توسط دیوید سوانسون
جیمی کارتر جنگی را که ایالات متحده در ویتنام به راه انداخته است - جنگی که منجر به کشته شدن 60,000،4,000,000 آمریکایی و 13،65،XNUMX ویتنامی ، بدون سوختن حتی یک شهر یا جنگل ایالات متحده - شد. رونالد ریگان آن را "نجیب" و "هدف عادلانه" خواند. باراک اوباما افسانه بدرفتاری گسترده با کهنه سربازان بازگرداندن آمریکا را ترویج می کند ، ویتنامی ها را "وحشیانه" محکوم می کند و یک برنامه تبلیغاتی XNUMX ساله و XNUMX میلیون دلاری را برای بزرگداشت آنچه ویتنامی ها جنگ آمریکا می نامند ، آغاز کرده است:
"هنگامی که پنجاهمین سالگرد جنگ ویتنام را مشاهده می کنیم ، با احترام جدی به رشادت نسلی که با افتخار خدمت کردند ، تأمل می کنیم. ما به بیش از 50 میلیون نفر از کارکنان و زنانی که خانواده های خود را برای شجاعت و یک دنیا خدمت می کنند ، ادای احترام می کنند. . . آنها جنگل ها و شالیزارهای برنج ، گرما و موسمی را تحت فشار قرار دادند و برای محافظت از آرمان هایی که ما به عنوان آمریکایی دوستشان داریم ، قهرمانانه جنگیدند. "
چه ایده آل هایی ممکن است بوده باشد؟ به یاد داشته باشید ، این جنگ بدی بود که در مقابل آن جنگ جهانی دوم برچسب مضحک "جنگ خوب" را به دست آورد. اما پنتاگون قصد دارد هر خاطره دقیق از ویتنام را خنثی کند. در همین حال اعضای سازمان شگفت انگیز ، کهنه سربازان صلح ، کارزار آموزشی خود را برای مقابله با پنتاگون آغاز کرده اند VietnamFullDisclosure.orgو کمیته یادبود صلح ویتنام هم همین کار را کرده است LessonsOfVietnam.com. در حال حاضر، پنتاگون متقاعد شده است تا تعدادی از اظهارات نادرست خود را اصلاح کند. شواهدی از میزان قتل در ویتنام همچنان ادامه دارد پدیدار شدن، و به طور ناگهانی در دانشگاه و رسانه های شرکتی پذیرفته شده است که می پذیرد نامزد ریاست جمهوری ریچارد نیکسون مخفیانه خرابکاری مذاکرات صلح در سال 1968 که به نظر می رسید جنگ پایان یابد تا زمانی که وی مداخله کند. در نتیجه ، جنگ درگرفت و نیکسون در انتخابات با قول پایان جنگ پیروز شد ، که این کار را نکرد. به نظر می رسد در اینجا چیزی در حدود 50 سال در مراقبت از خیانت یا قتل عام در محل کار وجود دارد. تصور کنید که گفتن درباره جنگهای 50 ساله از این رو چه مقبول خواهد بود!
با این حال، بسیاری از دروغ در مورد ویتنام هنوز گفته شده اند، و بسیاری از حقایق خیلی کم شناخته شده است. بعد از اینکه نیکسون مذاکرات صلح را خراب کرد، دانشجویان آمریکایی و ویتنامی خودشان را مذاکره کردند پیمان صلح مردم، و از آن برای فشار به نیکسون استفاده کرد تا نهایتا خودش را بسازد.
مادام نگوین تی بین می نویسد: "فرض كنید ویتنام از یك جنبش همبستگی بین المللی ، به ویژه در ایالات متحده برخوردار نبوده است." "اگر چنین است ، ما نمی توانستیم اراده تهاجمی واشنگتن را متزلزل کنیم."
پیمان صلح مردم اینگونه آغاز شد:
"بدانید که مردم آمریکا و ویتنام دشمن نیستند. جنگ به نام مردم ایالات متحده و ویتنام جنوبی انجام می شود اما بدون رضایت ما. سرزمین و مردم ویتنام را نابود می کند. آمریکا منابع ، جوانی و افتخار خود را تخلیه می کند.
