پرنده ملی ایالات متحده اکنون یک پهپاد است

By دیوید سوانسون

البته، رسماً پرنده ملی ایالات متحده همان علامت نیمه صلحی است که طرفداران ورزش فیلادلفیا دوست دارند در مقابل تیم های مقابل نگه دارند. اما به طور غیر رسمی، فیلم پرنده ملی حق دارد: پرنده ملی یک پهپاد قاتل است.

بالاخره بالاخره یکی به من اجازه داد این فیلم را ببینم. و بالاخره یکی این فیلم را ساخت. چندین پهپاد وجود داشته است فیلم با ارزش مشاهده، بیشتر آنها تخیلی هستند درام، و یکی بسیار ارزش اجتناب از (چشم در آسمان) ولی پرنده ملی این حقیقت خام است، کاملاً بی شباهت به آن چیزی نیست که تصور می کنید گزارش های خبری رسانه ها در دنیایی جادویی است که در آن رسانه ها زندگی انسان ها را لعنت می کردند.

نیمه اول پرنده ملی داستان سه شرکت کننده در برنامه قتل هواپیماهای بدون سرنشین ارتش ایالات متحده است که توسط آنها گفته شده است. و سپس، درست همانطور که فکر می کنید باید آن نقد آشنای قدیمی را بنویسید که داستان های قربانیان در میان متجاوزان را خوب تعریف می کند، اما با عصبانیت می پرسد که آیا هیچ یک از قربانیان موشک های واقعی چیزی دارند یا خیر. داستان ها، پرنده ملی گسترش می‌یابد تا فقط مواردی را که اغلب گم شده‌اند، شامل شود و حتی این دو روایت را به شیوه‌ای قدرتمند ترکیب کند.

هدر لاینباگ می‌خواست از مردم محافظت کند، به دنیا کمک کند، سفر کند، دنیا را ببیند و از فناوری فوق‌العاده جالب استفاده کند. ظاهراً جامعه ما به موقع به او توضیح نداده است که پیوستن به ارتش چیست. اکنون او از گناه، اضطراب، آسیب اخلاقی، PTSD، اختلال خواب، ناامیدی، و احساس مسئولیت برای صحبت از طرف دوستان، دیگر کهنه سربازان، که خود را کشته اند یا آنقدر الکلی شده اند که نمی توانند به جای خودشان صحبت کنند، رنج می برد. لاین باگ به کشتار مردم با موشک های هواپیماهای بدون سرنشین کمک کرد، و مرگ آنها را تماشا کرد، و اعضای بدن را شناسایی کرد یا افرادی را که دوستشان داشت در حال جمع کردن اعضای بدنشان بود.

حتی زمانی که هنوز در نیروی هوایی بود، لاینباگ در لیست نظارت بر خودکشی بود و روانشناس به او توصیه کرد که او را به شغل دیگری منتقل کند، اما نیروی هوایی نپذیرفت. او قسمت هایی دارد. او چیزهایی را می بیند. او چیزهایی می شنود اما او ممنوع است که در مورد کار خود با دوستان یا حتی با یک درمانگر که "مجوز امنیتی" مناسبی ندارد، صحبت کند.

ما دانیل را حتی بیشتر از هدر ناامید کردیم. او می گوید که در واقع مخالف نظامی گری بود، اما بی خانمان و مستاصل بود، بنابراین به ارتش پیوست. ما می توانستیم به او خانه ای با قیمتی بسیار کمتر از مبلغی که برای کمک به قتل مردم در فورت مید به او می دادیم، بدهیم.

لیزا لینگ روی پایگاه داده ای کار می کرد که با نظارت هواپیماهای بدون سرنشین پر شده بود که اطلاعات 121,000 "هدف" را در دو سال جمع آوری کرد. آن را در ده سال ضرب کنید. با توجه به اینکه 90 درصد قربانیان در میان اهداف نیستند، تعداد افراد را در هدف قرار دادن کل لیست اضافه کنید. این می شود بیش از 7 میلیون. اما این اعداد نیست که روح این سه جانباز را مسموم کرده است. بچه ها و مادرها و برادران و عموها تکه تکه روی زمین دراز کشیده اند.

لینگ برای دیدن این مکان در سطح زمین و ملاقات با قربانیان هواپیماهای بدون سرنشین به افغانستان سفر می کند. او با پسر کوچکی آشنا می شود که پای خود را از دست داده و برادر 4 ساله و خواهر و پدرش را از دست داده است. در 2 فوریه 2010، "خلبانان" هواپیماهای بدون سرنشین در پایگاه هوایی کریچ، 23 عضو بی گناه یک خانواده را به قتل رساندند.

