توسط رابرت فانتینا، اکتبر 25، 2017
از جانب WarIsACrime.org
همانطور که ایالات متحده برای سالخوردگی سالخورده خود برای سربازان مرده ی آمریکا به سر می برد، برخی واژه ها و اصطلاحاتی وجود دارد که در مورد آنها مورد استفاده قرار می گیرند، که به آنها کمک می کند تا بازماندگان را راحت تر، اثر جنگ ایالات متحده را بهبود بخشند یا شاید هر دو. ما چند لحظه به دنبال سه نفر خواهیم بود.
- سرباز افتاده: چقدر خوش تیپ! یک سرباز افتاده! خیلی لذت بخش تر از حقیقت: یک مرد مرده یا زن؛ یک پسر یا دختر، مادر یا پدر، برادر، خواهر، دوست و غیره مرده است. او در بعضی از کشور های دیگر آسیب دیده است که قربانیان فقیر هیچ مشکلی ندارند، اما به «خدمات» (به زیر) پیوستند، برای حمایت از قانون اساسی ایالات متحده، حفاظت از مرز، حفظ امنیت ملی، یا این که آنها گفت. آنها هرگز از دلائل واقعی توصیه نمیشوند: محافظت از منافع شرکتی با تقویت قدرت ایالات متحده در سراسر جهان. و اکنون آنها مرده اند، در یک قبر فاسد شده اند و به محراب دلار متعال قربانی می شوند.
- خانواده ستاره طلا و تغییرات آن: مادر یا پدر پدر ستاره طلایی. این یک اصطلاح ملایم برای توصیف خانواده سرباز مرده است. در حال حاضر یک شکاف در خانواده وجود دارد؛ این می تواند یک خواهر یا برادر دوست داشتنی باشد که اکنون برای همیشه از دست رفته است و یا یک مادر یا پدر که هرگز جایگزین نمی شود و یا شوهر یا زن، که هرگز فراموش نخواهد شد. اما بیایید در مورد چنین ناخوشایندی بحث نکنیم؛ چند بار در سال یک بار پرچم خانواده ستاره طلایی را به دست می اندازد، به عنوان یک اشک در چشم به چشم می آید، و سپس آنها را فراموش کرده و غم و اندوه بی پایان آنها را برای یکی از دوستان از دست رفته احساس می کنید. و البته، با ارسال بیشتر از آنها به گورهای اولیه، "حمایت از نیروها" را ادامه دهید.
- سرویس: ما برای آخرین ذخیره شده ایم. دولت آمریكا به طرز محسوسی متقاعد شده است كه شهروند آمریكایی لیمگین از تعریف جدیدی از سرویس استفاده می كند. اول، بیایید به یک تعریف که به سرعت با جستجوی آنلاین جستجو می شود نگاه کنیم: "سرویس: اقدام کمک کردن یا انجام کار برای کسی". این، به ذهن این نویسنده، یک تعریف خوب و مختصر از "خدمات" است. با این حال، دولت ایالات متحده توانسته است مردم را متقاعد سازد که وقتی آنها با ایالات متحده به توافق قانونی وارد شوند و از بسیاری از حقوق اساسی آنها محروم شوند، سپس به سرزمین های خارجی فرستاده می شود تا مردم را که در آن زندگی می کنند، بکشند 'سرویس'. این «سرویس» است که هواپیماهای بدون سرنشین را در ایالات متحده اجرا می کند، افرادی را هدف قرار می دهد که هرگز آنها را شخصا دیده و آنها را نابود نکرده اند و اغلب آنها را در اطراف آنها کشت می کنند. این «سرویس» است که در تمام ساعات روز و شب شبانه به خانه ها برود، مردم را که در آنجا زندگی می کنند، مورد آزار و اذیت قرار دهند و سپس تمام مردان را در طول سن 12 دستگیر کنند. از آنجا که دادگاه عالی ایالات متحده اعلام کرده است که شرکت ها به عنوان مردم (که هر کسی آن را کاملا عجیب و غریب نمی بیند) دیده می شود که به "کسی" کمک می کند. و قطعا، کارهایی که سربازان اغلب انجام می دهند، در خدمت امریکا هستند.
- همچنین اقداماتی که در بالا شرح داده شده است می تواند به عنوان "انجام کاری برای کسی" دیده شود. مقامات دولتی ایالات متحده نمی خواهند دست خود را کثیف کنند، بنابراین شهروندان جوان می توانند کار کثیف خود را برای آنها انجام دهند.
حداقل ، شاید بتوان گفت ، آنها به دلیل این سرویس به اصطلاح "خدمات" بسیار مورد توجه دولت هستند. خب نه. ما فقط به چند نمونه از تاریخ نگاه خواهیم کرد.