"ما بدینوسیله موافقت می کنیم که جنگ را با شرایط زیر خاتمه دهیم ، تا هر دو ملت بتوانند در زیر شادی استقلال زندگی کنند و بتوانند خود را وقف ساختن جامعه ای مبتنی بر برابری انسانی و احترام به زمین کنند. در رد جنگ ما همچنین انواع نژادپرستی و تبعیض علیه مردم را بر اساس رنگ ، طبقه ، جنسیت ، منشأ ملی و گروه بندی قومی که اساس سیاست های جنگ ، گذشته و حال دولت ایالات متحده است ، رد می کنیم.
"1 آمریکایی ها با خروج فوری و کامل همه نیروهای آمریکایی از ویتنام موافقت می کنند.
"2 ويتنامي ها متعهد مي شوند كه به محض اينكه دولت آمريكا تاريخي را براي عقب نشيني كاملاً مشخص كند ، براي تأمين آزادي همه زندانيان آمريكايي از جمله خلباناني كه هنگام بمب گذاري در ويتنام شمالي اسير شده اند ، وارد بحث و گفتگو شوند.
نه رهبران جنبش ضد جنگ آمریکا در 1960 ها اندیشه های فعلی خود را در یک قرار داده اند کتاب آینده نام مردم صلح می کنند: درس های جنبش ضد ویت ویتنام. جنبش دهه 1960 و اوایل 1970 بیش از آنچه امروز می دانیم گسترده و پویا بود. این بخشی از فرهنگ مقاومت بیشتری بود. این از تازگی جنگ تلویزیونی و اعتراض تلویزیونی بهره مند شد. از امنیت اقتصادی ، پوشش رسانه ای و سیستم های انتخاباتی ، تأثیر پیش نویس و - البته - خلاقیت و شهامت و سخت کوشی صلح طلبان بسیار ناقص اما بهتر از امروز بهره مند شد.
کسانی که به این کتاب کمک می کنند و اخیرا با ویتنام به ویتنام بازگشتند، رنی دیویس، جودی گومبو، الکس هینگ، داگ حستتر، جی کریوف، بکا ویلسون، جان مکالیف، میرا مک فارون و نانسی کورشان هستند. بینش آنها در جنگ، فرهنگ ویتنام و فرهنگ ایالات متحده و جنبش صلح بی ارزش است.
این یک جنگ بود که ویتنامی ها و آمریکایی ها خود را به اعتراض متهم کردند. این یک جنگ بود که ویتنامی ها آموختند که ماهی ها را در دهانه های بمب گذاری کنند. این جنگی بود که فعالان صلح ایالات متحده به طور غیرقانونی به ویتنام سفر کردند تا در مورد جنگ و تلاش برای صلح یاد بگیرند. این یک جنگ است که در آن مردم هنوز از سلاح هایی که این سالها بعد از آن منفجر می شوند یا از سموم که طول می کشد تا آن را بکشند، می میرند. قربانیان نسل سوم با نقایص زایمان در مناطق آلوده ترین زمین زندگی می کنند.
نیکسون خود را در مورد معاهده صلح خلق و خوی با کارمندان خود ضبط کرد. دو سال بعد ، او سرانجام با شرایط مشابه موافقت کرد. در این میان ، ده ها هزار نفر جان خود را از دست دادند.
و هنوز ویتنامی ها ، مانند همیشه ، هواداران صلح ایالات متحده را از دولت جنگ افروز ایالات متحده به روشنی تشخیص می دهند. آنها نورمن موریسون را که خود را در پنتاگون به آتش کشید ، دوست و احترام می گذارند. آنها بدون تلخی ، نفرت و خشونت ادامه می یابند. عصبانیتی که هنوز ایالات متحده از جنگ داخلی ایالات متحده را درگیر خود کرده است ، در فرهنگ ویتنام مشهود نیست. آمریکایی ها می توانند از نگرش های ویتنامی درس بگیرند. ما همچنین می توانیم درس جنگ را بیاموزیم - و آن را به عنوان بیماری به نام "سندرم ویتنام" درمان نکنیم - درسی که جنگ غیراخلاقی است و حتی به تعبیر خودش ضد تولید است. تشخیص این آغاز سلامتی است.