سازندگان فیلم می‌توانند متن مکتوب صحبت‌های اپراتورهای پهپاد را قبل، در حین و بعد از ارسال موشک‌هایی که آسیب وارد کرده‌اند، بخوانند. این بدتر از قتل بی قاعده. افرادی که وظیفه آنها شناسایی کودکان است و دیگرانی که نباید به قتل برسند، کودکان را در میان گروهی از افراد مورد هدف شناسایی کرده اند. "خلبانان" در Creech مشتاق هستند که این اطلاعات را رد کنند و تا آنجا که می توانند مردم را بکشند. شهوت خون آنها روند تصمیم گیری را هدایت می کند. تنها پس از کشتن 23 نفر، کودکان را در میان بازماندگان و فقدان اسلحه تشخیص دادند.

می بینیم که اجساد را برای دفن به خانه آورده اند. مجروحان رنج، جسمی و روحی خود را توصیف می کنند. ما می بینیم که مردم پاهای مصنوعی دارند. ما می شنویم که افغان ها برداشت خود را از هواپیماهای بدون سرنشین توصیف می کنند. آنها تصور می کنند، درست همانطور که بسیاری از آمریکایی ها ممکن است تصور کنند، و درست به عنوان بینندگان چشم در آسمان تصور کنید که اپراتورهای هواپیماهای بدون سرنشین دید واضح و با وضوح بالا از همه چیز دارند. در واقع، آنها نمایی از حباب های کوچک مبهم روی صفحه کامپیوتر دارند که به نظر می رسد در دهه 1980 ایجاد شده است.

Linebaugh می گوید هیچ راهی برای تشخیص حباب های کوچک "غیر نظامی" از حباب های کوچک "جنگجو" وجود ندارد. وقتی دانیل می شنود که پرزیدنت اوباما ادعا می کند که همیشه تقریباً مطمئن است که هیچ غیرنظامی کشته نخواهند شد، دانیل توضیح می دهد که چنین دانشی به سادگی امکان پذیر نیست. لاینباگ می‌گوید که او اغلب در کنار مکالمه بود و به «خلبان‌ها» در کریچ می‌گفت که بی‌گناهان را نکشند، اما آنها همیشه برای اجازه کشتن اصرار داشتند.

جسلین راداک، وکیل افشاگران، در این فیلم می گوید که اف بی آی به دو افشاگر گفته است که یک گروه تروریستی آنها را در لیست قتل قرار داده است. او گفت که FBI همچنین با خانواده Linebaugh تماس گرفته و به او هشدار داده است که "تروریست ها" در حال جستجوی نام او به صورت آنلاین هستند و به او پیشنهاد کرده است که این مشکل را با خاموش کردن حل کند. (او نوشته بود op-ed در نگهبان).

اف‌بی‌آی همچنین به خانه دانیل حمله می‌کند و با 30 تا 50 مامور، نشان‌ها، اسلحه، دوربین‌ها و حکم بازرسی به خانه می‌رسد. اوراق، وسایل الکترونیکی و تلفنش را می برند. آنها به او می گویند که او تحت بازجویی برای کیفرخواست احتمالی بر اساس قانون جاسوسی است. این قانون دوران جنگ جهانی اول برای هدف قرار دادن دشمنان خارجی است که پرزیدنت اوباما از آن برای هدف قرار دادن افشاگران داخلی استفاده می کند. در حالی که اوباما افراد بیشتری را تحت این قانون نسبت به مجموع همه روسای جمهور قبلی تحت تعقیب قرار داده است، ما احتمالاً راهی نداریم که بدانیم چه تعداد از مردم به صراحت با این احتمال تهدید شده اند.

در حالی که ما باید از این جوانان عذرخواهی کنیم، به آنها دلداری دهیم و به آنها کمک کنیم تا اینکه حق صحبت با کسی را از آنها سلب کنیم و آنها را به چندین دهه زندان تهدید کنیم، لیزا لینگ موفق شد مقداری مهربانی پیدا کند. قربانیان حملات هواپیماهای بدون سرنشین در افغانستان به او گفتند که او را بخشیده اند. با پایان یافتن فیلم، او در حال برنامه ریزی سفر دیگری به افغانستان است.