ایده یک جنگ پاک و کارآمد یک دروغ خطرناک است

نوشته آنتونیو دی لوری، رویاهای مشترک، آوریل 10، 2022

جنگ در اوکراین جذابیت خطرناک خاصی را برای جنگ زنده کرد. مفاهیمی مانند وطن پرستی، ارزش های دموکراتیک، سمت راست تاریخ، یا الف مبارزه جدید برای آزادی به عنوان الزامی برای همه برای جانبداری در این جنگ بسیج شده اند. پس جای تعجب نیست که تعداد زیادی به اصطلاح جنگجویان خارجی حاضرند برای پیوستن به یک طرف به اوکراین بروند.

من اخیراً با چند نفر از آنها در مرز لهستان و اوکراین ملاقات کردم، جایی که در حال انجام مصاحبه با یک گروه فیلمبرداری نروژی با سربازان و جنگجویان خارجی بودم که یا در حال ورود یا خروج از منطقه جنگی بودند. برخی از آنها در واقع هرگز نتوانستند بجنگند یا "استخدام" شوند زیرا فاقد تجربه نظامی یا انگیزه مناسب هستند. این یک گروه مختلط از مردم است که برخی از آنها سال ها را در ارتش گذرانده اند، در حالی که برخی دیگر فقط خدمت سربازی را انجام داده اند. برخی خانواده در خانه منتظر آنها هستند. دیگران، خانه ای برای بازگشت وجود ندارد. برخی انگیزه های ایدئولوژیک قوی دارند. دیگران فقط حاضرند به چیزی یا کسی شلیک کنند. همچنین گروه بزرگی از سربازان سابق وجود دارد که به سمت کارهای بشردوستانه روی آورده اند.

هنگامی که از مرز عبور می‌کردیم تا وارد اوکراین شویم، یک سرباز سابق آمریکایی به من گفت: «دلیل اینکه بسیاری از سربازان بازنشسته یا سابق به کارهای بشردوستانه رفتند ممکن است به راحتی نیاز به هیجان باشد.» هنگامی که ارتش را ترک می کنید، نزدیک ترین فعالیتی که می تواند شما را به "منطقه تفریحی" ببرد، همانطور که یکی دیگر با اشاره به منطقه جنگی در اوکراین گفت، کار بشردوستانه است - یا در واقع، یک سری مشاغل دیگر که به صورت قارچ گونه در اوکراین رشد می کنند. نزدیکی به جنگ، از جمله پیمانکاران و فعالیت های مجرمانه.

سرباز سابق آمریکایی گفت: "ما معتادان آدرنالین هستیم." وجه مشترک بسیاری از جنگجویان خارجی نیاز به یافتن هدف در زندگی است. اما اگر هزاران نفر برای جستجوی زندگی معنادار حاضر به جنگ باشند، این در مورد جوامع ما چه می گوید؟

وجود دارد تبلیغات غالب به نظر می رسد که جنگ را می توان بر اساس مجموعه ای از قوانین قابل قبول، استاندارد و انتزاعی انجام داد. این یک ایده از یک جنگ خوب را مطرح می کند که در آن فقط اهداف نظامی نابود می شوند، از زور بیش از حد استفاده نمی شود، و درست و غلط به وضوح تعریف می شوند. این لفاظی توسط دولت ها و تبلیغات رسانه های جمعی (با صنعت نظامی جشن گرفتن) تا جنگ برای توده ها قابل قبول تر و حتی جذاب تر شود.

هر چیزی که از این ایده جنگ درست و نجیب منحرف شود استثنا محسوب می شود. سربازان آمریکایی شکنجه زندانیان در ابوغریب: یک استثنا سربازان آلمانی بازی با جمجمه انسان در افغانستان: یک استثنا در سرباز آمریکایی که خانه به خانه در یک روستای افغانستان غوغا کرد و 16 غیرنظامی از جمله چند کودک را بدون هیچ دلیلی کشت. جنایات جنگی که توسط سربازان استرالیایی در افغانستان: یک استثنا اسرای عراقی توسط نیروهای انگلیسی: یک استثنا

داستان‌های مشابهی در جنگ کنونی اوکراین نیز در حال ظهور است، حتی اگر بیشتر آنها هنوز «تأیید نشده» باشند. با توجه به اینکه جنگ اطلاعاتی تمایز بین واقعیت و خیال را مخدوش می کند، نمی دانیم که آیا و چه زمانی می توانیم ویدیوهایی را تأیید کنیم، مانند فیلمی که نشان می دهد سرباز اوکراینی در حال صحبت تلفنی با مادر یک سرباز روسی کشته شده و مسخره کردن آن است. او، یا سربازان اوکراینی تیراندازی به زندانیان برای مجروح کردن دائمی آنها یا اخباری در مورد تجاوز جنسی سربازان روسی به زنان.

