پایگاه های نظامی خارجی آمریکا "دفاع" نیستند

از نظر تدافعی، پراکندگی ارتش ایالات متحده به صورت تکه تکه در سراسر جهان - به ویژه در کشورهایی که مردم از آن حضور نظامی خشمگین هستند - تعداد اهداف آسیب پذیر آمریکایی را چند برابر می کند. هر پایگاه باید دستگاه امنیتی جداگانه خود را برای دفاع فوری داشته باشد و باید توانایی تقویت و تامین مجدد از جاهای دیگر را در صورت حمله مداوم حفظ کند (یا حداقل امیدوار باشد). این باعث می شود نیروهای پراکنده ایالات متحده بیشتر، نه کمتر، آسیب پذیر شوند.

هنگامی که صحبت از تلافی و عملیات های جاری به میان می آید، پایگاه های خارجی ایالات متحده به جای متحرک، ثابت هستند و در صورت وقوع جنگ، همه آنها، نه فقط آنهایی که در مأموریت های تهاجمی شرکت می کنند، باید منابعی را برای امنیت خود هدر دهند که در غیر این صورت می توان آنها را تلف کرد. در آن ماموریت ها

آنها نیز اضافی هستند. ایالات متحده در حال حاضر دارای نیروهای دائمی و متحرکی است که برای پرتاب نیرو در افق به هر گوشه از کره زمین در صورت تقاضا مناسب‌تر است: گروه‌های ضربتی حامل آن، که 11 نفر از آنها وجود دارد و گفته می‌شود که هر کدام از آنها قدرت شلیک بیشتری نسبت به آنچه که صرف می‌شود در اختیار دارند. توسط همه طرف ها در طول جنگ جهانی دوم. ایالات متحده این نیروهای دریایی قدرتمند را دائماً در حال حرکت یا ایستگاه در نقاط مختلف جهان نگه می دارد و می تواند یک یا چند گروه از این قبیل را در عرض چند روز از هر خط ساحلی خارج کند.

اهداف پایگاه های نظامی خارجی آمریکا تا حدی تهاجمی است. سیاستمداران ما این ایده را دوست دارند که همه چیز در همه جا اتفاق می افتد کار آنهاست.

آنها همچنین تا حدی مالی هستند. هدف اصلی تأسیسات «دفاع» ایالات متحده از زمان جنگ جهانی دوم این بوده است که تا آنجا که ممکن است پول از جیب شما به حساب‌های بانکی پیمانکاران «دفاع» مرتبط با سیاسی منتقل کند. پایگاه های خارجی یک راه آسان برای منفجر کردن مقادیر زیادی پول دقیقاً به همین روش است.

تعطیلی آن پایگاه های خارجی و بازگرداندن نیروها به خانه اولین گام های اساسی در ایجاد یک دفاع ملی واقعی است.

توماس ال. کنپ، مدیر و تحلیلگر ارشد اخبار در مرکز گاریسون ویلیام لوید برای روزنامه نگاری مدافع آزادیخواهانه (thegarrisoncenter.org) است. او در شمال مرکزی فلوریدا زندگی و کار می کند.