طراحی شده بود».

ما قدم می زنیم تا پولی را که از جنگ های بی پایان به دست آمده توسط مردم و شرکت هایی که از ترس و پول تغذیه می کنند، به تصویر بکشیم. در راه خود به سمت پایگاه هواپیماهای بدون سرنشین در آبشار نیاگارا، به بزرگترین فروشنده اسلحه در جهان، لاکهید مارتین (کارخانه های منطقه ای در لیورپول و اوگو، نیویورک) نزدیک خواهیم شد.

موشک هلفایر مورد استفاده در پهپادهای Reaper و Predator که از آبشار هنکوک و نیاگارا به پرواز درآمده اند، توسط لاکهید در تاسیسات خود در اورلاندو، فلوریدا ساخته شده است.

ما قدم می زنیم تا هموطنان خود را تشویق کنیم تا جایگزین هایی برای ساخت سلاح های مرگ بیابند و به صنایع و خدمات حیات بخشی که زمانی ما را افتخار می کردند بازگردند. ما باید به شرم و نه غرور اعتراف کنیم که عمده صادرات ما سلاح های مرگ و نابودی است.

پاپ فرانسیس خطاب به قانونگذاران مجموع مجلس نمایندگان و سنای ایالات متحده گفت: «ما باید از خود بپرسیم: چرا سلاح های مرگبار به کسانی فروخته می شود که قصد دارند رنجی بر افراد و جامعه وارد کنند؟ متأسفانه، همانطور که می دانیم، پاسخ صرفاً برای پول است، پولی که در خون غوطه ور است – اغلب بی گناه. در برابر سکوت شرم آور و مقصر، وظیفه ما مقابله با مشکل و توقف تجارت اسلحه است.

چینی ها موفقیت سابق ایالات متحده در تجارت جهانی را به خوبی آموخته اند. در حالی که دولت چین در کار صلح آمیز در سراسر جهان سرمایه گذاری می کند و قراردادهایی برای ساخت سیستم های راه آهن و بنادر دریایی در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین به دست می آورد، ایالات متحده همچنان معتاد به ساخت و تجارت اسلحه است. شهر بوستون قرارداد بزرگ مترو به چین اعطا کرد. چینی ها امیدوارند از بوستون به عنوان الگویی برای بسیاری از شهرهای دیگر در سراسر کشور و جهان استفاده کنند.

ما قدم می‌زنیم تا آمریکایی‌ها را تشویق کنیم تا از جایی که قبلاً سربلند بودیم، دوباره شروع کنند: رهبر جهانی محصولات و خدمات افزایش دهنده زندگی. زمان آن فرا رسیده است که اعتیاد خود به ساخت سلاح را کنار بگذاریم و از چینی هایی که از صنایع حیات بخش سود می برند، تقلید کنیم.

راه می رویم تا بگوییم: دست از کشتار بردارید. به اعتیادمان به اسلحه پایان دهیم. جایگزینی برای تجارت اسلحه پیدا کنید.

قدم می زنیم تا به یک سکوت شرم آور و مقصر پایان دهیم. می خواهیم خون دستانمان را بشویم. ما می دانیم که وظیفه ما مقابله با این مشکل است – توقف کشتار هواپیماهای بدون سرنشین، کاهش سرعت و در نهایت پایان دادن به تجارت اسلحه.

جک گیلروی
اندول

نویسنده یک معلم بازنشسته دبیرستان و کهنه سرباز پیاده نظام ارتش ایالات متحده و نیروی دریایی ایالات متحده است.