تجربه انسانی مبارزه با تروریسم در جنگ جهانی علیه تروریسم (GWOT)

اعتبار عکس: pxfuel

by خلاصه علوم صلحسپتامبر 14، 2021

این تحلیل به طور خلاصه و منعکس کننده تحقیقات زیر است: قریشی ، ا. (2020). تجربه جنگ "ترور": فراخوانی به جامعه مطالعات تروریستی انتقادی. مطالعات انتقادی در مورد تروریسم، 13 (3)، 485-499.

این تجزیه و تحلیل سومین مجموعه چهار قسمتی است که به مناسبت بیستمین سالگرد 20 سپتامبر 11 برگزار می شود. ما قصد داریم این مجموعه باعث بازاندیشی مجدد انتقادی درباره واکنش ایالات متحده به تروریسم و ​​گفت و گو درباره جایگزین های غیر خشونت آمیز موجود برای جنگ و خشونت سیاسی شود.

صحبت

• درک تک بعدی از جنگ و مبارزه با تروریسم به عنوان یک سیاست استراتژیک به تنهایی ، با نادیده گرفتن تأثیر گسترده تر انسان در جنگ/ضدتروریسم ، می تواند دانشمندان را به مشارکت در سیاست گذاری "بداندیشی" که منجر به مشارکت در جنگ جهانی علیه تروریسم می شود ، سوق دهد. GWOT)
• در حالی که قبلاً "منطقه جنگی" و "زمان جنگ" به وضوح مشخص شده بودند ، GWOT این تمایزهای مکانی و زمانی بین جنگ و صلح را از بین برده است ، "کل جهان را به منطقه جنگی تبدیل کرده است" و تجربیات جنگ را به "زمان صلح" ظاهری تبدیل کرده است. . »
• "ماتریس ضدتروریسم"-چگونه ابعاد مختلف سیاست ضدتروریسم "یکدیگر را متقاطع و تقویت می کنند"-دارای تأثیر تجمعی و ساختاری نژادپرستانه بر افراد فراتر از تأثیر گسسته هر سیاست ، حتی با سیاستهای به ظاهر خوش خیم-مانند "پیش از جنایت" است. "برنامه های ریشه کنی ایدئولوژیک - که یک" لایه سوءاستفاده "دیگر بر جوامعی است که قبلاً توسط مقامات مورد هدف قرار گرفته و مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند.
• سیاستگذاری برای پیشگیری از خشونت باید از درک تجربیات زنده جوامعی که بیشتر تحت تأثیر GWOT قرار گرفته اند شروع شود تا در سیاست های مضر و ساختاری نژادپرستانه شریک نباشند.

بینش کلیدی برای اطلاع رسانی تمرین

• با پایان یافتن جنگ ایالات متحده در افغانستان ، بدیهی است که رویکردهای مستثنی ، نظامی گرا و نژادپرستانه به امنیت - چه در خارج از کشور و چه در داخل - بی تاثیر و مضر است. امنیت در عوض با شمول و تعلق ، با رویکردی برای جلوگیری از خشونت که به نیازهای بشر توجه می کند و از حقوق بشر همه در سطح محلی یا جهانی محافظت می کند ، آغاز می شود.

خلاصه

هنجار در علوم سیاسی و روابط بین الملل این است که جنگ را به عنوان یک سیاست استراتژیک و به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف در نظر بگیریم. با این حال ، وقتی به جنگ فقط به این شکل فکر می کنیم ، آن را به صورت یک بعدی-به عنوان یک ابزار سیاست-می بینیم و در برابر پیامدهای چند وجهی و وسیع آن کور می شویم. همانطور که عاصم قریشی خاطرنشان می کند ، این درک تک بعدی از جنگ و مبارزه با تروریسم می تواند دانشمندان را-حتی کسانی که از مطالعات اصلی تروریسم انتقاد می کنند-به مشارکت در سیاست گذاری "بد تصور" که در نهایت با جنگ جهانی علیه تروریسم (GWOT) مشارکت می کند ، مشارکت دهد. ) و سیاستهای مضرتر ضدتروریسم. بنابراین ، انگیزه او در پشت این تحقیق این است که تجربه انسانی GWOT را در پیش زمینه قرار دهد تا به دانشمندان منتقد کمک کند ، به ویژه در "تجدید نظر در روابط خود با سیاستگذاری" ، از جمله مقابله با برنامه های افراط گرایی خشونت آمیز (CVE).

