همانطور که در کتاب داگلاس بلکمن مستند شده است ، برده داری با نام دیگری: تجدید قاعده سیاهان آمریکایی از جنگ داخلی تا جنگ جهانی دوم، نهاد برده داری در جنوب ایالات متحده با اتمام جنگ داخلی ایالات متحده تا حدود زیادی به مدت 20 سال در برخی نقاط پایان یافت. و سپس دوباره ، به شکلی کمی متفاوت ، گسترده ، کنترل کننده ، شناخته شده و مورد قبول عموم - درست تا جنگ جهانی دوم. در حقیقت ، به اشکال دیگر ، امروزه نیز باقی مانده است. اما امروز به شکل غالب باقی نمانده است که مانع از جنبش حقوق مدنی برای حدود یک قرن شد. امروزه از راههایی وجود دارد که ما آزادانه می توانیم در برابر آنها مقاومت کنیم و مقاومت کنیم ، و ما فقط برای شرمندگی خود قادر به انجام این کار نیستیم.
در طی دادگاه های گسترده ای که مالکان برده به جرم برده داری در سال 1903 تبلیغ کردند - محاکمه هایی که تقریباً هیچ کاری برای پایان دادن به عمل فراگیر انجام ندادند - تبلیغ کننده مونتگومری تحریریه: "بخشش یک فضیلت مسیحی است و فراموشی غالباً تسکین می یابد ، اما برخی از ما هرگز بخششهای لعنتی و وحشیانه ای را که توسط سیاه پوستان و متحدان سفیدپوست آنها ، که بسیاری از آنها مقامات فدرال بودند ، در سراسر جنوب انجام دادند ، نخواهیم بخشید و فراموش نخواهیم کرد. مردم ما در برابر اعمال آنها عملاً ناتوان بودند. "
این یک موقعیت عمومی قابل قبول در آلاباما در سال 1903 بود: بردگی باید به دلیل شرارت های شمال در طول جنگ و در طی اشغال متعاقب آن تحمل شود. شایان ذکر است که آیا برده داری بدون جنگ خاتمه یافته می توانست سریعتر به پایان رسیده باشد؟ گفتن این حرف البته این نیست که ادعا کنیم در واقع ایالات متحده قبل از جنگ کاملاً متفاوت از آنچه بود ، داشتن برده ها مایل به فروش بودند یا اینکه هر دو طرف برای دستیابی به یک راه حل بدون خشونت باز بودند. اما بیشتر کشورهایی که به برده داری پایان دادند این کار را بدون جنگ داخلی انجام دادند. برخی این کار را به روشی انجام دادند که واشنگتن دی سی از طریق رهایی جبران شده انجام داد.
اگر ایالات متحده برده داری را بدون جنگ و بدون تقسیم به پایان برساند، طبق تعریف، یک مکان کاملا متفاوت و خشونت آمیز بود. اما، فراتر از آن، از خشم تلخ جنگی که هنوز نابود شده است اجتناب کرده است. پایان دادن به نژادپرستی، بدون در نظر گرفتن آن بود. اما ممکن است یک سر به جای آنکه یک دست به پشت پشتی ما متصل شود، ممکن است شروع شود. امتناع مودبانه ما برای شناختن جنگ داخلی آمریكا به عنوان مانع از آزادی و نه راه رفتن به آن، به ما اجازه می دهد كه مکان هایی مانند عراق را ویران كنیم و سپس در زمان خصومت ناشی از آن، شگفت زده شویم.
جنگ ها پس از پایان سالها قربانیان جدیدی پیدا می کنند ، حتی اگر همه بمب های خوشه ای جمع شوند. فقط سعی کنید تصور کنید که توجیهاتی که برای حملات اسرائیل به فلسطینی ها صورت می گرفت در صورت عدم وقوع جنگ جهانی دوم.
اگر شمال آمریكا اجازه جدا شدن جنوب ، بازگشت "بردگان فراری" را خاتمه داده بود و از ابزارهای دیپلماتیک و اقتصادی برای ترغیب جنوب به لغو برده داری استفاده می كرد ، منطقی به نظر می رسد كه برده داری ممكن است در جنوب بیش از 1865 ادامه داشته باشد ، اما به احتمال زیاد تا سال 1945. گفتن این مسئله یک بار دیگر تصور این نیست که واقعاً اتفاق افتاده است ، یا اینکه شمالی ها نبوده اند که بخواهند این اتفاق بیفتد و واقعاً به سرنوشت آفریقایی آمریکایی های برده اهمیت ندهند. این فقط برای قرار دادن دفاع متناسب با جنگ داخلی است که صدها هزار نفر را از هر دو طرف به قتل رسانده است تا اهداف بزرگتر پایان دادن به برده داری را به دست آورد. برده داری تمام نشد.
