توسط دیوید سوانسون
محاکمه تونی بلر یا جورج دبلیو بوش یا سایر مسئولین حمله جنایتکارانه به عراق، یا سایر مقامات ارشد دیگر جنگ های اخیر، نیازی به دادگاه کیفری بین المللی (ICC) ندارد.
این امری عادی است که اصرار کنیم که دیوان کیفری بین‌المللی نمی‌تواند به جنایت عالی تجاوز رسیدگی کند، اگرچه ممکن است در آینده ای انجام شود. همچنین اعتقاد بر این است که ایالات متحده به عنوان عضوی غیر از ICC از پیگرد قانونی مصون است.
اما این تمرکز بر دیوان کیفری بین‌المللی نشانه‌ای از ضعف در یک جنبش جهانی برای عدالت است که ابزارهای دیگری را به راحتی در دسترس دارد. زمانی که بازندگان جنگ جهانی دوم محاکمه شدند، دادگاه کیفری بین المللی وجود نداشت. وجود دیوان بین‌المللی کیفری مانع هیچ کاری نمی‌شود که در نورنبرگ یا توکیو انجام شد، جایی که فاتحان جنگ جهانی دوم بر اساس پیمان کلوگ-برایاند، جرم جنگ را پیگرد قانونی کردند.
وجود منشور سازمان ملل نیز هیچ مانعی ایجاد نمی کند. تهاجم به عراق (و هر جنگ اخیر غربی) به همان اندازه که تحت منشور سازمان ملل متحد غیرقانونی بود، در زمان کلوگ-برایاند.
همچنین لازم نیست برای داشتن سابقه به نورنبرگ برگردیم. دادگاه‌های ویژه‌ای که برای یوگسلاوی و رواندا تشکیل شده بود، شروع جنگ را تحت عنوان «نسل‌کشی» محاکمه کردند. این تصور که غرب نمی تواند (دیگر) نسل کشی کند تعصب محض است. مقیاس و نوع کشتار عراقی‌ها توسط ائتلاف 2003 کاملاً با تعریف نسل‌کشی که معمولاً در مورد غیر غربی‌ها اعمال می‌شود، مطابقت دارد.
دادگاه ویژه رواندا همچنین الگویی برای پرداختن به دروغ ها و تبلیغاتی است که در گزارش چیلکات مورد توجه قرار گرفته است. مانند نورنبرگ، مبلغان در رواندا تحت پیگرد قانونی قرار گرفتند. در حالی که مدیران فاکس نیوز قطعاً باید در صورت لزوم به دلیل آزار و اذیت جنسی تحت پیگرد قانونی قرار گیرند، در دنیای منصفانه ای که در آن حاکمیت قانون به طور مساوی اعمال می شود، با اتهامات بیشتری نیز مواجه خواهند شد. تبلیغات جنگ بر اساس میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی همانقدر غیرقانونی است که جنگ در زمان کلوگ-برایاند.
چیزی که ما فاقد آن هستیم، توانایی قانونی برای پیگرد قانونی نیست، بلکه اراده و کنترل دموکراتیک نهادهاست. در جنگ یا نسل‌کشی، مانند شکنجه و سایر جنایات که «شیطان کل» را تشکیل می‌دهند، با جنایاتی سروکار داریم که در هر دادگاهی تحت صلاحیت جهانی قابل تعقیب هستند. این احتمال که دادگاه‌های ایالات متحده یا بریتانیا قرار است خودشان به این موضوع رسیدگی کنند مدت‌هاست که منتفی است و دادگاه‌های هر کشور دیگری را آزاد می‌کند تا وارد عمل شوند.
اکنون، من مخالف محاکمه بلر قبل از بوش نیستم. و من مخالف محاکمه بلر برای اجزای جزئی جنایتش قبل از کل نیستم. اما اگر می‌خواستیم به جنگ پایان دهیم، آن اقدامات کمتر را با درک آشکارا از آنچه در واقع ممکن است اگر فقط اراده داشتیم، دنبال می‌کردیم.
هنگامی که فرانسه، روسیه، چین، آلمان، شیلی و بسیاری دیگر در مقابل جنایت حمله به عراق ایستادند، مسئولیتی را که از آن زمان تاکنون برای پیگرد قانونی از خود دوری کرده اند، پذیرفتند. آیا آنها از سابقه می ترسند؟ آیا آنها ترجیح می دهند که جنگ به دلیل جنگ های خودشان قابل پیگرد قانونی نباشد؟ تصور کنید که چقدر کوته بینانه خواهد بود، و چقدر ناآگاهانه از آسیبی که آنها با اجازه دادن به گرم سازان واقعا هیولایی آزادانه به دنیا وارد می کنند.
