من همیشه در حمایت از مذاکرات صلح، که اغلب در درگیری های داخلی و بین المللی مورد غفلت قرار گرفته اند، مشتاق هستم. اما روشن است که کنفرانس بین المللی سوریه که نخستین نشست خود را در وین در اکتبر 30 برگزار کرد، یک کنفرانس شوم است که قادر به ارائه مذاکرات صلح نیست و دولت اوباما آن را کاملا از ابتدا میدانست.

دولت برخلاف گردهمایی قبلی مورد حمایت سازمان ملل متحد در مورد سوریه در ژانویه و فوریه 2014 ، این واقعیت را دعوت می کرد که ایران برای شرکت در این کنفرانس دعوت شده است. این کنفرانس ناخوشایند ایران را با اصرار ایالات متحده و متحدان سنی اش کنار گذاشته بود ، حتی اگر چندین کشور فاقد کوچکترین توانایی برای کمک به هرگونه صلح در صلح - و همچنین واتیکان - در میان 40 شرکت کننده دعوت غیر سوری بودند.

شرکت ایران در کنفرانس وین یک گام مثبت است. با این وجود ، این کنفرانس با یک پوچ اساسی تر همراه بود: هیچ یک از طرف های سوریه در جنگ دعوت نشده بودند. در مذاکرات سال 2014 حداقل نمایندگانی از رژیم اسد و برخی از مخالفان مسلح حضور داشتند. پیامد واضح این تصمیم این است که انتظار می رود حامیان خارجی طرف های سوریه - به ویژه روسیه ، ایران و عربستان سعودی - به سمت رئوس توافق بروند و سپس از نفوذ خود با مشتریان برای اجبار پذیرش معامله استفاده کنند.

مدل ویتنام

ایده پرش از طرف احزاب سوریه به درگیری با داشتن قدرت بیرونی مذاکره برای توافق صلح از جانب مشتریان، کاملا انتزاعی است. مورد کلاسیک چنین سازمانی مذاکرات ایالات متحده در مورد توافقنامه پاریس با ویتنام شمالی در ماه ژانویه 1973 برای پایان دادن به جنگ ایالات متحده در ویتنام است. وابستگی کامل رژیم تیه به کمک ایالات متحده و وزن ارتش آمریکا در ویتنام، پذیرش اجباری تیو را تضمین کرد.

اما لازم به ذکر است که ترتیب جنگ را پایان نداد. رژیم Thieu تمایلی به توقف آتش بس یا حل و فصل سیاسی نداشت، و جنگ ادامه داد تا دو سال قبل از حمله اصلی ویتنامی شمالی به 1975 پایان یافت.

حتی مهمتر از نظر کاربرد این مدل به جنگ سوریه، تفاوت شدید بین علاقه آمریکا به مذاکره در مورد مشتری مشتری ویتنام و منافع ایران و روسیه در رابطه با دولت سوریه است. ایالات متحده در حال مذاکره برای خروج از جنگ انتخابی بود که از عراق آغاز شد، به اعتقاد اشتباه که قدرت غالب آن کنترل وضعیت را تضمین می کند و در آن فشار سیاسی داخلی را به پایان رسانده است. از سوی دیگر، ایران در حال جنگ در سوریه است که به امنیت آن اهمیت می دهد. و منافع سیاسی و امنیتی روسیه در سوریه ممکن است کم اهمیت تر باشد، اما همچنین هیچ انگیزه ای برای توافق در مورد حل و فصل که می تواند پیروزی برای تروریسم در سوریه باشد.

خسوف مخالفت "معتدل"

احتمال تحویل نیروهای ضد اسد در یک توافق نامه حتی تاریک تر است. اگر نیروهای مخالف تحت حمایت آمریکا که با رژیم سوریه و متحدان خارجی آن روبرو هستند ، قدرت کافی برای تهدید رژیم را داشته باشند ، این می تواند مبنایی عینی برای مذاکرات صلح باشد. دولت اوباما سعی کرده است این تصور را ایجاد کند که نیروهای "میانه رو" - به معنای کسانی که مایل به همکاری با ایالات متحده هستند - مخالفت اصلی نظامی با رژیم اسد هستند. در حقیقت ، در حقیقت ، این نیروهای "میانه رو" یا جذب جهادگران جبهه النصره و متحدان آن شده اند یا با آنها متحد شده اند.

این تغییر چشمگیر ماهیت مخالفت مسلحانه علیه اسد در ماه سپتامبر 2013 مشهود بود. این زمانی بود که سه تیم بزرگ "متوسط" اسلامگرا به طور غیر منتظره پیوست با متحدان جبهه النصره در مخالفت با ائتلاف ملی سوریه، که در نوامبر 2012 در دوحه تحت فشار ایالات متحده و متحدان خلیج فارس تشکیل شده بود.

