توسط دیوید سوانسون World BEYOND War، می 20، 2022
می دانم که باید خود را خوش شانس بدانم که اصلاً کسی را در ایالات متحده پیدا کرده ام که با آخرین 40 میلیارد دلار «برای اوکراین» مخالف است. اما هم از جناح راست و هم از چپ، آنهایی که مخالف آن هستند تقریباً به طور کلی از خرج کردن پول «در اوکراین» به جای نگه داشتن آن پول در ایالات متحده یا خرج کردن آن برای «آمریکایی‌ها» ابراز ناراحتی می‌کنند.
اولین مشکل در این مورد یک مشکل واقعی است. اکثریت قریب به اتفاق این پول هرگز ایالات متحده را ترک نخواهد کرد. بزرگترین بخش آن برای دلالان اسلحه آمریکایی است. برخی حتی برای سربازان آمریکایی (در جنگی که ظاهراً در آن شرکت نمی کنند) است.
مشکل دوم این است که اوکراین را با سلاح های بی پایان (حتی نیویورک تایمز فقط سرمقاله این است که در برخی از مراحل آینده، محدودیتی باید تعیین شود) به نفع اوکراین نیست. از آتش بس و مذاکره جلوگیری می کند و یک جنگ فاجعه بار را طولانی می کند. در کنار تهاجم روسیه، محموله های تسلیحاتی ایالات متحده بدترین اتفاقی است که اخیراً برای اوکراین افتاده است.
مشکل سوم این است که اوکراین یک جزیره نیست. نابودی محصولات باعث ایجاد قحطی در سراسر جهان خواهد شد. آسیب به همکاری در آب و هوا، بیماری، فقر و خلع سلاح همه را تحت تأثیر قرار می دهد. خطر آخرالزمان هسته ای با ماست. تحریم ها به همه ما آسیب می زند.
اما اینها مشکلات جزئی هستند. یا حداقل آنها من را به اندازه مشکل دیگری که بر اساس سوء تفاهم آن سه اول است، آزار نمی دهند. من به مشکل طمع اشاره می کنم. نه طمع دلالان اسلحه و لابی ها. منظورم طمع مردمی است که از کمک فرضی به اوکراین خشمگین هستند، زمانی که ایالات متحده به شیر خشک نیاز دارد، طمع تماس گیرنده یک برنامه رادیویی که امروز صبح در آن حضور داشتم و خواستار برگزاری همه پرسی عمومی قبل از ارسال پول به خارج از کشور شد، طمع صلح‌دوستان با پیراهن‌هایی که روی آن نوشته شده بود «دلارهای جنگ ما را به خانه بیاورید».
این طمع چگونه است؟ آیا این انسان دوستی روشنفکرانه نیست؟ آیا این دموکراسی نیست؟ نه، دموکراسی به معنای برگزاری یک رفراندوم عمومی برای خرج کردن پول در هر مکانی، دادن ده ها میلیارد دلار کلاهبرداری مالیاتی به ابرثروتمندان، واگذاری ۷۵ میلیارد دلار در سال به لاکهید مارتین است. دموکراسی یک اصلاحیه لادلو (یک همه پرسی عمومی قبل از هر جنگ) خواهد بود - یا مطابقت با قوانینی که جنگ را منع می کند. دموکراسی یک شرکت آزاد برای همه نیست، تنها زمانی که صحبت از «کمک کردن» به هر کسی در خارج از کشور باشد.
همه دنیا به غذا و آب و مسکن نیاز دارند. و بودجه برای دادن این چیزها به جهان از جمله ایالات متحده وجود دارد. نیازی به طمع نیست.
سازمان ملل می گوید 30 میلیارد دلار در سال به گرسنگی در زمین پایان می دهد. آخرین 40 میلیارد دلار از جنگ را بگیرید و برای جلوگیری از گرسنگی بگذارید. 10 میلیارد دلار دیگر تقریباً برای تأمین آب آشامیدنی تمیز به کل جهان (بله، از جمله میشیگان) کافی است. طمع کردن در مورد پول از طرف یک پرچم ملی فقط کمی جنگ طلبانه نیست، بلکه نشان دهنده ناتوانی در درک میزان هزینه های جنگ است. تنها در ایالات متحده بیش از 1.25 تریلیون دلار در سال است - برای تغییر زندگی همه ما در هر کشور کافی است.
همچنین شایان توجه است که کشوری که مسئول ارائه خدمات اساسی به بقیه جهان (و همچنین خود) است - به جای پایگاه ها و سلاح ها و مربیان اراذل و اوباش سرکوبگر - بسیار بیشتر از ساکنان جهان در برابر حملات خارجی محافظت می شود. عمیق ترین پناهگاه امن ترین راه برای مقابله با دشمنان این است که در وهله اول آنها را ایجاد نکنید.
فریاد ما نباید این باشد که "پول را خرج این گروه کوچک مردم کنید!"
فریاد ما باید این باشد که "پول های جنگ و ویرانی را به نیاز مردم و سیاره منتقل کنید!"
یک دیدگاه
ایده ای که به طور گسترده به صورت انتزاعی پشتیبانی می شود. بسیار محبوب است
اما به طور گسترده و کم حمایت می شود، تعداد کمی از رای دهندگان به دلیل این موضوع علیه یک نامزد رای می دهند - آنها مسائل دیگری را در نظر می گیرند.
از آنچه آنها نگرانی های غیر ضروری تری در نظر می گیرند.