توسط هیون لی ، حقیقت، دسامبر 29، 2020
برای دهه ها ، سیاست گذاران آمریکایی س askedال می کردند ، "چگونه کره شمالی را وادار می کنیم سلاح هسته ای را کنار بگذارد؟" و دست خالی آمده اند در حالی که دولت بایدن برای روی کار آمدن خود آماده می شود ، شاید وقت آن رسیده است که سوالی متفاوت بپرسیم: "چگونه با کره شمالی به صلح برسیم؟"
این معضلی است که واشنگتن با آن روبرو است. از یک طرف ، ایالات متحده نمی خواهد اجازه دهد کره شمالی سلاح هسته ای داشته باشد زیرا این امر ممکن است کشورهای دیگر را نیز به این کار ترغیب کند. (واشنگتن در حال حاضر مشغول تلاش برای توقف جاه طلبی هسته ای ایران است ، در حالی که تعداد فزاینده ای از صداهای محافظه کار در ژاپن و کره جنوبی نیز خواستار دستیابی به هسته های خود هستند.)
ایالات متحده سعی کرده است کره شمالی را وادار کند تا از طریق فشارها و تحریم ها سلاح هسته ای خود را کنار بگذارد ، اما این روش نتیجه معکوس داده و تصمیم پیونگ یانگ را برای استفاده از فناوری هسته ای و موشکی سخت تر کرده است. کره شمالی می گوید تنها راه ترک تسلیحات هسته ای این است که "سیاست خصمانه خود را کنار بگذارد" - به عبارت دیگر ، اقدامات متقابل در جهت کاهش تسلیحات انجام می دهد - اما تاکنون واشنگتن هیچ اقدامی نکرده است حرکت به سمت آن هدف در واقع ، دولت ترامپ ادامه داد تمرین های مشترک جنگی را انجام دهید با کره جنوبی و اجرای شدیدتر تحریم ها علیه کره شمالی با وجود آن تعهد در سنگاپور برای صلح با پیونگ یانگ.
وارد جو بایدن شوید. تیم او چگونه این معضل را حل خواهد کرد؟ تکرار همان روش ناموفق و انتظار نتیجه متفاوت - خوب ، شما می دانید که ضرب المثل چگونه پیش می رود.
مشاوران بایدن اتفاق نظر دارند که رویکرد "همه یا هیچ چیز" دولت ترامپ - خواستار کنار گذاشتن کره شمالی از تمام سلاح های خود - شکست خورده است. در عوض ، آنها "رویکرد کنترل تسلیحات" را توصیه می کنند: ابتدا عملیات هسته ای پلوتونیوم و اورانیوم کره شمالی را منجمد کنید و سپس گام های بیشتری را در جهت هدف نهایی خلع سلاح هسته ای کامل بردارید.
این روش ترجیحی آنتونی بلینکن ، نامزد وزیر امور خارجه است که طرفدار توافق موقت برای سلاح های هسته ای کره شمالی برای خرید وقت برای تهیه یک توافق بلند مدت است. او می گوید ما باید متحدان و چین را برای فشار بر کره شمالی سوار کنیم: "کره شمالی را فشار دهید تا آن را به میز مذاکره برساند" وی می گوید: "ما باید راه های مختلف آن و دسترسی به منابع را قطع كنیم" و از كشورهایی كه مهمان كار کره شمالی هستند دعوت می كنند كه آنها را به خانه بفرستند. اگر چین همکاری نكند ، بلینكن پیشنهاد می كند كه آمریكا آن را تهدید كند كه با موشكهای دفاعی و رزمایش نظامی جلوتر مستقر می شود.
پیشنهاد Blinken به سختی با رویکرد شکست خورده گذشته متفاوت است. این هنوز یک سیاست فشار و انزوا برای رسیدن به هدف نهایی خلع سلاح یکجانبه کره شمالی است - تنها تفاوت در این است که دولت بایدن مایل است زمان بیشتری برای رسیدن به آنجا بگیرد. در این صورت ، کره شمالی احتمالاً به ادامه سلاح هسته ای و توانایی موشکی خود ادامه خواهد داد. تا زمانی که ایالات متحده به شدت موضع خود را تغییر ندهد ، تنش مجدد بین آمریکا و کره شمالی اجتناب ناپذیر است.
به جای تمرکز بر چگونگی واداشتن کره شمالی برای انصراف از هسته های خود ، پرسیدن چگونگی دستیابی به صلح دائمی در کره ممکن است به مجموعه ای متفاوت و اساسی از پاسخ منجر شود. همه طرف ها - نه فقط کره شمالی - وظیفه دارند در جهت کاهش متقابل تسلیحات گام بردارند.
از این گذشته ، ایالات متحده هنوز 28,000 سرباز در کره جنوبی دارد و تا همین اواخر به طور منظم تمرینات جنگی گسترده ای را انجام می داد که شامل برنامه هایی برای حملات پیشگیرانه به کره شمالی بود. رزمایش های مشترک جنگ گذشته شامل بمب افکن های B-2 بود که برای پرتاب بمب های هسته ای طراحی شده اند و هزینه پرواز آنها برای مودیان آمریکایی در هر ساعت 130,000 هزار دلار است. گرچه ایالات متحده و کره جنوبی تمرینات خود را از زمان نشست ترامپ و کیم در سال 2018 کاهش داده اند ، ژنرال رابرت بی آبرامز ، فرمانده نیروهای آمریکایی کره نام برای از سرگیری رزمایش گسترده جنگ مشترک.
اگر دولت بایدن در ماه مارس آینده با رزمایش جنگ پیش رود ، تنش های خطرناک نظامی در شبه جزیره کره را از سر می گیرد و به احتمال تعامل دیپلماتیک با کره شمالی در آینده نزدیک آسیب می رساند.