همه استثناها؟ نه. جنگ دقیقاً همین است. دولت ها تلاش زیادی می کنند تا توضیح دهند که این نوع از قسمت ها به جنگ تعلق ندارند. آنها حتی وقتی غیرنظامیان کشته می شوند وانمود می کنند که غافلگیر می شوند، حتی اگر هدف قرار دادن غیرنظامیان به طور سیستماتیک ویژگی همه جنگ های معاصر است. به عنوان مثال، بیش از غیرنظامیان 387,000 کشته شدند تنها در جنگ های ایالات متحده پس از 9 سپتامبر، با احتمال بیشتری که در اثر تأثیرات طنین انداز آن جنگ ها جان خود را از دست می دهند.

ایده یک جنگ پاک و کارآمد دروغ است. جنگ، جهان پر هرج و مرج از استراتژی های نظامی است که با غیرانسانی، نقض، عدم اطمینان، شک و فریب در هم تنیده شده است. در همه مناطق جنگی احساساتی مانند ترس، شرم، شادی، هیجان، تعجب، خشم، ظلم و شفقت با هم وجود دارند.

ما همچنین می دانیم که دلایل واقعی جنگ هر چه باشد، شناسایی دشمن یک عنصر حیاتی در هر دعوت به درگیری است. برای اینکه بتوانیم - به طور سیستماتیک - بکشیم، کافی نیست که مبارزان را مجبور به بی اعتنایی به دشمن کنیم، او را تحقیر کنیم. همچنین باید کاری کرد که آنها در دشمن مانعی برای آینده ای بهتر ببینند. به همین دلیل، جنگ مستلزم تبدیل هویت یک فرد از وضعیت یک فرد به عضوی از یک گروه دشمن تعریف شده و منفور است.

اگر تنها هدف جنگ، از بین بردن فیزیکی دشمن است، پس چگونه می‌توان توضیح داد که چرا در بسیاری از میدان‌های جنگ، شکنجه و تخریب اجساد مرده و زنده را با چنین خشونتی انجام می‌دهند؟ اگر چه در اصطلاحات انتزاعی چنین خشونتی غیرقابل تصور به نظر می رسد، اما می توان زمانی را تجسم کرد که مقتول یا شکنجه شده با بازنمایی های غیرانسانی که آنها را غاصب، ترسو، کثیف، ناچیز، بی وفا، پست، نافرمان به تصویر می کشند، تجسم می کنند که به سرعت در جریان اصلی و رسانه های اجتماعی حرکت می کنند. . خشونت جنگ تلاشی چشمگیر برای تغییر، بازتعریف و ایجاد مرزهای اجتماعی است. تائید وجود خود و انکار وجود دیگری. بنابراین، خشونت ناشی از جنگ یک واقعیت تجربی صرف نیست، بلکه نوعی ارتباط اجتماعی است.

از این رو نمی توان جنگ را صرفاً محصول فرعی تصمیمات سیاسی از بالا توصیف کرد. همچنین با مشارکت و ابتکارات از پایین تعیین می شود. این می تواند به شکل خشونت یا شکنجه شدید وحشیانه باشد، اما همچنین به عنوان مقاومت در برابر منطق جنگ. این مورد در مورد پرسنل نظامی است که به عضویت در یک جنگ یا مأموریت خاص اعتراض می کنند: نمونه هایی از این موارد متفاوت است اعتراض وجدان در زمان جنگ، به موقعیت صریح مانند مورد فورت هود سه که از رفتن به ویتنام خودداری کرد و آن جنگ را «غیرقانونی، غیراخلاقی و ناعادلانه» و امتناع از جنگ گارد ملی روسیه برای رفتن به اوکراین

لئو تولستوی نوشت: «جنگ آنقدر ناعادلانه و زشت است که همه کسانی که آن را به راه می اندازند باید سعی کنند صدای وجدان را در درون خود خفه کنند. اما مثل این است که نفس خود را زیر آب حبس کنید—حتی اگر آموزش دیده باشید نمی توانید آن را برای مدت طولانی انجام دهید.

آنتونیو دی لوری استاد پژوهشی در Chr. موسسه میکلسن، مدیر مرکز نروژی مطالعات بشردوستانه، و یکی از همکاران پروژه هزینه‌های جنگ موسسه واتسون برای امور بین‌الملل و عمومی در دانشگاه براون.