در بیشتر مناطق جنوبی ، یک سیستم جنایات کوچک ، حتی بی معنی ، مانند "ولگردی" تهدید به دستگیری برای هر سیاه پوست را به وجود آورده است. پس از دستگیری ، به یک مرد سیاه پوست بدهی پرداخت می شود که باید سالها کار سخت را پرداخت کند. راه محافظت از خود در معرض قرار گرفتن در یكی از صدها اردوگاه كار اجباری این بود كه خود را بدهكار و تحت حمایت یك مالك سفیدپوست قرار دهید. متمم سیزدهم ، برده داری را برای محکومان تحریم می کند و تا سال 13 هیچ قانونی برده داری را منع نکرده است. تمام آنچه برای تظاهر به قانونی بودن لازم بود معادل معامله امروز دادخواست است.
نه تنها بردگی پایان نمی یابد برای هزاران نفر آن به طرز چشمگیری بدتر شد. صاحب برده برونگا به طور معمول علاقه ای به نگه داشتن فرد بردگی در زندگی روزمره و کافی برای کار نداشت. یک معدن یا کارخانه که کار صدها نفر از محکومین را خریداری کرد، علاقه ای به آینده خود نداشتند. در حقیقت، دولت های محلی یک محارب را که با یکی دیگر از آنها فوت کرده است جایگزین می کند، بنابراین هیچ دلیل اقتصادی برای مرگ آنها وجود ندارد. میزان مرگ و میر در زندان های اجاره شده در آلاباما به میزان 45 درصد در سال بود. بعضی از افرادی که در معادن جان سپردند، به جای رفتن به مشکل به دفع آنها، به کوره های کک ریخته شدند.
آمریکایی های برده پس از پایان "برده داری" خریداری و فروخته می شوند ، شبها از طریق مچ پا و گردن آنها را زنجیر می کنند ، به قتل صاحبان خود شلاق می زنند ، تخته آب می خورند و به قتل می رسانند ، مانند شرکت فولاد ایالات متحده که معادن نزدیک بیرمنگام را خریداری کرد از افراد "آزاد" در زیر زمین کار می کردند
تهدید این سرنوشت بیش از هر مرد سیاه پوستی را تحمل نمی کرد ، و همچنین تهدید به لینچ بود که در اوایل قرن بیستم همراه با توجیهات تازه شبه علمی نژادپرستی افزایش یافت. توماس دیکسون ، دوست وودرو ویلسون ، نویسنده کتاب و نمایشنامه ، اظهار داشت: "خداوند مرد سفیدپوست جنوبی را موظف کرد تا درس های برتری آریایی را بیاموزد." کلنزمن که به فیلم تبدیل شد تولد یک ملت
پنج روز پس از حمله ژاپن به پرل هاربر، دولت آمریكا تصمیم گرفت كه به طور جدی برده داری را محكوم كند تا از انتقادات احتمالی آلمان یا ژاپن جلوگیری كند.
پنج سال پس از جنگ جهانی دوم، یک گروهی از نازی های سابق، برخی از آنها از کار برده در غارها در آلمان استفاده کرده بودند، فروشگاهی را در آلاباما برای ایجاد ابزارهای جدید مرگ و مسافرت فضایی ایجاد کردند. آنها مردم آلاباما را بسیار عفو کردند و اعمال گذشته خود را یافتند.
زندان کار ادامه در ایالات متحده. مجازات توده ای ادامه به عنوان یک ابزار ظلم نژادی. کار مزرعه برده ادامه همچنین. بنابراین استفاده از جریمه و بدهی برای ایجاد محکومین. و البته، شرکتهایی که قسم می خورند که هرگز آنچه را که قبلا انجام داده اند انجام نخواهند داد، از کار برده در سواحل دور دست سود خواهند برد.
اما آنچه بر خلاف برده داری توده ای در ایالات متحده به خوبی انجام شد، کشتار وحشیانه وحشیانه جنگ داخلی نبود. نیروی خیرخواهانه و اخلاقی جنبش حقوق مدنی یک قرن کامل بود.