پرسش محوری که نویسنده را تحریک می کند این است: چگونه GWOT - از جمله سیاست ضدتروریسم داخلی آن - تجربه می شود و آیا می توان آن را به عنوان تجربه جنگ حتی فراتر از مناطق جنگی رسمی درک کرد؟ برای پاسخ به این س theال ، نویسنده از تحقیقات منتشر شده قبلی خود ، بر اساس مصاحبه ها و کار میدانی با یک سازمان حمایتی به نام CAGE استفاده می کند.

نویسنده با تمرکز بر تجربیات بشری ، چگونگی همه جانبه بودن جنگ را برجسته می کند و به همه جنبه های زندگی روزمره نفوذ می کند و تأثیراتی به همان اندازه پیش پا افتاده و زندگی را تغییر می دهد. و در حالی که قبلاً هم "منطقه جنگی" و هم "زمان جنگ" (جایی و زمانی که چنین تجربیاتی رخ می دهد) ممکن است به وضوح مشخص شده باشد ، GWOT این تمایزهای مکانی و زمانی بین جنگ و صلح را از بین برده و "کل جهان را به منطقه جنگی تبدیل کرده است" "و گسترش تجربیات جنگ به" زمان صلح "ظاهری ، زمانی که فرد می تواند در هر زمان از زندگی روزمره خود متوقف شود. وی به پرونده چهار مسلمان بریتانیایی اشاره می کند که در کنیا (کشوری که "ظاهراً خارج از منطقه جنگی است") بازداشت شده بودند و توسط نهادهای امنیتی/اطلاعاتی کنیا و انگلیس مورد بازجویی قرار گرفتند. آنها ، همراه با هشتاد مرد ، زن و کودک ، نیز در پروازهایی بین کنیا ، سومالی و اتیوپی قرار گرفتند و در قفس هایی مانند قفس های گوانتانامو قرار گرفتند. به طور خلاصه ، GWOT شیوه های مشترک و هماهنگی امنیتی بین چندین کشور را ایجاد کرده است ، حتی آنهایی که ظاهراً با یکدیگر در تضاد هستند ، "قربانیان ، خانواده های آنها و در واقع اطرافیان را به منطق یک جنگ جهانی کشانده است."

علاوه بر این ، نویسنده آنچه را که "ماتریس ضدتروریسم" می نامد ، برجسته می کند-چگونه ابعاد مختلف سیاست ضدتروریسم "یکدیگر را تقاطع و تقویت می کنند" ، از "اشتراک اطلاعات" گرفته تا "سیاست های تحریم مدنی مانند محرومیت از شهروندی" تا "پیش از جنایت". برنامه های ریشه کنی این "ماتریس" تأثیر تجمعی بر افراد دارد فراتر از تأثیر گسسته هر سیاست ، حتی با یک سیاست به ظاهر خوش خیم-مانند برنامه های ریشه کنی "پیش از جنایت"-که "لایه سوء استفاده" دیگری بر جوامعی است که قبلاً مورد هدف قرار گرفته اند و مورد آزار مقامات قرار گرفته است. او مثال زنی را ارائه می دهد که متهم به داشتن "نشریه تروریسم" بود اما قاضی تشخیص داد که انگیزه ایدئولوژی موجود در نشریه او نیست. با این وجود ، قاضی معتقد بود-به دلیل عدم اطمینان و این واقعیت که برادرانش به اتهام تروریسم محکوم شده اند-محكومیت است كه به او "12 ماه حبس تعزیری" داده شود تا او را مجبور به انجام "برنامه اجباری ریشه کنی" كند ، در نتیجه "تقویت [ ] مفهوم تهدید ، با وجود تهدیدی که وجود داشته است. " از نظر او ، این واکنش "نامتناسب" با تهدید بود ، زیرا دولت اکنون نه تنها "مسلمانان خطرناک" بلکه "ایدئولوژی خود اسلام" را دنبال می کند. این تغییر به کنترل ایدئولوژیکی از طریق برنامه نویسی CVE ، به جای تمرکز بر خشونت فیزیکی ، نشان می دهد که چگونه GWOT تقریباً در همه عرصه های زندگی عمومی نفوذ کرده است و افراد را عمدتا بر اساس اعتقاد آنها یا حتی ظاهر آنها - و از این طریق مورد هدف قرار می دهد. نوعی نژادپرستی ساختاری است.