در ماه اوت 4 از 1964، ایالات متحده کشتی هایی را که خلیج تونکین را در ساحل ویتنام گریختند، جایی که آنها هیچ کسب و کاری نداشتند، اعلام کردند که اخراج شدند. کنگره و رئیس جمهور لیندون جانسون از این حادثه برای تصویب قطعنامه خلیج تنکین استفاده کردند، بنابراین جنگ ویتنام به شدت افزایش یافت. با این وجود، در عرض چند ساعت، ملوانان کشتی که گفته شد اخراج شده اند، گزارش داده اند که هیچ حمله ای صورت نگرفته است. آنچه که آنها دیده بودند، "تصاویر شبح" در رادار خود بودند. جانسون پس از شنیدن این گزارش گفته است: "جهنم، این ملوانان احمق احمق فقط در حال پرواز در ماهیگیری بودند". احترام، در واقع!
سریع 42 سال پیش. در دسامبر سال 2006 ، پس از آنكه پرزیدنت جورج بوش در یك بخش كوچك و عمومی از مركز پزشكی والتر رید گشت و گذار كرد ، در آن زمان امكانات عالی دولت برای جانبازان آسیب دیده ، وی این حرف را زد: "ما به همه آنها مدیون هستیم. نه تنها برای مواقعی که در معرض آسیب هستند ، بلکه وقتی به خانه می آیند تا به آنها کمک کنند اگر زخم دارند خود را تنظیم کنند یا بعد از گذراندن خدمت به آنها کمک کنند تا تنظیم شوند. "
در ماه فوریه 2007، در معرض تظاهرات قرار گرفت. سربازان آسیب دیده به اتاق های سرخ شده آلوده با سقف پوسیدگی ریختند و قالب های سیاه را پوشش دادند. بعضی از این جانبازانی که قادر به راه رفتن به کافه تریا نیستند، غذا را از رستوران ها و فروشگاه ها به اتاق هایشان نزدیک تر می کردند، در منطقه جورجیا که والتر رید واقع شده بود، به این ترتیب مشکلات جوندگان و گربه ها را افزایش داد جانبازان مجبور شدند از میان آنها زندگی کنند. این مرکز در 2011 بسته شده است، نه به عنوان یک نتیجه از شرایط ناخوشایندی که در آن وجود دارد، بلکه توسط یک برنامه پیش از تنظیم شده برای انتقال آن به مکان دیگری.
و تا آنجا که به همه چیزهایی که آنها در زمان صدمه زدن به آنها نیاز دارند، این نیز اسطوره است. در 2004، SPC توماس ویلسون از دونالد رامسفلد، وزیر دفاع، این سوال را پرسید: "چرا ما سربازان باید برای دفع زباله های محلی از قطعه فلز قراضه بکشیم و شیشه های بالستیک را به خطر انداخته ایم تا وسایل نقلیه ما را تسلیم کنیم؟" گزارش شد که تعداد زیادی از سربازان 2,300 حضور داشتند این سوال را تحسین کرد. پاسخ رامسفلد در بهترین حالت مضحک بود: "شما با ارتش شما جنگ می کنید، نه ارتش که ممکن است بخواهید یا مایل باشید." از آنجایی که جنگ عراق جنگ انتخابی بود، قطعا تجهیزات لازم برای تجهیز قاتلان استخدام شده توسط ایالات متحده و تروریست ها می توانستند ارائه شوند.
اما، با روز جانباز فقط در اطراف گوشه، همه اینها را کنار بگذارید! بگذارید به سربازان خوش تیپ در لباس های شلوغ خود نگاه کنند، همانطور که آنها در خیابان اصلی راهپیمایی می کنند. ما برای سرود ملی، این ترانه که پرچم نادیده گرفتن فوتبالیست های حرفه ای را به خطر می اندازد، متعهد است. ما برای یک لحظه سکوت برای سربازان سقوط کردیم، نادیده گرفتن این واقعیت که عزیزانشان مدتها پس از پایان رژه گریه می کنند. سپس ما را برای شام با خانواده ها و دوستان جمع خواهیم کرد، با پرچم برجسته در پنجره نمایش داده می شود، دانستن اینکه ما هم بخاطر «افتخار قدیم» انجام داده ایم.
آیا واقعا لازم است که این نشانگرهای سطحی دوره ای از احترام به سربازان مرده و مامور آمریکایی که به عنوان اسلحه های استخدام شده برای شرکت های آمریکایی به خارج از کشور ارسال می شود، باشد؟ این نویسنده بر این باور است که بسیاری از آنها، اگر نه بیشتر از آنها، از مأموریت واقعی خود مطلع نیستند، تا زمانی که دیر شود، و مردم بیگناه در برخی از کشورهای خارجی کشته می شوند. اما او نمی بیند که چگونه این افتخار را به عینک های دوره ای نیاز دارد؛ او مزیتی در استخدام یک محصول جدید از شهروندان جوان برای قربانی کردن مردم در سرتاسر جهان می بیند و کمتر از آن خود را از طریق جنگ های شرکتی نزدیک ایالات متحده مورد انتقام قرار می دهد.
شاید ممنوعیت ایجاد قربانیان آینده با امتناع از شرکت در جنگ در دولت، ممکن است بهترین راه احترام به جانبازان باشد.
مگر اینکه و تا زمانی که شهروندان آمریکایی از جنایات علیه بشریت که به نام آنها مرتکب شده است بیدار شوند ، فاجعه ناگفته جنگ سازی ایالات متحده و همه مرگ و وحشت ناگفتنی همراه آن ، ادامه خواهد یافت.