چگونه می توان در شبه جزیره کره به صلح رسید
برای کاهش تهدید جنگ هسته ای با کره شمالی و حفظ گزینه از سرگیری گفتگوها در آینده ، دولت بایدن می تواند در 100 روز اول خود دو کار انجام دهد: یکی ، ادامه تعلیق جنگ مشترک گسترده آمریکا و کره جنوبی دریل؛ و دو ، یک بررسی استراتژیک از سیاست کره شمالی آن آغاز می شود که با این سوال آغاز می شود ، "چگونه می توانیم در شبه جزیره کره به صلح دائمی برسیم؟"
یک قسمت اساسی از برقراری صلح دائمی پایان دادن به جنگ کره است 70 سال حل نشده باقی ماندو جایگزینی آتش بس (آتش بس موقت) با یک توافقنامه صلح دائمی. این همان کاری است که دو رهبر کره در اجلاس تاریخی خود در پانمونجوم در سال 2018 توافق کردند و این ایده از 52 عضو کنگره آمریکا حمایت می کند که با حمایت از قطعنامه 152 مجلس نمایندگان خواستار پایان رسمی جنگ کره بودند. هفتاد سال جنگ حل نشده نه تنها به یک مسابقه تسلیحاتی دائمی در بین طرفین درگیر دامن زده است ، بلکه یک مرز نفوذناپذیر بین دو کره ایجاد کرده است که میلیون ها خانواده را از هم دور نگه داشته است. یک توافق صلح که همه طرفین را متعهد به روند تدریجی زمین گذاشتن اسلحه کند ، شرایط صلح آمیزی را برای از سرگیری همکاری دو کره و پیوند مجدد خانواده های جدا شده ایجاد می کند.
بسیاری از مردم ایالات متحده فکر می کنند کره شمالی صلح نمی خواهد ، اما با نگاهی به اظهارات گذشته آن چیز دیگری نشان می دهد. به عنوان مثال ، به دنبال جنگ کره ، که در سال 1953 با آتش بس به پایان رسید ، کره شمالی بخشی از کنفرانس ژنو بود که توسط چهار قدرت - ایالات متحده ، اتحاد جماهیر شوروی سابق ، انگلستان و فرانسه - برای بحث در مورد آینده تشکیل شد. کره براساس گزارش محرمانه هیئت نمایندگی ایالات متحده ، نام ایل وزیر خارجه وقت کره شمالی در این کنفرانس اظهار داشت که "وظیفه اصلی دستیابی به وحدت کره از طریق تبدیل آتش بس به اتحاد پایدار صلح آمیز کره کره جنوبی با اصول دموکراتیک است." وی آمریكا را "به دلیل مسئولیتهای تقسیم كره و همچنین برگزاری انتخابات جداگانه تحت" فشار پلیس "مقصر دانست. (افسران آمریكایی دین راسك و چارلز بونستیل بدون مشورت با كره ای ها ، در امتداد 38 امین كره را تقسیم كرده بودند ، اگرچه بیشتر کره ای ها خواستار یک کره مستقل و یکپارچه بودند ، ایالات متحده برای یک انتخابات جداگانه در جنوب تلاش کرده بود.) با این حال ، نام ادامه داد ، "آتش بس 1945 اکنون راه وحدت مسالمت آمیز را باز کرد." وی توصیه کرد که تمام نیروهای خارجی ظرف شش ماه عقب نشینی کنند و "توافق نامه ای در مورد انتخابات کل کره برای ایجاد دولتی به نمایندگی از کل کشور" توافق شود.
کنفرانس ژنو متأسفانه بدون توافق در مورد کره ، به دلیل عمده مخالفت آمریکا با پیشنهاد نام ، پایان یافت. در نتیجه ، منطقه غیرنظامی (DMZ) بین کره ها به یک مرز بین المللی تبدیل شد.
موضع اساسی کره شمالی - جایگزینی آتش بس با توافق صلح "راهی برای وحدت مسالمت آمیز" - در 70 سال گذشته ثابت بوده است. این همان چیزی است که مجمع عالی خلق کره شمالی در سال 1974 به مجلس سنای آمریکا پیشنهاد داده است. این همان چیزی است که در نامه کره شمالی توسط میخائیل گورباچف رهبر اتحاد جماهیر شوروی به رونالد ریگان رئیس جمهور آمریکا در اجلاس خود در واشنگتن در سال 1987 ارسال شده است. آنچه کره شمالی بارها و بارها در مذاکرات هسته ای خود با دولت بیل کلینتون و جورج دبلیو بوش مطرح کردند.
دولت بایدن باید به توافقاتی که ایالات متحده قبلاً با کره شمالی امضا کرده است نگاه کند - و آنها را تأیید کند. بیانیه مشترک ایالات متحده و جمهوری دموکراتیک کردستان (امضای دولت کلینتون در سال 2000) ، بیانیه مشترک شش جانبه (به امضای دولت بوش در سال 2005) و بیانیه مشترک سنگاپور (به امضای رئیس جمهور ترامپ در سال 2018) هر سه دارای سه هدف مشترک هستند : ایجاد روابط عادی ، ایجاد یک رژیم صلح دائمی در شبه جزیره کره و خلع سلاح هسته ای شبه جزیره کره. تیم بایدن به یک نقشه راه نیاز دارد که به وضوح رابطه بین این سه هدف مهم را مشخص کند.
دولت بایدن مطمئناً با بسیاری از مسائل اضطراری روبرو است كه توجه فوری آن را می طلبد ، اما اطمینان از عدم بازگشت روابط آمریكا و كره شمالی به لبه پرتویی كه ما را به لبه پرتگاه هسته ای در سال 2017 رساند ، باید از اولویت های اصلی باشد.