مثال دیگر-یک کودک خردسال که بارها مورد پروفایل قرار گرفت و در برخی موارد به دلیل وابستگی (و مشکوک) به تروریسم در کشورهای مختلف بازداشت و شکنجه شد ، اما سپس به جاسوسی نیز متهم شد-بیشتر "خود تقویت کننده" را نشان می دهد. تجربه جنگ ”که توسط ماتریس ضدتروریسم ایجاد شده است. این مورد همچنین نشان می دهد که تفاوت بین غیرنظامی و رزمنده در سیاست های ضدتروریسم و ​​ضد شورش و شیوه ای که به این فرد از مزایای معمول شهروندی برخوردار نمی شد ، اساساً مجرم فرض می شد تا اینکه دولت بر اساس فرض به او کمک کرده و از آن حمایت می کند. از بی گناهی او

از همه این جهات ، "منطق جنگ همچنان ادامه دارد ... جغرافیای زمان صلح" در GWOT-در دو سطح فیزیکی و ایدئولوژیکی-با نهادهای داخلی مانند پلیس که در استراتژی های ضد شورش شبیه جنگ حتی در "زمان صلح" فرض می کنند. با درک تجربیات زنده جوامعی که بیشتر تحت تأثیر GWOT قرار گرفته اند ، دانشمندان می توانند در برابر "همدستی ... با سیستم های نژادپرست ساختاری" مقاومت کرده و در مورد چگونگی حفظ جوامع از تروریسم بدون قربانی کردن حقوق افراد در این جوامع مورد نظر تجدید نظر کنند.

عمل اطلاع رسانی  

بیست سال پس از آغاز جنگ جهانی علیه تروریسم (GWOT) ، ایالات متحده به تازگی آخرین سربازان خود را از افغانستان خارج کرده است. حتی اگر براساس اهداف مورد نظر - برای جلوگیری از عملیات القاعده در کشور و کنترل کنترل طالبان - قضاوت شود ، این جنگ ، مانند بسیاری از موارد دیگر استفاده از خشونت نظامی ، به طرز فجیعی ناکافی و بی اثر: طالبان به تازگی کنترل افغانستان را در دست گرفته اند ، القاعده باقی مانده است و داعش نیز در این کشور جایگاه خود را یافته و همزمان با خروج آمریکا از این کشور حمله ای را آغاز کرد..

و حتی اگر جنگ باشد بود به اهداف خود رسید - که به وضوح نتوانست - هنوز این واقعیت وجود دارد که جنگ ، همانطور که تحقیقات اینجا نشان می دهد ، هرگز تنها به عنوان یک ابزار سیاست گسسته عمل نمی کند ، بلکه فقط وسیله ای برای رسیدن به هدف است. همیشه تأثیرات گسترده تر و عمیق تری بر زندگی واقعی انسانها - قربانیان ، عوامل/عاملان آن و جامعه وسیع تر - دارد که با پایان جنگ از بین نمی روند. اگرچه واضح ترین پیامدهای GWOT در تعداد خسارت های خسارت دیده می شود - با توجه به پروژه هزینه های جنگ ، حدود 900,000 نفر به طور مستقیم در خشونت های پس از 9 سپتامبر کشته شدند ، از جمله 11-364,000 غیر نظامی- شاید برای کسانی که مستقیماً تحت تأثیر قرار نگرفته اند ، دیدن سایر تأثیرات موذیانه تر بر اعضای جامعه (ظاهراً در "منطقه جنگی") که در تلاش های ضدتروریستی مورد هدف قرار گرفته اند ، ماهها یا سالها از دست رفته در بازداشت ، چالش برانگیزتر باشد. آسیب های جسمی و روانی شکنجه ، جدایی اجباری از خانواده ، احساس خیانت و عدم تعلق در کشور خود ، و هوشیاری زیاد در فرودگاه ها و سایر تعاملات معمول با مقامات ، از جمله.

پیگیری یک جنگ در خارج از کشور تقریباً همیشه مستلزم یک ذهنیت جنگی است که به جبهه داخلی بازگردانده می شود - تار شدن دسته های غیرنظامی و رزمندگان. ظهور حالتهای استثنا در مواردی که به نظر نمی رسد رویه های عادی دموکراتیک اعمال شود ؛ تفکیک جهان ، تا سطح جامعه ، به "ما" و "آنها" ، به کسانی که باید محافظت شوند و کسانی که تهدید کننده تلقی می شوند. این طرز فکر جنگی ، که بر نژادپرستی و بیگانه هراسی محکم استوار است ، ساختار زندگی ملی و مدنی را تغییر می دهد-درک اولیه در مورد اینکه چه کسانی متعلق به چه کسانی هستند و باید به طور منظم خود را ثابت کنند: آیا آمریکایی های آلمانی تبار در جنگ جهانی اول ، ژاپنی-آمریکایی ها در جنگ جهانی دوم ، یا اخیراً مسلمانان آمریکایی در طول GWOT در نتیجه مبارزه با تروریسم و ​​سیاست CVE.

