توسط پاتریک کانلی
سال 2014 مرگبارترین سال در افغانستان برای غیرنظامیان ، جنگجویان و خارجی ها است. با ادامه افسانه دولت افغانستان ، اوضاع به کمترین حد رسیده است. با گذشت 2015 سال از طولانی ترین جنگ آمریكا ، جامعه بین الملل استدلال می كند كه افغانستان با وجود تقریباً همه شاخص ها كه خلاف این را نشان می دهند ، قوت می گیرد. اخیراً ، دولت مرکزی (مجدداً) نتوانست انتخابات عادلانه و سازمان یافته ای را نشان دهد یا حاکمیت آنها را نشان دهد. در عوض ، جان کری به کشور پرواز کرد و رهبری جدید ملی را ترتیب داد. دوربین ها به کار افتادند و دولت وحدت اعلام شد. رهبران خارجی در لندن در مورد بسته های جدید کمک و بودجه برای "دولت وحدت" نوپا تصمیم گرفتند. در طی چند روز ، سازمان ملل متحد به دلالی برای حفظ نیروهای خارجی در کشور کمک کرد ، در حالی که به طور همزمان پرزیدنت اوباما اعلام کرد که جنگ در حال پایان است - حتی با افزایش تعداد نیروهای خود در زمین. در افغانستان ، رئیس جمهور غنی کابینه را منحل کرد و بسیاری از مردم حدس می زنند که انتخابات پارلمانی XNUMX به تعویق افتد.
طالبان و دیگر گروه های شورشی همچنان در حال افزایش است و بخش های بیشتری از کشور تحت کنترل آنها را می گیرند. طالبان در سراسر استان ها و حتی در برخی از شهرهای بزرگ شروع به جمع آوری مالیات کرده اند و در حال تلاش برای ایمن سازی مسیرهای کلیدی هستند. کابل، یک شهر که بیشترین شهر محکم در سرتاسر جهان نامیده می شود، به دلیل چندین بمب گذاری انتحاری، از اهمیت برخوردار است. حملات به اهداف مختلف، از مدارس عالی به خانه ها برای کارگران خارجی، نظامی و حتی دفتر رئیس پلیس کابل، به طور واضح توانایی نیروهای ضد دولتی را در مورد اراده به رسمیت شناخته است. در واکنش به بحران رو به رشد، بیمارستان اورژانس در کابل مجبور شده است که درمان بیماران غیر تروما را متوقف کند تا همچنان برای درمان تعداد روزافزون افراد آسیب دیده توسط اسلحه، بمب، انفجار انتحاری و معادن ادامه یابد.
پس از چهار سال سفر به افغانستان برای انجام مصاحبه ، من شنیده ام که افغان های عادی در مورد افغانستان به عنوان یک کشور شکست خورده زمزمه می کنند ، حتی وقتی رسانه ها رشد ، توسعه و دموکراسی را تبلیغ می کنند. استفاده از شوخ طبعی تاریک برای اظهارنظر در مورد شرایط فعلی افغانها به شوخی می گویند که همه چیز آنطور که باید کار می کند. آنها واقعیتی ناگفتنی را تأیید می کنند. آنها خاطرنشان كردند كه بيش از 101,000 نيروي خارجي براي مبارزه و استفاده از خشونت آموزش ديده اند كه از آموزشهاي خود به خوبي استفاده كرده اند - با استفاده از خشونت. اینکه بازرگانان اسلحه اطمینان حاصل کرده اند که همه طرفها می توانند سالها با تهیه سلاح به همه طرفها به جنگ ادامه دهند. اینکه سرمایه گذاران خارجی که از گروه های مقاومت و مزدوران پشتیبانی می کنند می توانند مأموریت های خود را انجام دهند - در نتیجه هم خشونت افزایش می یابد و هم عدم پاسخگویی. جامعه بین المللی غیردولتی برنامه هایی را اجرا می کند و بیش از 100 میلیارد دلار کمک کرده است. و اینکه اکثر آن سرمایه گذاری ها در نهایت به حساب های بانکی خارجی واریز شده است که در درجه اول به نفع خارجی ها و چند نخبه افغان است. بعلاوه ، بسیاری از نهادهای بین المللی "بی طرف" ، و همچنین برخی از سازمان های غیردولتی مهم ، خود را با نیروهای مختلف جنگ هماهنگ کرده اند. بنابراین حتی کمک های اولیه بشردوستانه نیز نظامی شده و سیاسی شده است. برای یک افغان عادی واقعیت روشن است. سیزده سال سرمایه گذاری در نظامی گری و آزادسازی کشور را در دست قدرت های خارجی ، سازمان های غیردولتی غیرموثر و درگیری بین بسیاری از همان جنگ سالاران و طالبان قرار داده است. نتیجه وضعیت ناپایدار و رو به وخامت کنونی بیش از یک کشور مستقل است.
با این حال ، در طول سفرهایم به افغانستان ، زمزمه های ناگفتنی دیگری را نیز شنیده ام ، برخلاف روایت رسانه های جریان اصلی. یعنی اینکه یک احتمال دیگر وجود دارد ، که روش قدیمی جواب نداده است و زمان تغییر است. که عدم خشونت ممکن است برخی از چالش های پیش روی کشور را حل کند. در کابل ، مرکز مرزی آزاد - یک مرکز اجتماعی که در آن جوانان می توانند نقش خود را در بهبود جامعه کشف کنند ، در حال استفاده از عدم خشونت برای تلاش جدی در ایجاد صلح ، صلح و سازندگی صلح است. این بزرگسالان جوان درگیر پروژه های نمایشی هستند تا نشان دهند چگونه اقوام مختلف می توانند با هم کار کنند و زندگی کنند. آنها در حال ایجاد اقتصاد جایگزین هستند که برای تأمین معیشت همه افغانها ، به ویژه زنان بیوه و کودکان آسیب پذیر ، به خشونت اعتماد ندارند. آنها در حال آموزش کودکان خیابانی و برنامه هایی برای کاهش سلاح در کشور هستند. آنها در تلاش برای حفظ محیط زیست و ایجاد مزارع ارگانیک مدل برای نشان دادن نحوه بهبود زمین هستند. کار آنها نشان دهنده سخنان ناگفتنی در افغانستان است - اینکه وقتی مردم به کار صلح بپردازند ، می توان به پیشرفت واقعی دست یافت.
شاید اگر آخرین سالهای 13 کمتر به انگیزه های سیاسی خارجی و کمک های نظامی متمرکز بود و بیشتر بر طرح هایی مانند مرکز مرزی مرزی تمرکز داشت، وضعیت در افغانستان ممکن است متفاوت باشد. اگر انرژی برای ایجاد صلح و صلح، حفظ صلح و ایجاد صلح متمرکز بود، شاید مردم بتوانند واقعیت این وضعیت را به رسمیت بشناسند و تحول واقعی دولت افغانستان را ایجاد کنند.
پت کندلی مدیر مرکز دانشگاه مارکت در زمینه ایجاد صلح و سازندگی است و با آن کار می کند صدای خشونت خلاق. او از کابل، افغانستان می نویسد و می تواند با آن تماس بگیرد kennellyp@gmail.com