تغییر در جهت سلطه ی جهادی علیه رژیم اسد بین نوامبر 2014 و مارس 2015 زمانی که جبهه انقلابی سوریه و هاراکت الحزم گروه ها، دو گروه اصلی شورشی که سلاح های خود را از سوی سیا یا عربستان سعودی دریافت می کردند، مورد حمله قرار گرفتند و اغلب توسط جبهه النصره جذب شدند.

این تغییرات برای امکان حل و فصل مذاکره واضح است. در کنفرانس ژنو 2 لاهدار برهمی، نماینده مجلس سازمان ملل متحد در ژانویه 2014، تنها گروه های مخالف در جدول، نمایندگان ائتلاف ملی سوریه از سوی ایالات متحده بودند که هیچکس به طور جدی به عنوان نماینده هر گونه تهدید نظامی برای رژیم در نظر نگرفت. گمشده از کنفرانس، دولت اسلامی و سبک القاعده در سوریه، جبهه النصره و متحدانش بود که چنین تهدیدی را نشان داد.

خصومت النصره در مذاکرات

اما نه دولت اسلامی و نه اسلامگرایان تحت رهبری ناسیونال، علاقه ای به کوچکترین در یک کنفرانس صلح نداشتند. رئیس نظامی جبهه اسلامی که توسط یک متحد نزدیک النصره، احرار الشام تحت سلطه قرار گرفته است، اعلام کرد که او در نظر خواهد گرفت مشارکت هر سرباز شورشی در مذاکرات صلح به عنوان "خیانت".

چه دولت اوباما گفته است می خواهد ببیند از کنفرانس وین، یک نقشه جاده ای برای انتقال قدرت است. علاوه بر این، دولت همچنین روشن کرده است که مایل است نهادهای دولت سوریه، از جمله ساختار نظامی سوریه را حفظ کند. اما هر دو دولت اسلامی و ائتلافی تحت رهبری القاعده سازمان های افراطی فرقه ای سنی هستند که قصد خود را مبنی بر جایگزینی رژیم اسد با یک دولت اسلامی که هیچ مانعی در دستگاه دولتی موجود وجود ندارد، پنهان نمی کند.

بدیهی است که رژیم اسد انگیزه ای برای انعطاف پذیری در تقاضای خروج اسد از سوریه ندارد، در حالی که می داند که هیچ گونه آتش بس یا حل و فصل با دولت اسلامی و جبهه النصره امکان پذیر نیست. به همین ترتیب نه روس ها و نه ایرانی ها احتمالا دست به دست اسد در این مورد صرفا برای مذاکره با ضعیف ترین عنصر در مخالفان مسلح.

روایت غلط ایالات متحده در مورد سوریه

با این وجود، سیاستمداران دولت اوباما مصمم هستند که واقعیت های ناخوشایند را برای دخالت در خط تبلیغاتی خود در سوریه تداخل نداشته باشند؛ این بدین معنی است که روسیه و ایران به دلیل برخورداری از امتیازات رژیم اسد از این مشکل برخوردار هستند. جان کری، وزیر امور خارجه در مصاحبه ای با کانال TV Kazak پیشنهاد شده است چند روز پس از کنفرانس وین کنفرانس برگزار شد که "راه برای پایان دادن به جنگ، این است که از آقای اسد بخواهید که به انتقال یک دولت جدید کمک کند." روسیه این کار را انجام نداد و به جای آن "به راحتی از رژیم اسد پشتیبانی می کند"، افزود کری گفت "مخالفان با اسد مخالفت نخواهند کرد".

جای تردید است که کری چنین موضع تبلیغاتی کاملاً نرم افزاری را نسبت به واقعیت های سیاسی - نظامی بسیار دشوارتر سوریه اشتباه می گیرد. اما تصدیق این واقعیت ها از نظر سیاسی راحت نیست. این س questionsالات ناخواسته را در مورد تصمیم دولت در سال 2011 برای همسو کردن سیاست خود با شاهین های سوریه در ریاض ، دوحه و استانبول دعوت می کند که چنان روی تغییر رژیم در سوریه متمایل بودند که نه تنها نسبت به ایجاد جهاد در سوریه بی تفاوت بودند ، بلکه آن را مانند ابزاری مفید برای خلاص شدن از شر اسد.

در حال حاضر، قیمت استراتژی سیاسی و دیپلماتیک سرنوشت اوباما، یک کنفرانس صلح آمیز است که بقیه جهان را درمورد فقدان راه حل واقعی برای جنگ گمراه می کند.

- گرت پورتر روزنامه نگار مستقل تحقیقاتی و برنده جایزه 2012 Gellhorn برای روزنامه نگاری است. او نویسنده بحران تولید شده به تازگی منتشر شده است: داستان ناگفته ترسناک هسته ای ایران.