در حالی که در اینجا یک انتقاد واضح و قابل اجرا از عملیات نظامی در GWOT و پیامدهای وسیع تر آن در "خانه" وجود دارد ، یک کلمه احتیاط دیگر نیز مورد توجه است: ما حتی با حمایت از رویکردهای به ظاهر "غیر خشونت آمیز" با GWOT و این تفکر جنگی مشارکت می کنیم مقابله با افراط گرایی خشونت آمیز (CVE)مانند برنامه های کاهش قدرت - رویکردهایی که امنیت را «غیرنظامی» می کنند ، زیرا به تهدید یا استفاده از خشونت مستقیم وابسته نیستند. احتیاط دوگانه است: 1) این فعالیتها خطر "شستشوی صلح" عملیات نظامی را که اغلب با آنها همراه است یا خدمت می کنند ، و 2) خود این فعالیتها-حتی در غیاب یک کمپین نظامی-به عنوان یک فعالیت دیگر عمل می کند. روشی برای رفتار با برخی از مردم اما نه با دیگران بعنوان رزمنده واقعی ، با حقوق کمتری نسبت به غیرنظامیان ، ایجاد شهروندان درجه دو از میان گروهی از افراد که ممکن است قبلاً احساس کنند که به طور کامل به آنها تعلق ندارند. در عوض ، امنیت با شمول و تعلق ، با رویکردی برای جلوگیری از خشونت که به نیازهای انسان توجه می کند و از حقوق بشر همه در سطح محلی یا جهانی محافظت می کند ، آغاز می شود.

با این حال ، یک رویکرد محرومیت آمیز و نظامی به امنیت عمیقا تثبیت شده است. به اواخر سپتامبر 2001 بازگردید. اگرچه ما در حال حاضر شکست جنگ در افغانستان و اثرات گسترده تر (و GWOT گسترده تر) بسیار مضر آن را درک کرده ایم ، اما پیشنهاد آن تقریباً غیرممکن بود. غیر قابل توصیف- اینکه ایالات متحده نباید در واکنش به حملات 9 سپتامبر وارد جنگ شود. اگر در آن زمان شجاعت و حضور ذهن را داشتید تا به جای اقدام نظامی ، یک سیاست جایگزین و بدون خشونت سیاسی را پیشنهاد دهید ، به احتمال زیاد بر خلاف واقعیت حتی ساده لوح برچسب زده می شدید. اما چرا ساده لوحانه نیست/فکر نمی کنیم که با بمباران ، حمله و اشغال یک کشور به مدت بیست سال ، در حالی که جوامع حاشیه نشین را در خانه خود بیگانه می کنیم ، تروریسم را از بین خواهیم برد - به جای تحریک نوع مقاومتی که ادامه یافته است. طالبان در تمام این مدت و ایجاد داعش؟ بیایید دفعه بعد به یاد بیاوریم که در واقع ساده لوحی واقعاً کجاست. [مگاوات]

سوالات بحث

اگر شما در سپتامبر 2001 با اطلاعاتی که در حال حاضر درباره تأثیرات جنگ در افغانستان و جنگ جهانی گسترده تر بر تروریسم (GWOT) در اختیار دارید ، بازگشتید ، از چه نوع پاسخی به حملات 9 سپتامبر حمایت می کنید؟

چگونه جوامع می توانند جلوی افراط گرایی خشونت آمیز را بگیرند و آنها را بدون هدف گیری و تبعیض علیه کل جوامع به طور ناگهانی کاهش دهند؟

ادامه خواندن

یونگ ، J. (2021 ، 8 سپتامبر). 9 سپتامبر ما را تغییر نداد - پاسخ ما به آن تغییر کرد. خشونت سیاسی @ یک نگاه. بازخوانی September 8، 2021، از https://politicalviolenceataglance.org/2021/09/08/9-11-didnt-change-us-our-violent-response-did/

والدمن ، P. (2021 ، 30 اوت). ما هنوز درباره قدرت نظامی آمریکا به خود دروغ می گوییم. واشنگتن پست.بازخوانی September 8، 2021، از https://www.washingtonpost.com/opinions/2021/08/30/were-still-lying-ourselves-about-american-military-power/

مرکز عدالت برنان (2019 ، 9 سپتامبر). چرا مقابله با برنامه های افراط گرایی خشونت آمیز سیاست بدی است. برگرفته از 8 سپتامبر 2021 ، از https://www.brennancenter.org/our-work/research-reports/why-countering-violent-extremism-programs-are-bad-policy

شرکتها و سازمانها

قفس: https://www.cage.ngo/

کلید واژه ها: جنگ جهانی علیه تروریسم (GWOT) ، ضدتروریسم ، جوامع مسلمان ، مقابله با افراط گرایی خشونت آمیز (CVE) ، تجربه انسانی جنگ ، جنگ در افغانستان